Metro: Last Light Review

12:04 27/5/2013 - Πηγή: Game 2.0

Το τέλος του κόσμου μπορεί να ακούγεται τρομακτικό, όμως οι gamers είναι καλά προετοιμασμένοι για την Αποκάλυψη. Είτε περπατώντας στην Capital Wasteland, είτε πολεμώντας τους νεκροζωντανούς μαζί με τον Francis και τη Zoe, είτε βλέποντάς το μέσα από τα οχυρωμένα στρατηγεία του DEFCON, το τέλος του κόσμου

συχνά στα βιντεοπαιχνίδια είναι μια υπόθεση ρουτίνας. Το Metro 2033 (2010), βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Dmitry Glukhovsky, κατάφερε να ξεχωρίσει με μια πολύ δυνατή ατμόσφαιρα και μια αρκετά διαφορετική οπτική στην χιλιοειπωμένη ιστορία της πυρηνικής καταστροφής. Τώρα, με το Metro: Last Light η 4Α Games έρχεται να συνεχίσει την ιστορία του Artyom και του πολιτισμού που επέζησε το πυρηνικό ολοκαύτωμα μέσα στο μετρό της Μόσχας.

Το Metro: Last Light διαδραματίζεται ένα χρόνο μετά το Metro 2033, ακολουθώντας το τέλος όπου ο Artyom αποφασίζει να επιτεθεί με τους πυραύλους στους dark ones. Μέλος των Rangers πλέον (οι οποίοι κατοικούν στην D6 πια), ο Artyom αναλαμβάνει να βρει και να εξοντώσει τον τελευταίο dark one. Οι απειλές του αφιλόξενου κόσμου του Metro δεν είναι μόνο τα μεταλλαγμένα φρικιά και άνθρωποι που κυκλοφορούν, καθώς έχουν εμφανιστεί νέες επικίνδυνες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Οι νεοφασίστες του 4ου Ράιχ και οι νεοκομμουνιστές της Red Line είναι μερικές από τις δυνάμεις που θέλουν να ελέγχουν και να είναι αρχηγοί, έστω και σε αυτό τον ετοιμοθάνατο κόσμο. Η ιστορία είναι από τα μέτρια στοιχεία του παιχνιδιού και προσωπικά μου φάνηκε λίγο απλοϊκή, με προβλέψιμες ανατροπές και κλισέ. Επιπλέον, μάχες με αφεντικά, προδιαγεγραμμένες σκηνές δράσης και καταστάσεις τύπου “προστάτεψέ με μέχρι να κατεβεί αυτό το ασανσέρ/ανοίξει αυτή η πόρτα” περιορίζουν μια κατά τα άλλα ατμοσφαιρική περιπέτεια.

Από την άλλη, τα γραφικά του Metro: Last Light είναι απλά πανέμορφα. Τα φώτα ρίχνουν σκιές στο περιβάλλον και λάμψεις στις μάσκες με τέτοιο τρόπο που πολλές φορές σας κάνουν να θέλετε να σταματήσετε για να θαυμάσετε το οπτικό σύνολο. Οι σταθμοί που επισκέπτεστε δεν μοιάζουν με πίστες από βιντεοπαιχνίδι, αλλά με πραγματικούς αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Περπατώντας σε αυτούς περνάτε μέσα από αγορές και παζάρια, ακούτε τραγούδια από παρέες μαζεμένες γύρω από φωτιές με κιθάρες, βλέπετε θέατρα σκιών να απασχολούν τα μικρά παιδάκια (από τις λίγες μορφές ψυχαγωγίας σε αυτό τον σκληρό κόσμο) και άλλα πολλά. Έξω, στην επιφάνεια, το μουντό κουφάρι του παλιού κόσμου είναι ανατριχιαστικά σιωπηλό ώρες-ώρες και αγχωτικά επικίνδυνο άλλες. Κατεστραμμένα κτίρια, εγκαταλελειμμένες σήραγγες και αραχνιασμένοι υπόνομοι δεν είναι καινούρια θεάματα για τον βετεράνο παίκτη, αλλά το Metro: Last Light καταφέρνει να τα παρουσιάζει φρέσκα, εντυπωσιακά και ατμοσφαιρικά. Ευχάριστες προσθήκες είναι και κάποιες μικρές πινελιές ρεαλισμού, όπως ο καθαρισμός της μάσκας, η φόρτιση του φακού και η αλλαγή των φίλτρων. Όλα αυτά στην αρχή εντυπωσιάζουν, αλλά έχουν πολύ μικρή επίπτωση στο gameplay και μετά από λίγες ώρες σχεδόν δεν το παρατηρείτε και τα κάνετε αυτόματα κάθε φορά.

Εξερευνώντας την ανατριχιαστικά έρημη επιφάνεια.

