Γιάννος: Γιατί είναι ακριβείς οι καταγγελίες για τον Άκη, γιατί με διέγραψε ο Γιώργος

17:49 23/6/2020 - Πηγή: iEidiseis

«Γιατί διαφώνησα με τον πρόγραμμα εξοπλισμών». Σημαντικές αποκαλύψεις από τον πρώην υπουργό Γιάννο Παπαντωνίου στο βιβλίο του «Προσωπική Μαρτυρία», που κυκλοφορεί την Τετάρτη από τις εκδόσεις «Παπαζήση».

Το νέο βιβλίο του Γιάννου Παπαντωνίου «Προσωπική μαρτυρία», που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία την Τετάρτη από τις εκδόσεις Παπαζήση», δεν αναφέρεται μόνο στην εμπειρία του από τις ημέρες των φυλακών, ούτε αναφέρεται μόνο στην υπόθεση των φρεγατών ή στους λόγους που κατά τον ίδιο τον οδήγησαν στο κατώφλι των φυλακών, μαζί με τη σύζυγό του Ρούλα.

Ο πρώην υπουργός αναφέρεται και

στην υπόθεση του Χρηματιστηρίου, στην ένταξη στην ΟΝΕ, στην όλη πορεία του στην πολιτική και το ΠΑΣΟΚ, στις ευθύνες του Κώστα Καραμανλή για την οικονομία, στη διαγραφή του από τον Γιώργο Παπανδρέου και το τι ακολούθησε. Αναφέρεται όμως και στην υπόθεση των εξοπλισμών, αναγνωρίζοντας ότι επί υπουργίας Άκη Τσοχατζόπουλου οι καταγγελίες που έγιναν αποδείχτηκαν ακριβείς.

Το iEidiseis προδημοσιεύει σήμερα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννου Παπαντωνίου, που παρουσιάζει στο σύνολό του μεγάλο ενδιαφέρον και εμπεριέχει σημαντικές αποκαλύψεις:

Η κατάρτιση εξοπλιστικών προγραμμάτων και ειδικότερα των πενταετών ΕΜΠΑΕ (Ενιαίων Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού) είναι ευθύνη του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Η πρόταση που υπέβαλε μετά την κρίση των Ιμίων η ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τη στήριξη του τότε υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν μαξιμαλιστική και δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί, ιδιαίτερα μέσα στο αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο που προσδιόριζε η προσπάθεια ένταξης στην ΟΝΕ. Διαφώνησα, από τη θέση τότε του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, στην έγκριση της πρότασης του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Ο πρωθυπουργός συντάχθηκε με τις τοποθετήσεις μου στη διάρκεια των συσκέψεων που πραγματοποιήθηκαν και ζήτησε να γίνουν περικοπές. Έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο υπουργείων, Οικονομικών και Άμυνας, επιτεύχθηκαν σημαντικές περικοπές, που έκρινα ότι ήταν συνεπείς με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Το ύψος των εξοπλιστικών δαπανών για την πενταετία 1996-2001 ορίστηκε στα 15,2 δισεκατομμύρια ευρώ (5,2 τρις δραχμές).

Το ΚΥΣΕΑ ενέκρινε ομόφωνα το ΕΜΠΑΕ στις 13 Νοεμβρίου του 1996. Όταν παρουσιάστηκε στη Βουλή, διαπιστώθηκε ότι είχε ευρεία διακομματική στήριξη – με εξαίρεση το ΚΚΕ. Ο αγώνας μου για μείωση των αμυντικών δαπανών στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, με αναφορά στις ανάγκες ασφάλειας της χώρας, ήταν σταθερός. Για την έγκριση του επόμενου ΕΜΠΑΕ, για την περίοδο 2001-2005, η Κυβερνητική Επιτροπή προχώρησε στις 29 Μαρτίου του 2001 σε επανεξέταση του ύψους των αμυντικών δαπανών. Στην εισήγησή μου από τη θέση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών σημείωνα ότι σε περίπτωση υλοποίησης του συνόλου των προτάσεων του νέου ΕΜΠΑΕ «οι δαπάνες για την άμυνα θα ξεπεράσουν το 5% του ΑΕΠ. Είμαστε, ήδη», πρόσθεσα, «η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις υψηλότερες αμυντικές δαπάνες. Η τάση αυτή πρέπει να αναστραφεί. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα είναι δυνατή η χρηματοδότηση ανειλημμένων κοινωνικών δεσμεύσεων. Θα έχουμε, επίσης, μεγάλες δυσκολίες στη συνέχιση της αναπτυξιακής προσπάθειας και στην προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων».

