Crystal Stilts + Victory Collapse @ Gagarin 205

15:13 10/3/2014 - Πηγή: Mixtape

Άλλο ένα συγκρότημα από το Μπρούκλυν προστέθηκε στη μακριά λίστα των συγκροτημάτων του ρόστερ της δισκογραφικής του σήμερα, της Sacred Bones (βλ. The Men, Psychic Ills, Foellakzoid, The Holydrug Couple, Moon Duo, Cult

of Youth) που μας έχουν ήδη επισκεφθεί.

Οι Crystal Stilts έδωσαν μια συναυλία στο Gagarin 205 το Σάββατο που αν και καλή, σίγουρα για πολύ λίγους, ίσως τους μεγάλους φαν του συγκροτήματος (αν υπάρχουν τέτοιοι με την έννοια ότι οι Crystal Stilts δε φαίνονται ικανοί να εμπνεύσουν μεγάλα πάθη) θα μείνει αξέχαστη. Η συναυλία θα ήταν μια σχεδόν ευθεία γραμμή στο χωροχρόνο χωρίς εξάρσεις και κοιλιές, εάν δεν ζωντάνευαν αισθητά τα πράγματα στο encore.

To psych pop κουιντέτο ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 23.15 και για μιάμισι ώρα περίπου εκτέλεσε ικανοποιητικά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία του, επικεντρωμένη ελαφρώς όπως είναι λογικό στο τελευταίο από τα τρια LP τους, το Nature Noir (“Future Folklore”, “Star Crawl”), αφήνοντας στην απέξω λίγο το πρώτο Alight of Night. Ξεχώρισαν νομίζω τα κομμάτια από το EP του 2011 Radiant Door (την πρώτη τους κυκλοφορία στη Sacred Bones), που είναι ίσως και η πιο συνεκτική και δεμένη δουλειά τους και ειδικά το “Still As The Night” που έπαιξαν προς το τέλος του σετ. Δε γίνεται να μην παρατηρηθεί βέβαια πως η κορυφαία κατ’ εμέ στιγμή του λάιβ είναι διασκευή σε κομμάτι του Lee Hazelwood (παιγμένο από τον Sanford Clark – ακούστε το εδώ). Η συνταγή της μείξης των πιο μελωδικών σίξτις επιρροών τους, με ολίγη από Doors, την ατονικότητα που παραπέμπει στους Velvet Underground και φυσικά την ψυχρή post punk μελαγχολία των Joy Division τους έχει μεν πετύχει, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάπως μονοδιάστατο, μονότονο και οι διαφοροποιήσεις από τραγούδι σε τραγούδι όχι αρκετές.

Αντίστοιχα ουδέτερη αλλά και υπνωτιστική είναι η βαριά φωνή του τραγουδιστή Brad Hargett, που έμοιαζε περισσότερο να συνοδεύει τα όργανα παρά να θέλει δυναμικά να ξεχωρίσει από αυτά, θαμμένη μέσα στο reverb και τον αργόσρυρτο θόρυβο που αυτά δημιουργούν. Eξίσου απόμακρος και αποτραβηγμένος από το κοινό είναι ο Hargett και ως προς τη σκηνική του παρουσία, σε σημείο που να ευχόμαστε για λίγη περισσότερη ζωντάνια και κινητικότητα στα μέσα της συναυλίας.

Έτσι κάπως κύλησε το κυρίως σετ, αφού τόσο τα κομμάτια των Crystal Stilts όσο και το στησιμό τους στη σκηνή θεωρώ πως δημιούργησαν ένα τοίχο αποστασιοποίησης μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού που αν και πολυάριθμο (το gagarin γέμισε αλλά όχι ασφυκτικά) δεν ήταν μάλλον ιδιαίτερα εδηλωτικό, ελλείψει και επικοινωνίας με τη σκηνή. Tα πράγματα ζωντάνεψε λίγο στο encore ο Kyle Forester, ο keyboardist του συγκροτήματος που θέλησε να μας δείξει τη χαρά του (δεν ξέρω αν τη συμμεριζόταν οι υπόλοιποι) τόσο για την παρουσία τους στην Αθήνα όσο και για την ανταπόκριση του κοινού, τόσο μάλιστα που φάνηκε σαν να ήταν ο μόνος που ήθελε το encore και “έσυρε” τους υπόλοιπους στη σκηνή για να παίξουν λίγο ακόμη.

Για τους Victory Collapse τα έχουνε πει καλύτερα σε αυτό εδώ το σάιτ άνθρωποι που γνωρίζουν και παρακολουθούν πολύ παραπάνω τα δρώμενα της εγχώριας σκηνής. Δεν μπορούμε παρά να προσυπογράψουμε ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό, δεμένο συγκρότημα, με εμπειρία πια και παρουσία κατάλληλη για έναν μεγάλο χώρο σαν το Gagarin. Ευτυχώς εδώ και κάποιο καιρό τα περισσότερα support δεν γεμίζουν απλά ένα slot στο πρόγραμμα αλλά παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι Victory Collapse που πατάνε γερά στις “κλασικές” post punk αξίες όσο και αν οι ίδιοι αποποιούνται αυτόν τον όρο ως αντιαισθητικό μας χάρισαν ένα δυναμικό σαρανταπεντάλεπτο που σε πολλλά σημεία φάνηκε να αναστατώνει περισσότερο το κοινό από το κυρίως act.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός