Μια χαμένη ευκαιρία (;)

18:02 8/1/2025 - Πηγή: TheCaller

Ήταν μόλις πριν από 4 μήνες όταν ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης ξεκαθάρισε πως ουδεμία αλλαγή θα υπάρξη στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση σχετικά με τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας.

Κάπως έτσι γίνεται αντιληπτό πως μία ευκαρία για μία ιστορική προοδευτική τομή χάνεται και το Σύνταγμα της Ελλάδας

έρχεται στο κομμάτι αυτό σε πλήρη αντίθεση με αυτά της υπόλοιπης Ευρώπης.

Φυσικά το συγκεκρίμενο ζήτημα απασχολεί διαχρονικά ανα διαστήματα τον δημόσιο διάλογο. Η πρώτη φορά που μεταπολιτευτικά τέθηκε το ζήτημα του Διαχωρίσμου Εκκλησίας και Κράτους ήταν το 1975 από τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος είχε δηλώσει:

«Πιστεύουμε στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Αυτό είναι το συμφέρον και της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Πρέπει η Εκκλησία να πάψει να είναι παράρτημα του Κράτους, χωρίς βέβαια να γίνει Κράτος εν Κράτει» με τον τότε Υπουργό Παιδείας Παναγιώτη Ζέπο να το αποκλείει κατηγορηματικά. Έκτοτε οι συγκρούσεις μεταξύ Ιεραρχίας και κυβέρνησης δεν έλειψαν. Από την θέσπιση του πολιτικού γάμου την δεκαετία του ’80 έως το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες στις αρχές του 2000, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη συγκρούστηκε με την τοτε εκκλησιαστική ηγεσία και τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Ο πλήρης Διαχωρισμός όμως Εκκλησίας & Κράτους ποτέ δεν προχώρησε ουσιαστικά παραμένοντας ένα θέμα «ταμπού».

Σε ανύποπτο χρόνο λίγο πριν το περασμένο Πάσχα του 2024 είδε το φως της δημοσιότητας μία δημοσκόπηση από την Κάππα Research στην οποία 7 στους 10 πολίτες δήλωσαν υπέρ του Διαχωρισμού μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, ένα εύρημα που να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Παράλληλα ένα ποσοστό της τάξης του 65% πιστεύει σύμφωνα με την ίδια μετρηση πως η Εκκλησία δεν πρέπει να επεμβαίνει σε θέματα της καθημερινής ζωής των πιστών πέρα των πνευματικών ζητημάτων. Σημαντικό αν σκεφτεί κανείς την εκτεταμένη κουβέντα που διεξήχθη για την θέση της Εκκλησίας πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζεγαριών στις αρχές του περασμένου έτους.

Είναι σαφές πως το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι ένα ζήτημα πίστης αναλογιζόμενοι από την μία τα ανωτέρω δεδομένα και από την άλλη την συμμετοχή των ανθρώπων στα θρησκευτικά δρώμενα μέρες όπως το Πάσχα, τα Χριστούγεννα κλπ. Αντιθέτως αν αναλογιστεί κανείς τα «περιστατικά» θρησκοκαπηλείας θα αντιληφθεί πως είναι και θέμα σεβασμού προς την πίστη των ανθρώπων, η οποία έχει εργαλειοποιηθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στις μέρες μας.

Το δικαίωμα των ανθρώπων να εκφράζουν την πίστη τους είναι σεβαστό και αδιαπραγμάτευτο το ίδιο όμως – όπως δείχνει και η πλειοψηφία των πολιτών- είναι η κοσμικότητα του κράτους.Η Δημοκρατία, το κάθε δημοκρατικό κράτος οφείλει να διαφυλάξει τα δικαιώματα του κάθε πολίτη και να σκύβει πάνω από τις ανάγκες του, οφείλει να κάνει πράξη την κοινωνία της συμπερίληψης.

Η κάθε κυβέρνηση οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων δρώντας με βάση τις επιταγές της Δημοκρατίας και όχι διαφόρων υπερσυντηρητικών κύκλων και του μικροπολιτικού συμφέροντος. Ένα ερώτημα μένει να απαντηθεί:

Θα γίνει;