Ο Ήχος του 2013, Μέρος 2ο

13:12 20/12/2013 - Πηγή: Mixtape

Οι συντάκτες και οι συντάκτριες του mixtape.gr επιλέγουν τα 30 “καλύτερα” albums για το 2013.
Μέρος δεύτερον ως την κορυφή!
Για τις θέσεις 30-16 εδώ - και στο τέλος, 2 εδικές τιμητικές αναφορές, καθώς και 5 ακόμα “προσωπικά κολλήματα” από κάθε συντάκτη που δεν χώρεσαν στην 30άδα.

15
Jon Hopkins – Immunity
(Domino)

Πλούσιο το παρελθόν του εκ Λονδίνου ορμώμενου Jon Hopkins, τόσο δισκογραφικά όσο και στις συνεργασίες. Ωστόσο, έπρεπε

να φτάσει το σωτήριο 2013 για να σκαρφαλώσει στο νούμερο ένα μου με το υπέροχο Immunity. Αυτό που κάνει το άλμπουμ να ξεχωρίζει είναι πως μέσα στη μία ώρα που διαρκεί μπορείς να καλύψεις όλη τη συναισθηματική παλέτα, προκαλεί από διάθεση για ξέφρενο χορό μέχρι γλυκιά μελαγχολία. Ο συνδυασμός των μελωδιών και των πειραγμένων με πετάλια beats κάνει τον ήχο του σχεδόν ανάγλυφο, με κορυφαία στιγμή τον ύμνο ‘Open Eye Signal’. [Ευαγγελία Πανταζοπούλου]

14
Vampire Weekend – Modern Vampires of the City
(XL Recordings)

O Ezra Koenig και η παρέα του πιάνουν ταβάνι στο 3ο κατά σειρά album των Vampire Wekend, Modern Vampires Of The City. 3 χρόνια μετά το εξαιρετικό Contra, η μπάντα από την Νέα Υόρκη αποδεικνύει ότι μπορεί ακόμα καλύτερα με ένα πιο ώριμο και προσωπικό δίσκο που παρ΄όλα αυτά όταν αποφασίζει να είναι pop είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τραγούδια όπως το Step και το Ya Hey πραγματικά σημάδεψαν το 2013 ενώ στο Hannah Hunt ίσως να βλέπουμε πραγματικά το “ταβάνι” των Vampire Weekend. Ίσως όχι. Θα δείξει. [Μάριος Πέτρου]

13
Daft Punk – Random Access Memories
(Columbia)

Μαζί με το album των Arcade Fire, το R.A.M. των Daft Punk ήταν η κυκλοφορία που το «κούρασε» όσο καμμία άλλη στο θέμα pre-release marketing με αποτέλεσμα να την «κάψει» λίγο την κυκλοφορία. Παρ’όλα αυτά, ναι όλοι βαρεθήκαμε το “Get Lucky” αλλά παραμένει το single της χρονιάς. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι Παριζιάνοι παρέδωσαν ένα ουσιαστικό album, πιστό στην παράδοση που έχουν δημιουργήσει πια, μιας ποιοτικής και ψαγμένης ηλεκτρονικής μουσικής που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιουρίστες, και να κουνήσει κωλαράκια στα απανταχού dance floors. Γιατί μπορούν. [Ηλίας Πυκνάδας]

12
Queens of the Stone Age – …Like Clockwork
(Matador)

Από την εποχή του Songs for the Deaf είχαν να κυκλοφορήσουν μια τόσο καλή δουλειά οι QOTSA. Και αν με την πρώτη ακρόαση τα κομμάτια έδειχναν λιγότερα δυναμικά από τα αντίστοιχα προηγουμένων κυκλοφοριών, επαναλαμβανόμενες ακροάσεις φανέρωνουν όλη την κρυμμένη τους ένταση. Σαν τα παυσίπονα που έπαιρνε ο Josh Homme μετά την επέμβαση στο γόνατο για τους πόνους, τα τραγούδια του …Like Clockwork μουδιάζουν αρχικά το σώμα για να το οδηγήσουν ύστερα από λίγο στην μουσική ανακούφιση. Και βέβαια τα τρομερά video clips συνέβαλαν στην μεγαλύτερη ηχητική απόλαυση.[Χάρης Πολονύφης]