Πρότεινα την αναβολή ανάληψης νέων εξοπλιστικών υποχρεώσεων για την περίοδο μέχρι το 2004, ώστε να εξοικονομηθούν τουλάχιστον 3 δισεκατομμύρια ευρώ από τις αμυντικές δαπάνες. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος διαφώνησε υποστηρίζοντας ότι η πρόταση αναβολής «αδικεί και αποδυναμώνει την πολιτική την οποία πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση για την ασφάλεια και την άμυνα της χώρας». Αποφασίστηκε η αναβολή ανάληψης νέων εξοπλιστικών υποχρεώσεων για την περίοδο μετά το 2004. Η απόφαση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Ο Υπουργός Άμυνας δήλωνε δημόσια τη διαφωνία του και τόνιζε ότι «το δίλημμα ή κοινωνική πολιτική ή περικοπές στις αμυντικές δαπάνες δεν υπάρχει. Μείωση των προγραμμάτων δεν μπορεί να γίνει». Σε αυτό συμφώνησε μερίδα του Τύπου που παρουσίασε το όλο θέμα με την έκφραση «όπλα ή βούτυρο». Άλλοι σχολιαστές αποδείκνυαν «ότι είναι ορατός ο κίνδυνος της τουρκικής υπεροπλίας». Αναμενόμενη, τέλος, ήταν η έντονη αρνητική αντίδραση των αντιπρόσωπων, των κατασκευαστών καθώς και των επιχειρήσεων που, σε περίπτωση νέων αγορών, θα συμμετείχαν σε πιθανές συμπαραγωγές.

Σε συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ στις 24 Μαΐου του 2001 εγκρίθηκε το ΕΜΠΑΕ 2001-2005, με περικοπές των εξοπλιστικών δαπανών συνολικού ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ σε σχέση με την πρόταση της ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Ήταν μια σημαντική νίκη για τον ορθολογισμό και την ανάγκη επιλογών στην άσκηση πολιτικής, ιδιαίτερα όταν έχουν τεθεί φιλόδοξοι πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι. Όταν ανέλαβα τον Οκτώβριο του 2001 το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τα περισσότερα εξοπλιστικά προγράμματα που περιλάμβανε το ΕΜΠΑΕ είχαν εγκριθεί από το ΚΥΣΕΑ και οι συμβάσεις είχαν αρχίσει να εκτελούνται.

Στην υλοποίηση των ΕΜΠΑΕ ακολούθησα τις εξής αρχές:

• Πρώτον, τηρηθήκαν απολύτως οι διαδικασίες που προέβλεπε το ισχύον νομικό πλαίσιο, το οποίο δεν διέφερε από αυτά που εφαρμόζονταν στον διεθνή χώρο.

• Δεύτερον, σε αντίθεση με τη μέχρι τότε ακολουθούμενη πρακτική, η προεδρία και σύνθεση των επιτροπών διαπραγμάτευσης και των αντίστοιχων ομάδων εργασίας ανήκαν στην αποκλειστική ευθύνη των Γενικών Επιτελείων, χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου.

• Τρίτον, εφαρμόστηκαν απαρέγκλιτα τα όρια δαπάνης του προϋπολογισμού, τα οποία από τη θέση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών είχα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μειώσω.

Αν οι τιμές που προέκυπταν από τη διαγωνιστική διαδικασία υπερέβαιναν για οποιονδήποτε λόγο –αλλαγή συναλλαγματικής ισοτιμίας, ύπαρξη νέας τεχνολογίας κ.λπ.– τις τιμές που προέβλεπε ο προϋπολογισμός, επιβάλλονταν αντίστοιχες περικοπές στον αριθμό ή τις ποσότητες των οπλικών συστημάτων που παραγγέλλονταν. Αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της αρχής ήταν ο δραστικός περιορισμός των αμυντικών δαπανών. Η εξοικονόμηση, όπως έχει ήδη αναφερθεί, έφτασε σε ετήσια βάση τα 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου 1,5% του ΑΕΠ. Τον Ιανουάριο του 2004, πριν ολοκληρώσει τη δεύτερη πρωθυπουργική του τετραετία, ο Κώστας Σημίτης παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος, παραμένοντας στην πρωθυπουργία. Ήταν φανερό ότι αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική ζωή θεωρώντας ότι έχει κλείσει τον κύκλο του.

