Jump Force

10:01 20/2/2019 - Πηγή: Game Over

Τα έξι “Άλφα”.

MK Vs DC... Marvel Vs Capcom... ο χώρος των fighting games αρχίζει να απολαμβάνει όλο και περισσότερο τέτοιου είδους “συγκρούσεις” συμπάντων, όπου μαχητές από κόσμους πολύ διαφορετικούς συναντώνται για να ικανοποιήσουν τα πιο προχωρημένα "what if" σενάρια. Σε όλες τις περιπτώσεις - κι ιδιαίτερα σε αυτήν του δεύτερου τίτλου - το αποτέλεσμα ήταν

πολύ ενδιαφέρον κι εντυπωσιακό. Αφού είδαμε με ευχαρίστηση τι θα συμβεί αν ο Ryu συνεργαστεί με τον Hulk ή αν ο Batman αρχίσει τις σφαλιάρες με τον Scorpion, η πάντα ανίκητη ανθρώπινη φαντασία έψαξε για το επόμενο όριο. Τι θα γινόταν αν ο Goku βρισκόταν απέναντι στον Naruto; Πώς θα ήταν το αποτέλεσμα μιας μίξης anime κόσμων σε ένα fighting παιχνίδι;

Ψάχνοντας λίγο, θα δούμε ότι κάτι τέτοιο έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, αλλά όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Πλέον, με κορυφαίους τίτλους στο anime στρατόπεδο (όπως το εξαιρετικό Dragon Ball FighterZ), οι φαντασιώσεις εντείνονται κι η ανάγκη για υλοποίηση των ιδεών γίνεται πιο δυνατή και επιτακτική από ποτέ - και τι καλύτερο από την 50η επέτειο του Jump Manga (ή Shonen, αν προτιμάτε) ως αφορμή; Βλέπετε, εδώ και 50 χρόνια, το προαναφερθέν περιοδικό έχει φιλοξενήσει στις σελίδες του πολλές ιστορίες σύγκρουσης κόσμων κι έχει γεννήσει μερικές πολύ γνωστές σύγχρονες σειρές.

Αν μιλούσαμε με manga και anime ορολογίες, θα λέγαμε ότι η σύναξη των πλανητών είναι η κατάλληλη. Ότι όλοι οι οιωνοί έχουν φανερώσει πως “έφτασε η ώρα” και το μόνο που μας χωρίζει από την επικείμενη καταστροφή καμιάς ντουζίνας συμπάντων από αλλόκοτους, δαιμονικούς και μοχθηρούς “κακούς”, είναι μια ομάδα ηρώων. Η elite της elite. Οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι του καλού από κάθε σύμπαν, που με αποφασιστικότητα και τιμή, δέχονται να προσπεράσουν την υπερηφάνειά τους και να συνεργαστούν με τους αναλόγους τους από κάθε κόσμο, απαντώντας στο κάλεσμα ενός υπέρ πάντων αγώνα.

Ένα τέτοιο σενάριο θα έμοιαζε κατάλληλο για ένα παιχνίδι σαν το Jump Force. Σίγουρα δε θα είναι δύσκολο για τα δημιουργά μυαλά που ανέλαβαν το πάντρεμα των anime συμπάντων να πατήσουν σε μια τέτοια υποτυπώδη ιδέα και να την εμπλουτίσουν όσο πρέπει, ώστε να δώσουν μια σεναριακή υπερδοσολογία φαντασίας και σεναριακής αρτιότητας. Ναι; Και όμως... Όχι! Όσο εύκολο κι αν φαντάζε, κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη. Το σενάριο πίσω από τον τίτλο της Spike Chunsoft είναι απλοϊκότερο κι από αυτό που δόθηκε σε μία μόνο παράγραφο, σε ένα review παιχνιδιού.

Για την ακρίβεια, καλύπτει μονάχα τα βασικά, δίνοντας την ελάχιστη ώθηση στον παίχτη και fan για να συνεχίσει παρακάτω. Ας πάρουμε μια γεύση: Στη Times Square της σημερινής, δικής μας εποχής, κάποιες πύλες ανοίγουν στον ουρανό και από αυτές βγαίνουν μερικές δεκάδες posessed μαχητές και... ο Frieza. Αυτοί μεμιάς αρχίζουν να προκαλούν καταστροφές, μέχρι που εμφανίζεται ο Goku και τον αντιμετωπίζει. Στη μάχη μπαίνει κι ο Naruto με τον Luffy, δείχνοντας ότι μάλλον κάμποσοι anime κόσμοι συγκρούστηκαν πάνω στο δικό μας κι όλοι οι κάτοικοί του συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν και πριν έρθουν. Να παίζουν σφαλιάρες δηλαδή. Στην όλη αυτή διαδικασία, ένας τυχαίος περαστικός τραυματίζεται σοβαρά κι ο Trunks τον σώζει μεταμορφώνοντάς τον (ή την) σε μαχητή.

Οι αψιμαχίες σταματούν κι οι μαχητές επιστρέφουν στον καταυλισμό τους για να... δείξουν στο νεοφερμένο τι γίνεται εκεί. Αφού λοιπόν ο παίκτης γνωρίσει και την anime εκδοχή του Samuel Jackson (δηλαδή τον Director), o ρυθμός, η δράση, η πλοκή σταματάει. Σταματάει για πολλή ώρα και το μόνο που κάνετε (αφού δημιουργήσετε το δικό σας χαρακτήρα, μέσα από ένα απλοϊκό character generator) είναι να τριγυρίζετε εκεί, μέχρι να αποφασίσετε σε ποια από τις τρεις προτεινόμενες ομάδες θέλετε να συνεχίσετε.

Κάπου εδώ σταματάει να δουλεύει η φαντασία κι αρχίζουν να γεννούνται ερωτήματα και σκέψεις. Πόσοι κόσμοι εκπροσωπούνται εδώ; Ποιοι είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές; Πού κολλάει τελικά ο παίκτης - κι άλλα τέτοια. Άμεσες απαντήσεις δε δίνονται, παρά μόνο υποθέσεις. Φαίνεται, ότι συμμετέχουν 40 μαχητές από 16 κόσμους, αλλά η εκπροσώπηση αυτών δεν είναι αναλογική. Κάποιοι προσφέρουν πολλούς μαχητές, κάποιοι άλλοι ελάχιστους. Όμως, μιας που θα ήταν αδύνατο να είχαμε μια ισορροπημένη μίξη όλων αυτών των πραγματικοτήτων, σοφά επιλέχθηκαν τρεις, ως βασικές.

Αυτές είναι το Dragon Ball, το Naruto και το One Piece, που δανείζουν στο παιχνίδι τις αντίστοιχες ομάδες και τα ανάλογα στυλ μάχης. Ίσως αυτή τη στιγμή να αρχίσει να κεντρίζεται και πάλι το ενδιαφέρον σας, αλλά μην προτρέχετε. Πραγματική ουσία σε όλα αυτά δεν υπάρχει. Ακόμα κι αν διαλέξετε το επιθετικό στυλ μάχης (Dragon Ball) κατά το character generation και τη stealth επιλογή σε ομάδα (Naruto), ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει - κι αυτό έχει να κάνει με το απλοϊκό σύστημα μάχης και το περίπλοκο σύστημα αναβάθμισης. Ο ήρωας μπορεί να εξοπλιστεί με τέσσερα διαφορετικά abilities πριν μπει στις τρισδιάστατες αρένες του τίτλου, τα οποία μπορούν να προέρχονται από οποιοδήποτε σύμπαν. Συνεπώς, η επιλογή... φιλοσοφίας κατά τη δημιουργία χαρακτήρα κι η επιλογή ομάδας πάει περίπατο. Το μόνο που ισχύει είναι να βρεθούν οι κινήσεις που σας ταιριάζουν ή σας εξυπηρετούν καλύτερα στη δράση. Αφού λοιπόν το avatar εξοπλιστεί και βρει με ποιον πρέπει να μιλήσει για να προχωρήσει παρακάτω (prompts στο χάρτη δεν υπάρχουν), μπαίνει στη μάχη με έναν εώς τρεις συμμάχους, απέναντι σε έναν εώς τρεις αντιπάλους.

Εκεί είναι που πραγματικά βρίσκονται τα πιο πολλά ερωτηματικά. Είτε πρόκειται για έναν είτε για τρεις μαχητές, η μπάρας ζωής είναι μία και κοινή. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν μπει άλλος παίκτης με tag, η health bar παραμένει η ίδια και δεν υπάρχει η δυνατότητα recharge. Προς τι τότε η ανάγκη για αλλαγή χαρακτήρα κατά τη διάρκεια της μάχης; Ενώ ψάχνουμε την απάντηση σε αυτό, βλέπουμε ότι το fight system αποτελείται από δύο πλήκτρα στην ουσία, αυτά που αντιστοιχούν σε light και heavy attacks.

