Αγγέλα

15:44 6/7/2012 - Πηγή: Mixtape

Ποια πήγε κι έσπρωξε την δούλα απ’την ταράτσα; Ο τόπος είναι η μετεμφυλιακή Αθήνα του 1950.  Ο τόπος είναι η Kunsthalle Athena, ένα πολύ δήθεν όνομα για μια πολύ ζεστή οικεία ξεχασμένη κλειστή αυλή-κειμήλιο της παλιάς Αθήνας στην καρδιά του σύγχρονου Κεραμεικού. Ο χρόνος, παγωμένος στο σούρουπο όταν ξεχύνονται μελωδικά στο τελευταίο φως της μέρας σαν μαυροντυμένα στοιχειά οι δούλες της αυλής, όπως αναβιώνουν

τα δράματα τους όσο νυχτώνει, με το φυσικό φως να αντικαθιστάται από τα πολύχρωμα παλιομοδίτικα λαμπιόνια των επαρχιακών πλατειών. Ο Ένκε Φεζολλάρι αναλαμβάνει να μεταφέρει το κοινό στον μικρόκόσμο της παλιάς γειτονιάς στην εμβληματική Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου, το βάναυσο και ειλικρινές πορτραίτο της κατώτερης τάξης των υπηρετριών, των πιο χαρακτηριστικών εσωτερικών μεταναστών της τότε εποχής που άφησαν την επαρχία για το λαμπερό όνειρο της πρωτεύουσας και του Πειραιά. Έτσι και η πρωταγωνίστρια Αγγέλα, έρχεται στην Αθήνα για να αντικαταστήσει σε ένα σπίτι την «ζωήσελόγουμας» Τασία, μια υπηρέτρια που έδωσε τέλος στην ζωή της πηδώντας από την ίδια ταράτσα στην οποία κάθε μέρα μοιραζόταν τα όνειρα της με τις υπόλοιπες υπηρέτριες της κοινής αυτής «αυλής».

Εκείνες γνωρίζουμε και εμείς μέσα από τα μάτια της Αγγέλας, κάθε μια κουβαλώντας μαζί της παράπονα, επιθυμίες και μυστικά. Άλλα προσωπικά και άλλα κοινά αλλά ανομολόγητα. Γιατί δεν έσπρωξε κάποιο συγκεκριμένο χέρι την κακομοίρα την Τασία, ήταν όλη η κοινωνία του ’50 που έδωσε την ώθηση στο κενό, με τον φόβο, την συγκάληψη και την εθελοτυφλία απέναντι στα κακόβουλα δίκτυα εκμετάλλευσης των ανυπεράσπιστων αυτών κοριτσιών – που θυσιάζουν ευτυχία και οικογένεια για το ξεροκάματο τους, που δίνονται στον κάθε μαστροπό με την υπόσχεση μιας καριέρας στο Χόλυγουντ και που καταλήγουν γριές και στέρφες να του κάνουν ακόμα τις βρωμοδουλειές διαιωνίζοντας τον κύκλο της διαφθοράς.

Εδώ ακριβώς έρχεται στην υπόθεση η Αγγέλα με απόλυτα επαναστατική, αν και όσο να πεις αθώα και κάπως απονήρευτη, οπτική των πραγμάτων. Αρνείται να δεχτεί την τάξη των πραγμάτων, τα χουφτώματα των αφεντικών και να κρύψει από τον αδελφό της Τασίας που πιάνει στεριά από μέρα σε μέρα την αλήθεια για τον χαμό της αδερφής του. Βοηθάει, βέβαια, και που πονάει λίγο το δοντάκι για το ναύτη.

Η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι από το καλούπι της ιδανική για το ρόλο της Αγγέλας, επαναπαύεται όμως στους ίδιες ιδιαίτερες (αλλά τόσο συμπαθητικές αλήθεια) παραπονιάρικες μανιέρες της. Οι ερμηνείες όλων των κοριτσιών είναι καλοδουλεμένες και πειστικές, σαν όμως να σταματούν μουδιασμένα ένα κιχ πριν το αληθινό ξέσπασμα. Οι άντρες του θιάσου πάλι, πιο μαγκωμένοι, ένιωθαν μόνιμα παράταιροι με την εποχή και σφιγμένοι.

Συμπαθεστάτη η Ίρις Πανταζάρα σαν Νέρα και μετρημένα αληθινή η Ελένη Βεργέτη ως Φανή. Περισσότερο όμως ξεχωρίσαμε την αμφιλεγόμενη φιγούρα της Γεωργίας, της μεγαλύτερης υπηρέτριας, από την Κωνσταντίνα Τάκαλου, ο σίγουρα πιο δύσκολος ρόλος να κερδίσει την κατανόηση του θεατή.   Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ένκε επι