11
Atoms For Peace – Amok
(XL Recordings)

Το’ κανε και πάλι το θαύμα του ο Thom o Yorke και σε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις του με τους Radiohead μάζεψε κάποιους μουσικούς κι έφτιαξε μια μπάντα αναπληρωματική, να σκοτώνει το χρόνο του. Έγραψαν κι ένα δίσκο που συνέχιζε από εκεί περίπου που είχε σταματήσει με το προσωπικό του The Eraser και το σύνηθες μείγμα ηλεκτρονικών ήχων, ηλεκτρικής ενορχήστρωσης κι ανορθόδοξης (ή όχι και τόσο τελικά) ποπ τραγουδοποιίας βρήκε ξανά το στόχο της στις καρδιές και το μυαλό των φίλων της Τέχνης του. Οι υπόλοιποι έμειναν να γκρινιάζουν για τη στασιμότητά του, κτλ. Δεν πειράζει παιδιά, πάλι φίλοι θα ‘μαστε… [Μάνος Μπούρας]

10
Savages – Silence Yourself
(Matador)

Υπάρχουν στη φυσική μορφή του Silence Yourself δύο γραφικότατες και περιττές υποσημειώσεις που δεν στάθηκαν αρκετές για να κόψουν τη φόρα των Savages στην εκτίμηση μου. 1ον: This album is to be played loud in the foreground. Και 2ον και χειρότερον: Don’t let the fuckers get you down. Το πρώτο γίνεται αυθόρμητα άπαξ και πατήσεις play και το δεύτερο δηλώνεται ξεκάθαρα από τους στίχους τους. [Γιάννης Σαμούρκας]

9
Darkside – Psychic
(Matador)

Όπως εύστοχα είχε περιγράψει και ο Λευτέρης Κουσίδης, η κιθάρα του Dave Harrington στο ντεμπούτο των Darkside, φέρνει στο μυαλό Chris Rea -και ολίγον από Ry Cooder θα συμπληρώσω εγώ- και μαζί με το αναγνωρίσιμο πλέον μουσικό ύφος του Nicolas Jaar δημιουργεί ένα γοητευτικό χαρμάνι ήχων που, κατά τη γνώμη μου, δικαιολογεί απόλυτα το hype που δημιουργήθηκε γύρω από το Psychic τη χρονιά που πέρασε. [Κώστας Καραμιχάλης]http://www.youtube.com/watch?v=PAAUqBghiVo

8
Kurt Vile – Wakin On A Pretty Daze
(Matador)

Στο 5ο album του, o Kurt Vile παίρνει το χρόνο του, κλείνεται ακόμα πιο βαθιά μέσα στο μυαλό του και φτιάχνει ένα εξαιρετικό δίσκο. Ιδανικό άκουσμα για τις “pretty days” αλλά και για τις λιγότερο ωραίες, το Waking On A Pretty Daze έχει αυτή τη mellow διάθεση που σε συνδυασμό με κάποιες κορυφαίες ιδέες στις κιθάρες και στη σύνθεση, το μετέτρεψαν στο grower δίσκο του 2013. Από το Wakin’ On A Pretty Day στο KV Crimes και από το Girl Called Alex στο Never Run Away και το Shame Chamber, ο Kurt Vile απλά σε βάζει στη “zone” του. Πραγματικά, αν δεν μπήκες στη “zone” του Goldtone, του τραγουδιού που κλείνει το δίσκο, μάλλον κάτι έκανες λάθος σ αυτή τη χρονιά. [Μάριος Πέτρου]

