«Η Οργάνωση» του Γρηγόρη Αζαριάδη

10:17 23/5/2022 - Πηγή: Diastixo

Προδημοσίευση από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη Η Οργάνωση, που θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαΐου από τις Εκδόσεις Bell.

Παρελθόν

1

Τριάντα χρόνια πριν (Γενάρης 1987)

Η νύχτα απλώνει απειλητικά το μαύρο πέπλο της πάνω από την πόλη. Η βροχή πέφτει δαιμονισμένα, μαστιγώνοντας τους δρόμους. Αλλεπάλληλες αστραπές αυλακώνουν τον θεοσκότεινο ουρανό, ανοίγοντας επιμήκεις φωτεινές πληγές στο

μαύρο κουφάρι του. Ο παγωμένος αέρας λυσσομανάει ανελέητα. Τα ψηλόκορμα δέντρα ταλαντεύονται σαν χορευτές ενός θανατηφόρου τάνγκο καθώς πλησιάζει στο εφιαλτικό του φινάλε. Από κάπου μακριά, αδύναμοι ήχοι από μηχανές αυτοκινήτων σβήνουν αργόσυρτα. Το σκηνικό θυμίζει σκοτεινό ντεκόρ ασπρόμαυρης ταινίας τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, με το φόβο να αναβλύζει από την οθόνη, να απλώνεται βίαια στην αίθουσα και να σπρώχνει τους πανικόβλητους θεατές να ψάχνουν στα τυφλά την έξοδο.
Είναι μια τέτοια νύχτα που ακόμη και οι αδυσώπητοι μαυροντυμένοι απεσταλμένοι του Χάρου προτιμούν τη ζεστασιά της Κόλασης από κάποια θανάσιμη εκδρομή για την επίδοση αγγελτηρίων θανάτου στους δικαιούχους.
Δυο θαρραλέοι καβαλάρηδες, ιππεύοντας μηχανές μεγάλου κυβισμού, δείχνουν να αψηφούν τις προειδοποιήσεις της φύσης. Κινούνται με χαμηλή ταχύτητα, παράλληλα με τις παρυφές του σκοτεινού δάσους, λίγα μέτρα μακριά ο ένας απ’ τον άλλο. Πλησιάζουν τον μικρό οικισμό με τα λιγοστά παλιά πέτρινα σπίτια. Καμιά διακοσαριά μέτρα μετά το τελευταίο σπίτι, σβήνουν τις μηχανές. Αφιππεύουν. Απέναντι, απομονωμένο μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ένα αδύναμο φως πιστοποιεί την ύπαρξη ενός ξεκομμένου απ’ τ’ άλλα δίπατου πέτρινου σπιτιού.
Ο πρώτος άντρας είναι ένας κοντός, γεροδεμένος μεσήλικας. Ο άλλος είναι πολύ νέος, ψηλός, φορτωμένος με μπόλικα κιλά. Φοράνε μαύρα χοντρά μπουφάν και μαύρους σκούφους φουλ φέις. Προχωρούν αθόρυβα, με μικρά, σίγουρα βήματα, χωρίς να αλλάζουν κουβέντα. Όταν φτάνουν μπροστά στο σπίτι, χωρίζονται. Ο νεαρός πλησιάζει το παράθυρο. Κοιτάζει προσεκτικά. Ένα ζευγάρι μεσηλίκων κάθεται σε δυο αντικριστές παλιές πολυθρόνες. Ξαπλωμένο σ’ ένα χαλί με γεωμετρικά σχήματα μπροστά τους, ένα κορίτσι. Θα ’ναι δε θα ’ναι δέκα χρονών. Ο κοντός μεσήλικας ολοκληρώνει την ανίχνευση της περιμέτρου του σπιτιού. Επιστρέφει.
Κάνει νόημα στον νεαρό κουνώντας το κεφάλι. «Τώρα!»

