Ο σκύλος της Κολάσεως

11:49 31/1/2014 - Πηγή: Mixtape

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αναμετρήθηκε με τον Φάουστ του Γκαίτε (και μερικά ακόμα κείμενα που καταπιάνονται περίπου με το ίδιο θέμα) και το αν κέρδισε ή έχασε ποσώς ενδιαφέρει κανέναν μια που σίγουρος νικητής είναι ο πουριτανισμός και η ευαισθησία της δεκάρας.

Από τις πρώτες, κιόλας, παραστάσεις, μεγάλη οργή ξεσήκωσε η εμφάνιση ενός σκύλου, επί σκηνής, στους ημιμαθείς και ανεγκέφαλους τάχα μου δήθεν ζωόφιλους που χωρίς να εξετάσουν καν τη ράτσα του ζώου, το θεώρησαν υποσιτισμένο και έσπευσαν, ως πασιονάριοι των δικαιωμάτων

του -κατά την ανεγκέφαλη γνώμη τους- υποσιτισμένου ζωντανού να το σώσουν από τα δολοφονικά χέρια του σκηνοθέτη, των ιθυνόντων της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών όπου γίνεται η παράσταση και του, άκαρδου προφανώς, ιδιοκτήτη του.

Υπομονετικά παρακολούθησα το τέλος της λογικής, τους ψευτοευαίσθητους ζωόφιλους/ ανθρωπιστές και, γενικώς, σωτήρες της ηθικής να φανατίζονται και να λυσσάνε (μια που μιλάμε για σκύλο, άλλωστε) με δηλώσεις περί αμοραλισμού, αιδούς και λοιπών (συν)αισθημάτων που έλειπαν από τους κακόβουλους εκμεταλλευτές του σκυλιού, απογοητεύτηκα από την απόφαση της Στέγης να αποσύρει το ζώο από την παράσταση (εξαιτίας ενός νόμου που απαγορεύει τα ζώα στη σκηνή, όπως έμαθα αργότερα) και στοίβαξα μία ακόμα απορία στο βουνό με τις ερωτήσεις μου περί της ποιότητας του ανθρωπίνου είδους ενώ, με χαρά διάβασα την επιστολή – απάντηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ο οποίος, πραγματικά είναι σαν να διάβασε τις σκέψεις μου και γι αυτό τον ευχαριστώ.

MEΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Ναμαστε πάλι στα όρια της Λογικής μας! Εκεί, που εσείς οι άνθρωποι παθαίνετε σκοτοδίνη…

Για το σκύλο…

Όλον αυτόν τον καιρό, συνειδητά σιωπηλός, παρακολουθώ – όχι χωρίς κάποια θλίψη – όλο αυτό το μανιφέστο ενός ανορθολογικού φανατισμού να εκτυλίσσεται μπροστά μου, ακριβώς δίπλα μου, εξ αφορμής ενός υπέροχου, αθλητικού, ΜΑΥΡΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ράτσας. Ένα συμβάν – μια αστραπιαία εμφάνιση μόλις 45 δευτερολέπτων , μετά από 3.30 ώρες παράστασης του Φάουστ – στέκεται ικανό να βυθομετρήσει τοπικά την κατάσταση μιας κοινωνίας , αποκαλύπτοντας – όπως ακριβώς και στον ΦΑΟΥΣΤ – ότι εκείνο το δυσδιάκριτο πέρασμα από τον Μεσαίωνα στα πρώτα βήματα του διαφωτισμού / ορθολογισμού, ούτε τόσο κατακτημένο είναι, ούτε τόσο μακρυά όσο θα ελπίζαμε…

Ένα απλό, καθαρό – προσεχτικά σχεδιασμένο στην κάθε του πτυχή - συμβάν, φέρνει στην επιφάνεια α) την πραγματικότητα και τα λογικά όρια ενός πρόχειρου, ολοκληρωτικής απολυτότητας στη διακήρυξή του, νόμου, (απ’ αυτούς που πολύ συχνά και εύκολα σχεδιάζονται και “παραχωρούνται” σε ανύποπτο χρόνο κάτω από την πίεση “ευαίσθητων “ ψηφοφόρων), β) έναν φασιστικού τύπου εντυπωσιακό φανατισμό “ζωόφιλων” – ατόμων ή οργανώσεων – οι οποίοι , με την επικουρεία της λέπρας ενός δήθεν ελεύθερου διαδικτυακού δημόσιου βήματος , μεταδίδουν και αναμεταδίδουν όλη τη σκοτεινή ερημιά της ψυχής τους χωρίς έλεος ή διαφυγή. Μια κατ’ εξοχήν μνησίκακη , αγελαία φωνή , συχνά κρυμμένη στην ηλεκτρονική ημι-ανωνυμία του διαδικτύου, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ φυσικά, που διαρρηγνύει ιμάτια ευαισθησίας για το “μαρτύριο” του σκύλου και εξακοντίζει κραυγές - τραγικά ομόηχες με κάποιες που ακούγονταν κάποιους αιώνες πίσω και που έστελναν ΣΤΗ ΠΥΡΑ πρόσωπα και ιδέες – υπενθυμίζοντας ένα ζοφερό Παρελθόν σε συνέχειες…

Κάντε μου μια χάρη, διαβάστε ή ξαναδιαβάστε τον ΦΑΟΥΣΤ. Θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ και θα ανακαλύψετε όλες τις “επικαιρότητες” που τον γέννησαν.

Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ με το ότι ο σκύλος ουδόλως βασανίζεται , οτι δεν υποσιτίζεται ή ταλαιπωρείται, ότι έρχεται λίγο πριν εμφανιστεί με τον άνθρωπό του που ζουν μαζί, οτι ανήκει σε μια υπέροχη αθλητική ράτσα – όλα αυτά και άλλα έχουν ειπωθεί και βρίσκονται στη διάθεση κάθε πραγματικά ενδιαφερόμενου να μάθει την αλήθεια του σκύλου. Θα ήθελα να σταθώ όμως στο γεγονός οτι ΚΑΝΕΙΣ από τους «ζωόφιλους» .

α) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναζητήσει την αλήθεια για το διακύβευμα

β) δεν αισθάνθηκε ούτε εξέφρασε την παραμικρή αμφιβολία για τη γνώμη του ή έστω ,μήπως ελλοχεύει κάπου κάποια άλλη πιθανότητα..

Είναι κρίμα να αποδεικνύεται καθημερινά σχεδόν πως – όπως διάβασα χθες από άλλη αφορμή – “σε χώρα φανατισμού και κραυγών, ποιος νοιάζεται για την αλήθεια των πραγμάτων;”

Μ. Μαρμαρινός

ΥΓ (Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν το θέατρο προκαλεί τα όρια της συνήθειάς μας. Όλων των ειδών τα όρια… Επ’ αυτού , θα επανέλθω.) Από αυτήν τη θέση , θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες φωνές ορθώθηκαν να ονομάσουν το αυτονόητο.

..Για τους άλλους, ας θυμούνται πως ο φανατισμός είναι η τελευταία ελπίδα της Απελπισίας.