Κινηματογραφικά Soundtracks Ηλεκτρονικής Μουσικής Μέρος Β’

18:16 20/9/2013 - Πηγή: Mixtape

… Και η κινηματογραφική εξερεύνηση συνεχίζεται… (εδώ το Α’ μέρος)

John Carpenter & Alan Howarth - Escape From New York
[1981, ταινία του John Carpenter]

Όταν στο τραπέζι πέφτει το όνομα του John Carpenter, ακαριαία ξεπροβάλλουν οι θύμησες από τα Escape From New York, The Thing, Halloween,

Assault On Precinct 13 και The Fog. Στο πρώτο από αυτά, το Μανχάταν βρίσκεται σε αστυνομικό και στρατιωτικό κλοιό ελέω της τρομακτικής αύξησης της εγκληματικότητας. Μέσα στο περιφρουρούμενο και περιχαρακωμένο νησί ζουν μονάχα απόκληροι της κοινωνίας και εγκληματίες. Συνυφασμένος με την προσωπική μουσική φροντίδα που επιφυλάσσει στις δικές του ταινίες, ο Carpenter συνυπάρχει με τον Alan Howarth και ακολουθεί κατά πόδας τον απόστρατο και με βεβαρημένο ποινικό μητρώο λοχαγό Plissken στην επιχείρηση διάσωσης του Προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος προηγουμένως είχε πέσει με το αεροπλάνο του στην «απαγορευμένη» ζώνη. Με μια μεστή και πανταχού παρούσα συγκέντρωση συνθετικών ήχων ιδίως από πλήκτρα 80s παρόρμησης, που έχει σε ιδανικές αναλογίες ρυθμικά και μελωδικά συστατικά, τα οποία πλέκουν μια μυστηριακή ατμόσφαιρα στην προκείμενη ευφάνταστη περιπέτεια-rollercoaster. Synthesizers, keyboards, sequencers και παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες σκιαγραφούν ένα αγχωτικό περίγραμμα.

Synergy - Jupiter Menace
[1982, ντοκιμαντέρ των Lee Auerbach και Peter Matulavich]

Στα 84 λεπτά του δυσοίωνου ντοκιμαντέρ για τη μοίρα της γης, ο Larry Fast σαρώνει τις αισθήσεις με ένα εξίσου αποκαλυπτικό μπαράζ ηχητικών εξελίξεων. Με την αναλογική συνδρομή του synth Yamaha CS-80 και την καλλιτεχνική ταυτότητα Synergy, o Fast δίνει πολύτιμη sci-fi χείρα βοηθείας στους παραγωγούς Lee Auerbach και Peter Matulavich, οι οποίοι έχουν πρωτύτερα αξιοποιήσει και μέρος σεναρίου από τον Alan Henry Coats. Εν μέσω θεωριών που θέλουν τον αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο αφανισμό του πλανήτη μας, στομφώδεις μουσικές φράσεις στις οποίες κυριαρχούν καθηλωτικές μελωδίες, αποδομημένοι βόμβοι και γενικότερες συχνότητες, περιδιαβαίνουν τα καρέ. Όσο για την εκπεφρασμένη βεβαιότητα για τις καταστροφές που πρόκειται να έρθουν, θαρρείς πως ακούγεται ολοένα και πιο πειστική καθώς αφουγκράζεσαι τα ηλεκτρονικά συμβάντα. Το εν λόγω σάουντρακ βιώνεται απολαυστικά και ξέχωρα από την θέαση…

Kitaro – Queen Millenia
[1982, ταινία του Masayuki Akehi]

O Masanori Takahashi υιοθετώντας το προσωνύμιο Kitaro, πρωτοστατεί από τα μέσα των 70s στην οικοδόμηση της New Age τεχνοτροπίας. Με το άλμπουμ Millenia θα φτάσει σε ένα συνθετικό ζενίθ, περιβάλλοντας την παράδοση της πατρίδας του Ιαπωνίας με επουράνιους ήχους και εφέ πληκτροφόρων, πλάι σε ακουστικά όργανα και φυσικούς ρυθμούς κρουστών. Τούτες οι αιθέριες ορχηστρικές περιπέτειες του εικοσιπεντάχρονου τότε δημιουργού θα εμποτίσουν κάθε σπιθαμή της ταινίας κινουμένων σχεδίων Queen Millenia, που κυκλοφόρησε αρχικά στις τηλεοπτικές συχνότητες ως σειρά προτού βρει το δρόμο για τις σκοτεινές αίθουσες το 1982. Τα διαγαλαξιακά στιγμιότυπα της Anime αισθητικής του Masayuki Akehi θα αφεθούν στη μυσταγωγική γοητεία και το γαλήνιο βάθος των θεμάτων του Kitaro. To δε κομμάτι “Space Queen”, διατρέχει την ραχοκοκαλιά του αποδέκτη ακόμη και τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Vangelis - Blade Runner
[1982, ταινία του Ridley Scott]

