Ferrari 312 ΡΒ – ο κορυφαίος Ιταλός

15:13 7/3/2021 - Πηγή: 4 Τροχοί

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Enzo Ferrari είχε αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με τους αγώνες αντοχής, καθώς ο παγκόσμιος τίτλος διέφευγε από την εταιρεία εδώ και αρκετά χρόνια. Ο 12κύλινδρος boxer που σχεδίασε ο Μauro Forghieri, ο οποίος κινούσε τις Ferrari Formula 1,

μπορούσε μια χαρά να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του και στο πρωτάθλημα εταιρειών. Το χαμηλό βάρος, οι καλά σχεδιασμένες αναρτήσεις, οι μεγάλες εισαγωγές αέρα στο εμπρός μέρος και η φαρδιά αεροτομή πίσω πρόσφεραν στην «312 ΡΒ» την επιθυμητή ευστάθεια. Το αυτοκίνητο, που ουσιαστικά ήταν μια F1 με καλυμμένους τροχούς, κατασκευάστηκε σε δώδεκα μονάδες και θα το οδηγούσαν οι κορυφαίοι πιλότοι της εποχής: Ronnie Peterson, Μario Andretti, Clay Regazzoni, Jacky Ickx, Τim Schenken, Brian Redman. Το εγχείρημα καθοδηγούσε από τη θέση του αγωνιστικού διευθυντή ο Πέτερ Σέτι, παλιός πρωταθλητής στις ευρωπαϊκές αναβάσεις με τις Ferrari «212 Ε».

Το πρωτότυπο του αγωνιστικού δοκιμαζόταν για μήνες, όταν ακόμα η Scuderia προσπαθούσε μάταια να προφθάσει τις Porsche «917» με τις πεντάλιτρες «512». Η «312 ΡΒ» πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στα 1.000 χλμ. του Μπουένος Άιρες το 1971, με μόνη φιλοδοξία την εκμάθηση του αυτοκινήτου και τη διάγνωση των όποιων προβλημάτων νεότητάς του. Δυστυχώς όμως τα πράγματα πήγαν πολύ πιο άσχημα από όσο υπολόγιζε η ιταλική εταιρεία, καθώς στο cockpit του αγωνιστικού έχασε τη ζωή του ο ταλαντούχος νεαρός πιλότος Ιγκνάτσιο Τζιούντι, βυθίζοντας στο πένθος τους Ιταλούς. Το καλύτερο αποτέλεσμα της περιόδου εκείνης ήταν μια τέταρτη θέση στο Brands Hatch, ενώ η πρώτη νίκη ήρθε στις εκτός πρωταθλήματος «9 ώρες» του Kyalami, στη Νότιο Αφρική.

Το αποτέλεσμα της πολύμηνης προετοιμασίας ήταν δέκα επιβλητικές νίκες, που έδωσαν το 1972 στη Ferrari το τελευταίο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής. Ο τρόπος που κερδήθηκε αυτός ο τίτλος ήταν «απολυταρχικός», αφού η ομάδα συγκέντρωσε την ανώτατη βαθμολογία, αφήνοντας μακράν στη δεύτερη θέση την Αlfa Romeo. Oι «312 ΡΒ» δε συμμετείχαν τη χρονιά εκείνη στις «24 ώρες» του Μαν, καθώς οι διοικούντες στη Scuderia δεν το έκριναν απαραίτητο. Για τους αγώνες του 1973 οι αλλαγές στα αυτοκίνητα ήταν λίγες, με το μεταξόνιό τους να αυξάνεται κατά 12 εκατοστά και την ισχύ τους να ανέρχεται πλέον στους 475 ίππους. Ωστόσο, οι Μatra παρουσιάστηκαν περισσότερο έτοιμες και επικράτησαν στη μάχη του τίτλου, αφήνοντας τη Ferrari στη δεύτερη θέση με διαφορά εννέα βαθμών. Το σκηνικό δεν άλλαξε ούτε στο Μαν, όπου το αγωνιστικό τερμάτισε στη δεύτερη θέση, πίσω από τους Γάλλους. Μετά τη λήξη εκείνου του πρωταθλήματος στη Scuderia αποφάσισαν να επικεντρωθούν στη Formula 1 και να αφήσουν στην άκρη τους αγώνες αντοχής, στους οποίους σε εργοστασιακό επίπεδο επιστρέφουν το 2022…

Χρόνια αργότερα, ο Πάπας επισκέφτηκε τον υπέργηρο «Κομεντατόρε» στη Μόντενα, για να τον ευλογήσει. Όσο ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας περίμενε, παρατηρούσε με μεγάλο ενδιαφέρον ένα πολύ ωραίο πίνακα επάνω από το γραφείο του «Γέρου» του Μαρανέλο: Το θέμα του ήταν η «312 ΡΒ» των Αρτούρο Μερτζάριο, Σάντρο Μουνάρι που περνούσε από την Τσέρντα, στο δρόμο για τη νίκη στο τελευταίο Τarga Florio.

ΟΙ ΝΙΚΕΣ 1972 Buenos Aires: Peterson-Schenken, Daytona 6h: Andretti-Ickx, Sebring 12h: Andretti-Ickx, Brands Hatch 1000 km: Andretti-Ickx, Monza 1000 km: Ickx-Regazzoni, Spa 1000 km: Redman-Merzario, Targa Florio: Merzario-Munari, Nurburgring: Peterson-Schenken, Osterreichring 1000 km: Ickx-Redman, Watkins Glen 6h: Andretti-Ickx 1973 Monza 1000 km: Ickx-Redman, Nurburgring 1000 km: Ickx-Redman

FERRARI 312 PB Body design: Mauro Forghieri Κινητήρας: Type 623 V12 180o Κυβισμός: 2.991 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 78.5 mm x 51.5 mm Σχέση συμπίεσης: 11.5:1 Μέγιστη ισχύς: 460 ίπποι στις 10.800 σ.α.λ. Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Μήκος: 3.500 χλστ. Πλάτος: 1.880 χλστ. Ύψος: 956 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.425 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.448 χλστ. Μεταξόνιο: 2.220 χλστ. Bάρος: 665 κιλά Περίοδος δράσης: 1971-1973 Moνάδες κατασκευής: 12

 

]]>