*

Βουλιαγμένος στην τεράστια πολυθρόνα –σωστό θρόνο, ταιριαστό για τον τίτλο του–, ο Βασιλιάς καπνίζει το κλασικό του πούρο. Απέναντί του κάθεται ο Στράτος. Τριαντάρης, κοντός, γεροδεμένος, ρουφάει αργά ουίσκι από το χαμηλό ποτήρι και καπνίζει στριφτό τσιγάρο. Ακούει προσεκτικά τον Βασιλιά να εξηγεί το σχέδιό του. Ο Στράτος είναι ο έμπιστός του, το δεξί του χέρι. Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται για κάθε μορφής «δουλειά» –ειδικά γι’ αυτές που χαρακτηρίζονται ως υψηλού ρίσκου.
Ο Ιωάννου πρέπει να πεθάνει. Είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Την ίδια στιγμή που αρνήθηκε κάθε γενναιόδωρη προσφορά που του έγινε προκειμένου να μην καταθέσει στη δίκη για διακίνηση ναρκωτικών υπέγραψε τη θανατική καταδίκη του. Ο Βασιλιάς δεν τα σηκώνει αυτά. Πρέπει να πετύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Να μείνει ο ίδιος λευκή περιστερά, μακριά από την απειλή μιας καταδικαστικής απόφασης από τη Δικαιοσύνη και ταυτόχρονα να στείλει ένα καθαρό μήνυμα στην πιάτσα: όποιος μιλάει θα κερδίζει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στην Κόλαση. Με όλη του την οικογένεια παρέα.
Η εντολή του Βασιλιά καθαρή. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Στράτου. Δε χρειάζεται πολλές λεπτομέρειες. Έχει το ταλέντο να καταστρώνει και να υλοποιεί κάθε φορά ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο. Ο Στράτος σηκώνεται. Ανακεφαλαιώνει με κοφτές φράσεις.
«Κυριακή βράδυ. Ο Ιωάννου, η κυρά του και τα δυο μικρά. Θα σε ενημερώσω μόλις τελειώσει».
Βαδίζει προς την πόρτα. Ο Βασιλιάς τον σταματάει. Δείχνει με το κεφάλι προς το μέρος του γιου του.
«Στράτο, πάρε μαζί και τον μικρό».
Ο γιος του Βασιλιά παγώνει. Νιώθει τους παλμούς της καρδιάς του να σφυροκοπούν στις φλέβες του λαιμού του. Ο Στράτος γυρίζει αργά προς τον Βασιλιά. Είναι ο μόνος που μπορεί να τολμήσει μια ερώτηση, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και μερική αμφισβήτηση της απόφασής του.
«Είσαι σίγουρος;»
Ο Βασιλιάς φαίνεται να είναι σε καλή διάθεση. Χαμογελάει.
«Είναι ώρα να μάθει το δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, Στράτο. Να γίνει άντρας».
Ανοίγει το συρτάρι. Βγάζει ένα όπλο. Σηκώνεται. Πλησιάζει το γιο του. Το χώνει στην παλάμη του.
«Πήγαινε με τον Στράτο. Και κάνε ό,τι σου πει».
Ο Στράτος κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι. «Εσύ ό,τι πεις», λέει με χαμηλή φωνή.