Ο ηλεκτρονικός λυρισμός του Βαγγέλη Παπαθανασίου που αγκάλιασε μουσικά τα κατηφή κινηματογραφικά καρέ επιστημονικής φαντασίας του Ridley Scott στο δεικτικό Blade Runner, εξακολουθεί να ηχεί συγκλονιστικά ιδιαίτερος τριάντα χρόνια μετά. Η πηγαία φυσικότητα με την οποία ο Παπαθανασίου ψηλαφίζει μουσικά κάθε μεταβολή σε μια τεχνολογικά κι επιστημονικά ματαιόδοξη κοινωνία σε αποσύνθεση, όπου οι διακρίσεις πληθαίνουν, τα χάσματα διευρύνονται, η κρίση ηθικής και αξιών της καθημερινότητας υποκινείται μέσω απολυταρχικών πρακτικών, αφοπλίζει. Κι αρθρώνει μια συνθετική άποψη με διάχυτο ρομαντισμό, εγκλωβίζοντας ένα συμφωνικής χροιάς ηλεκτρονικό σύμπαν σε κομμάτια πολλαπλών αναγνώσεων και νοημάτων. Οι αναφορές του score απαντώνται σε προηγούμενες δουλειές του Βολιώτη δημιουργού, οι οποίες ακουμπούσαν αφενός στην πρώιμη electronica των πάσης φύσεως συνθεσάιζερ και αφετέρου σε ένα μεταμοντέρνο περιβάλλον κλασικότροπης δομής. Η ενιαία αισθητική του άλμπουμ λειτουργεί ευφυώς και εκτός κινηματογραφικών συνθηκών και σε κάθε περίσταση, είναι κομμάτι δύσκολο να συγκρατήσεις τις neo-noir αναπαραστάσεις του Ridley δίχως τις γενναιόδωρες σε μελωδική ευφορία βινιέτες του Vangelis. [Εκτενής Κριτική Εδώ]

Arthur B. Rubinstein – Blue Thunder
[1983, ταινία του John Badham]

Εν είδει μεγαλόπνοων συμφωνικών στιγμών και εξωγήινων ατμοσφαιρικών περιβαλλόντων, ξεμυτίζουν εμφατικά οι ιδέες του Arthur Β. Rubinstein για να απηχήσουν τελικά τα όσα λαμβάνουν χώρα στα 109 λεπτά του Blue Thunder. Διανύουμε την πρώτη πενταετία των ‘80s και το συγκεκριμένο OST θυμάται με απίστευτη ακρίβεια και επωφελείται των όσων συνέβησαν μέχρι τότε σε επίπεδο σύζευξης κλασικής μουσικής λογικής και εκμετάλλευσης των ραγδαία εξελισσόμενων ηλεκτρονικών μέσων. Η σκηνοθετική οπτική του John Badham μπλέκεται με την αντίστοιχη ευρυγώνια του Rubinstein, με συνέπεια τα κινούμενα sci-fi στιγμιότυπα του φιλμ να δέσουν με τις ηλεκτρακουστικές αρμονίες του σάουντρακ. Μεταφερόμενοι στη ροή του σεναρίου, θα διαπιστώσουμε πως ενόσω ένας πιλότος της αστυνομίας και η συνεργάτης του προσπαθoύν να αποτρέψουν τη χρήση ενός ειδικά εξοπλισμένου και υπερσύγχρονου ελικοπτέρου ως μέσου παρακολούθησης, η μουσική παλέτα επιμελείται με σασπένς την κάθε τους κίνηση.

