Dragon's Dogma: Dark Arisen Review

05:15 18/5/2013 - Πηγή: Game 2.0

Το Dragon's Dogma για μένα ήταν, ξέρετε, από αυτά τα παιχνίδια που σου τραβάνε κατά καιρόυς την προσοχή, ποτέ σου όμως δεν τους δίνεις την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους. Ακόμα ένας τίτλος στο καλάθι των παιχνιδιών που έχω κατά νου να δοκιμάσω κάποτε. Να όμως που η Capcom αντιλήφθηκε πως πολλοί παίκτες είχαν την ίδια σκέψη με εμένα και κατέφυγε στη γνωστή τακτική της: έβγαλε ένα ρετουσαρισμένο Dragon's Dogma, μία ultimate ή super

έκδοση αν θέλετε, με ένα κάρο βελτιώσεις και προσθήκες, με πιο προφανή αυτή του Bitterblack Isle. Ένα τεράστιο dungeon που θυμίζει έντονα τις endgame τακτικές μερικών μεγάλων MMORPG και παίρνει τη θέση του έταιρου dungeon στην αρχική έκδοση του τίτλου, του Everfall, ως η απόλυτη πρόκληση. Καθώς δεν έχω παίξει το αρχικό Dragon's Dogma λοιπόν, σε αυτό το review μιλάω συνολικά γι'αυτό και δεν περιορίζομαι στις αλλαγές του Dark Arisen. Λίγα λόγια αποκλειστικά για το Bitterblack Isle γράφω προς το τέλος του κειμένου.

Το Dragon's Dogma είναι νομίζω η πρώτη σοβαρή προσπάθεια της Capcom στο χώρο των δυτικών RPG (τύπου Skyrim δηλαδή). Με αυτό σα δεδομένο, είμαι διατεθειμένος να παραβλέψω κάποιες πολύ μέτριες πτυχές του, όπως η ιστορία και, γενικότερα, το lore. Στη χώρα Gransys, ένας περιπλανώμενος ψαράς έρχεται αντιμέτωπος με την επιδρομή ενός τεράστιου δράκου, που αποκαλείται απλά Dragon. Εδώ εντοπίζω το πρώτο στραβοπάτημα. Το πλάσμα αυτό, παρόλο που στο παιχνίδι τονίζεται πως οι δράκοι εμφανίζονται πολύ σπάνια και σχεδόν αφανίζουν την ανθρωπότητα σε κάθε πέρασμα τους, δεν έχει κάποιο όνομα και, κυρίως, κάποιο αντίκτυπο στη Gransys. Η ύπαρξή του δικαιολογεί απλά την αύξηση του πληθυσμού των τεράτων στη χώρα και τις δυνάμεις που αποκτά ο (ανώνυμος επίσης) πρωταγωνιστής. Αυτό έχει δύο άμεσα αποτελέσματα. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο Δράκος πολύ σπάνια φαίνεται να έχει τρομάξει τον κόσμο που συναντάτε στην περιπέτειά σας, δεν αποτελεί δηλαδή κάποια σκοτεινή και αινιγματική δύναμη που απειλεί να αφανίσει τον κόσμο του παιχνιδιού.

Το Bitterblack Isle.

Είναι ένα στραβοπάτημα που δεν αφαιρεί κάτι από την εμπειρία που προσφέρει το Dragon's Dogma, αλλά η πορεία προς τη μάχη μαζί του θα μπορούσε να είναι πιο όμορφα στρωμένη, με την αγωνία να στήνεται πιο ομοιόμορφα καθόλη τη διάρκεια των αποστολών. Αυτό είναι το έταιρο πρόβλημα που έχει η ιστορία του παιχνιδιού. Οι αποστολές, αυτές που πρέπει να εκπληρώσετε για να προχωρήσετε το σενάριο, δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη συνοχή. Σε μερικές από αυτές, ναι, καλείστε να μελετήσετε για κάτι που αφορά τον δράκο ή την αίρεση που είναι πιστή στη δυναμή του (άλλο κλισέ και τούτο), αλλά οι συγκεκριμένες εμφανίζονται σποραδικά και δε συνεισφέρουν ιδιαίτερα στο μύθο του τίτλου. Είναι το ίδιο πρόβλημα ουσιαστικά που είχε και το Oblivion, με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Μέχρι την τελευταία στιγμή ασχολείστε περισσότερο με την αίρεση που ακολουθεί κάποια οντότητα, ενώ ο πραγματικός σας στόχος είναι η ίδια η οντότητα.

