RAGE 2

16:57 17/5/2019 - Πηγή: Game Over

Το Γιν και το Γιανγκ μεταξύ id και Avalanche...

Γύρω στο 2011 η id Software είχε επιχειρήσει να δημιουργήσει το εφαλτήριο ενός καινούριου franchise, μια φρέσκια νότα που θα πλαισίωνε τα Wolfenstein, Doom και Quake. Το εγχείρημα του Rage, δυστυχώς, δεν γνώρισε την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία, με αποτέλεσμα

το sequel να μπει για αρκετά χρόνια στον πάγο και να θεωρείται σχεδόν απίθανο. Στα βασικά του προβλήματα μπορούσε να εντοπίσει κανείς την παράταιρη και σαφέστατα περιοριστική φύση του open-world στοιχείου (ιδίως σε σύγκριση με το συγγενές Borderlands) καθώς και το απότομο φινάλε, έπειτα από μία σχετικά σύντομη διάρκεια, που άφηνε τους παίκτες με την όρεξη. Όχι ότι δεν είχε τις αρετές του, με πρώτη και καλύτερη το εξαιρετικό shooting (όπως άλλωστε πάντα βρίσκουμε στους τίτλους της id) που σε συνδυασμό με τον λεπτομερέστατο οπτικό τομέα και την ικανή A.I. μάς έφερνε απέναντι σε απολαυστικές, post-apocalyptic, μάχες. Σημειωτέον ότι -8 χρόνια μετά- τα παραπάνω θετικά στοιχεία του πρώτου Rage δείχνουν ουδόλως γερασμένα.

Ως εκ τούτου η ιδέα ενός sequel, που θα μάθαινε από τα λάθη του παρελθόντος, ήταν το λιγότερο καλοδεχούμενη, πολύ περισσότερο λόγω της γενικότερης ξηρασίας σε ΑΑΑ FPS. Η περσινή ανακοίνωση του Rage 2 φάνταζε άκρως ελπιδοφόρα. Ως βασική ομάδα ανάπτυξης του sequel εμφανίστηκε η Avalanche Studios, μία εταιρία που έχει ασχοληθεί εκτενώς με το open world είδος, μέσα από τα Just Cause αλλά και το Mad Max, με την id Software να αναλαμβάνει βοηθητικό ρόλο στην ανάπτυξη. Φαινομενικά, δηλαδή, το ιδανικό πάντρεμα ενός στούντιο με εμπειρία στο open-world design και ενός που κατέχει το shooting όσο ελάχιστες ομάδες στη βιομηχανία.

“Φαινομενικά”, όμως, γιατί ενώ η βοήθεια της id τελικά ήταν υπερπολύτιμη για το στιβαρό και απολαυστικό gameplay που πήραμε, τελικά η εμπειρία της Avalanche δεν λέει να ξεκολλήσει από την “κατάρα” που την ακολουθεί από το Mad Max και έπειτα, επιμένοντας να δίνει ευμεγέθεις κόσμους που στερούνται ωστόσο ποικίλου και ουσιαστικού περιεχομένου. Το αδιάφορο, άκρως κλισέ και περιορισμένο σενάριο αποτελεί μία βασική προβληματική πτυχή του Rage 2, που συνοδεύει το σημαντικότερο αρνητικό στοιχείο της επανάληψης. Όχι ότι περίμενε κανείς το Rage για να δει ένα σενάριο με βάθος, ωστόσο, εδώ είναι εμφανές ότι έχουν γίνει μόνο τα απολύτως τυπικά προκειμένου να ενωθούν με κάποια σχετική δομή οι αποστολές. Η ιστορία λαμβάνει χώρα 30 χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου Rage, όπου οι υπερσύγχρονες Κιβωτοί έχουν επανεργοποιηθεί και οι κάτοικοί τους έχουν επανέρθει στην επιφάνεια ώστε να φέρουν την τάξη και την ανάπτυξη στη Γη.

