«Ο βίος των φύλλων και των ανθρώπων» του Στράτου Κοσσιώρη

08:16 27/6/2021 - Πηγή: Diastixo

(«Βίος των φύλλων, βίος των ανθρώπων, βίος όμοιος.»
Επιτύμβιο για τον Μ. Αντώνιο Ρούφο)

Ι.

Μοίρα παράξενη με όρισε
Να τριγυρνώ ανάμεσα στους τάφους.

Άλλος τόπος δεν υπάρχει.

Να λησμονήσω
Δεν μπόρεσα.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

ΙΙ.

Διαβάτη δες
Τα ίχνη που άφησαν
Τα κουρασμένα μου βήματα.

Μαζί με τα δικά σου
Στο σταυροδρόμι που οδηγεί στο Άγνωστο
Έμελλε να βρεθούν.

ΙΙΙ.

Όλα όσα έζησα
Μοιάζουν να χώρεσαν σε μια στιγμή
Γεμάτη

πόνο.

Κι όμως,
Δεν θα ’πρεπε να ’χω παράπονο.

ΙV.

Βυθισμένος στις σκέψεις μου
Κοιτάζοντας τα πεσμένα φύλλα της μνήμης
Πρόσωπα γνώριμα εμφανίζονται.

Κάποιοι έφυγαν απ’ τον μάταιο αυτό κόσμο.

Κάποιοι άλλοι κανείς δεν ξέρει
Πού να βρίσκονται.

V.

Ακόμα και για αυτούς
Οι θεοί μάλλον δεν νοιάζονται.

Μόνοι μας προσπαθούμε
Να χαράξουμε τη σωστή πορεία
Στην τρικυμία που έμελλε
Να ριχτούμε.

VI.

Σαν τα θηρία μόνοι μας.
Σχεδόν στα τυφλά παλεύουμε,
Στη ζωή και στον θάνατο.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΦΕΡΡΗΣ

Στο κάδρο που στολίζει
Το λιτό τούτο μνήμα
Το πορτρέτο ενός άνδρα γελαστού αν δεις
Στο κέφι επάνω του γλεντιού, μην εκπλαγείς.
Είναι ο Τριαντάφυλλος Φέρρης, ψυχή της παρέας
Ετών πενήντα εννιά.

Στο μεγάλο ποτήρι που βαστά στο ’να του χέρι
Η μπίρα ξεχειλίζει, ενώ στο άλλο
Ανάμεσα στα δυο του δάχτυλα πια μόνιμα κρατά
Την αγάπη του όλη, το τσιγάρο.
Απ’ τη φωτογραφία του εμάς κοιτάζει
Με το ακαταμάχητο χαμόγελό του.

Ήθελε πάντα να θυμάται της ζωής τη φωτεινή πλευρά.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΔΑΠΟΝΤΕΣ

Ισχνός πολύ ο νους του ανθρώπου.
Αυτό μονάχα έχω να πω.
Εγώ, ο Χρύσανθος Δαπόντες. Διακεκριμένος μαθηματικός
Φημισμένος στους ακαδημαϊκούς κύκλους
Μετά την εργασία μου στον Πουανκαρέ.

Τι κι αν υπάρξουμε ξανά; Πάλι η σκόνη θα νικήσει.
Ένα μη ανιχνεύσιμο ανεύρυσμα εγκεφάλου
Έγινε αιτία κι όλες μου οι σπουδές κι οι γνώσεις
Μεμιάς χαθήκαν σε μια δίνη ατέρμονη.
Τώρα με συντηρούν άψυχα μηχανήματα,
Ζωσμένα με καλώδια, σωληνάκια.

Μα σαν σκέφτομαι πως με συνδυασμούς αριθμών κατασκευάστηκαν
Τ’ άψυχα τούτα αντικείμενα,
Ίσως είναι αυτό η μόνη μου αθανασία.

ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑ ΦΛΑΓΓΙΝΗ

Πόνεσα στη ζωή ψάχνοντας για αγάπη.

Σ’ ένα αδέσποτο σκυλί
Βρήκα την αθωότητα.
Και την ευγωμοσύνη.

Τούτη η πέτρα
Τους δυο μας θα κρατά.

Έχω έναν φύλακα πιστό –
Δεν νιώθω πλέον μόνη.

[Ποιήματα από την υπό έκδοση συλλογή Η μόνη αθανασία, Εκδ. Οδός Πανός, τέλη Ιουνίου 2021]

Ο Στράτος Κοσσιώρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε Νοσηλευτική. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ύστατος καπνός (Εκδόσεις Οροπέδιο, 2010) και Τα κάρβουνα (Εκδόσεις poema, 2014). Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες, π.χ. στην ανθολογία 30 έως 30: Τριάντα ποιητές έως τριάντα ετών (Εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων, 2011).