Βέβαια, το Dragon's Dogma προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αυτή με κάποια περαιτέρω στοιχεία μετά τη νίκη σας επί του δράκου, αλλά αυτά περιορίζονται σε μία ασαφή, σχεδόν αφαιρετική γενικότερη υπόθεση που αφορά τον κόσμο του παιχνιδιού. Κίνηση, που για να σας πω την αλήθεια, μου θύμισε έντονα Dark Souls, μόνο που της Capcom δεν της βγήκε ιδιαίτερα σοφιστικέ το θέμα. Από την άλλη πλευρά, ο ανώνυμος ήρωας είναι από αυτούς τους αμίλητους, οπότε δε βοηθά ιδιαίτερα την κατάσταση. Το φίδι από την τρύπα καλούνται δηλαδή να βγάλουν οι διάφοροι κάτοικοι της Gransys που συναντάτε. Άλλοι σας πετάνε μία ατάκα και φεύγουν, άλλοι, αυτοί που είναι κάπως πιο σημαντικοί, έχουν ολόκληρους μονολόγους. Αυτοί είναι καλογραμμένοι και κινούνται σε ποιοτικά επίπεδα. Δε θα δείτε συμβολισμούς επιπέδου Tolkien, αλλά ούτε και γελοία λάθη όπως στο Oblivion.

Η συνοχή που λείπει από την ιστορία του Dragon's Dogma, λείπει και γενικά από τον κόσμο του. Ή, για να είμαι πιο σαφής και πιο δίκαιος, δεν είναι ότι έρχεστε αντιμέτωποι με αντιφατικά στοιχεία στο παιχνίδι, απλά σ' αυτό δεν υπάρχουν παραπομπές σε γεγονότα που δεν αφορούν εσάς. Δε μαθαίνετε την ιστορία της Gran Soren, της πρωτεύουσας της Gransys, δεν ακούτε φολκλόρ μύθους για το Hillfigure Knoll, δεν διαβάζετε για τις απόκρυφες πτυχές του Everfall. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί οι η Capcom έχει δημιουργήσει έναν καταπληκτικό κόσμο, που στα χέρια των κατάλληλων ανθρώπων θα μπορούσε να προσφέρει τα θεμέλια για ένα franchise επιπέδου Elder Scrolls. Μπορεί βέβαια η ομάδα ανάπτυξης να μην πρόλαβε, ή να μην είχε το χρήμα για να δώσει τα θεμέλια και για μελλοντικά παιχνίδια, ή να φοβόταν πως το παιχνίδι δε θα προχωρήσει, αλλά η Gransys (και οι γειτονικές χώρες που αναφέρονται που και που) πάνε ελαφρώς αδικοχαμένες.

Οι NPC περιορίζονται στα δικά τους, δεν μοιράζονται πληροφορίες για τη Gransys.

Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Είναι ακριβώς η Gransys που κάνει το παιχνίδι τόσο ενδιαφέρον και τόσο εθιστικό. Τα πυκνά και καταπράσινα δάση της, τα ανεμοδαρμένα φαράγγια και κοιλάδες της, τα βραχώδη υψίπεδα της, όλα συνθέτουν μία περιοχή μοναδική. Γενικά, θα έλεγα ότι η χώρα αυτή κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στην αινιγματική και ατμοσφαιρική Lordran του Dark Souls και το βραχώδες και αχανές Skyrim. Αυτό βέβαια δίνει μια ιδιαίτερη χρειά στη Gransys. Δεν είναι τα ποικίλα τοπία της, αλλά τα ξεχωριστά εφέ που έχει προσθέσει η Capcom, όπως και η καταπληκτική εναλλαγή μέρας-νύχτας. Τα φύλλα των δέντρων χορεύουν στο ρυθμό του αέρα (και των ξορκιών σας) ενώ τα εφέ και το χρώμα της φωτιάς είναι νομίζω από τα καλύτερα που έχω δει. Και μετά, πέφτει η νύχτα φέρνοντας πραγματικό σκοτάδι. Και όταν λέω πραγματικό, το εννοώ. Ούτε η Rockstar δεν κατάφερε να πετύχει τόσο καλά τη νύχτα στο Red Dead Redemption. Δεν βλέπετε κυριολεκτικά μπροστά σας, και οι εχθροί σας, τέρατα και άνθρωποι, το εκμεταλλεύονται για να σας στήσουν απρόσμενες ενέδρες.

Οι εχθροί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Είναι αυτοί που σας επιτίθενται κατά πλήθη, όπως οι διάφοροι κλέφτες, οι ανταρόλυκοι (υπήρχαν και πριν τα βιβλία του Martin) και οι άρπυες, και αυτοί που έχουν το ρόλο των αφεντικών, κάτι που ξέρει η Capcom τόσο καλά να κάνει. Το ρόστερ των εχθρών περιλαμβάνει κύκλωπες, χίμαιρες, ιππόγριπες, αλλά και πλάσματα που δεν ανήκουν απαραίτητα στην ελληνική μυθολογία, όπως ogres και φαντάσματα. Κάθε πλάσμα (από τα αφεντικά, αν τα συγκεντρώσουμε εκεί) έχει τις δικές του επιθέσεις και τη δική του συμπεριφορά, ενώ παρατήρησα και διάφορες ομοιότητες με τα τέρατα των Monster Hunter. Πέφτουν κάτω αν τους τις βρέξετε άσχημα, εξοργίζονται αν χάσουν αρκετή ενέργεια -αυτή τη φορά υπάρχουν μπάρες ενέργειας- και, συνολικά, σας προσφέρουν κάποιες από τις πιο διασκεδαστικές μάχες σε RPG.

Η δυνατότητα να συναντάτε αυτά τα πλάσματα ελεύθερα στη Gransys δίνει στην όλη εμπειρία μια ευχάριστη αίσθηση, αφού το να πηγαίνετε απλά στο χωριό σας και στην πορεία να εξολοθρεύετε μία φοβερή και τρομερή χίμαιρα είναι το κάτι άλλο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το άλλο είδος εχθρών αποτελεί μια πρόκληση μικρότερου βεληνεκούς. Ειδικά στις αρχές του παιχνιδιού, η περιήγηση στον κόσμο του σας φαίνεται σχεδόν άθλος και βρίσκεστε να περιορίζεστε στα μονοπάτια μπας και φτάσετε σώοι στον προορισμό σας. Οι κλέφτες, τα goblins και λοιπά έχουν μεν μια τυποποιημένη AI, αλλά είναι τόσοι στον αριθμό και επιτίθενται ακριβώς τις κατάλληλες στιγμές που οι αναμετρήσεις εναντίον τους δεν είναι σχεδόν ποτέ βαρετές (ας θυμηθούμε τους δράκους του Skyrim). Γενικά δηλαδή, το Dragon's Dogma είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, που ειδικά στο hard θα σας ταλαιπωρήσει αρκετά. Δεν έχει τον μοναδικά ενορχηστρωμένο κόσμο του Dark Souls, αλλά δεν είναι και άδικα δύσκολο.

Ένα από τα αγαπημένα μου τέρατα.

