Μόλις άκουσε το “Μούλε, άγγιξα το τραπέζι, δεν ηλεκτρίστηκες”, δραπέτευσε και έγινε ο Έλληνας Τζέιμς Ντιν

22:48 3/3/2025 - Πηγή: Sportime

Ο Φαίδων Γεωργίτσης δεν ήταν απλώς ένας ηθοποιός. Ήταν ο απόλυτος ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου, ένας άνδρας που συνδύαζε την επανάσταση, τη γοητεία και την απόλυτη ελευθερία. Γεννημένος το 1939 στην Αθήνα, μεγάλωσε σε μια Ελλάδα που άλλαζε, σε μια εποχή όπου η οικογένεια είχε αυστηρούς κανόνες και οι γονείς αποφάσιζαν για το μέλλον των παιδιών τους.

Ο πατέρας του, αξιωματικός του στρατού,

ήθελε να τον δει να ακολουθεί την ίδια πορεία. Πίστευε πως ο γιος του θα γινόταν ένας άνδρας πειθαρχημένος, σοβαρός, ένα με το σύστημα. Όμως, ο Φαίδων δεν ήταν φτιαγμένος για διαταγές και στολές. Είχε μέσα του τη φωτιά της τέχνης, αλλά ακόμα δεν το ήξερε.

Όλα άλλαξαν με ένα ηλεκτροσόκ. “Μούλε, άγγιξα το τραπέζι, δεν ηλεκτρίστηκες”, του είπε ο δάσκαλός του στη Σχολή Ευελπίδων, αναφερόμενος στη στρατιωτική πειθαρχία που υποτίθεται πως έπρεπε να αισθανθεί μέσα του. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβε πως αυτός ο κόσμος δεν ήταν για εκείνον. Δραπέτευσε από τη στρατιωτική ζωή, πέταξε το μέλλον που του είχαν προδιαγράψει και έβαλε πλώρη για κάτι εντελώς διαφορετικό: την υποκριτική.

Μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και από εκεί ξεκίνησε μια καριέρα που έμελλε να τον κάνει σύμβολο ολόκληρης εποχής. Στη δεκαετία του ’60, η Ελλάδα αναζητούσε τα δικά της είδωλα, τους δικούς της ήρωες του κινηματογράφου. Και τότε ήρθε εκείνος.

Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήρθε με τη Φίνος Φιλμ. Ο Γεωργίτσης έγινε ο Έλληνας Τζέιμς Ντιν, ο ατίθασος νεαρός που έσπαγε τις καρδιές των γυναικών και ταυτόχρονα κουβαλούσε μια μελαγχολία και μια εσωτερική επανάσταση. Το “Γοργόνες και Μάγκες”, το “Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη” και το “Νόμος 4000” τον καθιέρωσαν ως το απόλυτο σύμβολο της ελληνικής νεολαίας.

Οι γυναίκες τον λάτρευαν. Ήταν γοητευτικός, μυστηριώδης, ασυμβίβαστος. Στα μάτια του έκρυβε τη φλόγα εκείνων που δεν ανήκουν πουθενά, που δεν θέλουν να ακολουθήσουν κανόνες. Ήταν το αντίθετο του «καλού παιδιού» του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ήταν απλά ένας ωραίος άνδρας – ήταν μια προσωπικότητα που εξέπεμπε κίνδυνο και πάθος.

Με τον καιρό, ο κινηματογράφος άλλαξε, οι καιροί προχώρησαν και η γενιά του έδωσε τη θέση της σε νέους ήρωες. Ο ίδιος, απογοητευμένος από την πορεία του ελληνικού σινεμά, αποσύρθηκε και δημιούργησε ένα αγρόκτημα, όπου περνούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Όμως, η εικόνα του έμεινε. Όχι ως ένας ακόμα ωραίος άνδρας του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά ως εκείνος που είχε το θάρρος να φύγει από μια ζωή που δεν του ταίριαζε, να επαναστατήσει και να γίνει το είδωλο μιας γενιάς.

Ο Φαίδων Γεωργίτσης έφυγε από τη ζωή το 2019, αλλά η παρουσία του στις παλιές ταινίες είναι σαν μια υπενθύμιση πως το να ζεις σημαίνει να ακολουθείς το δικό σου δρόμο – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να τα βάλεις με το ίδιο σου το πεπρωμένο.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.