Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Dry

14:48 15/11/2018 - Πηγή: Game Over

“O Larry στον κόσμο των Social Justice Warriors”.

Δεν ξέρετε τι πάει να πει Larry Laffer; Σε μια άλλη εποχή θα σας πετούσαμε ευθύς αμέσως μέσα στα μπουντρούμια παρέα με όλα τα παιχνίδια της σειράς και δε θα σας αφήναμε να βγείτε μέχρι να ξεκλειδώσετε και το τελευταίο Easter Egg. Στη σημερινή εποχή της υπερευαισθησίας και της League of Extraordinary Social

Justice Warriors, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια πολύ μικρή περίληψη. Η σειρά Leisure Suit Larry, λοιπόν, αποτελεί μία από τις πιο cult gaming δημιουργίες όλων των εποχών, με πρωταγωνιστή τον αιώνια παρθένο και αποτυχημένο Larry, να προσπαθεί να κερδίσει τις καρδιές διαφόρων γυναικών ανά την υφήλιο αλλά και να κοιμηθεί μαζί τους. Ως άλλος Scrat ή Willey Coyote, ο Larry κατάφερνε πάντοτε να κερδίσει τη συμπάθεια τον παικτών με την ευρηματικότητά του, την ατυχία του αλλά και το ανεξάντλητο κουράγιο του και την επιμονή του στο κυνήγι της ευτυχίας.

Εκ πρώτης όψης, πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι τα LSL ήταν απλά παιχνίδια, που πουλούσαν σεξουαλικό περιεχόμενο και τίποτα παραπάνω, αλλά όσοι ασχολήθηκαν μαζί τους, ξέρουν πολύ καλά ότι τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Υπήρχαν σεξουαλικά υπονοούμενα; Φυσικά και υπήρχαν. Όμως όλα δίνονταν με έναν τόσο ωραίο και χιουμοριστικό τρόπο, που πραγματικά υπήρχαν εκεί απλά για να πλαισιώσουν και όχι να στηρίξουν το παιχνίδι. Το χιούμορ του δημιουργού τους, Al Lowe, ήταν βαθύ, φλεγματικό, σχεδόν Monty Python-ικό, αλλά με αμερικανική χροιά, και τα παιχνίδια γίνονταν ολοένα και καλύτερα, φτάνοντας στο Magnum Opus της σειράς, το Leisure Suit Larry 7: Love For Sail, το οποίο εκτόξευσε την ποιότητα της παραγωγής σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα και δίκαια θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα και πλουσιότερα adventure games όλων των εποχών.

Και μετά ήρθε το χάος. Εκεί που όλοι περιμέναμε το 8 να στείλει τον Larry στο διάστημα, η Sierra πήρε την κατιούσα και μαζί της ο Larry φαίνεται να έπεσε στο λάκκο με τα φίδια. Τα «παιχνίδια» που ακολούθησαν ήταν μια αποτυχία μετά την άλλη. Μια άψυχη συλλογή από πρόστυχα mini-games (Magna cum Laude), ένα open world βδέλυγμα που κανείς δε κατάλαβε τι είναι (Box Office Bust) και ένα τιμιότατο remake του πρώτου LSL από τον Al Lowe, που όμως δε κατάλαβε ότι ήταν και το πιο παρωχημένο και λιγότερο αγαπημένο παιχνίδι της σειράς, που εν τέλει πάτωσε σε πωλήσεις και μαζί με μια χοντρή κατηγορία ενάντια στον παραγωγό του παιχνιδιού, κάθε ιδέα για αυτό το πολυπόθητο LSL8 έδειχνε να εξαφανίζεται.

Όταν λοιπόν, στην κυριολεξία από το πουθενά, μια μικρή ομάδα από παλαιμάχους της Daedalic κυκλοφόρησε ένα teaser για ένα νέο Larry, πρέπει να παραδεχθούμε πως ο πήχης που θέσαμε ήταν μόλις λίγα χιλιοστά πάνω από το πάτωμα. Η απαράδεκτη πορεία τα τελευταία χρόνια, τα φθηνά flash γραφικά του teaser αλλά και η ερασιτεχνική προώθηση δε γέμισαν καθόλου το μάτι των παικτών και πραγματικά περιμέναμε τα χειρότερα. Ε, σπάνια είχαμε τη χαρά να πέσουμε τόσο πολύ έξω. Γιατί μπορεί το νέο Larry να απέχει αρκετά από LSL8 που περιμέναμε τόσα χρόνια, αλλά είναι πραγματικά ένας γνήσιος απόγονος της σειράς και πετάει με ηρωικά τσεκουρώματα τα σκουπίδια των προηγούμενων ετών που πρωταγωνιστούσε ο ανιψιός του Larry.