Tangerine Dream – Wavelength
[1983, ταινία του Mike Gray]

Με μια συγκομιδή άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μουσική ώθηση κινηματογραφικών εγχειρημάτων, η γερμανική αρμάδα των Tangerine Dream συνιστά ένα από τα πιο ιδιαίτερα κεφάλαια στο χώρο με εκατοντάδες συνθέσεις τους να προορίζονται για σινεματική χρήση. Από τις πρώτες ημέρες της δεκαετίας του ’70 που πάτησαν το κουμπί της εκκίνησης, οι TD αναγάγουν την ευρηματική εκμετάλλευση των πάσης φύσεως εφέ των ηλεκτρονικών οργάνων – κυρίως αναλογικής τεχνολογίας – σε ύψιστη τέχνη… Εν έτη 1984, οι Edgar Froese, Christofer Franke και Johannes Schmoelling, σχολιάζουν ηχητικά με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο τις εξελίξεις στο επιστημονικά αποκαλυπτικό Wavelength. Το τρίο θα «παρευρεθεί» στην ανακάλυψη ενός εργαστηρίου όπου τελούνται μυστικά πειράματα πάνω σε εξωγήινες μορφές που προσιδιάζουν σε παιδιά, αγκαλιάζοντας τα όσα εκτυλίσσονται στο πανί με νοσταλγικά μοτίβα «διαγαλαξιακής» χροιάς και συνθετικούς ρυθμούς υφέρπουσας έντασης. Εν τέλει προκαλώντας έναν ισχυρό αντίκτυπο, αντιστρόφως ανάλογο με τον ισχνό της ταινίας, συμβάλλοντας έτσι στην ανέγερση του οικοδομήματος της επονομαζόμενης Berlin School electronica… Εδώ έχει τις ρίζες του και το έργο των Boards Of Canada.

Δημήτρης Παπαδημητρίου – Το δέντρο που πληγώναμε
[1986, ταινία του Δήμου Αβδελιώτη - αξιοποιώντας αυτούσιο το μουσικό άλμπουμ Τοπία του 1981]

Ως λαογραφική αποτύπωση της Ελλάδας για μια ολόκληρη εποχή, η ταινία του Δήμου Αβδελιώτη συντονίζεται ηχητικά από αμιγώς φολκλόρ ιχνοστοιχεία, πηγή των οποίων αποτελεί η έξαρση δημιουργικότητας του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Προτού ο τελευταίος εξοκείλει σε δοκιμασμένες λύσεις ούτως ώστε να «βγει» στον τηλεοπτικό αέρα, κατόρθωσε δίχως να το σχεδιάσει να σκιτσάρει με νότες και λυρικά τον βίο των ανθρώπων της υπαίθρου, αφού η αυτόνομη έκδοση των κομματιών προηγήθηκε μια πενταετία αυτής της ταινίας. Συνοδεύοντας την αφήγηση της λαϊκής καθημερινότητας με γούστο, επίπεδο και αισθητική, που εξωτερικεύουν την προτίμηση και εντρύφησή του στην κληρονομιά των μεγάλων συνθετών του τόπου. Με έμφαση στην άντληση του χατζιδακικού πλούτου, ο Παπαδημητρίου προτάσσει την δύναμη των keyboards αποσκοπώντας όχι μονάχα να ταχθεί με το πνεύμα των καιρών, αλλά να περατώσει φουτουριστικά ένα σχέδιο απόλυτα εξοικειωμένο με τον γεωφυσικό ιστό της πατρίδας του. Σε αυτό θα συνηγορήσουν θαυμαστά και οι μελωδικές new age ευωδίες που θα περιφέρουν ακαριαία στο νου τη μορφή της Μεσογείου.

Biosphere - Insomnia
[1997, ταινία του Erik Skjoldbjærg]

