The Queen is 25 – A Tribute to The Smiths

00:51 9/3/2012 - Πηγή: Mixtape

Τελικά ναι, some albums are bigger than others και έλληνες καλλιτέχνες, ορκισμένοι fans των Smiths βάλθηκαν να δείξουν το σεβασμό που αξίζει στο The Queen is Dead, που έπειτα από τη μετεφηβεία, πέρασε σιγά σιγά στη σκληρή ενήλικη ζωή, έγινε 25, μια σημαδιακή ηλικία που θα πρέπει να εορτάζεται καταλλήλως.

Άλλωστε, αν δεν υπήρχε αυτό το album με ποια δικαιολογία θα περνούσε το ταίρι μας το χέρι του γύρω από τους ώμους μας, με ποιο τραγούδι θα το προκαλούσαμε

να μας βγάλει απόψε έξω, να μας γυρίσει στην πόλη, μιας και το σπίτι μας πλέον είναι όπου πάει εκείνος/η;

Αλλά, ας το πάρω από την αρχή. Για να αποδοθούν οι μέγιστες τιμές σε αυτό το συγκλονιστικό album, μία ιδέα που ξεκίνησε από ένα blog (cover lovers), άνθισε και εξελίχθηκε σε μια συναυλία-πάρτι αφιερωμένο στους Smiths και μόνο. Αποτέλεσμα; Δέκα καλλιτέχνες και σχήματα σε μια δίωρη παρέλαση με το εξής απλό concept: ο καθένας καταλαμβάνει τη σκηνή για ένα, το πολύ δύο, διασκευές αποκλειστικά από το The Queen is Dead. Και εγένετο το The Queen is 25-A Tribute to the Smiths.

Φτάσαμε στο συμπαθητικά γεμάτο Gagarin 205 πολύ νωρίτερα  πριν πάρει θέση η πρώτη της παρέας, Nalyssa Green (παρεμπιπτόντως, τι υπέροχο ψευδώνυμο, με κάνει να θέλω να βρίσκω ευκαιρίες να το προφέρω συνεχώς). Ανέβηκε στη σκηνή φορώντας μιας συμβολική τιάρα και μας είπε το The Queen is Dead και το Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me και λίγο πριν κλάψουμε, παρέδωσε την σκυτάλη στον Egg Hell με το Frankly, Mr. Shankly. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μία  δίωρη συναυλία με σπιρτόζικες εναλλαγές καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή, γεμάτη νοσταλγία και διασκευές που άλλες με ξάφνιασαν, άλλες με συγκίνησαν, άλλες με έκαναν να χορέψω με τρόπο που αν με έβλεπαν ο Marr και ο Moz θα έγραφαν ξανά το Heaven Knows I’m Miserable Now και άλλες με ξένισαν . Από την αποδόμηση των Betty Loop Loop και του Γιου της Αφής μέχρι και την κλασική οδό που ακολούθησαν οι Tax Collectors, την dance διάθεση του Matteus, από τα highlight της βραδιάς κατά την άποψη μου μαζί με τον Lumiere Brother, την αισθαντική Ilia Darlin, την ευαίσθητη προσέγγιση της Nalyssa Green και τον Kid Flicks & Saint Garlic, οι διασκευές που ακούσαμε ήταν σίγουρα μια υπόθεση πολύ προσωπική και κάλυψαν ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα. Οφείλω δε να πω πως είτε σου άρεσαν τα τραγούδια μεταμορφωμένα, είτε όχι, το όμορφο ήταν ότι πήραμε την αίσθηση ότι η βραδιά ήταν φτιαγμένη με πολύ αγάπη από ανθρώπους που παρόλο που μπορεί να προέρχονται από διαφορετικά μουσικά είδη, αγαπούν με το ίδιο πάθος το ίδιο album και έστω για πέντε λεπτά έκαναν ολοδικό τους ένα κομμάτι και του προσέθεσαν πινελιές που ξέφευγαν από την αισθητική των Smiths.

Η βραδιά έκλεισε με τον Pan Pan να διασκευάζει στο γνωστό ύφος του το Some Girls are Bigger Than Others, προσωπικά αγαπημένο κομμάτι από το The Queen is Dead. Πολύ ωραία και απαραίτητα και τα γεμίσματα ανάμεσα στις αλλαγές των καλλιτεχνών από τους Θοδωρή Κανελλόπουλο και Παναγιώτη Μένεγο, αλλά και η έναρξη της βραδιάς με dj set από τον