Πώς οι Σαμουράι έβαζαν τέλος στη ζωή τους με σεπούκου, που ήταν διαφορετικό από το χαρακίρι

11:42 4/3/2025 - Πηγή: Sportime

Στη φεουδαρχική Ιαπωνία, οι Σαμουράι, οι αριστοκράτες πολεμιστές, ζούσαν σύμφωνα με τον αυστηρό κώδικα του Μπουσίντο, που απαιτούσε απόλυτη αφοσίωση, τιμή και πειθαρχία. Όταν η τιμή τους διακυβευόταν ή αντιμετώπιζαν την ατίμωση της αιχμαλωσίας, επέλεγαν τον έντιμο θάνατο μέσω του σεπούκου, μιας τελετουργικής αυτοκτονίας που συχνά συγχέεται με το χαρακίρι. Αν και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την πράξη του αυτοκτονικού

ξεκοιλιάσματος, υπάρχουν διακριτές διαφορές μεταξύ τους.

Ο όρος “χαρακίρι” προέρχεται από τις ιαπωνικές λέξεις “χάρα” (κοιλιά) και “κίρι” (κόψιμο), περιγράφοντας κυριολεκτικά την πράξη του ξεκοιλιάσματος. Χρησιμοποιούνταν κυρίως στην καθομιλουμένη για να περιγράψει την πράξη αυτή καθαυτή. Αντίθετα, το “σεπούκου” αποτελεί την επίσημη, τελετουργική μορφή της πράξης, με αυστηρά καθορισμένο πρωτόκολλο και βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα των Σαμουράι.

Το τελετουργικό του σεπούκου ήταν περίπλοκο και γεμάτο συμβολισμούς. Ο Σαμουράι που επρόκειτο να αυτοκτονήσει φορούσε ένα λευκό κιμονό, σύμβολο αγνότητας, και καθόταν σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, συχνά σε ναό ή κήπο. Παρουσία μαρτύρων, άνοιγε το κιμονό του και, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό μαχαίρι, το “τάντο”, έκοβε την κοιλιά του από αριστερά προς τα δεξιά, και ενίοτε μια δεύτερη τομή από πάνω προς τα κάτω, σχηματίζοντας ένα σταυρό. Αυτή η διαδικασία θεωρούνταν εξαιρετικά επώδυνη και απαιτούσε τεράστια αυτοκυριαρχία. Για να αποφευχθεί ο παρατεταμένος πόνος, ένας έμπιστος σύντροφος, γνωστός ως “καϊσάκου”, στεκόταν πίσω από τον αυτόχειρα έτοιμος να τον αποκεφαλίσει μόλις ολοκληρωνόταν η τομή, προσφέροντάς του έναν γρήγορο και αξιοπρεπή θάνατο.

Το σεπούκου δεν ήταν μόνο μια πράξη αυτοκτονίας, αλλά και ένας τρόπος αποκατάστασης της τιμής. Σε περιπτώσεις ήττας, αποτυχίας ή ατίμωσης, ένας Σαμουράι μπορούσε να επιλέξει το σεπούκου για να δείξει την αφοσίωσή του στον κώδικα τιμής και να προστατεύσει την οικογένειά του από την ατίμωση. Επιπλέον, το σεπούκου επιβαλλόταν ως τιμητική θανατική ποινή σε Σαμουράι που είχαν διαπράξει σοβαρά αδικήματα, επιτρέποντάς τους να πεθάνουν με αξιοπρέπεια αντί να εκτελεστούν ως κοινοί εγκληματίες.

Αν και το σεπούκου συνδέεται στενά με την εποχή των Σαμουράι, η πρακτική αυτή συνεχίστηκε και σε μεταγενέστερες περιόδους της ιαπωνικής ιστορίας. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Ιάπωνες αξιωματικοί επέλεγαν το σεπούκου αντί να παραδοθούν, διατηρώντας την παράδοση της έντιμης αυτοκτονίας. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου και την εκσυγχρονισμένη Ιαπωνία, το σεπούκου καταργήθηκε επίσημα και θεωρείται πλέον μέρος της ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα