Indiana Jones and the Great Circle | Review

08:42 18/12/2024 - Πηγή: Game Over

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή, που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε υπόψιν· Τα movie franchises έχουν την τάση να κυμαίνονται ποιοτικά αντιστρόφως ανάλογα με το πόσο επεκτείνονται. Όσο πιο πολύ ενα κινηματογραφικό σύμπαν “απλώνει”, τόσο τείνει να ξεχνά το από πού προέρχεται και προς τα πού ήθελε να πάει. Το Indiana Jones, το σύμπαν του ομώνυμου εμβληματικού αρχαιολόγου και των περιπετειών του, το οποίο μετρά πλέον αισίως πάνω από 40 χρόνια παρουσίας στη μεγάλη οθόνη, δεν αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Αντιθέτως, με

την τελευταία του προσθήκη (Indiana Jones and the Dial of Destiny) φάνηκε πιο αποπροσανατολισμένο και αποξενωμένο από τις ρίζες του όσο ποτέ αλλοτε.

Είναι, λοιπόν, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας το βάρος που φαίνεται να παίρνει στην πλάτη του το Indiana Jones and the Great Circle, ως η πρώτη μεγάλη μεταφορά του franchise στο κόσμο των videogames, μετά τις μάλλον χλιαρές προσπάθειες των προηγούμενων δεκαετιών. Ευτυχώς για εμάς, η MachineGames και η Bethesda φαίνεται να αντιλήφθηκαν το βάρος αυτό και να πήραν την αποστολή τους στα σοβαρά, φέρνοντας, εν τέλει, στο “αρχαιο(-λογικο)” σύμπαν μια φρέσκια και ανανεωτική ματιά.

Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό κάποιου που έχει παίξει το Indiana Jones and the Great Circle είναι η “ατμόσφαιρα”, και αυτό γιατί πέρα από οποιαδήποτε κριτική και ειδική ανάλυση στο παιχνίδι αυτό καθαυτό, ο τίτλος καταφέρνει να εξασφαλίσει ίσως το σημαντικότερο selling point που θα μπορούσε να αναδείξει, που δεν είναι άλλο από την απαράμιλλη αίσθηση ότι ο παίκτης παρακολουθεί από πρώτο χέρι μια κανονική, σωστή και ορθόδοξη “ταινία” Indiana Jones.

Αυτό, δηλαδή, που, ίσως αρκεί σε έναν fan της σειράς για να πιάσει τον τίτλο στα χέρια του, είναι ότι η MachineGames με την τελευταία της δημιουργία είναι σε θέση να προσφέρει μια αυθεντική αναβίωση της μαγεία μιας καθαρόαιμης περιπέτειας, αντάξιας του ονόματος του διάσημου αρχαιολόγου. Μένοντας πιστή στην πλούσια κληρονομιά του, αλλά επεκτείνοντας και τον μύθο του με σεβασμό και δημιουργικότητα, καταφέρνει όσα οι σύγχρονες ταινίες αδυνατούν να μεταφέρουν στις οθόνες μας.

Η υπόθεση ακολουθεί τα χνάρια του γνωστού μας τυχοδιώκτη αρχαιολόγου, ο οποίος στην αναζήτηση ενος κλεμμένου ιστορικού κειμηλίου, ξετυλίγει το κουβάρι ενος αρχαίου μύθου που συνδέεται με το Great Circle, ένα μυστικιστικό αντικείμενο με τη φήμη της δύναμης να ελέγχει τον χρόνο και τον χώρο. Δεν δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί ότι το Indiana Jones and the Great Circle ποντάρει πολλά στην πλοκή, το σενάριο και τη ροή του. Μέσω αυτών ευελπιστεί να προσδώσει στο εγχείρημά της την αυθεντική, ανέμελη και περιπετειώδη “παλιακή” αίσθηση μιας κλασικής εμπειρίας Indiana Jones, και τουλάχιστον σε αυτό τα καταφέρνει αρκετά καλά.

Όλα τα συστατικά της συνταγής που αγάπησε ο κάθε φίλος της σειράς είναι εδώ: Καταιγιστική δράση, έντονες ανατροπές αλλά και το διαχρονικά γνώριμο χιούμορ της σειράς αφήνουν έντονο τον απόηχο τους στην όλη εμπειρία. Διάλογοι, ερμηνείες και σκηνές δράσεις μοιάζουν να έχουν βγει κατευθείαν από τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού. Καταφέρνουν να διατηρήσουν τη λεπτή ισορροπία της καλαίσθητης και νοσταλγικής παλιμοδίτικης φύσης τους, χωρίς όμως να επηρεάζουν την επένδυση στους χαρακτήρες και την ιστορία που δομείται.

Παράλληλα, το χτίσιμο της συνολικής αίσθησης βοηθά και το γεγονός ότι ο ήρωάς μας μοιάζει αρκετά σε έναν νεότερο Harrison Ford, τον ηθοποιό που έχει ταυτίσει τη φιγούρα του με αυτή του πρωταγωνιστή. Πέραν του πρωταγωνιστή μας, όμως, και όλο το υπόλοιπο cast που τον πλαισιώνει συμβάλλει με τη σειρά του στη συνοχή και το “δέσιμο” της πλοκής, χωρίς βέβαια να ξεφεύγει ποτέ πέραν του τυπικού του πλαισίου.

Ωστόσο, ένας τίτλος είναι πολλά παραπάνω από το σενάριο και την πλοκή του. Μπορεί η retro αίσθηση των παραπάνω να είναι θεμιτή και ευχάριστη, αλλά όταν αυτή διαχεέται και σε άλλους τομείς, όπως τον σχεδιασμό και το gameplay, εκεί τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν.

To Indiana Jones and the Great Circle δίνει στον παίκτη την οπτική πρώτου προσώπου και υιοθετεί μια δομή ημι-ανοιχτού κόσμου. Τουτέστιν, ο παίκτης σε κάθε κεφάλαιο του παιχνιδιού εξερευνεί ένα ευρύτερο ανοιχτό περιβάλλον, το οποίο εναλλάσσεται με γραμμικά τμήματα που προωθούν την ιστορία. Οι βασικές αποστολές ακολουθούν μια linear εξέλιξη, που εναλλάσσει εξερεύνηση και μάχη με εχθρούς, και επίλυση γρίφων.

Το level design αποτελείται κατά κύριο λόγο από διαδρόμους που καταλήγουν σε πιο μεγάλα δωμάτια, στα οποία εκτυλίσσεται και η δράση. Η μάχη πατάει αρκετά στα χνάρια του Dishonored. Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο πώς θα περάσει κανείς από ένα δωμάτιο εχθρών. Αυτή του stealth, στην οποία με crouching, αντιπερισπασμούς και πισώπλατες εξουδετερώσεις καθαρίζουμε τον δρόμο, και αυτή της κατά μέτωπο επίθεσης.

Η μάχη δίνει περισσότερο βάρος στις melee τακτικές, καθώς τα πυροβόλα όπλα υπάρχουν μεν αλλά δεν ευνοούνται ιδιαίτερα ως προς τους μηχανισμούς τους και τη διαθεσιμότητά τους. Η μάχη σώμα με σώμα, δύσκολη και “μπελαλίδικη” από τη φύση της σε first person περιβάλλοντα, λειτουργεί αξιοπρεπώς σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, χωρίς βέβαια να πρωτοτυπεί ούτε να περιπλέκεται με μηχανισμούς και ποικιλίες πέραν των βασικών (block-parry-counter), ενώ όταν οι εχθροί είναι περισσότεροι από ένας, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, με το motion sickness από τη γρήγορη περιστροφή να καλύπτει όλη την υπόλοιπη εμπειρία.

Πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι η αναφορά του Dishonored ως παράδειγμα σύγκρισης δεν είναι ιδιαίτερα ακριβής. Αυτό, γιατί το Dishonored – με όλα τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του, όπως τα διάφορα abilities του χαρακτήρα και τον περίτεχνο σχεδιασμό των επιπέδων – καθιστούσε την εμπειρία σαφώς πιο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα από την εν λόγω. Δυστυχώς, εδώ η πρόκληση και η πρωτοτυπία του κάθε νέου δωματίου κινείται σε πολύ ρηχά νερά, ειδικά στα χαμηλότερα επίπεδα δυσκολίας.

