“Ψάχνοντας” την καλή τηλεόραση

16:54 23/1/2014 - Πηγή: Mixtape

Tην προηγούμενη Κυριακή, έκανε πρεμιέρα στο HΒΟ η νέα και πολυαναμενόμενη σειρά Looking που εστιάζει στη ζωή τριών gay ανδρών στο Σαν Φρανσίσκο σήμερα.

Να πούμε καταρχήν ότι η (μίνι) σειρά ακολουθεί στο κυριακάτικο πρόγραμμα του HBO μετά από τα True Detective και Girls. Mε λίγα λόγια μετά από μια σειρά με τους Matthew McConaughey και Woody Harrelson, σε σκηνοθεσία του πολύ καλού (σχετικά) νέου σκηνοθέτη Cary Fukunaga που γνωρίσαμε το 2009 με το Sin Nombre (βραβείο

σκηνοθεσίας στο Sundance) και έπειτα με το ριμέικ της Jane Eyre (2011). Για τη σειρά αυτή έχουν γραφτεί ήδη κάποια κείμενα και σε ελληνικά sites. Την ακολουθεί το Girls, η σειρά της Lena Dunham που αρκετοί λατρεύουν να μισούν (τόσο τη σειρά όσο και τη Dunham), αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως αποτελεί μια φρέσκια και αρκετά ορίτζιναλ φωνή στο χώρο της τηλεόρασης. Το Looking έχει σαν σκηνοθέτη της πρώτης σεζόν και παραγωγό τον Andrew Haigh, που ακόμα και αν δε θυμάστε σαν όνομα, είναι πιθανό να ξέρετε την ταινία του Weekend του 2011.

Μάλλον μόνο τυχαίο δεν είναι λοιπόν ότι οι τρεις σειρές του HBO έχουν σαν σκηνοθέτες ή/και δημιουργούς και παραγωγούς έναν βραβευθέντα στο Sundance και δύο σκηνοθέτες που η Criterion έχει ήδη συμπεριλάβει στη συλλογή της, αν και οι ίδιοι είναι αρκετά νέοι ακόμη (αναφέρομαι στο Τiny Furniture της Dunham και στο Weekend). Πλέον λοιπόν οι νέοι και πολλά υποσχόμενοι δημιουργοί δείχνουν μια προτίμηση για την τηλεόραση, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και γιατί τα καλωδιακά κανάλια στις Η.Π.Α. επιδεικνύουν περισσότερη τόλμη στη θεματολογία και τη δομή των σειρών και είναι διατεθειμένα να πάρουν μεγαλύτερα ρίσκα από πολλούς κινηματογραφικούς παραγωγούς. Αυτό έχει πολλάκις δειχθεί και με τις τηλεταινίες με βασικό πρόσφατο παράδειγμα το Behind The Candelabra του Στίβεν Σόντερμπεργκ (όσο και αν η θέση του ότι τα στούντιο απέρριπταν την ταινία ως πολύ gay ίσως και να είναι υπερβολική-κυρίως πίστευαν ότι δε θα βγάλει τα λεφτά της).

Φυσικά το HBO δεν κάνει αυτά τα ανοίγματα γιατί θέλει να προωθήσει νέους ανθρώπους στην τηλεόραση και για το καλό του μέσου. Ακόμα και όταν τα νούμερα δεν είναι τόσο ψηλά (όπως πχ αυτά του Girls) το ίντερνετ γεμίζει με αναλύσεις-αποψάρες (think pieces όπως τα ονομάζουν) για διάφορα ζητήματα που άπτονται των σειρών αυτών μαζί με τις ανακεφαλαιώσεις-κριτικές (recaps) λίγες ώρες μετά την προβολή του κάθε επεισοδίου.

Με λίγα λόγια για τη γενιά που έμαθε να γράφει για το ίντερνετ το είδος αυτό της τηλεόρασης ανεξάντλητα την τροφοδοτεί με content, ενώ η τηλεόραση γίνεται πιο κουλ, χίψτερ και μέσα στο πνεύμα των καιρών παράγοντας τέτοια προγράμματα.

