Ο Ήχος του 2012 (Part I)

12:38 24/12/2012 - Πηγή: Mixtape

Λίστες, λίστες και άλλες λίστες. Αγαπημένο “παιχνίδι” των μουσικόφιλων, πολύτιμο εργαλείο της μουσικής βιομηχανίας. Η συντακτική ομάδα του mixtape.gr ξαναπέφτει στην λακούβα, ψήφισε τα αγαπημένα της albums, και παρουσιάζει τα 30 “καλύτερα” albums για το 2012.

Για την ιστορία να πούμε ψηφίστηκαν συνολικά 224 άλμπουμ από 18 συντάκτες-τριες και η θέση στην 30άδα βγήκε συνυπολογίζοντας τόσο την βαθμολογία αλλά και τον αριθμό εμφανίσεων του κάθε άλμπουμ.

Ξεκινάμε με τις θέσεις 30 έως 15 ενώ στο τέλος αφού φτάσουμε στην κορυφή, θα αναφέρουμε και 5 ακόμα “προσωπικά κολλήματα” από

κάθε συντάκτη που δεν χώρεσαν στην 30άδα, και βασικά θα σας προτείναμε εκεί να δώσετε λίγο παραπάνω προσοχή, αφού κρύβονται πολλά διαμαντάκια που ίσως να αξίζει να εξερευνήσετε.

Όπως έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν, οι λίστες αυτού του είδους, οι κατατάξεις κτλ δεν λένε και πολλά. Και ίσως όλοι δίνουμε περισσότερη σημασία από ότι θα έπρεπε. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτά τα 30 albums, και τα τραγούδια τους, αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος της μουσικής που μας συντρόφευε για 12 μήνες, σε μία δύσκολη και ζόρικη περίοδο για όλους μας. Και το μέλλον, η απόσταση των ετών, μακριά από “πληρωμένα” αστέρια, hype και trends, θα αποδείξει τo πόσο σημαντικά ήταν όλα τα δισκογραφήματα αυτά…

Ο ήχος του 2012 λοιπόν… [Ηλίας Πυκνάδας εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του mixtape.gr]

(photo credit: Zi0oTo)

30

The Black Keys – El Camino

(Nonsuch Records)

Μπορεί να κυκλοφόρησε στο κλείσιμο του 2011, ήταν όμως ο δίσκος που κατάφερε αναμφισβήτητα να μονοπωλήσει ολόκληρος τη χρονιά που ακολούθησε. Ήταν ένας από τους δίσκους που δεν έβγαζες από το cd player (ή οποιουδήποτε άλλου player) αν δεν τον άκουγες ολόκληρο – και όχι για μια φορά ίσως . Έγινε απόλυτα αποδεκτός από κάθε playlist, ενώ κάθε κομμάτι του θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα με άλλα pop singles , από το “Lonely Boy” ν’ακολουθείται από το “Single Ladies” της Beyonce, εώς το Little Black Submarines να κολλάει με κάθε σπαρακτικό τραγούδι της Adelle. Το ντουέτο από το Ohio στυλιζάρισε τον ήχο του, έβαλε στόχο να γίνει mainstream δίχως καμία ενοχή και να διασκεδάσει ουσιαστικά, ενώ την ίδια στιγμή παρέμεινε συνεπές στη βάση του, δίχως να κάνει εκπτώσεις. Groovy ρυθμοί, ανεβαστικότατα riffs, εμπνευσμένη παραγωγή και αγνό rock’n’roll ήταν τα συστατικά του πιο διασκεδαστικού και χορταστικού δίσκου της χρονιάς. [Χ. Φινέ]

Click here to view the embedded video.

29

Dexys - One Day I’m Going to Soar

(BMG)

