Όταν έκλαψε ο Θανάσης και οι παθογένειες του αναπτυξιακού αθλητισμού

16:24 14/9/2022 - Πηγή: TheCaller

Που‘ σαι Θανάση; Η τραγικότητα η χθεσινή του, εντασσόμενη στην έντονη συναισθηματική εγρήγορση του και στον  εν γένει  ιδιαίτερο ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα του παραπέμπει στον ανυπέρβλητο Θανάση Βέγγο.

Η κινητικότητα σώματος και προσώπου, το χαμόγελο που κατακεραυνώνει και αδυνατείς να καταλάβεις αν υποκρύπτει χαρά ή λύπη, η «ομιλία» της καρδιάς» και όχι της «λογικής», αυτή η συνειδητή ή υποσυνείδητη διασύνδεση αντιθετικών συναισθημάτων με μια λεκτική αλλά, κυρίως, με μη λεκτική

συμπεριφορά, συνδέουν τους δύο Θανάσηδες.

Όχι δεν φταις εσύ Θανάση. Ούτε ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Δημήτρης, ο Γιαννούλης και τα άλλα παιδιά… Απλώς, σε μια σοβαρή διοργάνωση αποκαλύπτονται οι αδυναμίες και οι χρονίζουσες παθογένειες του αναπτυξιακού ελληνικού αθλητισμού και δη του ομαδικού.

Στην Ελλάδα δεν συνεκτιμάται, καλύτερα, δεν εκτιμάται το ταλέντο, το χάρισμα.

Η κιναισθητική νοημοσύνη, κατά την προσφιλή θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Howard Gardner πάει περίπατο.

Αν προκαλέσεις και προσκαλέσεις τους υπευθύνους αθλητικούς διευθυντές μεγάλων ομάδων, είτε του ποδοσφαίρου, είτε του μπάσκετ ή άλλων αθλημάτων να σου την αναγνωρίσουν ή να στην, ως όφειλαν, διατυπώσουν, τις περισσότερες φορές, αν όχι τις πλείστες, θα απογοητευτείς οικτρά.

Και στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που οι αθλητικοί διευθυντές θα είναι ενημερωμένοι, η συσσωρευμένη ασκούμενη πίεση για άμεσο και βραχυχρόνιο αποτέλεσμα από την διοίκηση τους εξαναγκάζει να «προσαρμόζονται» και να ακολουθούν τις λανθασμένες επιλογές των διοικούντων.

Για παράδειγμα, στους μεγάλους αθλητικούς συλλόγους, ΠΑΕ ή ΚΑΕ και στην ηλικία των 14 και άνω που εκκινούν τα πρωταθλήματα υποδομών η επιλογή βασίζεται στη σωματοδομή του παιδιού και όχι στα τεχνικά του χαρίσματα.

Για παράδειγμα, στο χώρο του ποδοσφαίρου θα επιλεγεί ο παίκτης που έχει ύψος 1,82 αλλά δεν διακρίνεται για τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, εξαιτίας της ικανότητάς του να τρέχει πιο γρήγορα και να είναι πιο δυνατός.

Δεν προκαλεί εντύπωση, ούτε απορία η πιθανότητα η ανθρωπότητα να μην είχε γνωρίσει τον Μέσι αν ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είχε την ατυχία να γεννηθεί στην Ελλάδα.

Τόσο μικροκαμωμένος και τόσο αδύνατος στην παιδική και την πρώτη εφηβική του ηλικία, πιθανότατα θα αποκλειόταν από την ενασχόληση με την «στρογγυλή θεά».

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, εκτιμώνται καλύτερα οι διασυνδέσεις. Τυχάρπαστοι manager, διαμεσολαβητές της κεντρικής πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αθλητικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι με το ανάλογο αντάλλαγμα, κυρίως χρηματικό, κατέχουν τη δύναμη και την εξουσία να διαχειρίζονται «παιδικές ψυχές», να μεσολαβούν για την «προώθηση», η οποία διακόπτεται τη στιγμή που σταματά και η «χορηγία».

Δεν προκαλεί, επίσης, εντύπωση η περίπτωση του Γιάννη που αν δεν γινόταν draft του NBA και δεν αποχωρούσε νωρίς από την ελληνική πραγματικότητα, πιθανότατα δεν θα είχε την εξέλιξη που έχει.

Η θεώρηση της κιναισθητικής νοημοσύνης, η επένδυση στο ταλέντο από τη μικρή ηλικία παραδειγματίζεται στην περίπτωση του Λούκα Ντόντσιτς.

Ναι αυτού, του καταπληκτικού καλαθοσφαιριστή που απορούν όλοι με την τεχνική του κατάρτιση, μιας και είναι ορατά τα περίσσια κιλά του. Στην Ελλάδα, πιθανότατα, οι ειδήμονες θα τον είχαν «στείλει» για γύρο και σουβλάκια.

Ευτυχώς που δεν «εκπαιδεύτηκε» αθλητικά στην Ελλάδα. Και έχει και ένα χαμόγελο… Ναι αυτό που λένε… Να φοβάσαι όταν βλέπεις τον Λούκα να χαμογελά!