Ειδικά η AI των εχθρών θυμίζει πραγματικά αρχαιολογικό εύρημα, από εποχές PS2. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω είναι το γεγονός ότι ο εντοπισμός μας από αυτούς γίνεται ανάλογα με το χρονικό διάστημα που βρισκόμαστε στο οπτικό τους πεδίο και όχι με το πόσο μέσα σε αυτό είμαστε. Τουτέστιν, μπορεί να περάσουμε σε απόσταση λίγων μέτρων ακριβώς μπροστά τους και το μόνο που να αποκομίσουμε να είναι μια generic ατάκα “i must be seeing things”. Νομίζουμε πως μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι, ευτυχως ή δυστυχως, οι εποχές αυτές έχουν παρέλθει εδώ και αρκετά χρόνια από το gaming.

Τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα στους γρίφους. Όχι ότι παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερη πρόκληση, καθώς τον βασικό μηχανισμό πίσω από τον καθένα τους δεν χρειάζεται κανείς παρα λίγες στιγμές για να τον αντιληφθεί, αλλά τουλάχιστον παρουσιάζουν μια κάποια παραπάνω ποικιλία σε σχέση με τη μάχη, ενώ αξιοποιούν και ως ενα βαθμό το ιστορικό context στο οποίο τους συναντάμε.

Τέλος, ενα σημαντικό κομμάτι του τίτλου αφιερώνεται και στο platforming, με τον ακμαίο καθηγητή να επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία τα αθλητικά του προσόντα, σκαρφαλώνοντας, ισορροπώντας και χρησιμοποιώντας το εμβληματικό του μαστίγιο για να αιωρηθεί πάνω από αβυσσαλέα χάσματα ώστε να δημιουργήσει νέα μονοπάτια. Παρά τη γενικά ρευστή κίνηση, ο χειρισμός υποφέρει σε σημεία από έλλειψη ακρίβειας.

Τα άλματα, ιδιαίτερα όταν απαιτείται συγχρονισμός ή αιώρηση με το μαστίγιο, μπορεί να φανούν λίγο αναξιόπιστα, οδηγώντας σε άσκοπες πτώσεις. Επιπροσθέτως, στο σύνολο η όλη διαδικασία είναι αρκετά γραμμική και αναμενόμενη, σε σημείο που γίνεται ρουτίνα, ειδικά όταν έχει διάρκεια.

Απο την άλλη, στην ελεύθερη περιήγησή μας στα διάφορα περιβάλλοντα που θα εξερευνήσουμε, ο χρόνος μας θα γεμίσει με λογής λογής side quests. Από τυπικά find & fetch, μέχρι mini-dungeons με σειρές δωματίων από γρίφους και εχθρούς. Η διαφοροποίησή τους είναι περιορισμένη και γρήγορα οι διαθέσιμες εναλλακτικές ανακυκλώνονται, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια δεδομένη προσπάθεια σε αρκετά από αυτά να ενσωματωθούν στη βασική ιστορία και να συμβαδίσουν με αυτήν.

Το βασικο πρόβλημά τους έγκειται στην κακή διαχείριση του χώρου από την ομάδα ανάπτυξης, που “άπλωσε” παραπάνω το κάθε περιβάλλον χωρίς να δώσει ένα αποδοτικό σύστημα fast travel, με αποτέλεσμα πολλά και ανούσια πέρα δώθε σε αδειανές από ουσιαστικό περιεχόμενο εκτάσεις.

Τουλάχιστον, τα τοπία που θα επισκεφθούμε και οι εικόνες που θα συναντήσουμε, ανταμοίβουν. Από τις κατακόμβες της πόλης του Βατικανού εως τις πυραμίδες της Γκίζας, και από εκεί ως τις παγωμένες βουνοπλαγιές των Ιμαλαΐων, ο καμβάς που μας χαρίζει ο τίτλος ως background στις περιπέτειές μας είναι εντυπωσιακός.