7
Arcade Fire – Reflektor
(Merge)

Στο 4ο album τους οι πιο διάσημοι Καναδοί πάνω στον πλανήτη αυτή τη στιγμή, κάνουν μουσική για εκείνους που “τους αρέσει να χορεύουν ενώ ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι τους”. Φυσικά το πετυχαίνουν με χαρακτηριστική ευκολία γιατί ως γνωστόν είναι η καλύτερη μπάντα που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω και γιατί… τα “μαγικά χεράκια” του James Murphy. H αλήθεια είναι ότι το Reflektor (το single) δεν έγινε ποτέ το νέο Get Lucky και αυτό ίσως να είναι για καλό. To Aftelife και το Here Comes The Night Time είναι σαφέστατα τα highlights του δίσκου. Όπως και να ‘χει, ένα απόγευμα του Οκτώβρη οι Arcade Fire κατάφεραν να συντονίσουν το internet στο να ακούει ταυτόχρονα το ίδιο πράγμα και αυτό σίγουρα είναι κάτι. Παρ΄όλα αυτά, στην πορεία από το Suburbs στο Reflektor κάτι άλλαξε. [Μάριος Πέτρου]

6
Forest Swords – Engravings
(Tri Angle)

Δαιδαλώδες και επιδημικό. Δαιδαλώδες όπως τα κλαδιά στο εξώφυλλο και επιδημικό όπως αυτά απλώνονται σε όλο το μήκος του. Δαιδαλώδες αφού μετά από μήνες ακρόασης, κάθε κομμάτι σου δίνει και κάτι ακόμα και επιδημικό γιατί όσο το ακούς τόσο περισσότερο σε καταβάλλει και σε πνίγει μέσα στο σκοτάδι του. [Γιάννης Σαμούρκας]

5
Bill Callahan – Dream River
(Drag City)

Ανακεφαλαιώνοντας μια σπουδαία πορεία που κρατάει εδώ και δυόμιση περίπου δεκαετίες, ο Bill Callahan μας παραδίδει ένα άλμπουμ που αποτελεί κατά γενική ομολογία το αριστούργημά του. Επίτευγμα καθόλου ευκαταφρόνητο αν λάβει κανείς υπόψη το δισκογραφικό του παρελθόν. Από τους δίσκους που ακούγονται μονορούφι, δεν τους περισσεύει τίποτα και σε κρατούν με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος τους, το Dream River είναι σε μεγάλο βαθμό αυτο-περιγραφικό, κυλάει στ’ αυτιά σαν ποτάμι γεμάτο συναισθήματα και εικόνες και σε μεταφέρει αλλού όπως ένα όνειρο (κλισέ όλο αυτό, μα δυστυχώς ισχύει στο ακέραιο…). [Μάνος Μπούρας]

4
The Black Angels – Indigo Meadow
(Blue Horizon)

Γράφοντας αυτές τις γραμμές για την 4η θέση στην ανασκόπηση μας που κέρδισαν οι Black Angels, πρέπει να ομολογήσω ότι ναι μεν, δημοκρατικά, σκαρφάλωσαν τόσο ψηλά οι Τεξανοί ηγέτες της σύγχρονης ψυχεδέλειας, όμως από την άλλη, δεν είναι και ότι καλύτερο μας έχουν δώσει. Αρκετά «γυαλισμένο» πλέον, και όχι τόσο βρώμικο όσο είχαμε συνηθίσει, το “Indigo Meadow” είναι όμως αυτό που εκτίναξε ακόμα περισσότερο την δημοφιλία τους και στη χώρα μας. Προσθέστε και τις 2 πρόσφατες εμφανίσεις τους στη χώρα μας, και καταλαβαίνετε για πιο λόγο οι Black Angels τελικά έφτασαν οριακά εκτός του top-3. [Ηλίας Πυκνάδας]

3
Boards Of Canada – Tomorrow’s Harvest
(Warp)

Ίσως είναι ό,τι πιο δυστοπικό έχει φτιάξει το ντουέτο από την Σκωτία αφού η συνήθης ρετροφουτουριστική / νοσταλγική ατμόσφαιρα υποσκάπτεται διαρκώς από τις υπαρξιακες ανησυχίες για το μέλλον της ανθρωπότητας που διατρέχουν τον δίσκο. Αφήνοντας στην άκρη τα “ανοίγματα” στον ήχο που έκαναν με το The Campfire Headphase για να γυρίσουν σε μια πολύ πιο σκοτεινή εκδοχή ενός υποθετικού συνδυασμού των Music Has The Right To Children και Geogaddi, το Tomorrow’s Harvest δεν είναι απλά επιστροφή στην φόρμα, είναι επιστροφή στα μεγαλεία που μας έκαναν να τους λατρέψουμε. [Λευτέρης Κουσίδης]