27 χρόνια μετά το προηγούμενο album οι Dexys Midnight Runners – απλά Dexys πλέον – του Kevin Rowland επέστρεψαν με ένα αψεγάδιαστο white soul βρετανικό διαμάντι, χαρίζοντας μας το comeback album της χρονιάς Ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό concept album για την κοινωνική απομόνωση και τις δυσλειτουργικές ανθρώπινες σχέσεις, δοσμένα με όλα τα όπλα που έχει στην κατοχή του ο εκκεντρικός και υπερβολικά τελειομανής Rowland, χιούμορ, διαλόγους καμπαρέ – εξαιρετική η Madeleine Hyland ως εκφραστής του αντίθετου φύλλου κόντρα στον αλητάμπουρα ανίκανου να αγαπήσει πρωταγωνιστή μας – βρώμικα sexy ρυθμούς, (το “She got A Wiggle” είναι ένα από τα πιο δραματικά ερωτικά τραγούδια της χρονιάς) uptempo πνευστά και έγχορδα, όλα στην υπηρεσία του προσωπικού οράματος ενός δημιουργού που χλευάστηκε κατά καιρούς, του οποίου όμως η pop ιδιοφυία είναι αδιαπραγμάτευτη. [H. Πυκνάδας]

Click here to view the embedded video.

28

Julia Holter – Ekstasis

(RVNG Intl)

Η Julia Holter αν και ανακάλυψε μια πόρτα για ένα φωτεινό δωμάτιο με περίεργους ήχους και γλυκιά ψυχεδελική ατμόσφαιρα, προσπάθησε να μη χαθεί εκεί μέσα. Δούλεψε με σοφία το υλικό της και έδωσε στα πιο ονειρεμένα synth-ια του πρώτου μισού του 12 δομή και pop ταυτότητα. Και όταν σπάνια, τα λεπτά κυλούν και τα τραγούδια ξεπερνούν τα 8 λεπτά, εύχεσαι να είχε χαθεί λίγο παραπάνω. [Κ. Πατσαρός]

Click here to view the embedded video.

27

Killer Mike – R.A.P. Music

(Williams Street)

Μόλις ένας παραγωγός (o σπουδαίος El-P), δώδεκα τραγούδια, ελάχιστοι guest rappers και εγένετο το πιο συνεκτικό ραπ άλμπουμ της χρονιάς (για να μην πω της πενταετίας και βάλε), έχοντας μάλιστα απ’ ευθείας αναφορές στην χρυσή εποχή του hip hop των late 80s (βλ. Public Enemy, Ice Cube, κλπ) -τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά- χωρίς να όμως να ακούγεται ούτε κατ’ ελάχιστον παρωχημένο (το αντίθετο μάλιστα) αλλά χωρίς να ξεχνά την καταγωγή του (southern hip-hop, Atlanta rap). Ο τίτλος του, Rebellious African People Music, συνοψίζει περίφημα και το περιεχόμενο. [Λ.Κουσίδης]

Click here to view the embedded video.

26

Toy – Toy

(Heavenly)

Θα με εξέπληττε ιδιαίτερα αν κάποιος ακροατής της λεγόμενης κιθαριστικής μουσικής άκουγε τους Λονδρέζους Toy και δήλωνε ότι δεν τους αρέσουν. Από το πρώτο τους κομμάτι που έφτασε στ’ αυτιά μου αναγνώρισα ότι κατέχουν μυριάδες αρετές: γράφουν εξαιρετικά τραγούδια, με επιρροές που ξεκινούν από τα ‘60ς, περνούν από τα ‘80ς και φτάνουν μέχρι το σήμερα και τις τρέχουσες ηχητικές τάσεις, τα ντύνουν με αγνή ροκ εν ρολ φορεσιά σε σκοτεινές αποχρώσεις και τα φτάνουν στα άκρα τους όταν χρειάζεται αγγίζοντας ουκ ολίγες φορές κρεσέντο που απογειώνουν την Τέχνη τους και μαζί το ακροατήριό τους. Αποτελούν το υγρό όνειρο κάθε ακροατή που αξιολογεί το θόρυβο και τις πιο έντεχνες πτυχές του ως την υπέρτατη καλλιτεχνική έκφραση, και προξενεί εντύπωση ότι μία τέτοια μπάντα βγάζει το ντεμπούτο του από την περισσότερο ήπιων τόνων δισκογραφική εταιρία Heavenly. Είναι ένας θαυμάσιος δίσκος που παραπέμπει άμεσα στο προ ετών αριστούργημα των Horrors με τίτλο Primary Colours, μπορεί δε να σταθεί επάξια δίπλα του και να του απονεμηθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός. Ορισμένα του κομμάτια αποτελούν ποπ διαμάντια (Lose My Way, My Heart Skips A Beat), άλλα κινούνται στα ίδια βρώμικα νερά όπου πλέουν εσχάτως οι A Place To Bury Strangers και Spiritualized, ενώ στο δεκάλεπτο Kopter που κλείνει το δίσκο δίνουν ένα μάθημα ηχητικής έξαρσης, την οποία είμαι σίγουρος πώς όποιος βιώσει από κοντά σε συναυλία του γκρουπ θα πεθάνει από έκσταση! Μέχρι να μας συμβεί αυτό, ακούμε ξανά και ξανά αυτό το καθόλα εμπνευσμένο και διονυσιακό πόνημα των Toy, έναν από τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς με μεγάλη διαφορά μάλιστα από τον ανταγωνισμό! [M. Μπούρας]

Click here to view the embedded video.