Επαναληπτικά, ελλειπτικά και επίμονα ξεδιπλωμένα μοτίβα, αργόσυρτο και μονίμως αφαιρετικό ρυθμικό πλαίσιο. Ένα ηχητικό κολλάζ περισυλλογής που συναρμολογεί ο Biosphere (γνωστός και ως Geir Jenssen) για το εναγώνιο κυνηγητό, το οποίο ενσωμάτωσε στο Insomnia ο Erik Skjoldbjærg το 1997. Το πρωτόλειο σενάριο – που συνυπογράφει ο Nikolaj Frobenius - γνώρισε επιτυχία και εκτός των τειχών της Νορβηγίας ύστερα από πέντε χρόνια δια χειρός Christopher Nolan, εκμεταλλευόμενο την αλησμόνητη καταδίωξη μεταξύ Al Pacino και Robin Williams. Επιστρέφοντας στο score, παρατηρείς σε κάθε περίσταση έναν ακροβολισμένο στον συννεφιασμένο ambient ορίζοντά του Biosphere, να επιδίδεται σε ένα βραδυφλεγές μοντάζ των συλλήψεών του. Στις τραχιές επιφάνειες του κινηματογραφικού έργου, ο προκείμενος ηλεκτρονικάριος παρεμβάλλει ένα αμάλγαμα διαχείρισης σιωπών και βόμβων. Αφενός σου προσφέρει απλόχερα χώρο για πνευματική χαλάρωση και αφετέρου σε ωθεί σε ένα διαδραστικό παιχνίδι αινιγμάτων. Εν μέρει πλησιάζει, δηλαδή, τη νοοτροπία του σεναρίου. Δώστε του αρκετές ακροάσεις και θα αποζημιωθείτε…

Tom Tykwer & Various Artists - Run Lola Run
[1998, ταινία του Tom Tykwer]

Αδιάκοπο τρεχαλητό και σασπένς που κυλάει εκκωφαντικά δίχως να χορταριάζει στιγμή, διακρίνουν αυτό το θρίλερ-μνημείο για τα 90s. Σαραβαλιασμένες συνειδήσεις, σχέσεις που ξεφτίζουν με την πάροδο των λεπτών, ο ασταμάτητος κλονισμός των πνευματικών ισορροπιών, το απρόσμενο που γίνεται αναπόφευκτα φυσικό και επώδυνη πραγματικότητα, φορούν έναν εκστατικό electronica μανδύα. Η επένδυση που επιφυλάσσουν ο δημιουργός του φιλμ Tom Tykwer και ένα σύνολο μουσικών για το Run Lola Run, φαντάζει από τις πιο αλησμόνητα πρέπουσες στον ίδιο τον βηματισμό του σινεμά έως και τις μέρες μας. Εξεγερμένη ψηφιακή ρυθμολογία που κατευθύνεται από house, drum ‘n’ bass, breakbeat και trance συνιστώσες, μηχανικά techno bleeps και τη φωνή της Lola, η οποία εξιστορεί τον άσωτο βίο της σαν να υποβάλλεται σε διαρκείς rave πειραματισμούς. Τουλάχιστον απαραίτητο μέσα στο ασφυκτικό του μπαράζ συναισθητικών μεταπτώσεων…

Various Artists – π
[1998, ταινία του Darren Aronofsky]

Καρφώνεις το βλέμμα στην οθόνη, τα στιγμιότυπα ασπρόμαυρα, πότε στατικά και πότε δεν τα χωράει ο τόπος. Σε κάθε περίπτωση παραμονεύει μια εσωτερική ένταση, εξόφθαλμα δραματική, καταφανώς λυτρωτική. Κάθε γωνιά τούτης της αγωνιώδους και αγχωτικής περιπέτειας σφύζει σε εξίσου θριλερικούς ήχους. Ο Aronofsky ισορροπεί σε τεταμένη ατμόσφαιρα σαν βιρτουόζος σχοινοβάτης και παίρνει παραμάσχαλα ένα σύνολο μουσικών δημιουργών εκ της ηλεκτρονικής σκοπιάς, ώστε να προτάξουν από κοινού απέναντι από τον θεατή/ακροατή ένα πλέγμα ζοφερών και αλληλεπιδραστικών συχνοτήτων, οπτικών και ακουστικών. Της κατάστασης έχουν επιληφθεί ευρηματικά οι Clint Mansell (με άψογες πρωτότυπες συνθέσεις), Orbital, Autechre, Aphex Twin, Massive Attack, Roni Size, Gus Gus, David Holmes, Banco De Gaia, Psilonaut, Spacetime Continuum. Η συγκομιδή δίνει breakbeat, drum ‘n’ bass, trip hop, ambient, techno, acid house παραισθητικούς καρπούς… Αυτό αποτελεί ένα από τα πιο αριστοτεχνικά σάουντρακ ποικίλλων συμμετοχών που εκδόθηκε ποτέ.

