Όλος ο κόσμος μια σκηνή

12:06 19/5/2020 - Πηγή: newsbreak

Κοίτα να δεις και άκου να βλέπεις. Μάπα η παράσταση, πανάκριβο το εισιτήριο!

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή θεάτρου και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλώς ηθοποιοί. Έχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις όπου εμφανίζεται είναι οι εφτά ηλικίες». Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Όπως σας αρέσει», πράξη 2η, σκηνή 7η, στ. 139-143.

Ωραίο το εισαγωγικό με τον Σαίξπηρ, αλλά η παρούσα κατάσταση στο κυβερνοκόμμα της Γιουνανίας αντενδείκνυται

για υψηλή κουλτούρα. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, για να σταθεί κανείς στο κοντοπίθαρο ύψος των αφορισμένων περιστάσεων θα πρέπει να τσιτάρει ατάκες που κόπηκαν από σενάρια βιντεοκωμωδίας ως υπερβολικά χυδαίες και ανάρμοστες ακόμα και για παραγωγές στιλ Ταμτάκου.

Τι βλέπουμε στις καταπληκτικές εικόνες της όπερας μπούφα με τίτλο «Ο κορωνοϊός και του ψηλού ο γιος που έγινε πρωθυπουργός»; Βλέπουμε μια σουρεάλ πινελιά στην γκρίζα σχολική καθημερινότητα. Τα σχολεία ξανάνοιξαν (τα παιδιά από «υγειονομικές βόμβες» ξαφνικά για τις ανάγκες της όπερας μπούφα, που μας βγήκε μούφα, έγιναν… κινούμενα αντιβιοτικά). Οι μαθητές φορούν μάσκα. Γιατί τη φορούν; Όχι για λόγους προστασίας. Αν στ’ αλήθεια τους προστάτευε έτσι κλεισμένοι που είναι στην γκρίζα και ψυχρή αίθουσα, θα τη φορούσαν και οι πολιτικοί, αλλά αυτοί αποφεύγουν. Μπάφιασαν πια με τα αξεσουάρ του υγειονομικού βεστιαρίου. Μια άλλη φορά, βρε παιδάκι μου. Στην επόμενη πανδημία…

Οι μαθητές φόρεσαν τη μάσκα για πρακτικούς λόγους: για να ενταθεί ο δείκτης της αναπόφευκτης δυσφορίας που προκαλούν το κατσίκωμα στην καρέκλα, ο καύσων και η παρουσία πολιτικών που -τάχα- «κόβουν φλέβες» για τον λαό.

Κι εκεί που πάνε να σκάσουν από τη δυσφορία, η πλοκή έχει ξαφνική ανατροπή και κοντεύουν να σκάσουν από τα γέλια. Εκείνοι που μιλούν τόσο καιρό για προσοχές και υπευθυνότητες και «μη χαλάσουμε τώρα όσα φτιάχναμε τόσο καιρό» πλησιάζουν τους μασκοφόρους και τις… μασκοφορίνες χωρίς να φορούν οι ίδιοι μάσκα και ακουμπούν χερούκλες πάνω στα θρανία. Μα, πώς «αδειάζει» τον εαυτό της τόσο εύκολα τούτη η ρημάδα, η πλανεύτρα η εξουσία…