Βασιλική Αδαμοπούλου-Κακαδιάρη: «Η μεμβράνη του χρόνου»

08:17 2/3/2022 - Πηγή: Diastixo

Στη νέα ποιητική συλλογή της, με τον τίτλο Η μεμβράνη του χρόνου (Δρόμων, 2021), η ποιήτρια Βασιλική Αδαμοπούλου-Κακαδιάρη επικεντρώνεται στον χρόνο και σε όσα μπορεί να φέρει στα γυρίσματά του. Το εξώφυλλο του βιβλίου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Νίκος Κακαδιάρης, όπως και τις εικόνες στις εσωτερικές σελίδες. Το θέμα χρόνος της συλλογής είναι αρκετά δύσκολο, αλλά η ποιήτρια το διαχειρίστηκε σωστά, με αποτέλεσμα να δώσει ενδιαφέρουσες διαστάσεις χρόνου και γεγονότων.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri}

{loadposition adsence-inarticle-makri}

Ο χρόνος είναι ο οροθέτης σε πολλές διαδρομές της ζωής μας και αυτός που τελικά την καθορίζει. Ο χρόνος δεν χωροθετείται σ’ ένα μαγικό κουτί, γιατί ο ίδιος είναι μάγος δαίμονας, τύραννος αλλά και ευεργέτης μας. Χρόνος ρευστός, άπιαστος, που καλπάζει αυτόνομα, χωρίς να μπορεί κανείς ούτε να τον τιθασεύσει ούτε να τον σταματήσει. Τρέχει πάντα μπροστά, ασταμάτητα, και ακολουθώντας τον ο άνθρωπος ανακαλύπτει λίγες χαρές, μικρές στιγμές ευτυχίας και πολύ πόνο. Η μεμβράνη του είναι διάφανη, δεν αφήνει τίποτα κρυφό και, σε μια στιγμή που μοιάζει ακινητοποιημένος, μπορεί να γίνει το κακό. Η ποίηση δεν ξεγυμνώνει το σπαθί της να θερίσει τα ζιζάνια, αλλά με στίχους και λέξεις προσπαθεί να εξορκίσει το κακό. Με τον στίχο: «Ω! Ακινητοποιημένε Χρόνε!» η Βασιλική Αδαμοπούλου-Κακαδιάρη ξαναφέρνει στο προσκήνιο της ποιητικής της δημιουργίας τον όλεθρο που σκόρπισε η φωτιά στο Μάτι (23 Ιουλίου 2018). Στο ίδιο ποίημα οι στίχοι: «Πόσα παιδάκια έσυρες στ’ άζευκτο όργωμά σου;» και «Στο τέλος έμεινες εσύ, Χρόνε κατακαμένε… αφού όλοι πήγανε σε χωνευτήρι τάφο», η ποιήτρια αναδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ένα πνευματικό μνημόσυνο στην εκατόμβη των νεκρών της φονικής πυρκαγιάς.

Τη Βασιλική Αδαμοπούλου-Κακαδιάρη τη συγκινούν και την προβληματίζουν τα σημαντικά γεγονότα, που φέρνει στο προσκήνιο ο παρελθών και ο παρών χρόνος. Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 δονούν τις ευαίσθητες χορδές της: «Άμοιρη Ελλάδα!/ Διακόσια χρόνια πέρασαν που μπόρεσες να κρύψεις κάπως/ την ερημία των παιδιών σου. Τετρακοσίων χρόνων βάσανα…». Η ποιήτρια εκφράζει την οδύνη της για τα 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά και την αγωνία της για την τύχη της Ελλάδας διαχρονικά με τη λέξη «ερημία», που τονίζει τη μοναχική της πορεία μέσα στον χρόνο και την αδιαφορία των ισχυρών να τείνουν χείρα συμπαράστασης και βοήθειας στα δεινά της. Κάνει όμως και την αυτοκριτική της, στηλιτεύοντας τους Έλληνες στους τελευταίους στίχους του ποιήματος: «Πώς μας κατάντησαν οι καιροί και το σαθρό μυαλό μας./ Ξυπνήστε, ωρέ! Ξυπνήστε!».

