«Μετά το Πάσχα» του Μ. Γ. Μερακλή

08:18 22/5/2021 - Πηγή: Diastixo

Οι Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι γιορτάσαμε ξανά το Πάσχα, στο οποίο χαρίσαμε εθιμικά την πρώτη θέση στην κλίμακα των θρησκευτικών εορτών μας. Διαμορφωμένη με τον τρόπο που θέλαμε, άνθρωποι εξωστρεφείς και εραστές του γαλανού ουρανού, που τις πιο πολλές φορές γλυκά μάς σκεπάζει. Κι αυτό δεν έγινε ξαφνικά, αλλά μέσα στο μακρό χρόνο.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Το Πάσχα

σχηματίστηκε σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι αφιερωμένο στο θάνατο του Χριστού, το δεύτερο στην Ανάστασή Του, όπου μετουσιώνεται, από πνευματική γιορτή, σε μια, μπορεί να πει κάποιος, ξεφάντωση χαράς, με αποθέωση της «σούβλας».

Έχει προηγηθεί ωστόσο, στο πρώτο μέρος, η περιφορά των Επιταφίων, ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου συγκεντρώνεται μεγάλο πλήθος πιστών, που ακολουθεί. Και τώρα φέρνουν μαζί τους, μέσα στα αμαξάκια τους, τα νήπια παιδιά τους, προπάντων οι νέες μητέρες.

{jb_quote}Ας πω, λοιπόν, πως ο Μύθος αυτός «ανέστη» ως κάτι ακόμα ζωντανό. Εύθυμος και χαρωπός.{/jb_quote}

Το ξεφάντωμα αρχίζει, ευθύς αμέσως μετά την αναφώνηση του ιερέα για την Ανάσταση του Ιησού, μ’ ένα ξέσπασμα αμέτρητων βαρελότων και φωτοβολίδων, κάτι που θυμίζει την αρχή ενός τρομερού πολέμου. Και πολλές φορές κρατάει ο «βομβαρδισμός» έως το πρωί της άλλης μέρας, όπου κοιμούνται οι περισσότεροι ξενύχτηδες μακάριοι. Καλύπτεται η βροντώδης, κάποτε και σωματικά επικίνδυνη αυτή εκδήλωση, ως γιορτασμός, σε αναπαράσταση της ήττας του διαβόλου, που θέλησε να θανατώσει τον υιό του Θεού, αλλά θανατώθηκε.

Ο Χριστιανισμός, νομίζω, καθώς γνωρίζω καλά την ελληνική προχριστιανική ακόμα εκδοχή του, έχει στο σπέρμα του και την ευθυμία, φαινόμενο όχι σύνηθες στην ιστορία των θρησκειών των λαών.

Καθώς σημείωνα τις γραμμές αυτές, θυμήθηκα και τον τίτλο του Σικελιανού «Το Πάσχα των Ελλήνων», όπου ο ποιητής σχολίαζε το έργο του. Αναφέρω ένα σημείο του σχολιασμού, μιλώντας για «…το μεγάλο υποσυνείδητο Θρησκευτικό κεφάλαιο, που οπωσδήποτε υπάρχει, σαν “αλάτι αιωνιότητας”, μέσα στα βάθη οποιασδήποτε εποχής […] ο γνήσιος Μύθος του Χριστιανισμού […]. Μύθος που οι ρίζες του βασίζονται στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας: μες σ’ όλες ανεξαίρετα τις τραγικές περιπέτειες, μες σ’ όλο της τον προαιώνιο πόνο και μας σ’ όλη τη βαθύτερην ελπίδα της κι απαντοχή».

Ας πω, λοιπόν, πως ο Μύθος αυτός «ανέστη» ως κάτι ακόμα ζωντανό. Εύθυμος και χαρωπός.