Στην περιπέτεια σας στη Gransys δεν είστε μόνοι. Μία από τις δυνάμεις που σας δίνει ο δράκος είναι και η αδιαπραγμάτευτη πίστη των pawns, υπάρξεων με ανθρώπινη μορφή που ζουν στο Rift, μία μαγική διάσταση. Οι pawns δεν έχουν την ικανότητα για κριτική σκέψη -σύμφωνα πάντα με το ίδιο το παιχνίδι- και γι'αυτό περιμένουν τον Arisen, δηλαδή τον άνθρωπο που επέλεξε για μονομάχο ο Δράκος, ώστε. να τον βοηθήσουν στην τελική μάχη. Το σύστημα των pawns είναι κάπως ιδιόρρυθμο. Καταρχήν, έχετε τον δικό σας pawn, του οποίου την εμφάνιση και τις ικανότητες ορίζετε εσείς. Σας συνοδεύει πάντα, εκτός και αν πεθάνει, οπότε πρέπει να εισέλθετε στο Rift για να αναζωογονηθεί αυτόματα. Επιπλέον, μπορείτε να ελέγχετε πώς συμπεριφέρεται, τόσο στις μάχες -αν έχει δηλαδή επιθετικό ή αμυντικό χαρακτήρα- όσο και σε εσάς τους ίδιους. Είστε ισότιμοι ή είναι υπηρέτης σας;

Επιπλέον, εκτός του δικού σας pawn, μπορείτε να καλέσετε και δύο επιπλέον, μέσω του Rift, που πρακτικά λειτουργεί σα μια βάση δεδομένων για όλους τους pawns που έχουν δημιουργήσει οι παίκτες ανά τον πλανήτη ή για τυχαία άτομα αν παίζετε offline. Πρέπει να οδηγείτε δηλαδή μία ομάδα μέχρι και τριών ατόμων, αριθμός ικανός για να καλύπτει σε μόνιμη βάση όλες τις διαθέσιμες στρατηγικές. Φυσικά, oι pawns που καλείτε, μπορούν να είναι διαφόρων level, αυτοί όμως που είναι πιο δυνατοί από εσάς κοστίζουν Rift Crystals, το αντίστοιχο νόμισμα που αποκτάτε μέσω αποστολών. Η ομάδα σας καθοδηγείται ως επί το πλείστον από μία επίσης τυποποιημένη AI, αλλά μπορείτε και εσείς κατά καιρούς να δίνετε εντολές τύπου come ή help και οι pawns ανταποκρίνονται αναλόγως. Το όλο σύστημα είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, ένα ασύγχρονο co-op αν θέλετε, αφού μπορείτε να καλέσετε pawns αποκλειστικά για τις ανάγκες τις εκάστοτε αποστολής.

Και αυτό γιατί το παιχνίδι προσφέρει έξι διαφορετικές κλάσεις για τους pawns, και εννιά για τον πρωταγωνιστή για να διαλέξετε. Η Capcom μάλιστα τις έχει δομήσει έτσι ώστε να υπάρχει κάποιου είδους αλυσίδα. Λόγου χάρη, αν διαλέξετε να γίνετε mage στην αρχή, η πιο λογική εξέλιξη αργότερα είναι ο sorcerer. Αυτή η αλυσίδα είναι προφανής λόγων των core skills, των augments και των επιθέσεων, που εν προκειμένω είναι ξόρκια. Τα core skills είναι ειδικές δυνάμεις, που όμως αφορούν τα όπλα, ενώ τα augments είναι δυνάμεις που αφορούν εσάς. Εφόσον ένας mage και ένας sorcerer μοιράζονται τον ίδιο τύπο όπλου, έχουν κοινά skills, ενώ τα augments μεταφέρονται ούτως ή άλλως αν αλλάξετε class. Και αφού οι δύο κλάσεις μοιράζονται και κάποια ξόρκια, είναι μια λογική εξέλιξη του χαρακτήρα σας. Αν από μάγος γινόσασταν τοξότης, θα ξεκινούσατε ουσιαστικά από την αρχή, κάτι που πραγματικά δε θέλετε να συμβαίνει αν έρθετε αντιμέτωποι με ένα πιο δυνατό τέρας.

