Morrissey + Kristeen Young @ Θέατρο Λυκαβηττού

10:54 17/7/2012 - Πηγή: Mixtape

Morrissey | Lycabettus Theater 2012

Όσο κι αν προσπάθησα να μην του δώσω σημασία, καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς που έζησα με την παρέα του Morrissey επάνω στο θέατρο του Λυκαβηττού είχα μία πολύ ισχυρή αίσθηση ενός déjà vu που είναι αναπόφευκτο όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει σχεδόν σαν αρχή του να μην σου δίνει το κάτι παραπάνω.

Μπαίνοντας στο χώρο για παράδειγμα, μόλις ξεκινούσε η Kristeen Young που ήταν η ίδια που είχε ανοίξει την προηγούμενή του συναυλία στο γήπεδο του Tae Kwon Do

προ εξαετίας αν θυμάμαι καλά. Όσο μέτρια ήταν τότε, άλλο τόσο παραμένει σήμερα, ίσως να έχει βελτιωθεί και λίγο στον τομέα αυτό – του να είναι μέτρια. Θέλει πολύ να γίνει Kate Bush και Florence μαζί μα δεν έχει καμία χάρη, όχι αρκετό ταλέντο κι επομένως ούτε τραγούδια της προκοπής. Χωρίς μπάντα πίσω της, μόνη στη σκηνή να παίζει πλήκτρα (κι όχι σ’ όλα τα κομμάτια, κάποτε έκανε ένα καραόκε της φρίκης) και με εκνευριστικά δυνατή φωνή να απαιτεί σχεδόν την προσοχή σου αλλά μην σου δίνει σαν αντάλλαγμα κάτι πίσω, ήταν αληθινά δύσκολο να την παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον. Δεν κατανοώ την αγάπη του Morrissey προς την Τέχνη της, αλλά υπάρχουν τόσα πράγματα ακόμη που δεν κατανοώ από την προσωπικότητά του, οπότε εκεί θα κολλήσουμε;

… Όπως ας πούμε αυτό που έμαθα, ότι απαιτεί λέει να μην αναφέρεται καθόλου στα δελτία Τύπου που μοιράζονται πριν τη συναυλία το όνομα των Smiths, ζητάει να του αποστέλλονται και τα ελέγχει! Αφού είναι δεδομένο ότι παίζει πια κάμποσα τραγούδια από το γκρουπ που τον ανέδειξε, γιατί δεν συμφιλιώνεται με το παρελθόν του; Αχ, αυτό το παρελθόν είναι που τον κυνηγάει πάντα νομίζω τον Moz… Ακόμη μας επιβάλει σχεδόν όλα τα πράγματα που τον έχουν καθορίσει στα νιάτα του (στο εισαγωγικό πριν τη συναυλία βίντεο, απ’ όπου παρέλασαν μεταξύ άλλων οι Brigitte Bardot, Sparks, New York Dolls, ενώ συχνά πυκνά κατά τη διάρκεια της συναυλίας ένας προβληματισμένος Oscar Wilde αναρωτιόταν “Who Is Morrissey?” πίσω από τον ντράμερ), ακόμη δείχνει σαν τον πιτσιρικά που δεν διστάζει να βγάλει και να πετάξει το πουκάμισό του στην πρώτη σειρά – για να επακολουθήσει ο σχετικός χαμός για την απόκτησή του – όπως έκανε πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ακόμη κι αν αγγίζει πλέον τα 53 του χρόνια. Κι αυτό το παρελθόν είναι κυρίως που ανεβάζει κάμποσες χιλιάδες κόσμου ακόμη στο λόφο έστω κι αν οι συνθήκες είναι αντίξοες και η ζέστη φοβερή και η ανηφόρα απειλητική για την αντοχή μας (βέβαια έχει πλάκα να δεις τι απίστευτες δικαιολογίες λένε οι οδηγοί για να τους αφήσουν να ανέβουν στο πάρκινγκ και να μην περπατήσουν αυτοί και οι κυρίες τους. Παιδιά, δεν θα πάθετε τίποτα να ασκηθείτε και λίγο, οι καρδιοπάθειες θερίζουν!).

Τι παίρνεις λοιπόν για την όποια ταλαιπωρία θα υποστείς σε μία τέτοια βραδιά (το ταλαιπωρία σε πολλά εισαγωγικά, η διοργάνωση ήταν άψογη και η ζέστη αποδείχθηκε λιγότερη του αναμενόμενου εκεί ψηλά και μ’ ένα ελαφρύ αεράκι να κάνει τα πράγματα περισσότερο υποφερτά) από μία συναυλία του Morrissey; Βασικά … τον Mo