25

Bill Fay – Life Is People

(Dead Oceans)

Το διακριτικά κρυμμένο μυστικό της σκοτεινής βρετανικής φολκ μουσικής. Το ομώνυμο ντεμπούτο του κυκλοφόρησε το ’70 και το ’71 το δεύτερο άλμπουμ του, Time Of The Last Persecution. Το τρίτο ήρθε 34 χρόνια μετά και φέτος κυκλοφορεί τον τέταρτο δίσκο του και τα έσοδα από αυτόν θα πάνε σε παραϊατρική φιλανθρωπική οργάνωση. Το Life Is People από μόνο του είναι φάρμακο. Για όσους παρουσιάζουν στερητικά από έλλειψη σοβαρών ενορχηστρώσεων και αληθινού ερμηνευτικού σπαραγμού. Για όσους βρίσκουν στη μαυρίλα και την κατήφεια, αυτό που άλλοι βρίσκουν στις νεροτσουλήθρες και τα λούνα παρκ (υπάρχουν ακόμα;). Στο τέλος της διαδρομής βλέπεις το φως, αλλά έχεις μάθει ότι πρέπει να φας σκατά μέχρι να μπορείς να το διακρίνεις έστω κι από μακριά. Ο Bill Fay δεν είναι ο σοφός γέροντας του βουνού, αλλά μπορεί να είναι το μουσικό σου δεκανίκι για να μη σε βαραίνει τόσο η ιδέα ότι εν τέλει είσαι μόνος σου. [ Γ. Σαμούρκας ]

Click here to view the embedded video.

24

Bat for Lashes – The Haunted Man

(Parlophone)

Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό Two Suns, το οποίο σκαρφάλωσε στην πρώτη 5άδα των αγαπημένων μας albums του 2009 – αλλά κυρίως αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως μία από τις σπουδαιότερες δημιουργίες της χρονιάς, η Natasha Khan είχε δύσκολο έργο στο έτσι κι αλλιώς “δύσκολο τρίτο album”. Η βρετανίδα τραγουδοποιός τελικά ξεγυμνώθηκε – και δεν εννοώ το εξώφυλλο – απλοποίησε τις συνθέσεις της, αναζήτησε την έμπνευση στις μητριαρχικές πια εικόνες της Kate Bush και της PJ Harvey, και πήρε πάνω της το βάρος του album – με ακόμα και τα πρώτα video για τα “All Your Gold” και “Laura” να είναι λιτά με επικεντρωμένα στο πρόσωπο και το σώμα της. Δεν επανέλαβε τον θρίαμβο του Two Suns, ίσως επειδή οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές, όμως παρόλα αυτά το “The Haunted Man” παραμένει ένα από τα πιο προσωπικά και ζεστά γυναικεία albums της χρονιάς. [Η. Πυκνάδας]

Click here to view the embedded video.

23

Sharon Van Etten – Tramp

(Jagajuwar)

Η Sharon Van Etten με την υπέροχη, απαλή φωνη της μας χαιδεύει τα αυτιά με ένα δίσκο που αποτελεί όμορφο urban soundtrack, ένα μελαγχολικό ταξίδι με highlights το απελπισμένο Give Out και την συνεργασία με τον Zack Condon, το We Are Fine, ενώ όλος ο δίσκος είναι ένα προσεγμένο πόνημα που φλερτάρει εντονα με το folk. Ότι πρέπει για συννεφιασμένα πρωινά, για οδήγηση, για να κλείσεις λίγο τα μάτια στο μετρό, κλείνοντας όλο τον κόσμο απ’έξω. [Ε. Πανταζοπούλου]

Click here to view the embedded video.