Lustmord – Zoetrope
[1999, ταινία μικρού μήκους του Charlie Deux]

Από τις πρώτες κιόλας ηχογραφημένες στιγμές του Brian Williams, το σκοτάδι ασκούσε αναμφίβολα γοητεία πάνω σε αυτόν. Εκείνος επέλεξε το όνομα Lustmord για να στεγάσει το όραμά του, από τα γεννοφάσκια των ‘80s όποτε και ξεκίνησε να δραστηριοποιείται μουσικά. Καλούμενος να συνδράμει ηχητικά στη ζοφερή ατμόσφαιρα του φιλμ μικρού μήκους που ετοίμασε ο Charlie Deux βασιζόμενος στο Καφκικό In The Penal Colony, δεν εγκαταλείπει δευτερόλεπτο τις σκιερές ambient αναζητήσεις του, επιτυγχάνοντας μια ανατριχιαστική δόμηση των περιβαλλόντων του συναρτήσει των σουρεαλιστικών σκηνικών. Στην ψυχρότητα, την απομόνωση, την αλλοτρίωση και την εν γένει ερεβώδη πραγματικότητα που βιώνει ο πρωταγωνιστής που εκπροσωπεί αλληγορικά το ανθρώπινο είδος, ο Lustmord προσθέτει βιομηχανικής κοπής εμπνεύσεις. Οι μηχανές που βρίσκονται στο επίκεντρο όλων και υποβαθμίζουν κατάδηλα την ανθρώπινη αξία, ακούγονται ανυπολόγιστα απειλητικές.

Air – The Virgin Suicides
[1999, ταινία της Sofia Coppola]

Μόλις ένα χρόνο μετά τις απολύτως θελκτικές ηλεκτρονικές βινιέτες του Moon Safari, το γαλλικό δίδυμο των Air επιστρέφει σε ανάλογο ύφος ούτως ώστε να αποθέσει ένα υπέροχο πέπλο ευαισθησίας στο The Virgin Suicides της Sofia Coppola. Η νουβέλα του Jeffrey Eugenides που πραγματεύεται την καταπιεσμένη εφηβική ηλικία τεσσάρων αμερικανίδων, γίνεται ακόμα πιο περιγραφική όταν στο πλάι της Coppola στέκονται με τις εσωστρεφείς, συνεσταλμένες και γλυκόπικρες συλλήψεις τους οι αγαπημένοι Παριζιάνοι. Επωμιζόμενοι την τροφοδοσία του παρόντος σκηνικού με τις εκλεπτυσμένα αέρινες δημιουργίες τους, οι Jean-Benoit Dunckel και Nicolas Godin καταφέρνουν και πάλι να συγκινήσουν αβίαστα. Επιστρατεύοντας πρωτίστως αναλογικά πληκτροφόρα όργανα, τη δυνατή έλξη για και την εξοικείωση τους με την καταπραϋντική 60s μπαρόκ ποπ, τις λουστραρισμένες ψυχεδελο-φανκ φαντασιώσεις του Serge Gainsbourg, την «διαστημική» μεγαλοπρέπεια του Jean Michel Jarre και των κατά τόπους/χρόνους ομοϊδεατών του. Κρατήστε και το γεγονός ότι στα υψηλότερα σκαλιά της έως τώρα συγκομιδής τραγουδιών του ντουέτου, οφείλουμε να τοποθετήσουμε το μελίρρυτο “Playground Love” που περιλαμβάνεται εδώ.

The Dust Brothers – Fight Club
[1999, ταινία του David Fincher]

Οι Dust Brothers διαφυλάσσουν και αναδεικνύουν με μελανόμορφα ηχοχρώματα τις πτυχές κατακερματισμένων ανθρώπινων προσωπικοτήτων, που παλαντζάρουν επικίνδυνα μεταξύ ζωής και θανάτου. Οι ακρότητες, ο ωμός ρεαλισμός, ο διαταραγμένος ψυχισμός των ηρώων, η πραγματικότητα που μπλέκεται με τη φαντασία, περνούν μπροστά από τα μάτια μας ενόσω το δίδυμο των John King και Mike Simpson επιδίδεται σε δυστοπικές ηλεκτρονικές κλιμακώσεις. Ο David Fincher μεταφυτεύει σε κινηματογραφικά εδάφη το συνταρακτικό ομώνυμο βιβλίο του Chuck Palahnuik, διαμέσου του σεναρίου του Jim Ulhs και πέραν ορισμένων κομματιών από διάφορους καλλιτέχνες που παρελαύνουν στο OST, δίνει τα ηνία στους Dust Brothers με σκοπό να μετουσιώσουν σε ακρόαμα τη νευρωτική αστική καθημερινότητα που πλάθει. Και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει διαπαντός μια δεκαετία ολάκερη, μετατρεπόμαστε ερήμην μας σε μάρτυρες ενός μυστηρίου. Αυτού που θέλει ανήσυχες εικόνες και ανάλογη μουσική να ενώνονται οργιαστικά εις σάρκα μια.

