Castle of Illusion Review

22:55 8/10/2013 - Πηγή: Game 2.0

Τα χρόνια περνάνε νερό. Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Toy Story και μετά... εκβίαζα τα παιχνίδια μου να μιλήσουν, και στη συνέχεια έπνιγα την απογοήτευσή μου στο Castle of Illusion στο Mega Drive. Για την ακρίβεια, η σχέση μου με το Κάστρο της Ψευδαίσθησης είναι

ακόμα πιο παλιά, από το Master System για την ακρίβεια. Οπότε ήταν λογικό να θέλω να παίξω το remake της Sega που υπόσχεται να φέρει το Castle of Illusion και τον μοναδικό κόσμο του στην HD εποχή. Μετά το πρόσφατο Ducktales Remastered όμως, η μπάρα στα retro remakes έχει τεθεί πολύ ψηλά. Τα καταφέρνουν λοιπόν τα ποντίκια τόσο καλά όσο τα παπιά της Disney;

Στο Castle of Illusion, ο Mickey και η Minnie ζούν χαρούμενα και αγαπημένα, μέχρι που η κακιά μάγισσα Mizrabel απαγάγει την ποντικίνα για να πάρει την ομορφιά και την τσαχπινιά της και να γίνει ξανά νέα. Οπότε μένουμε με τον Mickey να προσπαθεί να σώσει την Minnie στο κάστρο της μάγισσας που είναι γεμάτο οπτασίες και ψευδαισθήσεις.

Το παιχνίδι είναι αμιγώς platformer και μάλιστα οι δημιουργοί πρόσθεσαν και 3D κομμάτια στις πίστες. Επιτίθεστε είτε πηδώντας πάνω στους εχθρούς, είτε πετώντας τους μικρά αντικείμενα (όπως βόλους και μήλα, αναλόγως την πίστα). Εδώ ξεκινάνε όμως οι όχι και τόσο θετικές διαφορές σε σχέση με το original. Κάποτε, στο Castle of Illiusion δεν αρκούσε απλά το πήδημα στα κεφάλια των εχθρών για την αντιμετώπισή τους. Ο Mickey ήταν διάσημος για τον θανατηφόρο... πισινό του. Οι επιθέσεις χρειάζονταν το άλμα και άλλο ένα πλήκτρο για να είναι ολοκληρωμένες. Πλέον αρκεί να πηδάτε πάνω στους εχθρούς σας. Αναλόγως αν κρατάτε το κουμπί πατημένο ή όχι, η επίθεση μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμα μεγαλύτερο άλμα. Η απλοποίηση αυτή δείχνει την κατεύθυνση που ακολούθησαν οι νέοι δημιουργοί ως προς τη δυσκολία του παιχνιδιού. Η δυσκολία είναι πολύ μειωμένη, σε σημείο που το παιχνίδι μοιάζει με φτηνό tie-in ταινίας της Disney. Το platforming δεν περιέχει πολλές προκλήσεις (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) και η διάρκεια του τίτλου είναι μικρή, ακόμα και αν αποφασίσετε να μαζέψετε τα πάντα από όλες τις πίστες. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρκεί μια δεύτερη περατζάδα από τις πίστες για να μαζέψετε τα πάντα.

Πωλείται βίλα στην Κηφισιά μου είπανε. Μεγάλη ευκαιρία μου είπανε.

Παρόλα αυτά, δεν θα έλεγα ότι ο σχεδιασμός είναι κακός. Οι πίστες έχουν πολλαπλά μονοπάτια, ενώ κάποια οδηγούν σε “bonus” περιοχές. Οι πίστες συνδέονται με το κάστρο, του οποίο το όλο στήσιμο θυμίζει Mario 64. Στο εν λόγω κάστρο, πέρα από τις πόρτες που οδηγούν στις πίστες και ξεκλειδώνουν σταδιακά όσο μαζεύετε διαμάντια, βλέπετε σαν σε έκθεση διάφορα καλούδια που συλλέγετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως αγάλματα και πίνακες. Μπορείτε επίσης να αλλάζετε κοστούμια. Άξια αναφοράς είναι και τα αφεντικά. Θεματικά είναι ίδια με το original, αλλά οι μάχες μαζί τους είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα, η μάχη με τον κλόουν στην παιχνιδούπολη, έχει παρόμοιο μοτίβο με αυτή του αρχικού τίτλου, αλλά είναι τρισδιάστατη σε μια μεγάλη αρένα.

Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι αρκετά καλός, αν και δεν βρίσκεται πουθενά κοντά στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του προγόνου του. Όλα τα περιβάλλοντα παρουσιάζονται σε 3D και επανασχεδιασμένα από την αρχή. Δεν υπάρχουν πολλά σημεία που να θυμίζουν το αρχικό design, πέρα από κάποιες πολύ ιδιαιτέρες περιοχές που έχουν μείνει στο μυαλό των παλιών παικτών. Αν και τα περιβάλλοντα είναι αναγνωρίσιμα και θυμίζουν καταστάσεις και περιοχές του αρχικού παιχνιδιού, έχουν χάσει τον χαρακτήρα και το χρώμα που τα καθιέρωσε τόσο πολύ στην μνήμη μας. Είναι σαν να έχουν βγει από το Epic Mickey, ενώ έχουν ένα πιο generic Disney τόνο. Λειτουργικά, το μόνο θέμα είναι το προβληματικό framerate, το οποίο τουλάχιστον στο PS3 κάνει βουτιές στα αφεντικά και χαλάει την όλη εμπειρία. Το σημείο με την περισσότερη καθυστέρηση είναι στην μάχη με τον δράκο στα ζαχαρωτά.

Κούκου... ΤΖΑ!

Ο ήχος ακολουθεί την ίδια λογική με τα γραφικά. Το soundtrack έχει ανανεωθεί, για να σιγοντάρει την εξίσου ανανεωμένη εικόνα του τίτλου. Τα μουσικά μοτίβα τείνουν να είναι περισσότερο επικά, ενώ μερικές φορές κάποια από τα κομμάτια είναι πραγματικά αγνώριστα. Βέβαια ο χαρακτήρας που είχαν στο αρχικό παιχνίδι πάει κι αυτός περίπατο για κάτι λίγο πιο διαφορετικό, αλλά αυτό, όπως και τα γραφικά, είναι στην κρίση του καθενός. Τα ηχητικά εφέ έχουν καλά και κακά δείγματα. Πρώτα απ' όλα θα μισήσετε τη φωνή του Mickey, και αν κάνετε το λάθος να αφήσετε την επιλογή αφήγησης ανοιχτή, θα θέλετε να τινάξετε τα μυαλά σας στον αέρα. Ο εν λόγω αφηγητής αναφέρει ακόμα και πράγματα που ήδη βλέπετε στην οθόνη, όπως “Ο Mickey κοίταξε πίσω του να δει αν τον κυνηγάνε”. Τράτζικ. Από την άλλη κάποια άλλα ηχητικά εφέ έχουν γέλιο. Για παράδειγμα στην πίστα όπου βρίσκεστε στην βιβλιοθήκη, αντιμετωπίζετε ως εχθρούς κάτι μεγάλα “Άλφα” που φωνάζουν “Εϊ” ή “Α”. Γενικά θα βρείτε πολλά στοιχεία για να μισήσετε και να αγαπήσετε στα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού.

Εν τέλει το Castle of Illusion είναι μια κλασική πρόταση του τύπου “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι”, αν και στους πρώτους μπορεί μην αρέσει όσο θα ήθελαν. Δεν είναι κακό, αλλά θα μπορούσε να είναι πιο πιστό στο πολυαγαπημένο αρχικό παιχνίδι. Το αν θα σας αρέσει ή όχι εξαρτάται καθαρά από το τί περιμένετε από ένα τέτοιο remake. Η επιλογή δική σας.

Ωραία γραφικά με μπόλικη ατμόσφαιραΤο κάστρο που θυμίζει πολύ Mario 64Πολλά collectables και καλούδια......τα οποία αποκτάτε γρήγορα και κυρίως εύκολαΜικρή διάρκειαΈχει χάσει κάτι από τον χαρακτήρα του originalΜικρές πτώσεις του frame rateΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS3 (review), Xbox 360, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:SegaΕΚΔΟΣΗ:SegaΔΙΑΘΕΣΗ:DownloadΕΙΔΟΣ:PlatformerΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.sega.com/Source/Wireframes/GamesPage.aspx?pageid=5424&LangType=1033HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:4/9/2013PEGI:7

Game20.gr, το Άσυλο των gamers