Ενδεικτικά, αν και έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο Girls, μερικά από τα ζητήματα τα οποία σχολιάζονται -εκτός από το γυμνό της Dunham- είναι η έλλειψη διαφορετικότητας, φυλετικής και άλλης των χαρακτήρων, η αντιμετώπιση της ψυχικής ασθένειας (με αφορμή το OCD του χαρακτήρα της Dunham) και πάντα φυσικά η σχέση των 20-something ηρωίδων που ζουν στο Μπρούκλιν με την πραγματική ζωή, ο ρεαλισμός δηλαδή της σειράς. Ειρήσθω εν παρόδω μη ξεχνάμε ότι μιλάμε πάντα για μυθοπλασία και όχι για ταινίες τεκμηρίωσης.

Θέλω να πω μ’ αυτό πως όπως κανείς δε διαμαρτύρεται για τη γυμνή Kate Moss αλλά μόνο για τη γύμνια της Dunham έτσι όλοι διαμαρτύρονται μόνο για το ρεαλισμό των Girls ή του Sex and The City και όχι για τους σαμουράι που πετάνε (χονδροειδές το παράδειγμα αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ). Σε κάθε περίπτωση απόλυτος ρεαλισμός σε σειρά δεν υπάρχει, ακόμα και εάν η ίδια η Lena Dunham έχει ίσως πάρει πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε τη δήλωση του alter-ego της Hannah Horvath στο πρώτο επεισόδιο “Ι want to be a voice of a generation“.

Το Looking που έκανε πρεμιέρα χτες δεν μπόρεσε να αποφύγει τις συγκρίσεις τόσο με το Girls όσο και με το Sex and The City. Παρενθετικά να πούμε εδώ ότι μπορεί κανείς δίκαια να θάψει τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και την παρέα της για μυριάδες λόγους, αλλά, αν μη τι άλλο, η σειρά στάθηκε η αιτία ή έστω ήταν ο καταλύτης για να αρχίσει η συζήτηση για την αναπαράσταση της γυναικείας σεξουαλικότητας και των γυναικών συνολικά στη μικρή οθόνη, άσχετα αν εννιά φορές στις δέκα οι αναπαραστάσεις αυτές θα είναι στην καλύτερη περίπτωση στερεοτυπικές και στη χειρότερη υποτιμητικές ή αποπροσανατολιστικές για τις πραγματικές γυναίκες. Tα περισσότερα reviews κάνουν αντιστοιχίες μεταξύ των χαρακτήρων των διαφορετικών αυτών σειρών.

Ξαναγυρνώντας στo Looking που είναι και η αφορμή για το κείμενο που διαβάζετε, ας κάνουμε μια μικρή περίληψη της υπόθεσης (χωρίς πολλά spoilers). Το πρώτο επεισόδιο μας εισάγει στη ζωή του Patrick ενός 29χρονου video game developer ο οποίος μάλλον αδέξια ζητά ραντεβού/σχέση/ό,τι προκύψει, ενώ ο ένας και μοναδικός πρώην του παντρεύεται. O Patrick συνδέεται με στενή φιλία με τους Dom, ένα σαραντάρη σερβιτόρο που είναι κάπως δύσθυμος με τη σεξουαλική (και όχι μόνο μάλλον) ζωή του και τον Agustín, που είναι και συγκάτοικος του Patrick, αλλά σύντομα θα μετακομίσει για να συζήσει με τον Frank στο Oakland. Σημειώστε ότι ο Agustín είναι (μάλλον) κουβανικής καταγωγής, ο Frank έγχρωμος ενώ στη σειρά έχουν ρόλο και τουλάχιστον άλλος ένας λατίνος (hispanic) και ένας ασιατικής καταγωγής ηθοποιός.

