Lee Burton – “Busy Days For Fools”

12:43 8/4/2012 - Πηγή: Mixtape

Δεν έχει παρέλθει αρκετό διάστημα, από τότε που ένας νεανίας με καλλιτεχνικές ανησυχίες παρέθεσε εμφατικά νυχτερινές μουσικές ανάπαυλες για τη μουντή αστική καθημερινότητα. Ο λόγος για τον Nicolas Jaar και το απόκοσμα θελκτικό μπουκέτο συνθέσεων του ολοκληρωμένου παρθενικού του δίσκου Space is only noise. Διόλου ευκαταφρόνητη κι η πλατιά απήχηση που του επιφύλαξε μέρους του κοινού, το οποίο δεν πρόσκειται στο mainstream πανηγύρι. Από κοντά κι η κριτική αποδοχή. Ανέμενε κανείς, πάραυτα,

πως θα έπονταν συναρπαστική συνέχεια από πιθανούς ακολούθους του και ομοϊδεάτες;

Υπόθεση με ξεκάθαρη αρνητική απόκριση, αν αναλογιστεί κανείς πως οτιδήποτε κυκλοφόρησε απ’ τα zeroes κι έπειτα, με κάποιες φωτεινά σποραδικές εξαιρέσεις, δεν έδρασε σπέρνοντας άξιους επιγόνους. Έλα, όμως, που ο δικός μας Λευτέρης Καλαμπάκας έχει αλλιώτικη άποψη και την εκφράζει ως Lee Burton.

Θα τον γνωρίζετε ενδεχομένως απ’ την προηγούμενη βόλτα του στα εγχώρια μουσικά λημέρια, χρονολογημένη στο 2006, όποτε και εξέδωσε με το προσωνύμιο Liberto το βαθύ house ψηφιδωτό του Lullaby. Η μεταστροφή προς μια τραγουδοποιία περισσότερο λεπτοδουλεμένη στην παραγωγή και πρωτίστως στο συνθετικό σκέλος, είναι περίτρανα έκδηλη έξι χρόνια μετά. Δε θέλει δα και παρτίδα ακροάσεων για να διαπιστώσεις πως στο καινούργιο του πόνημα, Busy Days For Fools, διευρύνει τα δομικά του συστατικά, προσδίδοντας μια ουσία στο τελικό αποτέλεσμα που ξεπερνά κατά πολύ αυτήν των επιμέρους στοιχείων που το συγκρότησαν. Πιάστε το νήμα απ’ τη νυχτερινή ωδή του “You’ve got me”, όπου συνυφαίνονται καλαίσθητα μια blues/folk σειρά αρπισμάτων και ακόρντων κιθάρας με ατμοσφαιρικά techno περάσματα. Εκεί φωλιάζει η ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, ο αργόσυρτος αισθησιασμός του. Το “Crash” ακολουθεί τις λυγμικές ερμηνείες του Lee Burton και σε παρόμοιες τιμές bpm δένει ambient πλήκτρα με indietronica τεχνοτροπία. Δες Kid A κατεύθυνση των Radiohead πλάι στις μινιμαλιστικά μελωδικές εκτάσεις του James Blake.

To εθιστικά γοητευτικό αμάλγαμα ήχων του άλμπουμ, κυλάει επιτυγχάνοντας μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ ψηφιακών και αμιγώς οργανικών στιγμών. Είναι που στο groovy μπάσο του “Jimmy’s Laughing” θα ανασύρετε απ’ το θυμικό την ευδαιμονία που σας προκάλεσε το “Regiment”, μέσα απ’ την σύμπραξη των Brian Eno και David Burn στο αλήστου μνήμης My Life In The Bush Of Ghosts. Κι ασχέτως αν άπτεται του μουσικού σας γούστου, οφείλετε να προβείτε σε ευκαιριακή ακρόαση της βραδυφλεγούς space, αλά Air, κατακλείδας ονόματι “Eleven”, όπου σολαριστή ηλεκτρική κιθάρα και παλλόμενα synths αλληλεπιδρούν θεσπέσια. Κατόπιν, μην προσπεράσετε τη ρυθμική blues σε ηλεκτρονική φορεσιά του “Recover”, το οποίο δεν απέχει απ’ την (πρόσφατα) δεδηλωμένη προτίμηση του Lee Burton στην lo-fi περίοδο του Beck. Εξ ου και τα ψήγματα από Sea Change και Mellow Gold που ενδέχεται να εντοπίσεις διάσπαρτα στο άλμπουμ.