Η εισαγωγή δεν χάνει τον χρόνο της, βρίσκοντας τη βάση μας υπό καταστροφή από την εισβολή της επανεμφανιζόμενης Authority, μίας απολυταρχικής στρατιωτικής οργάνωσης, που για άλλη μία φορά βρίσκεται υπό την ηγεσία του Στρατηγού Cross από το πρώτου Rage. Κάπου εδώ θα διαλέξουμε αν ο δικός μας Walker θα είναι άνδρας ή γυναίκα, για να τον οδηγήσουμε σύντομα στην επιβίωση από αυτήν την αρχική και καταστροφική έφοδο της Authority.

Σε αυτά τα πρώτα λεπτά η Avalanche προσπαθεί να αποδώσει ορισμένες δραματικές σκηνές, με τον ηρωικό θάνατο της στρατηγού των Rangers, που παράλληλα είναι και μητέρα της συμπολεμίστριάς μας, Lily. Με την τόσο ξαφνική εισαγωγή και εξέλιξη αυτής της σκηνής, ελάχιστα μπορεί να αποδοθεί έστω και η παραμικρή βαρύτητα στον αντίκτυπο που προκύπτει από την καταστροφή της βάσης στα άτομα που μόλις μας συστήθηκαν. Αν και το Rage 2 φαινόταν, από την marketing προβολή του, κομμένο και ραμμένο για ένα ανάλαφρο, χιουμοριστικό και αναρχο-punk ύφος, τελικά η Avalanche φαίνεται πως πήρε μία αντίθετη οδό, παίρνοντας σε σημεία σοβαρά την υπόθεση, με ελάχιστες και χλιαρές δόσεις χιούμορ, συνθέτοντας τελικά ένα ιδιαίτερα άχρωμο σεναριακό αποτέλεσμα.

Το σημαντικότερο ατόπημα όμως της συνολικής δομής του campaign έρχεται από τον συνολικό αριθμό των βασικών αποστολών που αριθμούν τις μόλις επτά. Ένας -το λιγότερο- απελπιστικά μικρός αριθμός αποστολών, που είναι εμφανές ότι δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να καταφέρει να καλλιεργήσει ένα επικό και χορταστικό campaign απέναντι από τις καταστροφικές δυνάμεις της Authority (η συνολική διάρκεια του παιχνιδιού έφτασε τις 16 ώρες στο hard, έχοντας οργώσει στο μεγαλύτερο βαθμό τον χάρτη). Δεν βοηθάει επίσης και το κλισέ ζητούμενο όλων των αποστολών (χωρισμένων μεταξύ τριών συμμάχων), που δεν είναι άλλο από τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για να εφορμήσουμε στη βάση του Cross.

Η περιορισμένη φύση του campaign, που σε άλλο open-world παιχνίδι θα αποτελούσε απλά ένα μικρό κομμάτι μίας ευρύτερης ιστορίας, έχει φυσικό αντίκτυπο στην ποικιλία των πραγματικά προσεγμένων set-pieces που είθισται να συνοδεύουν τις βασικές αποστολές οποιουδήποτε παιχνιδιού. Είναι κρίμα, δεδομένου ότι αυτές οι αποστολές είναι αρκετά δουλεμένες και σίγουρα πιο σφιχτοδεμένες στη δομή τους σε σχέση με το ποικίλο προαιρετικό υλικό. Ως εκ τούτου, το βάρος του Rage 2 πέφτει τελικά στην ποικιλομορφία του χάρτη και το εύρος των δευτερευουσών αποστολών και σημείων ενδιαφέροντος. Ως προς το τελευταίο ειδικά, δεν θα πρέπει να έχει κανείς παράπονο, καθώς ο χάρτης σταδιακά γεμίζει, σχεδόν στην κυριολεξία, με εικονίδια. Συνεχώς θα βλέπετε να εμφανίζονται σε κάθε πλευρά του χάρτη εικονίδια, τα συνηθέστερα εκ των οποίων απαιτούν την εκκαθάριση ενός αυτοσχέδιου -συνήθως- οχυρού, από μία εκ των τριών παρατάξεων (κοινοί κακοποιοί, μεταλλαγμένοι, Authority).