Η ιστορία του παιχνιδιού, λοιπόν, δείχνει να λαμβάνει χώρα μετά τα γεγονότα του τερματισμού του 7, αλλά με τον Larry να ξυπνάει πλέον στη σημερινή εποχή μέσα σε ένα σκοτεινό εργαστήριο. Πώς βρέθηκε εκεί; Ποιος τον απήγαγε; Για ποιο λόγο τον κλείδωσε εκεί; Τι συνέβη στην κρουαζιέρα που βρισκόταν; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα, θα κληθεί ο Larry να αφήσει εντελώς στην άκρη και με το γνωστό χαμόγελό του και το αλα James Bond χαιρετισμό του (I am Larry, Larry Laffer, he he!) θα αποφασίσει απλά να τα αγνοήσει και να αντιμετωπίσει την νέα του πραγματικότητα με το δικό του, μοναδικό στυλ.

Είναι μια πολύ κλασική ιδέα για το πώς να μεταφέρεις παλιούς χαρακτήρες σε μια πιο μοντέρνα εποχή αλλά εδώ αποκτά μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα οπτική χάρη στην βασική ταυτότητα του χαρακτήρα. Ο Larry έρχεται από μια εποχή που ήταν πολύ πιο σεξουαλικά καταπιεσμένη και ταυτόχρονα πολύ πιο ελεύθερη σε έκφραση. Και σκάει σαν καρπούζι στην εποχή των sex cams, των κινητών τηλεφώνων, του internet και των instagramers. Στην εποχή που το σεξ έχει απενοχοποιηθεί εντελώς, και ταυτόχρονα στην εποχή που αν πεις μια λάθος λέξη θα βρεθείς αντιμέτωπος με έναν όχλο social justice warriors. Μια εποχή που είναι εντελώς αποτρεπτική για το δεινόσαυρο των 80s (και με ντύσιμο 70s) αλλά μια εποχή που και αυτή μπορεί να γαλουχηθεί πίσω από την γλυκιά επιμονή και το πραγματικό χαμόγελο του Larry.

Εδώ πρέπει να παραδεχθούμε πως οι δημιουργοί έκαναν υπέροχη δουλειά, όχι μόνο κάνοντας πλάκα με το πόσο δύσκολα αναγνωρίζει ο Larry το νέο κόσμο, αλλά και ταυτόχρονα με το πόσο πραγματικά τίμιος και σωστός είναι απέναντι στους άλλους ανθρώπους, στοιχείο που αναγνωρίζουν όλοι οι χαρακτήρες που συναντάει και τους κερδίζει με το μέρος του. Η ιστορία κινείται και αυτή στα κλασικά πρότυπα της σειράς, με μια σχετικά ανοιχτή λογική, όπου ο Larry θα πρέπει να καταφέρει να κερδίσει την καρδιά μιας συγκεκριμένης γυναίκας, μέσα από μια σειρά δυσκολιών, περιπετειών, ίντριγκας και παιχνιδιών. Δίχως να δίνει τίποτα το ιδιαίτερο, παραμένει ως ένα παραδοσιακό δεκανίκι στα πλαίσια της σειράς.

Εκεί που δυστυχώς τα πράγματα αρχίζουν και τρεμοπαίζουν και δείχνουν τον ερασιτεχνικό χαρακτήρα της δημιουργίας, είναι στη γραφή και το χιούμορ του τίτλου. Εδώ δυστυχώς το αποτέλεσμα στο μεγαλύτερο τμήμα του τίτλου θα μπορούσε να κριθεί ως επιεικά μέτριο. Είναι πασιφανές πως οι δημιουργοί αγαπούν και γνωρίζουν σε βάθος το παλιό υλικό, και υπάρχουν και διάφορες φιλότιμες προσπάθειες με ωραία Easter Eggs αλλά και έξυπνα hints απέναντι σε προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Αλλά είναι εξίσου πασιφανές ότι ο δημιουργός και συγγραφέας της σειράς απουσιάζει και από αυτό τον τίτλο. Λείπει αυτό το βάθος που είχε η παλιά γραφή, το υπέροχο μπρος-πίσω ανάμεσα σε αφηγητή και Larry (η νέα Pi, η AI του κινητού σας, είναι ένα ξύλινο κακέκτυπο), τα πανέξυπνα puns και τα πλούσια και χυμώδη αστεία που σου χάιδευαν απαλά τις αισθήσεις και έστηναν τον κόσμο του παιχιδιού.