Βασικός συμμέτοχος στο παραπάνω επίτευγμα είναι και ο τεχνικός τομέας του τίτλου, που καταφέρνει να αποδώσει οπτικά αρεκτή λεπτομέρεια στους χώρους – από τα αρχαία μνημεία μέχρι τη βλάστηση και τις καιρικές συνθήκες – χαρίζοντας βάθος και ζωντάνια στον κόσμο του παιχνιδιού. Δυστυχώς, ορισμένες αστοχίες εντοπίζονται σε διάφορες εκφράσεις των προσώπων των πρωταγωνιστών, που καθιστούν τις ερμηνείες τους κάπως ξύλινες και μη αληθοφανείς.

Η φύση του Indiana Jones αυτόματα δημιουργεί ορισμένες εγγενείς συγκρίσεις με άλλους τίτλους. Άλλωστε, το θεματικό πεδίο της εξερεύνησης και του action adventure genre ποτέ δε σταμάτησε να αναπτύσσεται ανά τα χρόνια, με παραδείγματα όπως τα Tomb Raider και Uncharted να εναλάσσουν τη σκυτάλη στην κούρσα.

Εκ προοιμίου, πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές ότι αν το Indiana Jones and the Great Circle ερχόταν σε μετωπιαια σύγκριση με κάποιο από τα παραπάνω, θα ήταν καταδικασμένο, με τις παιδικές ασθένειες του τελευταίου να έχουν μείνει χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό. Η διαφορετική οπτική είναι, μεν, μια διαφορά, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι προσφέρει κάτι σημαντικά παραπάνω στην εμπειρία ώστε να την καταστήσει ειδοποιό.

Παρά τα παραπάνω θεματάκια, που σε πρώτη ανάγνωση ίσως μοιάζουν αρκετά, είναι το Indiana Jones στο σύνολο του ένα κακό παιχνίδι; Η απάντηση είναι “όχι”. Η ανάλαφρη και οπτιμιστική διάθεση της αφήγησης, η ένταση των σκηνών δράσης στα μπόλικα cutscenes και η ανέγγιχτη μεταφορά της περσόνας του Indy είναι καθαρό χρυσάφι.

Ακόμα και για κόσμο που δεν δηλώνει πρώτης γραμμής οπαδός του franchise (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα). Η βασική ιστορία κυλάει νερό, με τα βασικά “hollywood-ιανά” συστατικά και το απαραίτητο “blockbuster-ικό” άρωμα μιας τέτοιας περιπέτειας. Παράλληλα, το ίδιο άρμα καβαλάνε και ορισμένες gaming στιγμές, παρασέρνοντας τον παίκτη σε κάποιες ώρες αγνής περιπέτειας και διασκέδασης.

Δυστυχώς, όμως, αυτές οι στιγμές είναι εξαιρέσεις σε ένα σύνολο τετριμένων και ξεπερασμένων ιδεών και τεχνικών, που υποφέρει από παιδικές ασθένειες που πλεον θεωρούνται πιο αρχαίες και από τα κειμήλια που αναζητά ο καθηγητής Jones. Η πιο σωστή απάντηση στην αρχική ερώτηση του επιλόγου, είναι ότι το Indiana Jones and the Great Circle δεν είναι τόσο ένα κακό παιχνίδι όσο μια χαμένη ευκαιρία για μια καλή ταινία. Μια καλή ταινία την οποία μπορείτε να δείτε, αν είστε διατεθειμένοι να υπομείνετε μαζί με αυτή και ορισμένες ώρες ενός επίσης καλού παιχνιδιού αλλά με αρκετές μέτριες στιγμές.

Το Indiana Jones and the Great Circle κυκλοφορεί από τις 9/12/24 για PC και Xbox Series, ενώ για το PS5 αναμένεται την άνοιξη του 2025. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox Series, με review code που λάβαμε από την AVE.

The post Indiana Jones and the Great Circle | Review first appeared on GameOver.

The post Indiana Jones and the Great Circle | Review appeared first on GameOver.