Στο ποίημα «Προσπάθεια κατάσβεσης» η κλιματική αλλαγή, που και σ’ αυτή πρωτοστατήσαμε, αφού κατορθώσαμε σε λιγότερα από εκατό χρόνια ν’ ανατρέψουμε την ισορροπία του πλανήτη μας, δείχνει το μένος της φύσης με: «Πρωτόγνωρες συνθήκες» και «αγιάτρευτες πληγές… Σημάδια που θα υπάρχουν/ μέχρι να γεράσουν και τα μικρά παιδιά».

{jb_quote}Η ποίηση δεν ξεγυμνώνει το σπαθί της να θερίσει τα ζιζάνια, αλλά με στίχους και λέξεις προσπαθεί να εξορκίσει το κακό.{/jb_quote}

Οι ποιητές, με την ευαισθησία που τους διακρίνει, μέσα απ’ τους στίχους τους στέλνουν μηνύματα για πολλά φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, αλλά απευθύνονται και στον καθένα μας προτρέποντάς μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Στο ποίημα «Θυσία» και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος δεν αφήνει περιθώρια χρονοτριβής για τη διόρθωση των λαθών μας: «Να σβήσεις τα χνάρια/ που έδειχναν τα λάθη σου/ και να σκοτώσεις με ηδονή/ εκείνο που ντρέπεσαι/ να κοιτάξεις κατάματα». Η ντροπή είναι πολύ σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητας του καθενός μας, γιατί η αναγνώριση του λάθους οδηγεί στην επανόρθωσή του. Επίσης οδηγεί στην αποτροπή μιας δόλιας πράξης, μιας μικρόψυχης ενέργειας, για τις οποίες θα ένιωθε κάποιος ντροπή και θα είχε τύψεις.

Όλα τα ποιήματα της συλλογής Η μεμβράνη του χρόνου έχουν ως κεντρικό θέμα τον χρόνο και τον άνθρωπο, που κατοικεί πάνω στον πληγωμένο πλανήτη γη. Ο άνθρωπος, αδύναμος μπροστά στον χρόνο, τρέχει ξοπίσω του καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγχρονιστεί μαζί του, πράγμα αδύνατον για τους πολλούς και σχετικά δυνατόν για τους λίγους, τους εκλεκτούς θα λέγαμε, που έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει χρόνος και δεν τον σπαταλούν άσκοπα. Μοιάζουν με τους τσιγκούνηδες, που λυπούνται να ξοδέψουν το χρήμα, έτσι και οι εκλεκτοί οικονομούν με έργο τον χρόνο τους, για ν’ αφήσουν κάποιο χνάρι στο πέρασμά τους.

Η ποιητική συλλογή κλείνει με το ποίημα «Διώχτες». Στους έντεκα στίχους του διακρίνουμε πόσο αμείλικτη είναι η κίνηση της ζωής, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να συγκρατήσουν τους δείκτες των ρολογιών όλου του κόσμου. Μάταιη και προσωρινή η προσπάθεια, οι δείκτες θα σπάσουν, ο χρόνος έχει τον τρόπο του να ανακαλύπτει πέρασμα και να τρέχει μπροστά. Κανένας δείκτης ρολογιού και κανένα τέχνασμα της ανθρώπινης επινόησης δεν μπορεί να τον δαμάσει. Από καταβολής κόσμου ο χρόνος είναι δυνάστης και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, ανήσυχοι και ερευνητικοί προς πάσα κατεύθυνση, μας έδωσαν μια λακωνική συμβουλή: «Φείδου χρόνου».

Η μεμβράνη του χρόνου
Βασιλική Αδαμοπούλου-Κακαδιάρη
Δρόμων
σ. 64
ISBN: 978-960-694-487-1
Τιμή: 10,60€