22

Laurel Halo – Quarantine

(Hyperdub)

H νεαρή παραγωγός από το Brooklyn είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο στο twitter ότι προτιμά τον χαρακτηρισμό electronic singer-songwriter. To ντεμπούτο της Quarantine επιβεβαιώνει περίτρανα αυτή την προτίμηση αφού συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό και τις δύο πλευρές της Laurel που γνωρίσαμε στα EP της: από την μία η έφεση σε μια σύγχρονη ηλεκτρονική ποπ αισθητική και από την άλλη η τάση να “χάνεται” σε πιο πειραματικές διαδρομές. Χάρη στα ατελή τεχνικά αλλά απόλυτα ταιριαστά στο προσωπικό της όραμα φωνητικά πάνω από ένα ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο ηχητικό πλέγμα που ξεκινά από την ambient και φτάνει μέχρι την musique concrete, το άλμπουμ αποπνέει μια αδιευκρίνιστη συναισθηματικά ατμόσφαιρα που είναι μεν μυστηριώδης και σχεδόν ανησυχητική αλλά ταυτόχρονα κρύβει και κάτι πολύ όμορφο μέσα της γιαυτό και δεν σε αφήνει εύκολα να απαγκιστρωθείς. [Λ. Κουσίδης]

Click here to view the embedded video.

21

Frankie Rose – Interstellar

(Slumberland Records)

Ωραία και μοδάτη η lo-fi αναβίωση των girl groups, αλλά η Frankie Rose με το Interstellar φαίνεται πώς την ξεπέρασε πανηγυρικά μια και καλή: πάτησε το κουμπί των 80s στη χρονομηχανή της και από εκεί πήρε τα synths και ό,τι άλλο της γυάλισε στην παραγωγή. Προσγειώθηκε στο 2012 με έναν δίσκο που φαίνεται η αρχή της καλλιτεχνικής της ωρίμανσης, με δέκα όμορφα και μελωδικά κομμάτια και παρά τα προφανή highlights για τον καθένα (πχ “Know Me”, “Pair of Wings”) δεν έχει χώρο για fillers. [Β.Στρατάκη]

Click here to view the embedded video.

20

Flying Lotus – Until The Quiet Comes

(Warp)

Αφήνοντας πίσω τα αστρικά ταξίδια του Cosmogramma (2010) αλλά κρατώντας ανέπαφο τον δαιδαλώδη, σχεδόν χωρίς κατηγοριοποίηση ήχο του, o FlyLo επέστρεψε σε πιο “γήινα” -και κατά τι πιο βατά- μοτίβα με το τέταρτο άλμπουμ του Until The Quiet Comes. Σε καμία περίπτωση όμως να ιδωθεί ως “βήμα προς τα πίσω” αλλά αντίθετα είναι ένα βήμα προς τα εμπρός ηχητικά και μια ακόμα περίτρανη απόδειξη του πολύπλευρου ταλέντου του.

Χρησιμοποιώντας και πάλι σχεδόν το ίδιο επιτελείο μουσικών αλλά και καλεσμένων στα φωνητικά, ο Stephen Ellison καταφέρνει να φτιάξει ένα άλμπουμ που εναλλάσσεται μεταξύ περίπλοκων δομών και πιο ατμοσφαιρικών στιγμών και που αναδεικνύει σταδιακά τις χάρες του μέσα από πολλαπλές ακροάσεις.

Και εδώ να σταματούσε η καριέρα του -δεν πρόκειται, βλέπε και την πρόσφατη στροφή του στο πιο καθαρόαιμο hip-hop με το rap alter-ego Captain Murphy ενώ ήδη στο twitter μας υπόσχεται και νέα projects- η θέση του στο πάνθεον των δημιουργών της ηλεκτρονικής μουσικής είναι ήδη εξασφαλισμένη. [Λ. Κουσίδης]

Click here to view the embedded video.

19

Emeralds – Just To Feel Anything

(EDITIONS mego)

Ο κόσμος δεν τελείωσε στις 21 Δεκεμβρίου αλλά αν τελείωνε θα έπρεπε να γίνει ενώ είμαστε όλοι σε ένα πάρτυ και ακούμε το Just To Feel Anything ξανά και ξανά, το οποίο περιέχει ηλεκτρονικούς ύμνους ικανούς να λιώσουν μυαλά. Οι Emeralds κάνουν τα μαγικά τους για ακόμη μία φορά μετά το Does It Look Like i’m Here, αποδεικνύοντας ότι μιλάμε για ένα μεγάλο group πλέον. [Ε. Πανταζοπούλου]

Click here to view the embedded video.