Καταπληκτικά εφέ φωτιάς.

Το παιχνίδι όμως κάνει την αλλαγή των κλάσεων μια φθηνή (σε in-game νόμισμα) και εύκολη διαδικασία. Ουσιαστικά μπορείτε να αλλάξετε class ανά πάσα στιγμή αν πάτε στον κατάλληλο NPC, χωρίς να υπάρχουν σημαντικές επιπτώσεις. Να έχετε κατά νου όμως ότι κάθε μία απαιτεί διαφορετικές πανοπλίες και όπλα. Κάθε class προφανώς έχει τις δικές της ικανότητες και επιθέσεις, και από αυτές ουσιαστικά εξαρτάται το πόσο καλός είναι ο χαρακτήρας σας. Δεν έχετε να κάνετε με intelligence, destruction, dexterity και τα λοιπά. Το level up του Arisen επηρεάζει μόνο strength και magick, καθένα για τις αντίστοιχες κλάσεις. Από εκεί και πέρα, η δύναμή σας εξαρτάται από τις επιθέσεις και τα skills που έχετε ξεκλειδώσει, και από την δύναμη των όπλων και την αντοχή των πανοπλιών. Είναι μια ιδέα που εξαλείφει το απαρχαιωμένο σύστημα των πόντων σε κάθε skill ξεχωριστά και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, καθώς είναι και το αντίδοτο στις επαναλαμβανόμενες και βαρετές μάχες.

Οι οποίες μάχες δύσκολα γίνονται βαρετές. Πέρα από την αλλαγή των κλάσεων, οι επιθέσεις που προσφέρει η κάθεμία συνθέτουν ένα καταπληκτικό σύστημα μάχης. Ως τοξότες, πρέπει να επιτίθεστε συνεχόμενα, ως μαχητές είστε μόνιμα στην καρδιά της μάχης με τις επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας, ενώ οι μάγοι από μακριά και αγαπημένοι με τους εχθρούς, αφού τα ξόρκια είναι χρονοβόρα και κοστίζουν. Κάθε εχθρός, έχοντας συγκεκριμένες αδυναμίες, απαιτεί ειδική αντιμετώπιση, και αν δε θέλετε εσείς να αλλάξετε κλάση στον Arisen για να νικήσετε το αναθεματισμένο το Golem, μπορείτε να καλέστε δύο pawns-tanks. Αλλά πέρα από τις αδυναμίες των εχθρών, τα combos, τα ξόρκια και τα εμποτισμένα βέλη, υπάρχουν και άλλες πτυχές στις μάχες. Αν ένας μάγος καστάρει ένα ξόρκι, ο διπλανός του, μάγος επίσης, μπορεί να το εκτελέσει στοn μισό χρόνο. Αντίστοιχα, οι μαχητές μπορούν να σκαρφαλώσουν πάνω στα μεγαλύτερα τέρατα και να επιτίθενται με μανία στα αντίστοιχα αδύνατα σημεία τους.

Εκεί ακριβώς είναι που λάμπει το Dragon's Dogma, στις διάφορες επιλογές και πτυχές, φανερές ή μη, που επηρεάζουν τις μάχες του. Σε συνδυασμό με την άψογη συμπεριφορά τόσο των αφεντικών, όσο και των άλλων εχθρών, μετά από ένα σημείο θέλετε να βγείτε εκεί έξω, στα δάση της Gransys, να βρείτε τον πιο δυνατό εχθρό και να απολαύσετε μία από τις καλύτερες μάχες σε RPG τον τελευταίο καιρό. Εδώ ακριβώς μπαίνει σφήνα το Bitterblack Isle, το νέο τεράστιο dungeon που προσφέρει η έκδοση Dark Arisen του παιχνιδιού. Είναι ένας πράγματι αφιλόξενος τόπος που σας φέρνει αντιμέτωπους με μερικά πολύ σκοτεινά πλάσματα. Το Bitterblack Isle λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με αυτόν τον στόχο, να προσφέρει μία πολύ διασκεδαστική πρόκληση. Δε διορθώνει κάποια από τα προβλήματα της ιστορίας του παιχνιδιού, ούτε βελτιώνει κάπως την AI των πλασμάτων. Πέρα από κάποια μοναδικά όπλα και νέες δυνάμεις, οι παλιοί παίκτες του Dragon's Dogma νομίζω δεν αξίζει να επενδύσουν ξανά στο παιχνίδι μόνο και μόνο για τη νέα αυτή περιοχή.