2
John Grant – Pale Green Ghosts
(Bella Union)

O δίσκος της χρονιάς για τον υπογράφοντα – αν δεν υπολογίσεις το αριστούργημα του Julian Cope που μόνο εγώ άκουσα πάλι φέτος στο mixtape.gr (απολύεστε όλοι). Τραγικά σπαρακτικό αν γνωρίζεις το back-story της ηχογράφησης και της ζωής του πρώην ηγέτη των Czars, όμως και γεμάτο ζωή και μαύρο χιούμορ, το δεύτερο album του John Grant, το οποίο από τον Μάρτιο που κυκλοφόρησε έως και σήμερα αποτελεί μία από τις σταθερές μουσικές αναφορές της χρονιάς. Οι πιουρίστες fans του Queen of Denmark «δυσκολεύτηκαν» με τον ψυχρό synth pop ήχο που έφερε μαζί του από την Ισλανδία, όμως ο Grant μεγαλουργεί ως the Greatest Mother Fucker που αδιαμφισβήτητα είναι. [Ηλίας Πυκνάδας]

1
Phosphorescent – Muchacho
(Dead Oceans)

Κάποτε ο Neil Tennant μίλησε για την “αυτοκρατορική φάση” ενός καλλιτέχνη, δηλαδή τη δημιουργική του κορύφωση κατά την οποία ό,τι και να κάνουν βγαίνει σωστό. Ο Phosphorescent (ή Μatthew Houck) φαίνεται ότι εισήλθε σε αυτή την περίοδο με το Muchacho. Ένας δίσκος με εννέα καταπληκτικά κομμάτια (συν ένα πρελούδιο και έναν επίλογο), την παραγωγή ακριβώς που τους αρμόζει και φυσικά το τραγούδι της χρονιάς (‘Song For Zula’), ένα επικολυρικό κομψοτέχνημα για τις πικρές απογοητεύσεις της αγάπης που κλείνει το μάτι στον Johnny Cash. Σίγουρα το Muchacho θέτει ένα στάνταρ για το δημιουργό του πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί μελλοντικά. [Βίκυ Στρατάκη]

Άργησα πολύ να ακούσω το album του Phosphorescent. Δεν ξέρω για ποιο λόγο – ίσως επειδή κάτι δεν μου κόλλαγε με το όνομα του. Μου έκανε αρκετά “χιπστερικό” – ανόητο, το ξέρω. Επίσης, είχα πλήρη άγνοια για την έως τώρα πορεία του και δεν είναι και λίγα 10 χρόνια πορείας και 6 albums! Τύφλα κανονικά. Και μετά, εκεί στις αρχές Μαϊου, προσγειώθηκε στα αυτιά μου επιτέλους το “Muchacho”. Και λίγες μέρες αργότερα, ήρθε και η αφοπλιστική του εμφάνιση στο Primavera Sound 2013 – το καλύτερο live κατά τη γνώμη μου όλης της διοργάνωσης – όπου ήταν σαν ο Βob Dylan των late 60s και ο Bruce Springsteen των 70s να έχει εισχωρήσει στο σώμα και τη φωνή του Matthew Houck. Και ναι, 8λεπτα επικά και αριστουργηματικά τραγούδια, όπως το “The Quotidian Beasts” δεν γράφονται κάθε χρόνο. [Ηλίας Πυκνάδας]