Τον Φεβρουάριο του 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας ήδη εξασφαλίσει το χρίσμα από τον προκάτοχό του, εκλέχθηκε χωρίς αντίπαλο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με απευθείας εκλογή από τη βάση. Το χρίσμα ήταν βασική παράμετρος της εκλογής του, γιατί του προσέθετε κύρος ενώ αποθάρρυνε άλλες υποψηφιότητες. Διέθετε, βέβαια, και άλλα προσόντα, εν μέρει κληρονομικά, κυρίως το όνομα –που έχει ειδικό βάρος σε παραδοσιακές κοινωνίες όπως η ελληνική–, καθώς και δικά του, όπως η ευγένεια και η μετριοπάθεια στον δημόσιο λόγο του. Σε κάθε περίπτωση, η προεπιλογή συγκεκριμένου προσώπου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν διπλό λάθος. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, 2009-2012, αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και κατέρρευσε απαξιωμένη, αφού οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο, ενώ η προεπιλογή μετέτρεψε και πάλι το ΠΑΣΟΚ σε αρχηγικό κόμμα, διαγράφοντας τους αγώνες για εσωκομματική δημοκρατία. Στα ευρωπαϊκά κόμματα οποιασδήποτε ιδεολογικής κατεύθυνσης ακολουθούνται αυστηρά δημοκρατικές διαδικασίες στην εκλογή νέας ηγεσίας, ενώ οι απερχόμενες ηγεσίες τηρούν ουδέτερη στάση.

Στο συνέδριο που ανέδειξε, το 1996, τον Σημίτη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, η εκλογική διαδικασία ήταν δημοκρατική. Παρά τα λάθη που συνόδευσαν την αποχώρησή του, και εξηγούν εν μέρει την περιορισμένη αποδοχή της πρωθυπουργικής του πορείας –σε σύγκριση, για παράδειγμα, με τον Ανδρέα Παπανδρέου– ο Κώστας Σημίτης άφησε θετικό αποτύπωμα στην πολιτική ιστορία της χώρας. Υπήρξε ικανός πρωθυπουργός, με σχέδιο που με μεθοδικότητα επιδίωξε να υλοποιήσει. Διαμόρφωσε θετικό κλίμα, και στο εσωτερικό και το εξωτερικό, για την προώθηση εκσυγχρονιστικών πολιτικών. Δεν κατόρθωσε να μεταδώσει το όραμά του σε πλατιά κοινωνικά στρώματα του ελληνικού λαού. Πορεία Ίσως γι’ αυτό ευθύνεται η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κληρονομιά του οριοθετείται στην εισαγωγή του ευρώ που βέβαια, για λόγους που ήδη αναλύθηκαν, αποτελεί μείζον εθνικό επίτευγμα. Όμως, το πέρασμά του δεν επηρέασε τη γενική φορά των πραγμάτων. Δεν συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας νέας καλύτερης κανονικότητας για τη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ προχώρησε με νέα ηγεσία στην εκλογική αναμέτρηση. Η ήττα ήταν αναμενόμενη. Ήταν αισθητή και στη δική μου εκλογική εκστρατεία στην Α΄ Αθήνας.

