Το Κίεβο της Φιλαρέτης Κομνηνού

12:53 19/11/2012 - Πηγή: Mixtape

Η Φιλαρέτη Κομνηνού μας μιλάει για την «πολιτική» στάση της, με αφορμή την παράσταση Κίεβο.

Η Φιλαρέτη Κομνηνού πρωταγωνιστεί, σε εναλλασσόμενη διανομή με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, στο έργο του Σέρχιο Μπλάνκο ΚΙΕΒΟ. Το έργο του Μπλάνκο παίζει με τις ψυχικές εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχής. Μπαινοβγαίνει στη φωτεινή και σκοτεινή πλευρά της ενώ, παράλληλα, κάνει μνεία σε θηριωδίες του παρελθόντος και του παρόντος. Η προσεκτική σκηνοθετική ματιά της Ελένης Σκότη και της Δάφνης Λαρούνη αναδεικνύεται μέσα από

τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Με τη Φιλαρέτη συναντηθήκαμε βράδυ, στην αυλή του Επί Κολωνώ. Καμιά φορά λένε ότι η πρώτη εντύπωση είναι και παντοτινή. Αν ισχύει αυτό, τότε η δική μου καταγεγραμμένη εικόνα θα αντανακλά φινέτσα και ευγένεια.

Τι ρόλο παίζει, αλήθεια, το ΚΙΕΒΟ;

Στην παράσταση είναι δοσμένο ποιητικά. Είναι η πόλη προσκυνήματος,  ένας τόπος ερημιάς, πυρηνικής καταστροφής, τόπος να δραπετεύσει κανείς, εκεί η Έιρεν ψάχνει να βρει τη λύτρωση της.

Πόσο ρεαλιστικός είναι σαν χαρακτήρας η Έιρεν;

Να σου πω κάτι. Εγώ μια τέτοια γυναίκα τη γνώρισα, πρόσφατα, στο μακρινό Μεξικό. Είχα πάει ταξίδι τον Αύγουστο. Αν σου πω την ιστορία της, είναι για να γραφτούν μυθιστορήματα. Γνώρισα ένα ρημαγμένο πλάσμα με δυνατό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες οι σχέσεις των ηρώων στο έργο. Η αίσθηση της συνενοχής είναι παρούσα παντού. 

Ναι, στο έργο αυτό τα παράγωγα της λέξης ενοχή επαναλαμβάνονται. Η συνενοχή, η υπεκφυγή ή η σιωπή χαρακτηρίζει τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Αυτό μου το είπε ο ίδιος ο συγγραφέας, που είναι από την Ουρουγουάη, ο Σέρχιο Μπλάνκο. Τα πολλά χρόνια της καταπίεσης από τις χούντες ανάγκαζαν τους πολίτες να σιωπούν, παρόλο που γνώριζαν για τα βασανιστήρια και ειδικά για τις εξαφανίσεις. Ίσως ο φόβος τους έκανε συνένοχους.

Ο ρόλος του νεαρού που είναι ιδεολόγος αλλά και πρώην βασανιστής ταυτόχρονα; 

Κοίτα, το ΚΙΕΒΟ είναι ένα έργο για καλό ψυχαναλυτή. Αυτό το θέμα, το συζητούσαμε με το Δημήτρη Λάλο το καλοκαίρι. Εγώ, την εποχή της Χούντας, είχα γνωρίσει ένα τέτοιο παιδί που είχε μπει στην ΕΑΤ-ΕΣΑ και παρακολουθούσε βασανιστήρια. Ήταν ένα φιλαράκι μας με τον οποίο, ανυποψίαστα, κάναμε παρέα. Όταν το μάθαμε, σοκαριστήκαμε όλοι! Αυτά είναι τα παράξενα της ζωής. Οι άνθρωποι που εμπλέκονται με τη βία δεν είναι  προφανές ότι το δηλώνουν με τη συμπεριφορά τους. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαστε προϊόντα του περιβάλλοντος και των συνθηκών. Υπάρχει μια σχετική ταινία «Το Πείραμα». Έχουν πάρει μια ομάδα ανθρώπων και τους έχουν χωρίσει σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Μετά από κάποιες μέρες οι συμπεριφορές τους αιφνιδιάζουν.  Θαρρείς η εξουσία ή η καταπίεση ανασύρουν τη βία που έχουμε κοιμισμένη μέσα μας σε «ήσυχες» εποχές.

Άρα πιστεύεις ότι η ανθρώπινη προαίρεση είναι βίαιη και κακή ίσως;

Όχι βέβαια, αλλά θα ήταν αφελές να αρνούμαστε ότι όλοι έχουμε και την σκοτεινή πλευρά μας. Ο κίνδυνος ή η ανάγκη επιβίωσης δίνουν  αφορμές να ενεργοποιηθεί ο μη