To mashing του εκάστοτε πλήκτρου οδηγεί σε αυτόματο combo, ενώ το συνεχές πάτημα ενεργοποιεί κάποια δυνατότερα χτυπήματα. Υπάρχει η δυνατότητα για block, sidestep, rush και φόρτιση της ειδικής μπάρας. Κάθε rush ή αποφυγή καταναλώνει ένα μικρό ή μεγάλο ποσό της λεγόμενης mobility μπάρας ενώ το το συνεχές πάτημα του shoulder button, που χρησιμοποιείται για την φόρτιση της μπάρας, εξαπολύει ένα από τα τέσσερα abilities που αναφέρθηκαν παραπάνω, αν συνδυαστεί με το πάτημα ενός face button. Όλα τα χτυπήματα μπλοκάρονται και το block σπάει μόνο με throw. Ορίστε! Αυτό ήταν… Τόσο απλοϊκό και ρηχό, ώστε να το μάθετε και να το βαρεθείτε μέσα σε λίγες ώρες.

Αν θυμηθούμε τα τελευταία πετυχημένα fighting παιχνίδια, θα διαπιστώσουμε ότι υπήρχε η τάση να “κλείσουν το μάτι” στον αρχάριο, προσφέροντας παράλληλα κίνητρα για την εκμάθηση των ιδιαίτερα βαθέων fight systems τους. Εδώ γιατί επιλέχθηκε τόσο απλοϊκή οδός; Σαν μάχη προσφέρει μικρή ικανοποίηση, ειδικά όταν τεθεί στην ίδια εξίσωση με την μέτρια ΑΙ και τη κοινή μπάρα ενέργειας που καταστρέφει την όποια έννοια τακτικής θα μπορούσε να είχε εισαχθεί με την εναλλαγή χαρακτήρων στη δράση. Μετά από τόση ώρα, βρέθηκε ένας λόγος να γίνει αλλαγή παίκτη στη μάχη: το δέσιμο των combos - και μόνον αυτό. Ρηχό τακτικά, ενώ αδικαιολόγητα άφησε πίσω του τις επιτυχημένες συνταγές άλλων παιχνιδιών.

Πάμε λοιπόν! Αναμετρήσεις ξανά και ξανά, μέχρι να εκτελέσουμε όλα τα τύπου fetch quests του μεγαλύτερου μέρους του παιχνιδιού. Κατά τη διάρκεια αυτού, θα τριγυρνάτε από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και θα αναλαμβάνετε αποστολές που δεν προσφέρουν πρόοδο στην ιστορία, παρά μόνο γεμίζουν τεχνηέντως το χρόνο του παιχνιδιού. Ίσως εδώ να βρισκόταν η ευκαιρία για τη μεγαλύτερη επιτυχία του τίτλου: την αλληλεπίδραση μεταξύ των δεκάδων διαφορετικών ηρώων με τα ποικίλα backgrounds. Ένα αλισβερίσι κουλτούρας, απόψεων, σκληρών ή έξυπνων διαλόγων και αντιπαραθέσεων στην κόψη του ξυραφιού. Ναι...; Όχι!

Βέβαια όχι... Όλοι οι χαρακτήρες είναι πλαστικοί, ανέκφραστοι, με λίγο ή καθόλου lip sync. Όλοι έχουν την ίδια “σκληρή” πόζα και οι ατάκες τους παραείναι σοβαρές, ειδικά αν αναλογιστούμε την επιτηδευμένη και καλώς εννοούμενη γελοιότητα που αποδίδουν στους ιδιαίτερους κόσμους τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μερικές σοβαρές κουβέντες, ίσως κάποια καλή ατάκα και... βουρ για την επόμενη μάχη-καρμπόν, χωρίς να έχουμε καν καταλάβει ενάντια σε τι πολεμάμε και ποια ακριβώς είναι η απειλή. Μήπως σιγά-σιγά έχει αρχίσει να συντίθεται η εικόνα που παρουσιάζει το παιχνίδι; Αυτή ενός αρχικού ενθουσιασμού, γεννημένου από την προσμονή, που έδωσε τη θέση του σε μια άνευρη, άχρωμη, άοσμη κι ανέμπνευστη συνέχεια; Αν όχι, ας περάσουμε στον τεχνικό τομέα, για να ολοκληρώσουμε τη μορφοποίησή της.