18

Cloud Nothings – Attack On Memory

(Carpark Records/Wichita)

Άξια τέκνα των Wipers και των Sonic Youth, οι Cloud Nothings με το δεύτερο αυτό άλμπουμ τους καπαρώνουν εύκολα θέση βασικού φορ στην εθνική ελπίδων του κιθαριστικού ήχου του σήμερα. To Attack From Memory είναι ένα επιθετικό, φιλόδοξο άλμπουμ, που από τη μια στηρίζεται στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Dylan Baldi, τόσο συνθετικά, όσο και στιχουργικά, και από την άλλη στην παραγωγή του Steve Albini, ο οποίος γεννήθηκε για να προπονεί ομάδες σαν κι αυτή – αν και στην περίπτωση μας δε χρειάστηκε να κάνει και πολλά-. [Κ. Καραμιχάλης]

Click here to view the embedded video.

17

Andy Stott – Luxury Problems

(Modern Love)

Οι μέρες του dub techno παρελθόντος του Andy Stott σε κάποιον αμύητο δείχνουν φωτογραφίες κάποιου άλλου: είναι ο ίδιος Andy, του ‘Numb’; Πιστός υπηρέτης της δισκογραφικής Modern Love απ’το Μάντσεστερ, έθεσε με το ‘Merciless’ του 2006 μια ωραιότατη άσκηση στα μοτίβα του 4/4, και ξεπέρασε με το περσινό EP του ‘Passed Me By’ τα techno στεγανά: “βρώμικη” παραγωγή, dubstep απόηχοι, τα όρια μεταξύ house και experimental συγκεχυμένα. Και στο φετινό ‘Luxury Problems’ με μια γραμμή σβήνει και τα δύο. Ανακαλύπτει τη μαγεία των φωνητικών και βάζει την ατμόσφαιρα σε πρώτο επίπεδο, για να στηρίξει στην (άψογη) παραγωγή του 8 κομμάτια που μοιάζουν να έρχονται απ’το μέλλον. Απ’το αιθέριο σκηνικό του ‘Numb’ με τα ψιθυριστά φωνητικά (απ’τα singles της χρονιάς αναμφισβήτητα), ως το παραμυθένιο ‘Leaving’ που κλείνει το άλμπουμ, ο ακροατής αναλαμβάνει να ξετυλίξει το κουβάρι μιας ιστορίας που κυλάει σαν όνειρο: συνέβη ή το φαντάστηκα; [H. Κορέλης]

Click here to view the embedded video.

16.

Allah-Las – Allah-Las

(Innovative Leisure)

Οι τρεις από τους τέσσερις Allah-Las γνωρίστηκαν ενώ δούλευαν στο Amoeba, στο μεγάλο και τρανό δισκάδικο στη Sunset Boulevard, στο Los Angeles. Ακούγοντας το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους, όχι μόνο δεν είναι δύσκολο να φανταστείς σε ποια γωνία του μαγαζιού θα γυρόφερναν την περισσότερη ώρα, αλλά σου έρχονται και εικόνες με τους δίσκους των Byrds, Animals και Love που θα γύριζαν στο πικάπ τον περισσότερο χρόνο. Από το 2008 και έπειτα μαγείρευαν το ντεμπούτο τους, που ηχογραφήθηκε σαν το παλιό καλό καιρό με αναλογικά καλούδια και μικρόφωνα από το 1953. Την παραγωγή του υλικού επιμελήθηκε, ο πανταχού παρών Nick Waterhouse, ο οποίος παίζει και Hammond στο εναρκτήριο Catamaran. O Nick Waterhouse, αν δε διαθέτει χρονομηχανή σαν του Marty Macfly ένα πράμα, μάλλον μαγικά έκανε στην κονσόλα, γιατί είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κομμάτια όπως το Vis-A-Vis ή το Tell me (What’s on Your Mind) ηχογραφήθηκαν πρόσφατα και όχι στα 60s. [Κ. Πατσαρός]

Click here to view the embedded video.

Συνεχίζεις εδώ για την τελική δεκαπεντάδα ως την κορυφή!