Και 2 ειδικές τιμητικές αναφορές

Όσον αφορά της εγχώριες δισκογραφικές κυκλοφορίες θα ακολουθήσει την επόμενη εβδομάδα ειδικό αφιέρωμα. Παρ’όλα αυτά ως αρχισυντάκτης, παραδέχομαι ένα λάθος στην φετινή ψηφοφορία, διότι δεν ενημερώθηκαν καταλλήλως οι αγαπητοί συνεργάτες και συντάκτες, ότι στην διαδικασία ψηφοφορίας των ας πούμε “διεθνών” albums μπορούν να συμπεριλάβουν και δουλειές Ελλήνων καλλιτεχνών. Και ύστερα από εσωτερικές συζητήσεις, ήταν αυτονόητο ότι οι δύο παρακάτω δισκογραφικές δουλειές θα βρίσκονταν ανάμεσα στην 30άδα. (Ηλίας Πυκνάδας)

Larry Gus – Years Not Living
(DFA Records)

Ήταν η χρονιά του καμαριού της Ημαθείας. Ο Παναγιώτης Μελίδης περνάει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, κυκλοφορεί το “Years Not Living” στην θρυλική πια DFA Records, περιοδεύει με τους Cut Copy και δικαιώνεται η δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια. Είναι το “YNL” ένα από καλύτερα albums που κυκλοφόρησε Έλληνας καλλιτέχνης; Δεν είμαι σίγουρος. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι ο Larry Gus έφτασε στο απόγειο της προσωπικής του δημιουργίας, αφού στοιχηματίζω ότι το επόμενο album του θα είναι ακόμα καλύτερο. Όμως, ανεξάρτητα της τεράστιας συμπάθειας και αδυναμίας που του έχουμε, το “YNL” το απολαύσαμε όσο λίγα albums αυτή τη χρονιά. (Ηλίας Πυκνάδας)

Keep Shelly in Athens – At Home
(Cascine)

Μετά από αρκετά singles, EPs, remixes και περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Αθηναϊκό ντουέτο κυκλοφόρησε επιτέλους το πρώτο full album του στην Cascine, πάνω που το λεγόμενο “chillwave” ρεύμα έχει αρχίσει να ξεχνιέται. Με το εγχώριο hype της υπέρμετρης λαϊφσταϊλίδικης υπερβολής να έχει καταλαγιάσει, ακούγοντας ψύχραιμα και αντικειμενικά το “At Home”, συναντάς ένα συγκρότημα με σπάνια στουντιακή παραγωγή (RPR) και όμορφα φωνητικά (Sara) συγκεντρώνοντας 2-3 δεκαετίες επιρροών ηλεκτρονικής – και κινηματογραφικής – μουσικής στις συνθέσεις τους. Προσωπικά θεωρώ ότι με το “At Home” κλείνει ένας πρώτος κύκλος για τους KSIA. To ερώτημα που περιμένει απάντηση είναι ποιος είναι ο νέος κύκλος που ήδη θα έχουν ανοίξει. (Ηλίας Πυκνάδας)

Και 5 ακόμα “προσωπικά κολλήματα” από κάθε συντάκτη που δεν χώρεσαν στην 30άδα!

Ηλίας Πυκνάδας
Julian Cope - Revolutionary Suicide (HeadHeritage)
King Khan & The Shrines – Idle No More (Merge Records)
Mark Kozelek & Jimmy Lavalle – Perils From The Sea / Mark Kozelek & Desertshore - Mark Kozelek & Desertshore (Caldo Verde)
AlunaGeorge – Body Music (Island)
Thee Oh Sees – Floating Coffin (Castle Face)

Λευτέρης Κουσίδης
Danny Brown – OLD (Fool’s Gold Records)
Oneohtrix Point Never – R Plus Seven (Warp)
Autre Ne Veut – Anxiety (Mexican Summer / Software)
Run The Jewels – Run the Jewels (Fool’s Gold)
Vatican Shadow – Remember Your Black Day (Hospital Productions)

Κώστας Καραμιχάλης
Julie’s Haircut – Ashram Equinox (Woodworm)
Saroos - Return (Alien Transistor)
Brandt Brauer Frick - Miami (K7!)
Mavis Staples – One True Vine (Anti-)
Primal Scream – More Light (First International)

Τάκης Θανόπουλος
Matmos – The Marriage of True Minds (Thrill Jockey)
Pusha T - My Name is My Name (Def Jam)
Caitlin Rose – The Stand In (ATO Records)
Future of the Left – How to Stop your Brain in an Accident (Prescriptions)
Pantha du Prince and The Bell Laboratory – Elements of Light (Rough Trade)