Εδώ, η γραφή πλησιάζει περισσότερο επίπεδα εφηβικού χιούμορ από κάποιον που αγαπούσε τα παιχνίδια, αλλά απλά δεν μπορούσε να αποδώσει αυτό που ήθελε φτιάχνοντας το δικό του fan fiction novel. Και πέφτει στην παγίδα αρκετών κρύων αστείων, puns απέναντι στη νέα τεχνολογία που η λέξη “cringe” δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το βομβαρδισμό από piPhone, Instacrap, Timber και άλλα τέτοια εξυπναδίστικα. Κάπου εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί για άλλη μια φορά οι δημιουργοί δεν ήρθαν σε επαφή με τον Al Lowe, έναν άνθρωπο που έχει πει πολλές φορές πόσο αγαπάει τη σειρά και που μάλιστα πρόσφατα είχε κάνει πολλή δουλειά και στο remake του πρώτου παιχνιδιού. Ο Larry είναι ο Al και ο Al είναι ο Larry και για όποιον έχει παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια το χιουμοριστικό blog του, θα συμφωνήσει πολύ εύκολα με αυτό. Ίσως στο επόμενο; Μακάρι.

Παρκάροντας τα της ιστορίας στην άκρη και εισερχόμενοι μέσα στο parking του gameplay, θα πρέπει εξ αρχής να σας πούμε πως το παιχνίδι είναι ένα adventure εντελώς παλαιάς κοπής, τύπου Sierra, με όλα τα καλά αλλά και κακά που περιέχει αυτή η επιλογή. Ο κόσμος είναι σχετικά ανοιχτός και όπως σε όλη τη σειρά, μπορείς να λύσεις αρκετούς γρίφους με τη σειρά που εσύ θέλεις ενώ, επίσης όπως κάθε παιχνίδι στη σειρά, θα σηκώσεις από το πάτωμα ντουζίνες αντικειμένων που θα κληθείς να συνδυάσεις μεταξύ τους ή και με το περιβάλλον για να λύσεις πολλά, πολλά, πάρα πολλά inventory puzzles. Το Wet Dreams Don't Dry λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο με Inventory puzzles, πιστό στα πρώτα επεισόδια της σειράς και εντελώς ενάντια στα σύγχρονα standards.

Και όπως και στα παλιά παιχνίδια, στις περισσότερες περιπτώσεις οι λύσεις των γρίφων είναι αρκετά παλαβές και αλλοπρόσαλλες, που σε σημεία δοκιμάζουν το ταλέντο του παίκτη να κάνει παράλογες συνδέσεις αλλά και την υπομονή του να δοκιμάζει όλα τα αντικείμενα μέχρι να πετύχει αυτό που ταιριάζει. Τα παραπάνω στοιχεία μπορούν να θεωρηθούν πολύ θετικά για αυτούς που αγαπούν μόνο τα παλιά adventures και τρομακτικά για όσους έχουν συνηθίσει τη σημερινή ευκολία και απλή λογική, αλλά θα λέγαμε πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού αγαπήσαμε πολλά στοιχεία αλλά και εκνευριστήκαμε με ορισμένες αστεία παράλογες απαιτήσεις. Πάντως αν είναι κάτι που σίγουρα είχε απωθήσει τους παλιούς παίκτες όταν είδαν το πρώτο teaser, αυτό ήταν ο τεχνικός τομέας του τίτλου και είναι δύσκολο να πει κανείς πως είχαν άδικο.

Έπειτα από το πανέμορφο LSL7: Love for Sail αλλά και το LSL: Reloaded, τίτλους γεμάτους εξονυχιστική λεπτομέρεια, πλουσιότατο animation και πανέμορφους χρωματισμούς, το Wet Dreams Don’t Dry μοιάζει σαν ο φτωχός συγγενής της σειράς, που κυκλοφόρησε ως mobile game και χτυπάει αρκετά άσχημα με την πρώτη επαφή. Όμως, μόλις ξεπεραστεί το αρχικό σοκ, θεωρούμε πως όλοι θα δουν πως το αποτέλεσμα κατέχει γνήσια το “Larry DNA". Δεν θα μείνουμε σε ανούσιες λεπτομέρειες, όπως η αλλαγή του Larry σε έναν πιο ψηλό και λιγνό χαρακτήρα, άλλωστε ο Larry o ίδιος άλλαξε σχεδιασμό αρκετές φορές μέσα στα χρόνια. Όμως πρέπει να παραδεχθούμε πως ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ένα όμορφο κράμα διαφόρων περιόδων της σειράς, με τη σχετική απλότητα σε σχεδιασμό, επιλογή των περιοχών που είχαν τα πρώτα παιχνίδια της σειράς, αλλά ταυτόχρονα με ένα πολύ πιο υπερβολικό art direction που θυμίζει σε λογική τα 6 και 7.

Ναι, το διακατέχει μια μεγάλη απλότητα, αλλά τα flash γραφικά του τίτλου είναι πολύχρωμα και με μπόλικο μεράκι και καταφέρνουν να περάσουν την ατμόσφαιρα της σειράς, έστω μέσα από μία πολύ πιο low budget προσπάθεια. Αυτό που δεν καταφέρνουν να περάσουν όμως, είναι το εξαιρετικό animation που είχαν οι τελευταίες προσπάθειες του Al Lowe. Αν δει κανείς 5 λεπτά από το Love For Sail, το Reloaded ή ακόμα και το Shape Up or Slip Out, θα δει περισσότερο animation απ' ό,τι στο σύνολο του σημερινού παιχνιδιού. Ναι, το animation 2D χαρακτήρων και σκηνικών είναι από τα ακριβότερα πράγματα στη δημιουργία ενός παιχνιδιού, αλλά εδώ πραγματικά το παιχνίδι υποφέρει σε μεγάλο βαθμό και είναι από τα adventures με το λιγότερο animation που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Τουλάχιστον ο ηχητικός τομέας του είναι αρκετά πιο προσεγμένος. Τα μουσικά θέματα που πλαισιώνουν το παιχνίδι κινούνται στα κλασικά, lounge jazz μονοπάτια που μάθαμε και αγαπήσαμε, και εύκολα θα πιάσετε να σιγοσφυρίζετε κάποια από αυτά κατά τη διάρκεια της ημέρας σας. Από εκεί και πέρα, ωραία δουλειά έχει γίνει και με το voice over πολλών από τους ηθοποιούς, που κάνουν ηρωικές προσπάθειες στο να ζωντανέψουν τους ακίνητους σχεδόν χαρακτήρες τους. Τα συγχαρητήριά μας, όμως, πρέπει να δώσουμε στην επιλογή να προσλάβουν τον "πολύ" Jan Robson, την ιστορική φωνή του Larry από τα 6 & 7, δίνοντας έτσι μια πραγματικά ισχυρότατη πινελιά αυθεντικότητας στο παιχνίδι.

Είναι σχεδόν συγκινητικό μετά από 22 χρόνια να βλέπεις επιτέλους ένα νέο παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον αξιαγάπητο Larry Laffer. Η νέα του αυτή εμφάνιση είναι αισθητά low budget και με αρκετά ερασιτεχνική γραφή, όμως αυτό δε θα πρέπει να σας απωθήσει από το να ασχοληθείτε μαζί της. Το Wet Dreams Don't Dry είναι βαθύτατα old school σε όλα του τα σημεία, και παρόλα τα θεματάκια του αποτελεί ένα πραγματικό δείγμα αγάπης και λατρείας απέναντι στη σειρά, από μια ομάδα fanboys που προσπάθησαν να κυνηγήσουν το όνειρο. Μπορεί να μη τους βγήκε εντελώς, αλλά είναι σίγουρα μια τίμια προσπάθεια που αξίζει να δει ένας οπαδός της σειράς, ίσως όμως μόλις πέσει λιγάκι η αλμυρή τιμή του.

pc