Χόρεψέ με ως το τέλος του κόσμου

18:32 27/7/2011 - Πηγή: Mixtape

Μερικές φορές και οι πιο ερασιτέχνες χορευτές μπορούν, χάνοντας βήματα, μπερδεύοντας τα πόδια τους, κουνάμενοι-σινάμενοι άγαρμπα και αδέξια ωλούθε, να παραδώσουν με τις ταπεινές τους ικανότητες ένα παλεϊκό βαλς που, παρά τις αντιρρήσεις κάθε ίνας καλού γούστου μέσα σου, να σου κάνει και όμως αυτό το κάτι…Μια μοναχική εγκλωβισμένη αγέρωχη λεσβία σαραντάρα Νεοϋορκέζα (η Νατάσσα Τσακαρισιάνου σε το λες και ρόλο έκπληξη) πλησιάζει έναν νεαρό και άβγαλτο, μπερδεμένο gay φίλο που γνωρίζει στο μπαρ της με μια απροσδόκητη και όπως σύντομα θα αποδειχθεί προκλητική και κατακριτέα από τον κύκλο της πρόταση:

να κοιμηθεί μαζί της για να της χαρίσει ένα παιδί και να της κάνει συντροφιά στην εγκυμοσύνη της σε αντάλλαγμα για το διαμέρισμα της αφού γεννήσει και φύγει από την πόλη για μια νέα αρχή.Την παράσταση ‘Χόρεψε Με Ως Το Τέλος του Κόσμου‘ (“Different Shade of the Rainbow“) του Joe (ή John, το google και οι γνώμες διίστανται) Sauter σε μετάφραση και ανέβασμα του σκηνοθέτη-ηθοποιού Γιώργου Λιβανού και της ομάδας των “Θεατρίνων Θεατές” την είδα μήνες πριν στο πρώτο της ανέβασμα στο Studio Κυψέλης (ένα λιμάνι για ξεχασμένους δίκαια ή άδικα θεατρίνους, σβησμένα αστέρια του κοινού μας πολιτιστικού παρελθόντος). Τα άγρια ανάμεικτα συναισθήματα μου και το φόρτο εργασίας με βοήθησαν να αποφύγω να γράψω δυο αράδες τότε. Απόψε (Τετάρτη 27 Ιουλίου, για να μην μπερδεύεστε) η παράσταση επιστρέφει θριαμβευτικά (;) στο Θέατρο Πέτρας και το Φεστιβάλ του Δήμου Πετρούπολης, και μαζί επιστρέφουν και οι μνήμες μου από την παράσταση – οι οποίες, παρά τον διασειρμό τον δυο πρώτων παραγράφων και όσων ακολουθήσουν, είναι απροσδόκητα… ευχάριστες?Όχι, σίγουρα δεν είναι ένα καλοπαιγμένο έργο – με έναν ξεθωριασμένο θίασο, χωρίς ιδιαίτερο νεύρο ή θάρρος στη σκηνή, αλλά παράλληλα και με μια στιβαρή και δυνατή και μελαγχολική (και ίσως ηθελημένα συγκρατημένη για να δένει με το σύνολο) Νατάσσα ‘αγάπη’ Τσακαρισιάνου, τον συχνά γλυκά τρυφερό και χαμηλών τόνων αλλά θύμα άβολου κάστινγκαι εκτός του υποκριτικού ηλικιακού του range Χρήστο Λιακόπουλο στον έταιρο πρωταγωνιστικό ρόλο και μια, αν σίγουρα όχι “ερωτική και δεσποτική” (όπως προλαβαίνει παραδόξως να τονίσει για αψυχολόγητους λόγους η μονοπαράγραφη press release του θεάτρου), αλλά ομολογουμένως ατμοσφαιρική και κλασσική cult (με καλή και κακή έννοια) Καίτη Ιμπροχώρη.Όχι, ακόμα πιο σίγουρα δεν είναι μια καλοσκηνοθετημένη, -σκηνογραφημένη, -φροντισμένη ή έστω -φωτισμένη παράσταση. Οι ατάκες παραδίνονταν αμάσητες με ξεραμένη και άκαμπτη συναισθηματικά γλώσσα σώματος. Τα όσα σκηνικά στο ανέβασμα στο μικρό υπόγειο θέατρο ήταν επιεικώς ετοιμόρροπα (με τις γιγαντοεκτυπώσεις-αφίσες με τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης που δίναν ατμόσφαιρα και κάλυψη της υποτυπώδους σκηνής να ξεκολλάνε συνεχώς και τους ηθοποιούς να τις σπρώχνουν αμήχανα και ψευτοδιακριτικά όποτε άνοιγαν ή έκλειναν μια πόρτα). Ο σκηνοθέτης-ηθοποιός φαινόταν πιο προσηλωμένος στο να χωρέσει όσες περισσότερες αλλαγές κουστουμιών για τον απλά βοηθητικό ρόλο του του ταχυδρόμου (ο μόνος