Το ημερολόγιο του ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ

08:26 29/6/2018 - Πηγή: Novasports

Ως είθισται πάντα, στην αρχή ο χρόνος φαίνεται να σταματάει, οι ώρες δεν περνούν, το χρονοδιάγραμμα σου φαίνεται «βουνό» και πριν καλά – καλά το καταλάβεις, πέρασε μια εβδομάδα στην Ολλανδία. Ξημέρωσε Πέμπτη κι εκεί που περιμένεις να επιστρέψεις στη ρουτίνα της προετοιμασίας, έρχεται ο δεύτερος φιλικός αγώνας για να διαπιστώσεις πως η ... πραγματικότητα της διπλής προπόνησης διήρκησε μόνον μια μέρα. Από νωρίς στο γήπεδο με έντονη τη δυσαρέσκεια όλων για τις επιτυχημένες προβλέψεις αναφορικά με τις καιρικές συνθήκες στη περιοχή, που σε κάνει να πιστεύεις πως ο καιρός

... έχασε το δρόμο του κι αντί να βγει στην Ελλάδα, βρέθηκε στις Κάτω Χώρες. Με το θερμόμετρο να αγγίζει τους τριάντα βαθμούς η ζωή όλων, μα σημαντικά περισσότερα της τεχνικής ηγεσίας και των ποδοσφαιριστών έγινε πιο δύσκολη.

Το κρύο νερό είναι πλέον απαραίτητο σε μια χώρα που σε ένα βενζινάδικο το μισό λίτρο νερό το πληρώνεις δυο ευρώ και το ενάμιση τρία. Μια και ο λόγος για βενζινάδικο, οι Ολλανδοί δεν είναι ... καλύτερα από εμάς. Από 1,65 το λίτρο η αμόλυβδη μέχρι 1.79 στον αυτοκινητόδρομο, την ίδια στιγμή που οι αντίστοιχες τιμές στη Γερμανία είναι σημαντικά μικρότερες. «Ναι αλλά αυτοί δεν προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου», θα πει ή θα σκεφτεί κάποιος χαιρέκακα δημιουργώντας τον εύκολο συνειρμό με το πρόσφατο κάζο τους και δικαίωμά του να το κάνει, απλώς προσωπικά η μόδα των τελευταίων ετών με τη χαρά της αποτυχίας, του κακού, της λύπης - ή όπως θέλει ας το βαφτίσει ο καθένας – του άλλου προσωπικά δε με αφορά. Δεν είναι θέμα ... σύγκρισης, όμως η ζωή διδάσκει πως «κοροϊδεύεις το ‘λούζεσαι’» ή πιο απλά «ότι δίνεις παίρνεις», σε όλα τα επίπεδα. Η αδιαφορία είναι το καλύτερο «νόμισμα» ή έστω κάτι απτό και ουσιαστικό. Σεβαστή κάθε άποψη ... Αλλωστε η διαφορετικότητα είναι και μια από τις βασικές αιτίες του διαλόγου.

Η διαφορετικότητα όμως εδώ στην Ολλανδία υπάρχει – σχεδόν – παντού. Είναι τόσο περίεργο για μας να βλέπουμε σπίτια στην εξοχή, μονοκατοικίες λίγο έξω από αστικά κέντρα, χωρίς παντζούρια, χωρίς κάγκελα, χωρίς πανύψηλους τοίχους, συστήματα ασφαλείας και σκύλους για ασφάλεια. Είναι τόσο παράδοξο να μη διακρίνεις πίεση, άγχος σ’ αυτούς τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους που είναι τόσο φανερή συγκεκριμένη έλλειψη και σε μια άκρως αντιπροσωπευτική συνήθεια όλων των ανθρώπων, την οδήγηση. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία τηρούν μ’ ευλάβεια κανόνες για την προτεραιότητα είτε άλλων οχημάτων, είτε πεζών, είτε για τους αναβάτες του ... ιερού τοτέμ της χώρας, του ποδήλατου. Δεν είναι θέμα εξιδανίκευσης αφού τα πάντα είναι ισορροπία. Κερδίζεις κάτι, χάνεις κάτι, υπερτερείς σε κάτι, μειονεκτείς σε κάτι άλλο και πάει λέγοντας.

Εχουν μια ζωή φαινομενικά ήρεμη, στρωτή με τα ωράριά τους να ξεκινούν το πρωί και να ολοκληρώνονται αρκετά πριν από τα μεσάνυχτα. Δεν έχουν όμως άλλα πράγματα. Είναι μέσα στο πράσινο, όμως διψούν για ήλιο και – κυρίως – για θάλασσα. Λειτουργούν υπεροπτικά απέναντι στους πιο νότιους λαούς σε σχέση με τη δική τους γεωγραφική θέση, όμως έχουν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τους γείτονες, τους Γερμανούς. Ολα είναι ισορροπία με τον κάθε έναν, κάθε φορά να φωτίζει και να καθιστά πιο έντονη την πλευρά που θέλει να αναδείξει.

Η μέρα ολοκληρώθηκε με έναν τρόπο ιδανικό. Πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας με φίλο που χρόνια τώρα τον αισθανόμαστε και μας αισθάνεται ως οικογένεια, ενενήντα χιλιόμετρα μακριά από εδώ που βρισκόμαστε, ανταμώσαμε, αγκαλιαστήκαμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε σε μια συνάντηση που αν και μια φορά το χρόνο μας φορτίζει πλήρως αμφότερους μέχρι την επόμενη φορά. Κι αυτό γιατί τα συναισθήματα δε μετρώνται και δεν καλουπώνονται. Καλή συνέχεια, καλή δύναμη