Swans + Moa Bones @ Fuzz Club

13:57 19/5/2013 - Πηγή: Mixtape

…και τώρα εγώ θα πρέπει να καθίσω να σας γράψω πώς ήταν οι Swans και να περιγράψω τα απερίγραπτα, να βρω λέξεις που να λένε πώς μπορεί να νοιώσει κανείς μπροστά στο μεγαλείο μιας ροκ εν ρολ μπάντας που είναι σε θέση να καταβροχθίσει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της με μία χαψιά, που δεν της είναι δύσκολο να βρεθεί από το τραγούδι και τη συμβατική φόρμα στον απόλυτο θόρυβο μέσα σε λίγα λεπτά και να γυρίσει πάλι πίσω αφήνοντάς σε χαζό να αναρωτιέσαι πώς στο διάβολο το καταφέρνουν

αυτό χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα απ’ ότι φαίνεται κι απ’ ότι καταλαβαίνεις, που από τη στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή και για τις επόμενες δύο ώρες σε γραπώνει από τα μαλλιά και σε σέρνει σε δύσβατες περιοχές της ψυχής σου και σε ανεβάζει στα ουράνια και σε κάνει κουρέλι και σε σπρώχνει παρά τη θέλησή σου να θέλεις κι άλλο να συρθείς στην προσωπική σου κόλαση και στις εσχατιές του εαυτού σου, με την ανάσα σου κομμένη για το τι πρόκειται να επακολουθήσει και το που ακριβώς θα καταλήξει αυτό το τρενάκι με τα σπασμένα φρένα που είναι οι Swans σήμερα και που πάντοτε έτσι ήταν και που έτσι πρόκειται να είναι εις τον αιώνα τον άπαντα, όσο τουλάχιστον ο Michael Gira ζει και αναπνέει και διαρκεί το όραμά του για ολική αποδόμηση του ροκ εν ρολ κι επανασύνδεσή του σε κάτι τόσο προσωπικό που θα είναι για πάντα δικό του και δικό μας.

Τι άλλο να περίμενε κανείς εξάλλου; Το The Seer είχαν βγάλει πέρυσι, για όνομα του Θεού δηλαδή! Κι έχουν και την ιστορία που έχουν, ήτοι άλλα έντεκα άλμπουμ πίσω απ’ αυτό. Κι όχι μόνο, τους είχαμε δει επίσης πριν από δύο χρόνια και ξέραμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε αλλά δεν είχαμε και την παραμικρή ιδέα του τι επρόκειτο να μας παρουσιάσουν αυτή τη φορά, γιατί αν πρέπει να βάλουμε την ταμπέλα «απρόβλεπτο» επάνω από ένα συγκρότημα, τότε η ταμπέλα αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ετούτης της μπάντας των έξι θαυμάσιων που κάνουν ότι θέλουν με τα όργανά τους και φτιάχνουν την πιο καθαρτήρια μουσική που μπορεί να ακούσει κανείς αυτή τη στιγμή από ένα συγκρότημα που κρατάει τα στοιχειώδη, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και ποικιλία ηχητικών πρόσθετων από τον συμπαθέστατο πολυοργανίστα Thor Harris (και λέω συμπαθέστατο γιατί έχει μια ευγένεια η φυσιογνωμία του και μία καλοσύνη που σου μένει, αντίθετα με κάποιους άλλους της μπάντας που όχι ότι γνωρίζω τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους, μα δεν είμαι σίγουρος αν θα ήθελα να μείνω μόνος μου στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους, αν εννοείτε τι εννοώ…). Με ρώτησαν αν ήταν καλύτεροι την προηγούμενη φορά και ειλικρινά δεν είχα απάντηση να δώσω: με τι είδους μέτρα και σταθμά μπορείς να ζυγίσεις δύο όμοια πράγματα, δύο παρεμφερείς συγκλονιστικές εμφανίσεις που σε ταρακουνούν για διαφορετικούς λόγους η καθεμία; Την πρώτη φορά θυμάμαι βέβαια τον εντυπωσιακό τρόπο που είχε ξεκινήσει η συναυλία, με τα μέλη να βγαίνουν ένα ένα και να παίζουν τα όργανά τους καταλήγοντας μετά από κάμποσα λεπτά να έχουν κορυφώσει ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα ήχου που ήρθε να μας ξεπλύνει σε μία πρώτη φάση, πριν προχωρήσουμε παρακάτω και σε ακόμη μεγαλύτερες κορυφώσεις. Χτες δεν χρειάστηκαν καν αυτό το τρικ, βγήκαν κι ήταν ζήτημα λεπτών να μας πάρουν και να μας εναποθέσουν στη χούφτα τους και να μας κρατήσουν εκεί για τις επόμενες δύο ώρες, ζεστούς και παγωμένους και πετρωμένους από την έκσταση κι αποσβολωμένους από την έκθεση του Giraμπροστά μας και την υπόνοια ότι εκεί επάνω ίσως να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, που στεκόμαστε ευάλωτοι και γυμνοί μπροστά σε όλες τις δικές μας αγωνίες κι αδυναμίες και φόβους και αποτυχίες.

