«Φορούσε ρούχα από το Παρίσι και παπούτσια από την Ιταλία… (Γκλόρια Σουάνσον)» του Πέτρου Γκάτζια

08:16 16/5/2021 - Πηγή: Diastixo

«Ο Τένεσι Ουίλιαμς υπήρξε ένας χαρισματικός ομιλητής με θαυμάσια προφορά και είχαμε πολλά κοινά μεταξύ μας». Η Γκλόρια Σουάνσον, η σταρ του βωβού κινηματογράφου και υπέροχη ηρωίδα στη Λεωφόρο της Δύσης, δεν χαριζόταν όταν αποφάσιζε να μιλήσει. Είναι αλήθεια πως γνώριζε πολύ καλά τον Τένεσι Ουίλιαμς, όπως και τον Τζόζεφ Κένεντι –πατέρα του δολοφονηθέντος προέδρου–, με τον οποίον υπήρξαν εραστές και παραλίγο να γυρίσουν μαζί και μια ταινία. Πολλά χρόνια αργότερα, κάποια καρέ από τα γυρίσματα θα διαρρεύσουν στον Τύπο και οι κριτικοί

–στην υπερβολή τους– θα κάνουν λόγο για αριστούργημα.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Στην πραγματικότητα, η Γκλόρια Σουάνσον ήταν μια συναρπαστική γυναίκα, με ταλέντα που ξεπερνούσαν τα στενά όρια της υποκριτικής και μια περιέργεια που σάρωνε τα πάντα.
Μάλιστα, στην εκπνοή πια της καριέρας της ανακάλυψε πόσο χαρισματική ήταν και στη γλυπτική και, λίγο προτού πεθάνει, στη δεκαετία του ’80, κερδίζει ξανά τις εντυπώσεις με τη δημοσίευση της αυτοβιογραφίας της. «Ένα καλογραμμένο βιβλίο, στα όρια της λογοτεχνίας», έγραψαν τότε οι κριτικοί περιμένοντας τη συνέχεια, η οποία βέβαια δεν ήρθε ποτέ.

Μέσα σε περισσότερες από 500 σελίδες καταφέρνει να σε πείσει ότι η παρουσία της στον κόσμο του θεάματος ήταν αναπόφευκτη, μετατρέποντας ουσιαστικά τη ζωή της σε μύθο. Σ’ αυτό το βιβλίο αναφέρεται και σε μια σημαντική δεξίωση που είχε κάνει για εκείνην ο Μάγιερ, ο θρυλικός ιδιοκτήτης των κινηματογραφικών στούντιο. Η Σουάνσον είχε μόλις περάσει τότε τα πενήντα και ζούσε ακόμη τον θρίαμβο από τη Λεωφόρο της Δύσης. Όμως, οι προτάσεις λιγόστευαν και μια τέτοια κίνηση αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία.

Την ίδια εκείνη βραδιά, ο Μάγιερ πρόβαλε την ταινία στους καλεσμένους του και, σύμφωνα με την ντίβα, όλοι σηκώθηκαν και τη χειροκροτούσαν, ενώ μια άλλη διάσημη πρωταγωνίστρια, η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, γονάτισε και φίλησε το στρίφωμα από το φόρεμά της. Δεν είναι σίγουρο αν πράγματι συνέβη κάτι τέτοιο. Το μόνο σίγουρο είναι το πάθος αυτής της διήγησης και το πώς η Σουάνσον έβλεπε τα πράγματα αλλιώς – από την πλευρά της συγγραφέα.

Άλλωστε, η πρώτη που της καλλιέργησε τη φαντασία ήταν η μητέρα της. Την έντυνε από μικρή με ωραία ρούχα κι έβλεπε πόσο όμορφο και ταλαντούχο κορίτσι ήταν. Ανησυχούσε ωστόσο για τα αυτιά της – θεωρούσε ότι «πετούσαν» και τα έκρυβε έξυπνα με καπέλα και σκουφιά. Είναι αυτή, η ίδια μητέρα, που της άνοιξε τα μάτια, όπως παραδεχόταν συχνά η Σουάνσον: «Μου έλεγε πως μπορείς να κοιτάζεις κάθε μέρα έξω από το ίδιο παράθυρο, αλλά ποτέ δεν θα βλέπεις την ίδια θέα…»