Βίκυ Στρατάκη
The Men – New Moon (Sacred Bones)
Follakzoid – II (Sacred Bones)
Thao With The Get Down Stay Down – We the Common (Ribbon Music)
Waxahatchee – Cerulean Salt (Wichita)
Scout Niblett – It’s Up to Emma (Drag City)

Μάνος Μπούρας
Laura Marling – Once I Was An Eagle (Virgin)
Melt Yourself Down – Melt Yourself Down (The Leaf Label)
My Bloody Valentine – MBV (self-released)
Phoenix – Bankrupt (Glassnote, Loyauté)
Parquet Courts – Light Up Gold (What’s Your Rupture?)

Γιάννης Σαμούρκας
Miles – Faint Hearted (Modern Love)
Ethan Johns – Even Not Now Then When? (Three Crows)
The Stranger – Watching Dead Empires In Decay (Modern Love)
Colin Stetson – New History Warfare Vol.3: To See More Light (Constellation)
Shifted – Under A Single Banner (Bed Of Nails)

Ευαγγελία Πανταζοπούλου
James Holden - The Inheritors (Border Community)
HAIM - Days Are Gone (Polydor)
Hammock – Oblivion Hymns (Hammock Music)
James Blake – Overgrown (Polydor)
Volcano Choir - Repave (Jagjaguwar)

Παναγιώτης Σταθόπουλος
Phil France – The Swimmer (Twentysix-Two Recordings)
Gareth Flowers - A Beginner’s Guide To Lucid Dreaming (Sunshine Ltd)
Ben Lucas Boysen – Gravity (Ad Noiseam)
Deafheaven – Sunbather (Deathwish Inc)
Agnes Obel – Aventine (Play It Again Sam, Play It Again Sam)

Μάριος Πέτρου
Los Campesinos! – No Blues (Wichita)
Iceage – You ‘re Nothing (Matador)
Gold Panda – Half of Where You Live (Ghostly/Notown)
Ducktails – The Flower Lane (Domino)
Mount Kimbie – Cold Spring fault less youth ( Warp)

Χάρης Πολονύφης
Duke Garwood & Mark Lanegan - Black Pudding (Heavenly-Ipecac)
The National – Trouble will find me (4AD)
John Murry – The Graceless Age (Rubyworks)
The Civil Wars – The Civil Wars (Columbia)
The Blackwater Fever – The Depths (Danger in Sound)

Χριστιάννα Φινέ
Valerie June – Pushin’ Against a Stone (Sunday Best Recordings)
Justin Timberlake – The 20/20 Experience – 2 of 2 (RCA)
David Bowie – The Next Day (Columbia)
Lorde – Pure Heroine (Universal)
John Legend – Love in The Future (Columbia)

Μάνος Νομικός
Jar Moff – Commercial Mouth (PAN)
Quadron – Avalanche (EPIC)
The Underachievers – Indigoism (Brainfeeder)
DJ Rashad – Double Cup (Hyperdub)
Deerhunter – Monomania (4AD)

Κωνσταντίνος Πατσαρός
Youth Lagoon – Wondrous Bughouse (Fat Possum)
Destruction Unit - Deep Trip (Sacred Bones)
The Knife – Shaking the Habitual (Rabid)
Crocodiles – Crimes of Passion (Zoo Music)
Fuzz – Fuzz (In the Red)

Γιάννης Περδίκης
Joshua Redman – Walking Shadows (Nonesuch)
Blixa Bargeld / Tehe Teardo – Still smiling (Specula)
Girls Names – The New Life (Slumberland)
The Pastels – Slow Summits (Domino)
Dirtmusic – Troubles (Glitterbeat)

Γιώργος Χατζηιωαννίδης
Daughter - If you leave (4AD)
Cage the elephant – Melophobia (RCA)

Ανδρέας Βιολάρης
Tricky - False Idols (False Idols)
Robert Glasper - Black Radio 2 (Blue Note)
Jose James - No beginning No end (Blue Note)