Ξέχασα ότι πρέπει εδώ να περιγράψω τι ακριβώς είδα και τι ήταν εκείνο που έπαιξαν τελικά και ποια τραγούδια ακούστηκαν ενδεχομένως αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο και κάθε βόμβο που ξέρασε το μπάσο και με χτύπησε στο στομάχι και κάθε ρυθμό που ξεπήδησε από τα τύμπανα και καλούσε σε tribal εορτασμό και κάθε ήχο που έβγαλε η κιθάρα του Westberg και ψαχνόμουν να βρω αν ξεπηδάει όντως από εκεί κι όχι από κάποιο κρυμμένο sampler (που ασφαλώς δεν υπήρχε) και κάθε πόζα του Gira που παρέπεμπε σ’ έναν Θεό έκπτωτο και ξεπεσμένο που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή και να βάλει σε τάξη το θόρυβο γύρω του που φαινόταν στα πρόθυρα του να διαλυθεί και να σκορπίσει για πάντα προς όλες τις κατευθύνσεις μα κάτι τέτοιο δε συνέβαινε ποτέ κι ερχόταν προς το μέρος μου οργανωμένος κι απειλητικός και λυτρωτικός σε όλες τις περιπτώσεις. ΟιSwans έμοιαζαν με ένα ηλιόλουστο πρωινό όπου πίσω από τα όμορφα λουλούδια έξω από το παράθυρό σου ερχόταν μια ταξιαρχία πυροβολικού, που μαζί της έσερνε και μια συννεφιά, μια μουντίλα που ήταν δεδομένο ότι θα σου γαμούσε την ψυχολογία αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και δεν μπορώ ακόμη να κατανοήσω πώς στο διάολο το κατορθώνουν αυτό. Το ίδιο και το πώς παρότι εκτέθηκα σε τόσο θόρυβο – και χωρίς ωτασπίδες – δεν έχω στα αυτιά καμία ενόχληση, κανένα βόμβο που να μου θυμίζει τον πόλεμο που παίχτηκε μπροστά μου και γύρω μου και μέσα μου.

Τα θυμάμαι όλα αυτά αλλά δεν θυμάμαι να πω πολλά άλλα. Τα υπόλοιπα τα κρατάω φυλαχτό και όσοι παραβρέθηκαν εκείνο το βράδυ σαν ταπεινοί θεατές της λειτουργίας των Swans είμαι σίγουρος ότι έχουν κάνει το ίδιο και δεν με χρειάζονται εμένα να τους πω τίποτα. Γιατί στην τελική, ποιος είμαι να μπορώ να περιγράψω τα απερίγραπτα;

Τη συναυλία άνοιξαν οι Moa Bones, όχι σαν ντουέτο όπως τους ξέρουμε αλλά με τον Δημήτρη Αρώνη μόνο του να ερμηνεύει με ακουστική κιθάρα τα τραγούδια του και κάποιες διασκευές, απ’ ότι έμαθα (δυστυχώς δεν τον είδα, επειδή έπρεπε να δω κάτι άλλο σε άλλο συναυλιακό χώρο που δεν γινόταν να χάσω με τίποτα και που χάρηκα που το έκανα επειδή ήταν εξίσου μεγαλειώδες με τους Swans αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…). Η επιλογή του σαν support χαρακτηρίστηκε αταίριαστη, ήταν όμως εντολή του Gira το σχήμα της έναρξης να είναι ακουστικού χαρακτήρα και με ένα ή δύο το πολύ άτομα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι σαν της απολύτου αρεσκείας του για τη θέση του support θεώρησε ένα γκρουπ από κάτι γιαγιάδες που μοιρολογούσαν κι είχε βρει στο youtube, κάτι που όπως καταλαβαίνετε δεν κατέστη δυνατόν, και δεν μπορώ να βρω το λόγο…

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)