«Το Βερολίνο κείται Δυτικά…» Γράφει ο Νικόλας Τσιτλακίδης

08:32 14/3/2022 - Πηγή: The President

Η πολυσχιδής κρίση στην Ουκρανία , απόρροια των ψυχροπολεμικών συμπλεγμάτων και των σοβιετικών πρακτικών του Ρωσικού κράτους και δη του Ρώσου Προέδρου , κατάφερε κατά κάποιον τρόπο απρόσμενα να ενώσει τη Δύση – έστω σε επίπεδο διπλωματίας και κυρώσεων – αλλά και να συντελέσει , ταυτόχρονα , ένα “turning point” στο πάγιο γεωπολιτικό σχεδιασμό της μεγαλύτερης πολιτικής δύναμης της Ένωσης .

Ο λόγος , φυσικά , για τη Γερμανία . Τη γέφυρα , μεταξύ , των Συμμάχων και του Κρεμλίνου . Μια χώρα που αν και δεν τίθεται , πλέον , ζήτημα για το αν ανήκει στη Δύση ή στην Ανατολή , δεν έχει απεμπολήσει

εντελώς το «Σοβιετικό» παρελθόν της , ή τουλάχιστον δεν το είχε απεμπολήσει μέχρι την ρωσική εισβολή που μαίνεται στην Ουκρανία και των αποφάσεων , στον απόηχο αυτής , του νέου Καγκελάριου Όλαφ Σολτς .

Ίσως το σπουδαιότερο αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής στην γειτονική της χώρα , ήταν η ριζική στροφή που προκάλεσε στη γερμανική εξωτερική και αμυντική πολιτική της Γερμανίας. Γιατί όμως ; Γιατί να θεωρηθεί ο επανασχεδιασμός των δύο αυτών θεμελιωδών πυλώνων κρατικής κυριαρχίας ενός τρίτου ευρωπαϊκού κράτους , το σπουδαιότερο αποτέλεσμα που προκλήθηκε μέσα από τα συντρίμμια των ρωσικών βομβαρδισμών και όχι το γεγονός ότι πρόκειται να αλλάξει μετά από χρόνια το Status Quo στην ευρύτερη περιοχή ;

Διότι αλλάζει το status quo στο διπλωματικό χάρτη. Η απάντηση αυτή ανιχνεύεται – ιστορικά – με σχετική ευκολία . Η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή ήπειρο ανέκαθεν οριζόταν εν πολλοίς από το αν στη Γερμανία επικρατούσαν φιλοδυτικά ή φιλορωσικά αισθήματα , από το αν η βιομηχανία της ήταν ικανή να αντέξει έναν μακροχρόνιo πόλεμο και από το αν επικρατούσε στο εσωτερικό η βούληση των Πρώσων (ή των συνεχιστών τους) ή όχι.

Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα η αμυντική γερμανική μηχανή βρίσκεται υπό έλεγχο . Και δικαιολογημένα . Από την εποχή της Α. Μέρκελ μέχρι την έλευση του Σολτς η εξωτερική πολιτική της χώρας αμφιταλαντευόταν μεταξύ ΝΑΤΟ – Ρωσίας , αυτή την φορά προσπαθώντας όχι να καθορίσει την ισορροπία δυνάμεων, αλλά να την διατηρήσει . Και σε γενικές γραμμές το κατάφερε. Μέσα σε μια Ευρώπη διαιρεμένη από την οικονομική και προσφυγική-μεταναστευτική κρίση σε Βορρά και Νότο , δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο με τα τελευταία γεγονότα (με εξαίρεση την Κριμαία που η ένταση, η επιθετικότητα και τα αποτελέσματα τους ήταν ασφαλώς πιο περιορισμένα).

Θα λέγαμε ότι κατά τα χρόνια της Καγκελαρίας της Α. Μέρκελ η λεγόμενη “Ostalgie” , δεν ήταν απούσα . Η Γερμανία σύναψε οικονομικές συμφωνίες με την Ρωσία , όσον αφορά την διοχέτευση στη πρώτη φυσικού αερίου (Nord Stream 1,2) , ενώ κάποιες (Πολωνία , Ουγγαρία) από τις λεγόμενες χώρες του Βίζεγκραντ , επανάφεραν στο προσκήνιο σοβιετικές πρακτικές , οι οποίες παγιώθηκαν σ’ αυτές αφού τα αντανακλαστικά της Ένωσης παρουσιάστηκαν κατώτερα των περιστάσεων. Μάλιστα, η χώρα τα τελευταία δυόμιση έτη διένυσε τη δική της περίοδο “splendid isolation”, καθώς η πανδημία και οι εθνικές εκλογές ενδυνάμωσαν την εσωστρέφεια της , με αποτέλεσμα να αναδυθεί ως νέος ευρωπαϊκός ηγέτης η Γαλλία του Μακρόν, ως απάντηση στις αναθεωρητικές τάσεις που περικλείουν τη Γηραιά Ήπειρο.

