«Η ψυχή που ακολουθεί τα ίχνη» της Λιάνας Σακελλίου

08:18 4/3/2023 - Πηγή: Diastixo

ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Τα ελαττώματά μου κι εγώ
κοιτάζουμε τη λίμνη
θαυμάζουμε τις άγριες ίριδες
που αναβοσβήνουν στο νερό της.

Μοιάζουν με ήσυχα μωρά
σαν τα μωρά τα γδύνω
ξέρω το σώμα τους –
το βάρος που πρέπει να σηκώσω απαλά
και να πλύνω.

Αφού ολοκληρωθεί η γαλήνη,
βρίσκω τα καθαρά τους ρούχα
τα ντύνω
τους δίνω ένα καλάθι
τρέξτε, τους λέω
μαζέψτε γνώριμα βαλτόμουρα.

ΝΕΦΕΛΩΜΑ

Εδώ είναι το μέρος
και εδώ είναι το κλειδί.
Συνήθειά μου ν’ αφήνω στην κουζίνα
τα απαραίτητα.

Αλλά

δεν είστε ο τυπικός καλεσμένος.
Τώρα και η θάλασσα έχει γύρη
στα φύκια – λαχτάρες
σκοτεινές από τα έθιμα του βένθους.

Μια βάρκα φεύγει.
Με αφήνει ανάστατη
η παράξενη ερημία – δράκων ο θαλάσσιος.

Με κοίταξε.
Ύστερα κραύγασε προς τις κουκουβάγιες
να μην του μαγαρίσουν τη λέμβο.

ΡΟΖΑΡΙΑ

Αυτό είναι προσευχή όπως το δάσος
είναι προσευχή, όπως το βουνό
είναι προσευχή, όπως η Μαντόνα
είναι προσευχή, όπως το κερί
είναι προσευχή, όπως η θολή εικόνα
είναι προσευχή, όπως το φυλαχτό
είναι προσευχή, όπως η θεία χάρη
είναι προσευχή, όπως η καταχνιά
είναι προσευχή, όπως η υπαναχώρηση
είναι προσευχή, όπως η παρέλαση
είναι προσευχή, τα όπως όπως
είναι προσευχή, όπως η απειλή
είναι προσευχή, όπως το φάρμακο που γεμίζει το στόμα
είναι προσευχή, όπως «τα Ατελή»
είναι προσευχή, όπως η παγίδα
είναι προσευχή, όπως η χρυσή
είναι προσευχή, όπως η αιμορροφιλία
είναι προσευχή, όπως η φρίκη της τελευταίας φοράς
είναι προσευχή, όπως η λαχτάρα για σωτηρία
είναι προσευχή, όπως τα ες αεί
είναι ίσως προσευχή, όπως τα ίσως όλα

ΕΞΟΡΥΞΗ

Γυαλίζουμε τον βράχο
έπειτα βγάζουμε απ’ τον πηλό
τη μικρή λίθο.

Ιριδίζει το
μαύρο οπάλιο.
Ώρα να μάθουμε
τις κηλίδες, τα ίχνη, τα συμπλέγματα
που τ’ ακούμε σαν το γυαλί.

Στο κέντρο του μυαλού μας,
το μαύρο οπάλιο.

Ας σβήσουμε τα φώτα
και ας ανάψουμε τη φωτιά
γιατί φτάσαμε στο μαύρο τρόπαιό μας.

Το μικρό του τέλος λάμπει παράξενα.
Θα επιστρέψει αυτό που του στείλαμε;

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ

Ειρηνική πια η καταγωγή της γης.

Ευέξαπτη έλξη τα ερείπια
και οι αυθαίρετες κατασκευές.

Και εδώ ζούμε –
χορωδιακές συλλαβές
σε πειθαρχία θερμοκηπίου·

το αεράκι
θροΐζοντας
τον μάραθο.

ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΟΥ ΤΑΤΟΪΟΥ

Χθες περπάτησα δώδεκα χιλιόμετρα,
πέρασα την κλειστή πύλη
που οδηγούσε στο εξοχικό παλάτι τους.
Ήταν ατύχημα.
Ίσως η ψυχή μου να ήθελε να ακολουθήσει τα ίχνη της
σε χαμένα μονοπάτια
κάτω από έναν ανιδιοτελή ουρανό.
Πού είναι τώρα οι βασιλιάδες της Ελλάδας;
Έπιασαν περίσσιο ήλιο
φούντωσε το μοβ
μετά σβήσαν ξανά μέσα
στην παιδική μου ηλικία
για να εμφανιστούν πάλι σε απαγορευμένα μανιτάρια
από τα δάση τους.
Έγιναν τέρατα του παρελθόντος
ενώ ο αδρανής άνεμος
δεν αναγνώριζε αξίωση για την αιωνιότητα
και αποξήρανε τα φαντάσματά τους
που πονούσαν για το σπιτικό.

Τους αναγνωρίζω
σαν ιστορία πονόλαιμου.
Σαν ιστορία θανάτου.
Σαν ποτάμι που βράζει.
Μια επανάσταση των δήμων.
Μια περηφάνια.
Ένα κενό.

Η Λιάνα Σακελλίου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Βρετανία (Πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Έσεξ) και στην Αμερική (Πανεπιστήμιο Πεν Στέιτ). Έχουν κυκλοφορήσει 25 βιβλία της με ποιήματα, δοκίμια, άρθρα και μεταφράσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Ρουμανία, την Ισπανία και τις ΗΠΑ. Είναι καθηγήτρια δημιουργικής γραφής και αμερικανικής λογοτεχνίας στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, διδάσκει ξένη ποίηση και δημιουργική γραφή στο Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος (από το 2009). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε έντεκα γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή περιοδικά και ανθολογίες.