Νίκος Ανδρουλάκης: Χίμαιρα

11:21 22/11/2024 - Πηγή: iEidiseis

Ο Νίκος Ανδρουλάκης κινδυνεύει να την ξαναπατήσει απέναντί στον Κυριάκο Μητσοτάκη, βάζοντας πάλι σε λάθος ύψος την μπάρα.

Ελλάς το μεγαλείο σου - και στην πολιτική! Μετά το 1956 - όταν το πρώτο κόμμα πήρε λιγότερες έδρες στη Βουλή από το δεύτερο - το νέο παράδοξο είναι ότι το τρίτο κόμμα στις κάλπες - με ποσοστό μόλις 12% - βρέθηκε αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή. Χωρίς να κάνει τίποτε!

Αυτό συμβαίνει ενώ, μόλις 17 μήνες μετά τις εκλογές,

είναι εμφανής η αναντιστοιχία συσχετισμών ανάμεσα στο Κοινοβούλιο και το εκλογικό σώμα. Για να μείνουμε μόνο στο έγκυρο τεστ των Ευρωεκλογών: το κόμμα που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, χάνει μεγάλο τμήμα της εκλογικής βάσης του.

Ωστόσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να ζητήσουν άμεση προσφυγή σε κάλπες, για την ακριβέστερη απεικόνιση της λαϊκής βούλησης στο νομοθετικό Σώμα. Αφενός γιατί δεν μπορούν να την επιβάλουν και αφετέρου γιατί και στη Βουλή που θα μπορούσε να προκύψει «εδώ και τώρα», η ΝΔ θα είχε πάλι τον πρώτο λόγο. Παρ’ ότι στο εσωτερικό της εδραιώνεται η τάση - που έχει και στοιχεία κρίσης - ότι για τη διεκδίκηση νέας τετραετίας θα χρειαστεί νέα ηγεσία.

Σ’ αυτό το περιβάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ - που δεν άντεξε στην κρίση της εκλογικής αποτυχίας του και έχει ήδη τριχοτομηθεί - δύσκολα θα επανεγγραφεί στον χάρτη ως υπολογίσιμο κόμμα. Οπότε τα βλέμματα στρέφονται στο ΠΑΣΟΚ - που ξεπέρασε δημοκρατικά τη δική του κρίση - ως ενδεχόμενη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης από την Κεντροαριστερά.

Πριν καν απαντήσει στο, σχεδόν φιλοσοφικό ερώτημα, «τι μπορεί να πέτυχει με ένα αρχηγό που το ίδιο αμφισβήτησε και στη βασική εσωκομματική αξιολόγησή του δεν πήρε ούτε 30%, θεωρεί ότι, παίρνοντας τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, βρήκε τον βατήρα για το άλμα προς την πρώτη θέση. Ου μην αλλά - που θα λέγαν οι παλαιοί καθαρευουσιάνοι - και την αυτοδυναμία.

Ωστόσο επειδή ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προέκυψε με τεχνητό τρόπο, στο βαθμό που εσωκομματικά εκλαμβάνεται ως ανάκαμψη είναι ψευδαίσθηση. Δεν πρόκειται για κομματικό επίτευγμα. Απλώς προσφέρει καλύτερες προϋποθέσεις για ανάκαμψη.

Το ζητούμενο είναι αν η, κατ’ απονομήν, «αναβάθμιση» στη θέση της - ισχνότερης από το 1974 - μείζονος αντιπολίτευσης, έχει αντιστοίχιση στο εκλογικό σώμα. Ή, έστω, αν πρόκειται να την αποκτήσει σύντομα.

Προς το παρόν η απάντηση είναι αρνητική, ή στην καλύτερη περίπτωση βουτηγμένη στην αμφιβολία. Τα συμπεράσματα με βάση τις δημοσκοπήσεις δεν είναι φρόνιμη μέθοδος προβλέψεων - δεδομένου ότι αποτελούν προϊόν χωρίς έλεγχο αξιοπιστίας από δημόσια αρχή και σπανίως επαληθεύονται. Το πολύ, να χρησιμοποιηθούν και να εκληφθούν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Με όλες τις μεθόδους ανάλυσης, η ΝΔ παραμένει πρώτη πολιτική δύναμη με απόσταση, σχεδόν, ασφαλείας. Ως πολιτικός φορέας της Συντηρητικής παράταξης, διαθέτει δεξαμενές και εφεδρείες, όχι μόνο στα δεξιά της, αλλά και από την άλλη πλευρά - με τη σαγήνη της σε «κεντρώους», που δεν έχουν πρόβλημα να συναγελάζονται με ακροδεξιούς.

Ήδη στους κόλπους της, ο Σημίτης εναγκαλίζεται τον Καρατζαφέρη και αντιστρόφως, για να μην πούμε και τον Παπαδόπουλο. «Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά», που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος - δείγμα «ανάρμοστης» μετατόπισης και ο ίδιος.

Με αυτά τα δεδομένα και παρά το νέο κοινοβουλευτικό ένδυμά του, το ΠΑΣΟΚ υστερεί έναντι της ΝΔ σε παράταξη δυνάμεων: στελέχωση, πόρους, διεθνείς διασυνδέσεις, εμπειρία - χωρίς να υπολογίσουμε τη σύγκριση ηγεσιών. Κυριαρχεί πλέον στην Κεντροαριστερά, αλλά από πουθενά δεν προκύπτει ότι μπορεί να κυριαρχήσει η Κεντροαριστερά.

Ειδικά όσο η ηγεσία του δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι ο Μητσοτάκης είναι κακός Πρωθυπουργός, όχι γιατί είναι ανεπαρκής ως πρωθυπουργός. Αλλά για λόγους που αφορούν την πολιτική του. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει.

Από αυτή την άποψη, ο Νίκος Ανδρουλάκης κινδυνεύει να την ξαναπατήσει απέναντί του, βάζοντας πάλι σε λάθος ύψος την μπάρα: μιλάει για την πρώτη θέση στις εκλογές, χωρίς να περάσει από τη δεύτερη, που - έπρεπε να - είναι ο επόμενος στόχος του.

Στην πολιτική η αισιοδοξία δεν απέχει πολύ από τη χίμαιρα.