Το Παρτάλι – Τελευταίες Παραστάσεις στο Τριανόν

12:04 25/4/2012 - Πηγή: Mixtape

“Ντύθηκα και σας ήλθα. Με λένε Παρτάλι. “

“Παρτάλι”; Κι όμως, έτσι αυτοσυστηνόταν και έγινε διάσημος στην Αμερική και μετέπειτα πίσω στην πατρίδα του, την Ελλάδα. Μια από τις πρώτες και θρυλικότερες drag queens, το Παρτάλι, κατα κόσμον Στέργιος, ήταν ταλαντούχος ηθοποιός, χορογράφος, τραγουδιστής, σκηνοθέτης, ένας αυθεντικός καλλιτέχνης. Η εκπληκτική ζωή του έγινε βιβλίο και παράσταση, πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι

στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, και φέτος ξανά για 10 μόλις παραστάσεις στο Σινέ Τριανόν.

Ο σκηνοθέτης Στέλιος Κρασανάκης συνθέτει πάνω στον ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου μια πιστή, πειστική και ευλαβική απεικόνιση της προσωπικότητας, χρησιμοποιώντας το κείμενο της βιογραφίας του, μαγνητοσκοπήσεις και μαρτυρίες από φίλους, θαυμαστές και συνεργάτες του. Αυτοί μάλιστα μοιράζονται τις αναμνήσεις τους και προσωπικές ιστορίες στο ντοκυμανταίρ μικρού μήκους που ανοίγει την παράσταση, χρησιμεύοντας και σαν μια πρώτη σύσταση με το Παρτάλι για όσους τυχόν δεν ξέρουν (πως γίνεται;) αυτήν την ιστορική φυσιογνωμία.

Ή ίσως πάλι και όχι. 

Η “βιογραφία” του “Παρταλιού” από τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη, όπως και αυτή η παράσταση, φοράνε την εμφάνιση/ψευδαίσθηση της “αληθινής ιστορίας ενός υπαρκτού προσώπου”, με την ίδια τέχνη και σπιρτάδα που ο (στην πραγματικότητα φανταστικός) χαρακτήρας του Παρταλιού από μικρός μοστράρει τα φουστάνια από κουρτίνες (“σαν την Σκάρλετ ο’Χάρα”) και δημιουργεί μια γυναικεία ψευδαίσθηση πάνω στο αγορίσιο σώμα του.

 “Παρτάλι στα μέρη μας λέγαμε το παλιωμένο ρούχο, το παλιόρουχο. Με ρωτήσανε πότες ξεκίνησαν όλα; Τι να τους ειπώ; Στη σκοτεινή μήτρα της μάνας μου, τους απάντησα, τη φόρεσα ανάποδα και βγήκα έξω. Που να θυμάμαι;”

Δεν είναι μόνο οι scripted συνεντεύξεις του εισαγωγικού βίντεο  - που να ψιλιαστείς ολόκληρη Μπέτυ Αρβανίτη και Ρούλα Πατεράκη τώρα πως σε περιπαίζουν, ειδικά όταν μιλάνε με τόση εγκαρδιότητα – είναι ο τρόπος που φέρεται και άγεται ο Στέργιογλου από τη στιγμή που θα κάνει την είσοδο του στον χώρο, ακολουθώντας τα φώτα του προβολέα, καθώς βολεύεται πάνω στο μοναχικό σκαμπώ που αποτελεί όλο και όλο το σκηνικό της παράστασης και αφαιρεί το περουκίνι και το διχτυωτό του πέπλο. Σαν να μένει από την αρχή ευάλωτος μπροστά στο κοινό, άνετος, ακομπλεξάριστος, η αμεσότητα και οικειότητα ενός καλλιτέχνη που υποδέχεται το κοινό του στα καμαρίνια, δωσμένη όμως πάνω στην σκηνή. Στήνει και καλλιεργεί μια προσωπικότητα τόσο ιδιάζουσα, γνώριμη, ζώντανη αλλά και οριακή, μια αληθινη grande dame, που δεν δύναται κανείς στο κοινό να διανοηθεί πως πρόκειται για έναν εφευρημένο χαρακτήρα.

Η επικοινωνία που ανοίγει το Παρτάλι με το κόσμο δεν είναι αυτή του καλλιτέχνη με το κοινό του, αλλά μια άκρως ιδιωτική εκμυστήρευση. Είναι ο άμεσος αυτός λόγος της αυλής, ο ζεστός και λαϊκός και ακομπλεξάριστος, της θειάς που κάθεται ένα απόγευμα και σου τρώει τα αυτιά με τις απίστευτες ιστορίες της, τις κάπως ακατάλληλες, πολύ προσωπικές, που δεν μπορείς να χορτάσεις γιατί ξέρ