Αν και υπάρχει μία δόση επανάληψης στο είδος των χτισμάτων και “αρένων”, από την άλλη υπάρχουν ορισμένες εκπλήξεις σε προαιρετικές περιοχές, όπως υπόγειες εγκαταστάσεις και εγκαταλελειμμένα ογκώδη χτίσματα, που θα σας φέρουν μπροστά από πιο ευφάνταστες περιοχές. Αυτά τα σημεία, ωστόσο, καταλήγουν να έχουν την αίσθηση της εξαίρεσης. Παρόλο που τα side-quests υπάρχουν, είναι τα πλέον κοινότυπα σεναριακά και δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία δικαιολογία για να μας οδηγήσουν σε μία νέα ανταλλαγή πυροβολισμών. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δεν είναι καν αναγκαίο να αποκτήσετε εκ των προτέρων το εκάστοτε side quest, καθώς με την εξερεύνηση μπορείτε απλά να το ολοκληρώστε προτού καν το αποκτήσετε.

Αφήνοντας την αρνητική χροιά πίσω η αλήθεια είναι πως μπορεί κάποιος να προσεγγίσει το Rage 2 για αυτό που πραγματικά θέλει να είναι, παρά την περιορισμένη φύση του. Ένας ανοιχτός κόσμος με στιβαρό shooting, που το μόνο που το ενδιαφέρει τελικά είναι να τοποθετεί τον παίκτη συνεχώς απέναντι από δεκάδες εχθρικές μονάδες. Εδώ έρχεται η σημαντικότατη συμβολή της id καθώς το shooting πραγματικά αποτελεί το βασικότερο και άκρως απολαυστικό συστατικό του παιχνιδιού.

Η δράση είναι ταχύτατη, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Doom (αν και δεν φτάνει τον φρενήρη ρυθμό του), με την ανάγκη για συνεχή κινητικότητα και ασταμάτητο πάτημα της σκανδάλης. Η αίσθηση της ισχύος όλων, ανεξαιρέτως, των όπλων είναι άκρως απολαυστική από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο. Κάπου εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι και οι ειδικές ικανότητες που ξεκλειδώνουμε σταδιακά και κατόπιν εξερεύνησης. Μεταξύ των ειδικών ικανοτήτων έχουμε την ικανότητα να εκσφενδονίζουμε με ωστικό κύμα τους εχθρούς, να δημιουργούμε κάλυψη μερικά μέτρα μπροστά μας με μία ενεργειακή ασπίδα ή (το καλύτερο) να προσγειωνόμαστε από οποιοδήποτε ύψος με φόρα ώστε να πετάμε δεξιά και αριστερά όλους τους εχθρούς που βρίσκονται πλησίον μας.