Μερικές από τις προσθήκες του Bitterblack Isle.

Τεχνικά, το παιχνίδι είναι αρτιότατο με μερικές μικρές εξαιρέσεις, όπως το τρομερό tearing και τα μοντέλα των χαρακτήρων που δεν είναι και κάτι το εξαιρετικό. Πτώσεις του frame rate κατά καιρούς υπάρχουν, αλλά το Dark Arisen έχει βελτιωθεί στον τομέα αυτό σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι. Από εκεί και πέρα, έχετε να απολαύσετε την πανέμορφη και καλοσχεδιασμένη Gransys, από τα πιο εντυπωσιακά εφέ φωτιάς που έχετε δει και ένα ομαλότατο και πολύ φυσικό animation τεράτων και ανθρώπων. Εκείνη η παράξενη αναλογία οθόνης που υπήρχε στο αρχικό παιχνίδι, υπάρχει ακόμα (υπάρχουν δηλαδή μαύρες μπάρες πάνω και κάτω στην οθόνη), αλλά μετά από ένα σημείο το συνηθίζετε. Στην τελική δεν αφαιρεί και κάτι από την εμπειρία. Η μουσική είναι επίσης εξαιρετική, με ένα πολύ ωραίο soundtrack, που δεν φτάνει όμως ούτε αυτό του Skyrim, ούτε αυτό του Dark Souls. Το καλό με το Dragon's Dogma είναι ότι διαθέτει ένα σωρό ηθοποιούς που κάνουν καλή δουλειά, οπότε δεν βαριέστε να ακούτε τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά.

Συνολικά, το Dragon's Dogma, ή καλύτερα το Dragon's Dogma: Dark Arisen, για μένα βρίσκεται κοντά στην κορυφή της κατάταξης των καλύτερων RPG της γενιάς, μεταξύ των Dark Souls και του Oblivion. Έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες και φρέσκιες ιδέες, ενώ, όσες δανείζεται απροκάλυπτα από άλλα παιχνίδια, τις εκτελεί με τη δική του χάρη, προσαρμοσμένες στο δικό του στιλ. Είναι ένα παιχνίδι που αν είστε φαν του είδους θα εκτιμήσετε πάρα πολύ, ενώ η χαμηλή τιμή του Dark Arisen το κάνει μια πολύ εύκολη πρόταση. Αν όμως έχετε παίξει το αρχικό παιχνίδι, η νέα ζώνη και κάποιες προσθήκες ίσως να μην είναι ικανές να δικαιολογήσουν την αγορά του τίτλου, έστω και πιο φθηνά.

Καταπληκτικό σύστημα μάχηςΗ ιδέα της αλλαγής των κλάσεωνΤο Bitterblack Isle είναι ό,τι πρέπει για endgame περιεχόμενοΦανταστικές μάχεςΠολύ ενδιαφέρων κόσμος......που χάνει από το ανύπαρκτο lore και την αδιάφορη ιστορίαΜικροπροβλήματα στα γραφικάΟι κάτοχοι του αρχικού Dragon's Dogma ίσως να μη βρουν αρκετό περιεχόμενο για εκ νέου αγοράΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox 360 (review), PS3ΑΝΑΠΤΥΞΗ:CapcomΕΚΔΟΣΗ:CapcomΔΙΑΘΕΣΗ:CD MediaΕΙΔΟΣ:Action RPGΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.dragonsdogma.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:26/4/2013PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers