«Η μαντική μηχανή» του Αλέξανδρου Βαλκανά

23:20 2/11/2022 - Πηγή: Diastixo

Προδημοσίευση από τη συλλογή διηγημάτων του Αλέξανδρου Βαλκανά Η μαντική μηχανή και άλλες καθημερινές συγκινήσεις, που θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου από τις Εκδόσεις Βακχικόν.

ΚΑΔΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Ηταν ένας κάδος κακοπαθημένος. Με το καπάκι του θεό στραβο λες κι είχε περάσει πάρεση, το εσωτερικό του να χάσκει γκρίζο, βρόμικο και άδειο, ή με κάποιες ελάχιστες σα κούλες σκουπιδιών ανάξιες προσοχής. Το πέδιλό του κι αυτό ξεχαρβαλωμένο συνέβαλλε στην όλη κλινική εικόνα ασθενούς σε οριακή κατάσταση. Οι γείτονες, εμφανώς, δεν τον προτι

μούσαν. Είχαν άλλους πιο αγαπημένους. Σε αυτόν κατέφευγαν μονάχα σ’ έκτακτες περιπτώσεις, όπως στα πολλά τα κρύα και στις δυνατές μπόρες, πετάγονταν αλαφιασμένοι, σήκωναν το καπάκι του με σιχασιά –σαν να μην ήθελαν να τους πάρει εί δηση κανένας πως είχαν πάρεδώσε μ’ αυτόν– κι έτρεχαν πίσω γραμμή στα σπίτια τους. Ακόμα κι αυτοί οι υπάλληλοι της Κα θαριότητας ήταν φορές που τον προσπερνούσαν, μόλις κατα δεχόμενοι μισή ματιά συγκατάβασης και οίκτου. Λίγα τα ψω μιά σου, έλεγαν από μέσα τους. Στην επόμενη ανανέωση του στόλου, θα γίνεις κι εσύ αυτό που τρως: Σκουπίδι. Ο γεροΚά δος τα ήξερε όλα αυτά. Είχε γίνει με τα χρόνια ένας σοφός, κυ νικός με τα σκυλιά του και στωικός με τις γάτες του τις ακρο βάτισσες. Αλλά κι εκείνα πια τον επισκέπτονταν αραιά και πού λόγω μειωμένου περιεχομένου κι ανεργίας. Όμως είχε βρει έναν λόγο να κρατιέται, να μην το βάζει κάτω. Έναν έρωτα μυστικό.

Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ 27

Μια γριά φαφούτα σαν κι αυτόν που περνούσε με το καροτσά κι του σουπερμάρκετ να κροταλίζει φασαριόζικα, κάθε δύο με τρεις ημέρες. Τον άνοιγε μ’ ένα ραβδί κι έμπαινε μέσα του σχε δόν ολόκληρη, αφού ό,τι περιείχε ήταν ίσια βαθιά στον πάτο. Άμα ήταν νύχτα, του έριχνε έναν φακό και έπαιζαν τον γιατρό, τον γαργαλούσε και τότε γέλαγε πολύ, και όπως έβγαζε πάλι έξω το κεφάλι, μόλις που προλάβαινε να της δώσει ένα πετα χτό φιλί. Τον παίδευε που δεν του έδινε σταθερά ραντεβού. Που δεν του ’χε χαρίσει ούτε μια λέξη. Άλλοι ρακοσυλλέκτες μονολογούσαν μέσα στους κάδους τους, εμπιστεύονταν τα πιο κρυφά τους μυστικά, τις πιο βαθιές επιθυμίες. Ή κουβέντες του αέρα, μετέωρες μπουρμπουλήθρες, που γέμιζαν παιχνιδιά ρικα των κάδων το κενό. Όμως από εκείνη όλα θα μπορούσε να τ’ αντέξει, και την αδιαφορία της ακόμη σαν δώρο ακριβό. Και στις μακριές ώρες της μοναξιάς του, όλο καθόταν και συλ λογιζόταν πως έτσι μάλλον πρέπει να είναι η πραγματική αγά πη. Σιωπηλή. Σιωπηλή κι ανεκπλήρωτη.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Σήμερα το πρωί συνάντησα τον Οκτώβρη. Κρατούσε σφι χτά από το χέρι τον ασπρομάλλη παππού του (πες τον φθι νόπωρο) κι είχε ένα μουτράκι αγαθό, γλυκό σαν χερουβείμ δεν έχω δει ποτέ μου, αλλά εικάζω θα του μοιάζει. Περίμεναν στη στάση το λεωφορείο όπως κι εγώ, κι όταν εκείνο σταμάτη σε μπροστά μας, έκανα λίγο στο πλάι να δώσω προτεραιότητα στο αξιαγάπητο ζευγάρι. Ο ώριμος κύριος μπήκε πρώτος και ο μικρός Οκτώβρης, κρατώντας τον από το αριστερό, έπιασε τη θύρα με το δεξί του για ν’ ανέβει. Κι εκεί ακριβώς γυρίζει και μου πετά το πιο αναπάντεχο πονηρό του βλέμμα. Και μου βγάζει και τη γλώσσα! Ο μικρός κατεργαράκος έχει επιβιβα στεί και τον ακολουθώ χαμογελώντας. Ο Οκτώβρης γελάει κι αυτός με την ψυχή του και αφήνει να φανεί ένα στόμα μ’ ένα δοντάκι που του λείπει.