Η κυβέρνηση της ΝΔ που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Μαρτίου 2004 άνοιξε δύο θέματα που αφορούσαν την προηγούμενη διακυβέρνηση: τις εξοπλιστικές προμήθειες και την «απογραφή» της δημοσιονομικής κατάστασης. Για το πρώτο θέμα, τους εξοπλισμούς, όπως προκύπτει από τις εκθέσεις έγκυρων οργανισμών, το πρόβλημα της διαφθοράς στις στρατιωτικές προμήθειες είναι παγκόσμιο. Σε όλες τις προηγμένες χώρες αντιμετωπίζεται με σοβαρό και συστηματικό τρόπο, με τεκμηρίωση, αξιόπιστες έρευνες, θεσμικές αλλαγές και παρεμβάσεις της Δικαιοσύνης. Καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια αποτροπής του, με την καθιέρωση αυστηρών και αδιάβλητων διαδικασιών ελέγχου και εποπτείας καθώς και τη σύσταση Ανεξάρτητων Αρχών, σύμφωνα με πρότυπα που εφαρμόζονται στις ΗΠΑ, στη Βρετανία καθώς και σε σκανδιναβικές χώρες.

Παράλληλα, η Δικαιοσύνη είναι αμείλικτη απέναντι σε φαινόμενα διαφθοράς, όταν προκύπτουν. Είναι όμως απαράδεκτη η εκτόξευση καταγγελιών χωρίς στοιχεία, με μόνο στόχο την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων. Σε καμία χώρα δεν χρησιμοποιήθηκαν, και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό, διαδικασίες κατασυκοφάντησης και δυσφήμησης συγκεκριμένων προσώπων για την εκκαθάριση λογαριασμών, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο λόγος που η κυβέρνηση Καραμανλή συνέστησε Εξεταστική Επιτροπή για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στον τομέα της άμυνας ήταν οι καταγγελίες που είχαν γίνει με αιχμή την περίοδο της θητείας του προκατόχου μου Άκη Τσοχατζόπουλου. Οι καταγγελίες αποδείχθηκαν ακριβείς και οι καταδικαστικές αποφάσεις που ακολούθησαν τις επιβεβαίωσαν. Την περίοδο 1996-2001 υπήρξαν πολύ σημαντικά, απαράδεκτα φαινόμενα διαφθοράς στον χώρο των εξοπλιστικών προμηθειών. Στην ερευνώμενη περίοδο, όμως, προστέθηκε και η δική μου θητεία, χωρίς στοιχεία, για να αναδειχθεί η «συστημική» διάσταση της «πασοκικής διαφθοράς». Tην απόφαση αυτή ενθάρρυνε και η εμφανής δυσαρέσκεια ορισμένων κύκλων για την αυστηρότητα της δικής μου διαχειριστικής πρακτικής. Η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής ήταν συνδεδεμένη με τη γενικότερη προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή να «μαυρίσει», ρίχνοντας λάσπη, την προηγούμενη κυβέρνηση. Σε βάρος μου δεν προέκυψε, βέβαια, απολύτως τίποτα. Όμως, μετά το «κάδρο» του χρηματιστηρίου, μπήκα και στο «κάδρο» των εξοπλισμών.

Οι συνεχείς επιθέσεις, με υπονοούμενα για χρηματιστηριακά «παιχνίδια» και «ύποπτες» αμυντικές συμβάσεις, είχαν αποκλειστικό στόχο να με πλήξουν πολιτικά ώστε να εξασθενίσει η δυνατότητα να παρεμβαίνω στις εξελίξεις εντός ή εκτός ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια προχωρούσε μεθοδικά, με στοχευμένες παρεμβάσεις από αρκετά μέσα μαζικής επικοινωνίας ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της θητείας μου στο Υπουργείο Άμυνας, γνωστή δημοσιογράφος σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή υψηλής θεαματικότητας ανέφερε ότι ρολόι που φορούσε η σύζυγός μου, όταν με συνόδευε σε υπηρεσιακή επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, είχε αγοραστεί επιτόπου στη διάρκεια της επίσκεψης, αντί 12.000 ευρώ(!!!). Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο ρολόι το φορούσε η Ρούλα επί πολλά χρόνια και η αξία του δεν είχε βέβαια καμία απολύτως σχέση με παρόμοια ποσά. Το σχόλιο της δημοσιογράφου ήταν: «Να πού πάνε τα λεφτά του Χρηματιστηρίου!».