*

Το επόμενο δευτερόλεπτο, η πολυκαιρισμένη ξύλινη εξώπορτα του σπιτιού τραυματίζεται θανάσιμα από τις ριπές των όπλων. Οι δύο άντρες ορμούν σαν δαίμονες, διαλύοντας οριστικά και αμετάκλητα τη ζεστή ατμόσφαιρα της οικογενειακής ηρεμίας. Τα περίστροφα ξερνάνε βολίδες. Και οι βολίδες τρυπάνε με λύσσα τα κορμιά του άντρα, της γυναίκας και του δεκάχρονου κοριτσιού, μεταφέροντας το μήνυμα του θανάτου. Πριν προλάβουν ν’ αλλάξουν μια λέξη, μια ματιά, τα κορμιά τους τινάζονται, σπαρταράνε σαν να προσπαθούν να κρατήσουν το τελευταίο ίχνος ζωής μέσα τους. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μαρμαρώνουν. Νεκρά, πλημμυρισμένα στο αίμα, στο δάπεδο του μεγάλου δωματίου.
Και μετά η απόλυτη ακινησία, η εκκωφαντική σιωπή. Και στον αέρα η εφιαλτική δυσοσμία του αίματος, που παγώνει την ανάσα.
Κρυμμένος στη σκοτεινή μικροσκοπική αποθήκη, που ίσα ίσα χωράει μόνο τα παιχνίδια τους, ο μικρός παρακολουθεί τους δύο άντρες να σκοτώνουν τον πατέρα, τη μητέρα και την αδερφή του. Η εξωφρενική φρίκη της σκηνής δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να χωρέσει στο πεντάχρονο μυαλό του. Σπαράζει βουβά. Δαγκώνει τα χείλη για να μην ουρλιάξει. Μπήγει τα νύχια στο μπράτσο γιατί δε θέλει να πιστέψει αυτό που βλέπει. Τα νεκρά κορμιά τού σφίγγουν σαν τανάλιες το λαιμό, η μυρωδιά του αίματος του φέρνει αναγούλα. Τα δάκρυα κυλάνε ασταμάτητα. Θέλει να κλείσει τα μάτια και με κάποιον μαγικό τρόπο να καταφέρει να γυρίσει το χρόνο πίσω, λίγο μόνο, στη στιγμή που οι γονείς του μιλούσαν για τον καιρό κι η αδερφή του έπαιζε στα πόδια τους. Ακόμη όμως και στο πεντάχρονο μυαλό του αυτό φαίνεται αδύνατο.
«Ο Βασιλιάς είπε ότι υπάρχουν δύο παιδιά», λέει ο κοντός. «Πού στο διάβολο κρύβεται το άλλο το τσογλάνι;»
Ο ψηλός νεαρός πλησιάζει αργά προς την αποθήκη. Φτάνει στη μισάνοιχτη πόρτα. Ο μικρός κάνει δυο βήματα προς τα πίσω. Τρέμει ολόκληρος. Πιστεύει ότι είναι αδύνατο να μην ακούσει ο δολοφόνος το βροντοκόπημα της καρδιάς του. Ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει. Ο ψηλός σκύβει αποπάνω του. Ο μικρός βλέπει το θάνατο στο βλέμμα του.
«Βρήκες τίποτα, ρε Βίκινγκ;»
Ο μικρός δεν ακούει καθαρά. Πώς τον είπε; Βίκι; Βίκιν; Τι όνομα είναι αυτό; Κοιτάζει τρομαγμένος το μασκοφορεμένο πρόσωπο. Είναι η τελευταία εικόνα που θα πάρει μαζί του στο θάνατο. Δεν μπορεί να δει τη μεγάλη ουλή που διασχίζει το πάνω μέρος του δεξιού του μάγουλου, έτσι όμως όπως σκύβει αποπάνω του ο άντρας, το βλέμμα του μικρού πέφτει σ’ ένα σημάδι χαμηλά στο πλάι του λαιμού του, κρυμμένο πριν πίσω απ’ το γιακά του μπουφάν. Κάτι σαν ένα μακρουλό “ν” κι ένα πιο κοντό “ι” με μια τελίτσα αποπάνω. Δεν ξέρει τι σημαίνουν. Τα φωτογραφίζει και τα αποθηκεύει στην οθόνη του εγκεφάλου του… Το βλέμμα και το μυστηριώδες σημάδι. Νιώθει τα σκελετωμένα χέρια του θανάτου να τον αγκαλιάζουν ασφυκτικά. Φοβάται, φοβάται, φοβάται… Θεέ μου, πόσο φοβάται. Ο ψηλός φέρνει τον δεξιό του δείκτη μπροστά στο στόμα του. «Σσστ! Μη βγάλεις άχνα». Ο μικρός δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει.
«Τι γίνεται, ρε Βίκινγκ;» φωνάζει ξανά ο κοντός.
Ο ψηλός ανασηκώνει το κορμί. Κοντοστέκεται για κάμποσα δευτερόλεπτα στο άνοιγμα της πόρτας. Έπειτα γυρίζει κι απομακρύνεται.
«Γάμησέ το τώρα… Δεν υπάρχει ψυχή εδώ πέρα. Πάμε να φύγουμε», πετάει.
«Σίγουρα;» ρωτάει ο κοντός.
«Πάμε να φύγουμε, σου λέω», επιμένει ο ψηλός.
Οι στιγμές που ακολουθούν φαίνονται αιώνας στο πεντάχρονο αγόρι. Λουφάζει. Τους φαντάζεται να βγαίνουν απ’ το σπίτι και να εξαφανίζονται. Αφήνει την κρυψώνα του και πλησιάζει διστακτικά τα κορμιά των δικών του. Πέφτει πάνω τους, βουλιάζει στο αίμα, που φτιάχνει μικρές λίμνες τριγύρω… Σπαράζει. Χτυπιέται. Κλαίει χωρίς σταματημό, ούτε ξέρει για πόση ώρα.
Κρύβει το κεφάλι στο στήθος της αδερφής του. Το κόκκινο φόρεμα θαρρείς κι έχει ρουφήξει όλο το αίμα από το αδύνατο κορμί της. Νιώθει το κλάμα να τον πνίγει, την ανάσα του να κόβεται με το μαχαίρι. Χάνει τις αισθήσεις του. Βυθίζεται σ’ ένα απύθμενο μαύρο κενό.