Πλάτωνας, Αριστοτέλης και… Φ.Π.Α.!

18:10 26/6/2024 - Πηγή: TheCaller

Όπως συνηθίζεται μετά την πάροδο εκλογικής διαδικασίας, δημοσιογράφοι και μέσα μαζικής ενημέρωσης εκκινούν τη διαδικασία μεθερμηνείας του αποτελέσματος.

Αναλόγως δε την ημερολογιακή περίοδο που συμπίπτει η εκάστοτε εκλογική διαδικασία η διάρκεια μεθερμηνείας προσαρμόζεται… Οι απελθούσες ευρωεκλογές συνέπεσαν με την καλοκαιρινή περίοδο με αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι να συνεχίσουν – και τώρα ακόμα – να προσπαθούν να καταγράψουν πιθανές ερμηνείες.

Το μόνιμο χαρακτηριστικό γνώρισμα που έχουν αποκτήσει οι δημοκρατικές διαδικασίες των ημερών μας και με την πάροδο των ετών – κι όχι μόνο

στη χώρα μας – είναι αυτό της αποχής, της αδιαφορίας. Γεγονός το οποίο έχει άμεσο αντίκτυπο σε συμμετέχοντες και μη στις ανωτέρω διαδικασίες.

Για παράδειγμα, σε πλήθος δέκα πολιτών, εννέα εξ αυτών έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Από τους εννέα, δύο θέτουν υποψηφιότητα εκλογής και οι υπόλοιποι επτά θα έχουν το δικαίωμα να τους/ τις ψηφίσουν. Τυγχάνει επίσης από τους επτά να προσέλθουν στις κάλπες μόνο τρεις. Κατά συνέπεια, επί του συνόλου των δέκα πολιτών έχουν συμμετάσχει στη διαδικασία μόνον πέντε, και οι συγκεκριμένοι πέντε έχουν εκλέξει αντιπροσωπευτικό σώμα και για τους δέκα!

Κάποτε, όντας νεότερος, ενστερνιζόμουν την άποψη ότι η αποχή δηλώνει και συνενοχή. Ωστόσο πλέον δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο ζήτημα ενοχής ή μη διότι δεν εγείρονται ζητήματα ήθους, τουλάχιστον άμεσα.

Φιλοσοφική προσέγγιση αποτυπώνει το ιδανικότερο πιθανό σενάριο που θα μπορούσαμε να προσδώσουμε, αφαιρετικά, στη σημασία της εκλογικής διαδικασίας. Στην Πολιτεία, ο Πλάτωνας κάνει ιδιαίτερη μνεία στον όρο και τη σημασία της δικαιοσύνης η οποία εξετάζεται σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η δικαιοσύνη κατά Πλάτωνα, λαμβάνει σάρκα και οστά όταν κάθε άτομο και κάθε τάξη στην κοινωνία λειτουργεί αρμονικά. Η αποχή λοιπόν από τις εκλογές αποτελεί ένδειξη ότι ο κόσμος καταγγέλλει την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και οι επικεφαλής των κομμάτων κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης δεν λειτουργούν προς το κοινό καλό, ως όλα δείχνουν…

Στην Πολιτεία υπερτονίζεται επίσης ότι η σημασία της συμμετοχής στα κοινά οφείλει να χαρακτηρίζεται από ανάλογη εκπαίδευση ή γνώση του τι σημαίνει να συμμετέχει κάποιος. Τότε και μόνον κατά τον Πλάτωνα, η συμμετοχή αποχτά ουσιαστικό χαρακτήρα. Αντανακλώντας σε αυτή την προσέγγιση, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η συνειδητή αποχή πολιτών καταγράφει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.

Επιπροσθέτως, στην Πολιτεία, υποστηρίζεται ότι οι ηγέτες πρέπει να είναι φιλόσοφοι-βασιλείς, άτομα με γνώση και αρετή που θα κυβερνούν προς το κοινό καλό. Επ’ αυτού δεν ξέρω πως θα μπορούσε να ιδωθεί υπό αυτή την προσέγγιση μιας και πλέον έχουν εμπλακεί στα κοινά μεγάλη ποικιλία ανθρώπων που σίγουρα δε συμβαδίζει με την Πλατωνική οπτική…Βασικά, καθόλου! Η αποχή λοιπόν δείχνει και τη δεδηλωμένη απογοήτευση ως προς το πρόσωπο και την ικανότητα που διέπει τους επικεφαλής κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης.

Αδιαμφισβήτητα η όποια φιλοσοφική ανάλυση επί του ζητήματος της αποχής είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, οφείλουμε να ακολουθήσουμε μια πολύ πιο περπατημένη προσέγγιση. Μια πιο πραγματιστική, φιλοαριστοτελική θα έλεγα, που μπορεί να συμβαδίσει και να συμπορευτεί με απτούς αντικειμενικούς σκοπούς για το κοινό καλό.

Μείωση του Φ.Π.Α., κι όχι απλά διατίμηση, αγαθών και υπηρεσιών πρώτης ανάγκης θα μπορούσε σταδιακά να ξεκινήσει μιας και δημοσιονομικά περιθώρια υπάρχουν για κάτι τέτοιο. Ανάλυση του δείκτη τιμών καταναλωτή της ΕΛΣΤΑΤ θα μπορούσε να προσδώσει την εκκίνηση τέτοιου εγχειρήματος εκ μέρους της παρούσας κυβέρνησης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να συμβεί για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης εντός μιας ημέρας! Αλλά τουλάχιστον, θα μπορούσε να γίνει η αρχή. Π.χ., στο ψωμί, στο κρέας, στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος κ.ο.κ.

Αρχές πολιτικής οικονομίας ορίζουν ότι η μείωση τιμής θα φέρει αύξηση της ζήτησης, συνεπώς τα έσοδα του κράτους από τον μειωμένο Φ.Π.Α. σε έστω και ένα, αρχικώς, από τα προαναφερθέντα αγαθά και υπηρεσίες θα μπορούσε να φέρει περισσότερα έσοδα στο κράτος, εξαιτίας της αύξησης στη ζήτησή του.

Μπορεί να είναι υπόθεση εργασίας αλλά τουλάχιστον έχει χαρακτηριστικά για να μπορέσει να περάσει και πρακτικά σε υλοποίηση.