Πολλές ανάλογες επιθέσεις έγιναν εναντίον μου στα χρόνια μετά την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη διακυβέρνηση. Ορισμένες εφημερίδες φαίνεται ότι είχαν αναλάβει εργολαβικά τη δυσφήμησή μου. Είναι προφανές ότι υπήρχαν οικονομικοί παράγοντες που μου «τη φύλαγαν» και δεν επιθυμούσαν να έχω ρόλο στο νέο πολιτικό τοπίο που διαμορφωνόταν μετά το 2004. Οι επιθέσεις δεν είχαν όρια. Εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας δημοσίευσε με πηχυαίους τίτλους στην πρώτη σελίδα «πληροφορία» που συνέδεε τη Ρούλα με κάποιον λογαριασμό offshore που υποτίθεται ότι περιείχε 40 εκατομμύρια ευρώ!!! Άλλα πρωτοσέλιδα με συνέδεαν, με έμμεσους τρόπους, με μίζες σε εξοπλιστικά προγράμματα. Όλα απολύτως ατεκμηρίωτα, αλλά επαναλαμβανόμενα. Επρόκειτο, κυριολεκτικά, για βιομηχανία λάσπης. Αναγκάστηκα να προσφύγω δύο φορές, με αγωγές για συκοφαντική δυσφήμηση, στη Δικαιοσύνη. Και τις δύο φορές κέρδισα τις δίκες.

Όμως, η συκοφαντία, όταν είναι συστηματική και, κατά τα φαινόμενα, υποκινούμενη, δημιουργεί κλίμα που ακραία στοιχεία εκμεταλλεύονται. Τον Δεκέμβριο του 2012, την επομένη της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι «Πυρήνες της Φωτιάς» έκαψαν, όπως ήδη ανέφερα, τα δύο αυτοκίνητά μας έξω από το σπίτι μας στην Κηφισιά, δίνοντας στη δημοσιότητα μία ιδιαίτερα απειλητική ανακοίνωση. Είμαστε μέσα στο σπίτι. Ο μικρός γιος μας ήταν παρών. Όταν οι επιθέσεις ξεπερνούν το φραστικό επίπεδο και αποκτούν βίαιο χαρακτήρα, δεν αφορούν μόνο το πρόσωπο-στόχο. Επηρεάζουν ολόκληρη την οικογένεια.

Η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ενέτεινε τις προσπάθειες περιθωριοποίησής μου που είχε ξεκινήσει η ΝΔ με τις επιθέσεις για το χρηματιστήριο και τους εξοπλισμούς. Ο Παπανδρέου, έχοντας καταστήσει σαφές ότι δεν ήθελε να συνεργαστούμε, «αξιοποίησε» το κλίμα που επιχειρούσαν να δημιουργήσουν αυτές οι επιθέσεις για να προχωρήσει στη διαγραφή μου. Σε ραδιοφωνική συνέντευξη, απαντώντας σε ερώτηση για την απόφαση μεταβίβασης πρόσθετου ποσοστού μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας, επισήμανα ότι η απόφαση ήταν συνεπής με την πολιτική που είχε εφαρμόσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι όροι δεν ήταν συμφέροντες γιατί η τιμή μεταβίβασης των μετοχών υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με την τιμή που είχε επιτευχθεί το 2000. Ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ Νίκος Αθανασάκης, σχολιάζοντας, στις 8 Αυγούστου του 2006, τη δήλωσή μου, είπε ότι παραβίασα την πολιτική γραμμή του κόμματος πως «η κυβέρνηση της ΝΔ αγοράζει ακριβά και πουλάει φθηνά».

Όμως, η θέση αυτή ήταν ταυτόσημη με τη δήλωσή μου. Απάντησα ότι προφανώς ο κύριος Αθανασάκης δεν είχε διαβάσει τη δήλωσή μου. Λίγες ώρες αργότερα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής, ζήτησε τη διαγραφή μου από την κοινοβουλευτική ομάδα, με το δήθεν επιχείρημα ότι αποκλίνω από την κομματική γραμμή! Η μεθόδευση ήταν προφανής. Η διαγραφή μου ήταν προαποφασισμένη. Έλειπε μόνο το πρόσχημα, που πρόσφερε η ιδιωτικοποίηση της Εμπορικής. Η επιλογή, όμως, του συγκεκριμένου προσχήματος αναδείκνυε τη σύγχυση που χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούσε να στηρίξει την πολιτική που είχε εφαρμόσει ως κυβέρνηση στο πλαίσιο της προσπάθειας ένταξης της ΟΝΕ, ενώ αναγνώριζε βέβαια την ίδια την ένταξη ως μεγάλη επιτυχία. Η εξήγηση συνδυάζει πολιτικά και προσωπικά στοιχεία. Ο Γιώργος Παπανδρέου αντιμετώπιζε ανταγωνιστικά την προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης, προεξοφλώντας ότι οι μελλοντικές συγκρίσεις θα ήταν σε βάρος του. Επιπλέον, δεν ήθελε να συνεργαστεί, ή ακόμα και να συλλειτουργήσει, με πρόσωπα και στελέχη που δεν ανήκαν στον δικό του προσωπικό κύκλο φίλων και θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τις επιλογές του.