Συνολικά οι ειδικές ικανότητες μπορεί να είναι λίγες, αλλά είναι τελικά άκρως ικανοποιητικές ώστε να προσθέτουν το κατάλληλο αλατοπίπερο στο ήδη δουλεμένο shooting, ισχυροποιώντας παράλληλα σημαντικά τον χαρακτήρα μας. Δεδομένης της μεγάλης ισχύος του πρωταγωνιστή, το hard επίπεδο δυσκολίας δείχνει να είναι ο ιδανικός βαθμός για να υπάρχει κάποια καλοδεχούμενη πρόκληση και να αποφευχθεί το ύφος του shooting gallery. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και απέναντι από γιγαντόσωμα bosses, εάν έχετε τον κατάλληλο εξοπλισμό και ενεργοποιημένη κάποια ισχυρή δύναμη (όπως το overdrive, που ενεργοποιείται όταν σκοτώσετε αρκετούς εχθρούς και ενδυναμώνει σημαντικά τις σφαίρες σας), ενδέχεται να το ρίξετε σε μερικά δευτερόλεπτα και προτού προλάβει να ρίξει έστω και μία σφαίρα, ακόμα και στο hard.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, με δεδομένο ότι το σενάριο είναι αφόρητα αδύναμο ο ουσιαστικός λόγος για εξερεύνηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το loot (πλην φυσικά της προσπάθειας να βρούμε νέα δικαιολογία για να πατήσουμε τη σκανδάλη). Με τα όπλα να είναι εντελώς συγκεκριμένα και να φτάνουν τα περίπου 10, δίχως παραλλαγές, η Avalanche έπρεπε να βρει μία εναλλακτική πορεία για loot. Ο κλήρος έπεσε στις αναβαθμίσεις, παρουσιάζοντας ένα μεγάλο εύρος από skill trees. Αναβαθμίσεις έρχονται σε κάθε όπλο ξεχωριστά, στις ειδικές δυνάμεις, στα στατιστικά του χαρακτήρα και στο βασικό μας όχημα (περισσότερα για αυτό παρακάτω).

Αρχικά είναι πολύ πιθανό να μπερδευτείτε ολίγον τι με τα μενού (τα οποία η αλήθεια είναι πως είναι κάπως αναχρονιστικά και άβολα σχεδιασμένα) καθώς υπάρχουν 4-5 διαφορετικά resources, που ορισμένες φορές πρέπει να συνδυαστούν προκειμένου να ξεκλειδώσετε κάποια νέα αναβάθμιση. Αποτελεί ένα ελαφρώς δύστροπο σύστημα αναβάθμισης που δείχνει να είναι ανούσια πιο περίπλοκο από ό,τι θα έπρεπε, θεωρώντας από πλευρά Avalanche μάλλον ότι έτσι θα αποδοθεί μία ιδέα βάθους. Τουλάχιστον οι περισσότερες από τις αναβαθμίσεις παρέχουν ουσιαστικά βοηθήματα και εμπλουτισμούς, δίνοντας έμπρακτα την αίσθηση της ισχυροποίησης του οπλισμού αλλά και του ίδιου του χαρακτήρα.

Όσον αφορά τη μετακίνησή μας στο χάρτη, το Rage 2 επαναφέρει τα τετράτροχα (τύπου Mad Max) οχήματα, που φαίνονται ως ένα συνονθύλευμα λαμαρινένιων μπαλωμάτων. Όπως και στο πρώτο Rage έτσι και εδώ η οδήγηση παραμένει ένα καθαρά διεκπαιρεωτικό κομμάτι. Δυστυχώς η μέθοδος περιήγησης με τα επίγεια οχήματα βρίσκεται πολύ πίσω από τον ανταγωνισμό (ακόμα και του εσωτερικού ανταγωνισμού με τα Just Cause). Η έντονα ανισόπεδη δομή του περιβάλλοντος σημαίνει ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι του χάρτη είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από τους δρόμους ώστε να μειώσουμε την απόσταση για το επόμενο objective μας.

Πολύ συχνά η επόμενη αποστολή μπορεί να βρίσκεται στα 100 μέτρα σε ευθεία γραμμή αλλά θα αναγκάζεστε να καλύπτετε πολλαπλάσια απόσταση, οδηγώντας αναγκαστικά γύρω από γκρεμούς, λόφους και λοιπά φυσικά εμπόδια. Αν μη τι άλλο, με τη χρήση επίγειων οχημάτων η μετακίνηση δείχνει αρκετά περιορισμένη. Το απλοϊκό μοντέλο οδήγησης δεν βοηθάει την κατάσταση, με αποτέλεσμα η οδήγηση σύντομα να παίρνει τη μορφή αγγαρείας. Κατά τα μέσα του παιχνιδιού θα αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα μίνι ελικόπτερο και κάπου εκεί η εξερεύνηση θα γίνει ευχάριστα ταχύτατη και το πιθανότερο είναι πως δεν θα ξαναφέρετε τον χαρακτήρα σας πίσω από επίγειο τιμόνι. Όσον αφορά στο σύστημα μάχης μεταξύ οχημάτων, είναι ένας άλλος τομέας που δείχνει αρκετά ανούσιος.