Unreal engine κι εδώ λοιπόν. Ενώ αυτή η μηχανή έχει παράξει μικρά και μεγάλα θαύματα, εδώ φαίνεται ότι μάλλον δεν τα κατάφερε (ή δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά). Καταφέρνει να μην αποδώσει ούτε την αίσθηση του anime αλλά ούτε και αυτήν του ρεαλιστικού - κι αυτό είναι επίτευγμα από μόνο του. Θυμίζει την “πλαστικίλα” και την αίσθηση του “ψεύτικου” που έφεραν τα γραφικά της αρχής της τρέχουσας χιλιετίας. Δεν είναι παλιά γραφικά, είναι... παλαιακά. Έχουν μορφή, ζωντάνια και χρωματικές παλέτες άλλης εποχής. Το δε framerate είναι τουλάχιστον μέτριο, ειδικά εκτός της μάχης.

Στον αντίποδα, το ηχητικό περιβάλλον είναι μάλλον καλό. Τα μουσικά θέματα είναι ταιριαστά, αλλά αδιάφορα. Κάνουν τη δουλειά τους και μέχρι εκεί. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Οι φωνές των ηρώων είναι πιστές πάντως στα επιμέρους franchises κι αυτό είναι πράγματι κάτι το αξιοσημείωτο, δεδομένου του όγκου των μαχητών και της αναγνωρισιμότητας που έχουν όλοι ανεξαιρέτως από δαύτους. Εντυπωσιακά είναι και τα εφέ, που αποδίδουν εκρήξεις, βρυχηθμούς, κραυγές πάσης φύσεως και ενεργειακά χτυπήματα με το χαρακτηριστικό τρόπο που αυτά αποδίδονται και σε κάποιο anime επεισόδιο.

Έτσι, όταν κουραστείτε από το αργό σενάριο, τις ανούσιες αλληλεπιδράσεις με τους χαρακτήρες, το ρηχό σύστημα μάχης και τα μεγάλα loading times, θα ψάξετε να βρείτε άλλες εναλλακτικές επιλογές στο παιχνίδι. Τα extra missions δεν είναι κατάλληλα να σας τα προσφέρουν, καθώς αποτελούν στην ουσία δυσκολότερες (μέσω handicap, όχι ΑΙ) εκδόσεις των ήδη παιγμένων αποστολών της ιστορίας. Μοναδική όαση σε αυτήν την αναζήτηση είναι το απρόσμενα καλό online. Εκεί θα βρείτε πραγματικά καλούς παίκτες και θα τεστάρετε τα αντανακλαστικά σας στο maximum.

Το απλό fight system επιτρέπει έναν πανζουρλισμό επιθέσεων και αποφυγών, όπου η εικόνα μπορεί να θυμίσει - κατά περίπτωση - τις μακρόσυρτες μάχες πολλών anime συμμετεχόντων. Το lag είναι από μικρό ως ανύπαρκτο και η απόλαυση μπορεί να φτάσει σε αρκετά μεγάλα ύψη. Πρόκειται για το δυνατότερο σημείο ενός παιχνιδιού, που είχε στη διάθεσή του τη δυνατότητα να αναμείξει μεγαθήρια του anime κόσμου με όποιον τρόπο επιθυμούσε. Ενός παιχνιδιού που θα έπρεπε να είχε ως δυνατότερο στοιχείο ένα ουσιαστικό και περίπλοκο σενάριο. Που θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα σύστημα μάχης ανάλογο των τελευταίων δημιουργημάτων της fighting σκηνής.

Αντί για αυτό, το Jump Force της Spike Chunsoft είναι ένα παιχνίδι άνευρο στη μάχη, άχρωμο στην ουσία (και όχι στην παλέτα), άοσμο και άγευστο στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ένδοξων συμμετεχόντων του, ανέμπνευστο στο σενάριο και την πλοκή και γεμάτο από ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Τα έξι “Άλφα” που κάθε άλλο παρά κορυφαία ποιότητα καταδεικνύουν... Μια μεγάλη ευκαιρία πήγε χαμένη και δεν ξέρουμε καν πόσο θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε ένα παιχνίδι που θα πραγματοποιήσει ένα πάντρεμα των anime συμπάντων αντάξιο των franchises που το στελεχώνουν, αλλά και των fans που τα υποστηρίζουν, γιατί τούτο εδώ μάλλον ήθελε αρκετή δουλειά ακόμα.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.

pcps4xbox one