Στη γραμμή αυτή, ο Γιώργος Παπανδρέου προχώρησε αργότερα στη διαγραφή του Κώστα Σημίτη και σε άλλες εκκαθαρίσεις, επιβεβαιώνοντας την πλήρη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε αρχηγικό κόμμα καθώς και την πρόθεσή του να ελέγξει ολοκληρωτικά την κοινοβουλευτική ομάδα. Σε δήλωσή μου την ημέρα της διαγραφής μου, 8 Αυγούστου, σημείωνα τα εξής: «Η οικονομική πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την περασμένη δεκαετία, με σύμφωνη γνώμη και στήριξη όλων των μελών τους, εδραίωσε συνθήκες σταθερότητας και ανάπτυξης και έφερε την Ελλάδα στο προσκήνιο της Ευρώπης. Μία σημαντική συνιστώσα αυτής της εκσυγχρονιστικής πολιτικής ήταν οι διαρθρωτικές αλλαγές και η είσοδος ισχυρών ομίλων στην ελληνική οικονομία για την ενίσχυση της αναπτυξιακής δυναμικής και την τόνωση του ανταγωνισμού. Για το θέμα της Εμπορικής, οι θέσεις που διατύπωσα ήταν συνεπείς με την πολιτική που είχε ασκηθεί. Η ενοχοποίηση αυτών των θέσεων δεν συνάδει με τη λειτουργία ενός σύγχρονου δημοκρατικού κόμματος. Ασφαλώς υπάρχει θεσμική δυνατότητα για τον πρόεδρο να ασκήσει τα δικαιώματά του.

Το θέμα είναι, όμως, ποιες πολιτικές θα δικαιωθούν και θα υιοθετηθούν από τον ελληνικό λαό, ο οποίος είναι ο τελικός κριτής. Αυτό θα φανεί στο μέλλον». Η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ επανήλθε σε αυτή την πολιτική εξαγγέλλοντας, ως κυβέρνηση, νέες ιδιωτικοποιήσεις. Μετά τη διαγραφή μου δήλωσα ότι «δεν έχω φύγει ποτέ από το ΠΑΣΟΚ». Συνέχισα να παρεμβαίνω μέσα από τη συμμετοχή μου σε συνέδρια και εκδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με αρθρογραφία και δημοσιεύσεις, λέγοντας αυτά που πίστευα για θέματα εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής. Διατηρούσα επαφή με στελέχη του χώρου με τα οποία είχα αναπτύξει φιλικές σχέσεις, όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Αντρέας Λοβέρδος και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Κεντρικός άξονας των δραστηριοτήτων μου παρέμενε η διαμόρφωση κατευθύνσεων άσκησης προοδευτικής πολιτικής στη σύγχρονη εποχή. Οι επιθέσεις και η διαβολή δεν μπορούν να επηρεάσουν την όποια αξία έχουν, ή δεν έχουν, οι απόψεις που εκφράζονται στον δημοκρατικό διάλογο. Οι θέσεις και οι απόψεις κρίνονται από τους πολίτες και, τελικά, από την ίδια τη ζωή. Τον Νοέμβριο του 2006, προχωρήσαμε μαζί με εκλεκτούς φίλους στην ίδρυση ενός think-tank, του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής (ΚΕΠΠ), με σκοπό την παραγωγή ιδεών και τη διαμόρφωση προτάσεων πολιτικής για τα προβλήματα της δημόσιας ζωής.