Φυσικά τα πυρά άρχισαν από την πρώτη στιγμή στο διαδίκτυο: εκεί που οι άλλες σειρές κατηγορούνται για έλλειψη ποικιλίας και έμφαση στους λευκούς ετεροφυλόφιλους πρωταγωνιστές, για το Looking έχουν να πουν ότι η διαφορετικότητα είναι απλά ένα κουτάκι που πρέπει να γίνει τσεκ από τους χαρτογιακάδες του HBO ενώ το γεγονός ότι επικεντρώνεται στους gay άνδρες και όχι στο σύνολο της LGBT κοινότητας το καθιστά επίσης προβληματικό. Αυτό φυσικά από τη μία πλευρά είναι απολύτως αληθές, αλλά από την άλλη είναι δύσκολο να βρεθεί μια all-inclusive μυθοπλασία που θα αγκαλιάσει το σύνολο της σεξουαλικής/φυλετικής ή άλλης διαφορετικότητας και μάλλον χρειάζονται πολλές σειρές για να ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα (και πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι- μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για σειρές σε prime time ζώνη).

Εξάλλου, οι ήρωες και αρκετά hipster είναι και εμφανίσιμοι είναι (και λίγα λέω) και πώς να εμπνεύσουν την ταύτιση με κάποιον gay στην Αθήνα πχ όταν ακόμα και όταν ο Agustín (που είναι βοηθός σε κάποια τύπισσα που μάλλον κάνει installations ή κάτι παρόμοιο) και δηλώνει ότι δεν τα βγάζει πέρα στο Σαν Φρανσίσκο, δεν είναι μάλλον τόσο ταπεινός όσο ένας φτωχός gay άνδρας στην πραγματική ζωή. Ακόμα και το ότι διάλεξαν να τοποθετήσουν το show στο Σαν Φρανσίσκο μοιάζει με απόφαση του στυλ: “Δε θέλουμε να ξανακάνουμε Νέα Υόρκη, πού είναι gay-friendly και θα είναι γράφει ωραία για να μείνουν αυτοί οι χαρακτήρες;”

Παρά όμως τις ωραιοποιημένες πλευρές του Looking και την αυτοαναφορική ζω-στη-φούσκα-μου συμπεριφορά των ηρώων δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι διαφαίνεται και η ύπαρξη ρεαλιστικών προβληματισμών στη σειρά. Το θέμα πια δεν είναι το coming out αλλά σε τι μοντέλο σχέσεων θέλει να υπάρξει ο καθένας, ποιες θα είναι οι ισορροπίες μεταξύ σεξουαλικής ελευθερίας και συμβατικότητας/μονογαμίας, ο νέος τρόπος αντίληψης του εαυτού μέσω των social media και των dating sites/apps (okcupid, grindr), το πάντα υπαρκτό θέμα του περάσματος του χρόνου κλπ.

Προσθέστε στα παραπάνω την καλή σκηνοθεσία του Haigh , που δίνει ρυθμό στο έξυπνο σενάριο (το οποίο έτσι κι αλλιώς προσπαθεί να μας εισάγει στο πρώτο επεισόδιο στη ζωή των χαρακτήρων χωρίς να δηλώνει τα προφανή) και τέλος την πολύ όμορφη φωτογραφία της Reed Morano (η οποία έχει φωτογραφίσει-σημειώστε- το πολύ καλό Frozen River με τη Μelissa Leo, το Κill Your Darlings και το ντοκιμαντέρ για τους LCD Soundsystem Shut Up and Play the Hits- πραγματικά δεν μπορεί κανείς να πει ότι τα σήριαλ πλέον δεν δίνουν ευκαιρίες σε κορυφαία νέα ταλέντα) και καταλαβαίνετε γιατί το Looking είναι τόσο hot topic, έστω και αν μας άφησε με περισσότερες προσδοκίες για τα επόμενα επεισόδια.

Κείμενα για το Looking: Flavorwire, Paste, Indiewire 1, Indiewire 2