Plaid - Tekkonkinkreet
[2006, ταινία του Michael Arias]

Διατηρώντας ίσες αποστάσεις από την κλασική μουσική δωματίου με φανερή ασιατική χροιά, την ambient και τις μεταπλάσεις της ηλεκτρονικής αντίληψης που υπεισήλθαν στην post techno εποχή των 90s (πείτε το και IDM), οι Plaid υπέβαλλαν μια σινεματική πρόταση ηλεκτρακουστικής καλαισθησίας. Λεπτοσμιλεμένες μελωδίες, αρμονίες που στήνουν ζεύξεις μεταξύ Άπω Ανατολής και Δύσης, κυκλικά μοτίβα που προσδίδουν μια αύρα αγαλλίασης, διέπουν σαγηνευτικά τον μουσικό μικρόκοσμο του Tekkonkinkreet που αντάμωσε θεσπέσια με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα. Το anime περίβλημα του Michael Arias που διακρινόταν για τον ενήλικο προβληματισμό του, έσμιξε με το έτερον ήμισύ του. Αυτό δεν είναι άλλο από τις αμφίσημες electroπεριπέτειες του προκείμενου βρετανικού ντουέτου, οι οποίες αποτελούν έναν ευτυχή και ονειρικό παραλληλισμό της φράσης που ανοίγει την ταινία μιλώντας ποιητικά για την φλόγα· «Σε γαληνεύει όταν την παρατηρείς, αλλά την ίδια στιγμή κρύβει μέσα της καταστροφική δύναμη».

Paul Kalkbrenner – Berlin Calling
[2008, ταινία του Hannes Stöhr]

Θολές αναμνήσεις από ιδροκοπημένες και εκτός ορίων βραδιές, συντελεστές των οποίων χρίζονται αναμφίβολα οι κάθε είδους καταχρήσεις. Ενόσω η σκηνοθετική προσήλωση του Hannes Stöhr στρέφεται στον τρόπο ζωής μιας ολόκληρης γενιάς νέων του Βερολίνου που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τρομακτικό τέλμα, ο Paul Kalkbrenner αναδύεται σε πρωταγωνιστή της δραματικής τροπής ενσαρκώνοντας τον κεντρικό ρόλο ενός μουσικού παραγωγού/δημιουργού που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Εκτός των υποκριτικών απαιτήσεων της ιδιότητας του ηθοποιού, ηγείται των μουσικών πεπραγμένων με ένα παραισθητικό μείγμα techno/house ουσιών. Ορμώμενος από τις παραστάσεις της φημισμένης electro σκηνής της γερμανικής πρωτεύουσας, της οποίας άτυπα αποτελεί πλέον αξιότιμο μέλος, ο Γερμανός παραγωγός σφηνώνει σε κάθε στροφή της πλοκής της ταινίας ένα αναβράζον «νυχτερινό» μπλεντ ψηφιακών ήχων. Έχοντας ήδη δημοσιοποιήσει δεκάδες δουλειές του και εκθειαστεί για ορισμένες εξ αυτών, ο Kalbrenner παραδίδει αδιάσειστα τεκμήρια της bleep & beat ευστοχίας του μέσα σε αυτό το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

Mr. Oizo & Gaspard Auge – Rubber
[2010, ταινία του Quentin Dupieux]