Ο Σολτς όμως έβαλε τέλος στη περίοδο εσωστρέφειας της Γερμανίας , παράλληλα και στα σενάρια που την ήθελαν απαθή δέκτη των τεκταινομένων εξαιτίας του παρελθόντος της (είτε αντιλαμβάνεται κανείς το ναζιστικό είτε το ανατολικό). Όχι μόνο έστειλε και σύμφωνα με δημοσιεύματα θα συνεχίσει να στέλνει στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία , αλλά ανακοίνωσε και επένδυση 100 δισεκατομμυρίων για τον εκσυγχρονισμό των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων ( “ Last week German sent 1,000 anti-tank weapons and 500 Stinger anti-aircraft defense systems to Ukraine. Berlin also unblocked other EU countries from sending German-made equipment.” , Germany’s dramatic reversal on defense , explained by Jen Kirby , VOX ) . Ο νέος καγκελάριος κατάφερε , επίσης , να θέσει την πολιτική του υπό την λαϊκή εύνοια , καθώς το μεγαλύτερο μέρος της γερμανικής κοινωνίας στηρίζει τα μέτρα που λήφθηκαν με αφορμή το «Ουκρανικό» .

Η Γερμανία εγκαταλείπει το Πρωσικό παρελθόν της που ήταν ολοζώντανο μέχρι και τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και που εξακολουθούσε να στοιχειώνει την εξωτερική πολιτική της , παραχωρώντας στη Δύση ένα ισχυρό προπύργιο στη καρδιά της Ευρώπης , η οποία μετατοπίστηκε πιο Ανατολικά μετά την ειδεχθή εισβολή στην ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ουκρανία , που αντιμετωπίζεται από τον «Τσάρο» ως ο πάλαι πότε σιτοβολώνας της παραπαίουσας ηθικά και οικονομικά αυτοκρατορίας του . Το Βερολίνο , ωστόσο , μετατοπίστηκε πιο Δυτικά…

Είναι , όμως , κρίσιμο να αντέξει η Ουκρανία όσο το δυνατόν περισσότερο . Γιατί η Δύση , οι θεσμοί της και οι λαοί της δεν χρειάζονται ένα σιδηρούν παραπέτασμα να σπέρνει τρόμο και απειλές ( βλ. απειλή Πούτιν προς τις Σκανδιναβικές χώρες) . Κάθε άλλο . Ούτε έχει ανάγκη η Δύση μια αμφισβήτηση της αξίας, για την ίδια , του ΝΑΤΟ . Είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι χώρες που κάποτε ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας πλέον ανήκουν στο ΝΑΤΟ ; Ή ακόμη είναι τυχαίο ότι οι γειτονικές χώρες της Ρωσίας θέλουν να προσχωρήσουν σ ’αυτό ;

Ένα κράτος που δέχεται διαρκείς επιθέσεις κινδυνεύει να εκλείψει από τον χάρτη. Η Δύση χρειάζεται την Ουκρανία. Και την χρειάζεται ανεξάρτητη . Ειδάλλως κινδυνεύει.

Η Γερμανία άλλαξε τα δεδομένα , όπως, άλλωστε, πάντα κάνει στην ιστορία . Επειδή μάλλον η Ουκρανία θα πνιγεί και θα χαθεί από το «ανάδελφο» έθνος της. Η Δύση πρέπει να διατηρήσει στην αγκαλιά της τη Γερμανία με τα πολιτισμικά και γεωγραφικά πλεονεκτήματα της στραμμένα προς αυτή.

Ο Σολτς φαίνεται πως είναι πιο πρόθυμος και πιο ξεκάθαρος της προκατόχου του…που ας μη λησμονείται η καταγωγή και τα πρώτα της βήματα στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας . Διότι αν κάτι μας μαθαίνει η τωρινή κρίση … είναι πως και οι πολιτικοί έχουν παρελθόν , εμμονές , ιδέες και μια προσωπική ανάγνωση της ιστορίας.

*Ο Νικόλας Τσιτλακίδης είναι Προπτυχιακός φοιτητής της Νομικής ΑΠΘ

The post «Το Βερολίνο κείται Δυτικά…» Γράφει ο Νικόλας Τσιτλακίδης appeared first on The President.