Σίγουρα θα ’ταν εκείνο το «μ» που του έχει πέσει.

ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ, Ο ΑΝΕΜΟΣ,Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ

Τράνταζε το φορτηγό στον δρόμο, τραμπαλιζόταν κι η κα ρότσα πίσω με τους εργάτες που πήγαιναν πρωινοί και νυ σταγμένοι στη δουλειά. Κι ο παιχνιδιάρης άνεμος κλότσησε κάποιου το ψάθινο καπέλο. Αυτός έκανε να το πιάσει, πήδηξε απ’ το φορτηγό κι άρχισε να το κυνηγά. Το φορτηγό έφευγε, ο άνθρωπος έτρεχε ξοπίσω απ’ το καπέλο που πετούσε. Πέρα σαν ώρες, μέρες, εβδομάδες. Μήνες, οι εποχές και τα χρόνια. Το φορτηγό έφευγε κι ο άνθρωπος έτρεχε πίσω απ’ το καπέ λο που πετούσε. Όταν διψούσε, έπινε από το βρόχινο νερό που μαζευόταν στη γούβα του καπέλου, τόσο όσο να δώσει μια κλοτσιά ο άνεμος κι εκείνο να πετάξει πάλι μπροστά. Όταν ο άνθρωπος πεινούσε, το καπέλο γινόταν μια θηλή απ’ όπου βύ ζαινε για μια στιγμή το χώμα. Μα ώσπου να χορτάσει, ο άνε μος έδινε άλλη μια, και φλουπ! το καπέλο πετούσε ψηλά κι απομακρυνόταν. Όταν ο άνθρωπος φοβόταν, το καπέλο έφεγ γε το φως του ήλιου που είχε μαζέψει την ημέρα. Κι έδειχνε στον άνθρωπο τον δρόμο.
Ώσπου μια νύχτα… Ο άνθρωπος βάδιζε αργά πάνω στην άσφαλτο ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι το καπέλο. Εκείνο αχνο φαινόταν χωνεμένο στο γκριζοπράσινο σύθαμπο της νύχτας

Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ 61

– αμήχανο σπερματοζωάριο αποπροσανατολισμένο. Τότε το άκουσε να πλησιάζει. Από μακριά. Τη μηχανή του να βουίζει. Στύλωσε τα μάτια του μπροστά και ίσα που πρόλαβε να δει ένα χωνί φωτός να ξαπλώνεται στον δρόμο. Και τη σκιά του φορτηγού με το ένα μάτι του κλειστό.
Σαν ένα χέρι ο άνεμος έπιασε το καπέλο, ξεκαπάκωσε τον φανό του φορτηγού, έκανε μια κωλοτούμπα και το προσγείω σε στο κεφάλι κάποιου απ’ τους πολλούς που κάθονταν στην καρότσα. Ξημέρωνε.