Η καλλιτεχνική συμβίωση των Mr.Oizo (Quientin Dupieux στα πεζά επίγεια) και Gaspard Auge καρποφορεί σε ένα αισθητικό γεγονός, το οποίο διασχίζει την αντίληψη περί ηλεκτρονικής μουσικής από τις πρώιμες διερευνήσεις αυτής μέχρι τις έσχατες «εγκεφαλικές» και «πολυπλόκαμες» ζυμώσεις της. Το έργο που οφείλουν να περατώσουν, είναι η ακουστική ύφανση των οπτικών ερεθισμάτων που προσφέρουν οι κωμικές εικόνες του Rubber, σύμφωνα με τις οποίες ένα λάστιχο αυτοκινήτου θαμμένο στην έρημο της Καλιφόρνια «ζωντανεύει» και προβαίνει σε μια σειρά δολοφονιών (!) εντόμων, ζώων και ανθρώπων… Ο Dupieux μπορεί να μην κατορθώνει να πείσει σκηνοθετικά και σεναριακά, μα στον τομέα της ηχητικής επιμέλειας, που γνωρίζει βαθύτερα, εντυπωσιάζει ανώδυνα με τον – επίσης Γάλλο – Auge στο πλευρό του. Από κοινού θα στήσουν ένα εύληπτο γαϊτανάκι με synth pop, house, disco, techno και μοντέρνας κλασικής τεχνοτροπίας πτυχές. Έτσι, το δίδυμο εντός και εκτός αιθουσών λαμβάνει ένα εύλογο χειροκρότημα, αφού τροφοδοτεί έξοχα σινεφίλ και μη αυτιά.

Cliff Martinez & Various Artists – Drive
[2011, ταινία του Nicolas Winding Refn]

Έκδηλη ποπ ευδαιμονία και ατμοσφαιρικότητα μέσα από στρόγγυλες και αφαιρετικές συνθέσεις αντίστοιχα, οι οποίες καρφώνονται στο νου κι εκεί παραμένουν ακόμη κι αν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Ο Cliff Martinez που μετρά μια εξαιρετικά υπολογίσιμη παρουσία στην κινηματογραφική μουσική (βλέπε Traffic, Wicker Park, Sex, Lies, And Videotape) υπογράφει ένα ευκολομνημόνευτο ηλεκτρονικό παραλήρημα, ενθυμούμενος την επιρροή της synth pop, της disco, της 70s electronica και του krautrock, ώστε να προωθήσει ηχητικά την νέον-νουάρ αισθητική στο Drive του Nicolas Winding Refn. Επιλέγει δε και μια καταλυτική πεντάδα τραγουδιών από τους Kavinsky & Lovefoxxx, Desire, College, Riz Ortolani και Chromatics, που δεν συμπληρώνουν απλώς το παζλ, μα το «απογειώνουν» με αιθέρια φωνητικά σχήματα και μελωδικά φουτουριστικό ρομαντισμό. Η αποδοχή της ταινίας από κοινό και κριτικούς μπορεί να διολίσθησε βεβιασμένα σε υπερεκτιμήσεις, αλλά το ακουστικό της μέρος έχω την εντύπωση πως διεκδικεί με αληθινές προθέσεις και αξιώσεις τη θέση του στο πάνθεον του σινεμά.

Simon Fisher Turner – The Great White Silence
[2011, ντοκιμαντέρ του Gerbert George Pointing]

Στα πάλλευκα τοπία του προκείμενου ντοκιμαντέρ, ο συνθέτης Simon Fisher Turner εξασκεί τις εικονοπλαστικές δυνατότητες της γραφής του. Εικόνες για τις εικόνες, δηλαδή, στην επανέκδοση του φιλμ του 1924, που είχε γυρίσει με πενιχρά μέσα ο Gerbert George Pointing και το οποίο πραγματεύεται την απεραντοσύνη του φυσικού πλούτου της γης και δη της Ανταρκτικής μέσα από το εξερευνητικό ταξίδι του επανδρωμένου πλοίου Terra Nova. Κι από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του OST, ο ακροατής υποβάλλεται οικειοθελώς σε μια αέναη περιπλάνηση σε αχανή ηχοτοπία, τα οποία συνδυάζουν την ambient πραότητα με την ψυχεδέλεια της «κοσμικής» μουσικής, κατευθυνόμενα από λούπες φυσικών οργάνων και ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων. Στο μυαλό μου, αυτά σχηματίζουν ένα πανέμορφο κάδρο στο οποίο ανταμώνουν ξανά ο Brian Eno με τους Cluster, αλλά και το όραμα του David Toop για τις ευεργετικές ιδιότητες του «ήχου» και τις ανεκτίμητες προεκτάσεις αυτού, που καταγράφηκε με ευφορία στις σελίδες του βιβλίου του Ocean Of Sound… Εδώ παρατηρείται μια οικονομία στα εκφραστικά μέσα, μα επ’ ουδενί στο συναισθηματικό εύρος…