Συνολικά υπάρχει μόνο μία αποστολή όπου απαιτείται να μπείτε σε μάχη μεταξύ οχημάτων (αλλά ακόμα και σε αυτήν την αποστολή το παιχνίδι δίνει συγκεκριμένο όχημα, επομένως ούτε εδώ έχετε κάποιο προτέρημα αν είχατε αναβαθμίσει το δικό σας). Από τη στιγμή που στο υπόλοιπο κομμάτι του παιχνιδιού οι εχθροί δεν σας παίρνουν ποτέ στο κατόπι, σύντομα θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει κανένα έρεισμα για να ασχοληθείτε με αυτήν την πτυχή του παιχνιδιού. Το ίδιο ισχύει και για τις προαιρετικές και αναιμικές συγκρούσεις με κομβόι οχημάτων (που ωχριούν μπροστά στις πιο έντονες ανάλογες μάχες που είχαμε δει στο Mad Max), μάταιες στην ολοκλήρωσή τους καθώς σας επιβραβεύουν με υλικά για την αναβάθμιση του οπλισμού ενός οχήματος που ουσιαστικά δεν διαδραματίζει κανένα ρόλο πέρα από ένα μεταφορικό μέσο μεταξύ αποστολών.

Από την άλλη, η περιήγηση, τουλάχιστον στην έκδοση για υπολογιστές, γίνεται απροβλημάτιστα δίχως τα παραμικρά προβλήματα με pop-ups, πτώση σε frame rate κ.λπ. (το παιχνίδι το τρέξαμε με GeForce 1070, επεξεργαστή i7-7700 στα high, 60 FPS και 1440p). Σε τεχνικό επίπεδο η δουλειά της Avalanche βρίσκεται σε απόλυτως ικανοποιητικά επίπεδα, αποδίδοντας τον φρενήρη ρυθμό της μάχης απροβλημάτιστα. Η A.I. των εχθρών είναι ικανοποιητική, καταφέρνοντας να μας έχει συνεχώς σε εγρήγορση, παρά τη μεγάλη ισχύ του χαρακτήρα μας.

Υπάρχει μία αρκετά ικανοποιητική ποικιλία από περιβάλλοντα (έρημος, δασικές εκτάσεις, βάλτοι) αν και σίγουρα δεν προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί είτε εικαστικά είτε τεχνικά. Σε γενικές γραμμές, το Rage 2 πατάει σε προβλέψιμα μονοπάτια, ιδίως για όσους έχουν ασχοληθεί με action παιχνίδια post-apocalyptic θεματικής. Ας πούμε ότι η punk αισθητική με τα έντονα μωβ/ ροζ που επικρατεί στο διαφημιστικό υλικό, ήταν απλά μία βιτρίνα που δεν κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσίασή της εντός του παιχνιδιού.

Εν κατακλείδι, το Rage 2 βασίζει όλες του τις δυνάμεις στον τομέα του shooting, έναν τομέα δηλαδή που χρωστάει μάλλον πολλά στη συμβολή της id. Μιλώντας φυσικά για FPS δεν είναι διόλου αμελητέο πως το shooting αποτελεί και το δυνατότερο στοιχείο του, χαρίζοντας φρενήρεις μάχες γεμάτες ένταση. Εντούτοις, το ιδιαίτερα αδύναμο open-world κομμάτι του και η εντονότατη επανάληψη των αποστολών, σε συνδυασμό με το υπερβολικά αδύναμο σεναριακό δέσιμο και τις απελπιστικά λίγες κεντρικές αποστολές, δεν αργούν να χαρακτηρίσουν το Rage 2 ως τον ορισμό του map cleaning.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcps4xbox one