Στο τομέα του ήχου το Metro Last Light κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Το κεντρικό μουσικό θέμα να περιγράφει χωρίς λόγια τη λυπητερή ιστορία επιζώντων σε έναν νεκρό κόσμο. Μουσική σε καμπαρέ, αυθόρμητα τραγούδια κουρασμένων στρατιωτών γύρω απο φωτιές στους σταθμούς, σας απορροφούν ακόμα περισσότερο στον κόσμο του Metro. Τα ηχητικά εφέ των όπλων και των περιβαλλόντων είναι επίσης καλοφτιαγμένοι, με περίεργους ήχους να ακούγονται στους υπονόμους, συζητήσεις κατοίκων σταθμών για διάφορα θέματα και ριπές αέρα να σπάνε τη νεκρική σιγή της επιφάνειας. Δυστυχώς το voice acting δεν βρίσκεται στα ίδια επίπεδα. Οι φωνές των χαρακτήρων, χωρίς να είναι κακές, μερικές φορές έχουν μπερδεμένες προφορές και η ικανότητα των ηθοποιών κυμαίνεται από αποδεκτή μέχρι αδιάφορη, χωρίς πάντως να χαλάνε την ατμόσφαιρα.

Πέρα από τη μάσκα το φακό και το ρολόι σας, τα όπλα είναι ο σύμμαχός σας στον κόσμο του Metro: Last Light. Το κάθε όπλο έχει χαρακτήρα και ξεχωριστό ρόλο, και παρά τη μικρή ποικιλία, προσθήκες όπως διόπτρες και σιγαστήρες κρατάνε τα πράγματα ενδιαφέροντα. Τα όπλα έχουν πολύ ωραία “αίσθηση”, τόσο σε φρενήρεις μάχες με εχθρούς που έρχονται από κάθε πλευρά, όσο και σε stealth καταστάσεις όπου λίγες μελετημένες βολές από ένα τουφέκι με σιγαστήρα σας επιτρέπουν να περάσετε μέσα από μια βάση γεμάτη εχθρούς. Οι μάχες είναι ευχάριστες και ικανοποιητικές, με μόνο αρνητικό μερικές αστοχίες της ΑΙ, που κάνει τους εχθρούς, ειδικά τους ανθρώπινους, μερικές φορές κωμικά χαζούς. Η διαχείριση των πυρομαχικών είναι μια πτυχή του παιχνιδιού, καθώς οι ¨καλής ποιότητας” στρατιωτικές σφαίρες χρησιμοποιούνται ως χρήματα στους διάφορους σταθμούς, αν και στο normal mode δεν είχα συχνά πρόβλημα έλλειψης σφαιρών.

Οι σταθμοί είναι σαν πραγματικά μέρη, με τη δική τους ιστορία και ατμόσφαιρα.
ιστορία.

Οι τομείς με stealth είναι ένα καλοδεχούμενο και ταιριαστό διάλειμμα από τη δράση. Οι μηχανισμοί του stealth είναι αρκετά καλοί, με ξεκάθαρους δείκτες ορατότητας (οι πολύ καλοί φωτισμοί του παιχνιδιού εδώ είναι που “λάμπουν”) και φασαρίας. Προσωπικά προτιμώ τα παιχνίδια που αφήνουν τον παίκτη να αποφασίσει τί είδους προσέγγιση θα ακολουθήσει, στο στιλ του Arkham Asylum ή του Thief 2: The Metal Age. Αυτό δεν ισχύει στο Metro: Last Light. Χρησιμοποιείτε stealth όταν σας λέει το παιχνίδι, και πολεμάτε με ότι έχετε, όχι από επιλογή, αλλά από έλλειψη εναλλακτικών πάλι όταν σας λέει το παιχνίδι. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, ειδικά όταν τα περιβάλλοντα είναι τόσο καλοφτιαγμένα και όμορφα, αλλά πιστεύω αξίζει αναφορά, αφού κάποιους μπορεί να τους πειράξει. Παρόλα αυτά, το stealth είναι ικανοποιητικό και προσθέτει ποικιλία και διαφορετικής μορφής ένταση στο παιχνίδι.

Μιλώντας για πράγματα που μπορεί να πειράξουν, να αναφέρω κάτι που με εκνεύρισε, όχι τόσο γιατί κάνει το παιχνίδι ξεκάθαρα χειρότερο, αλλά γιατί μου θύμισε τις χειρότερες πλευρές αυτής της βιομηχανίας. Το Metro: Last Light έχει και το Ranger mode, ένα hardcore mode χωρίς βοηθήματα, HUD, και λιγότερες σφαίρες, το οποίο όμως είναι διαθέσιμο ως DLC και το είχε εξαρχής μόνο η Limited Edition του παιχνιδιού. Εδώ φτάσαμε λοιπόν, ολόκληρα mode να δίνονται ως DLC. Στο μέλλον περιμένω να βγάζουν σε DLC τα textures, τα ηχητικά εφέ και άλλα πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα. Έλεος...

Αν και πολύ συγκεκριμένοι, οι τομείς με stealth είναι καλοφτιαγμένοι.

Το Metro: Last Light στο σύνολο του είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Δεν είναι κορυφαίο παιχνίδι και έχει ελαττώματα, τα οποία για μένα εντοπίζονται κυρίως στην ιστορία που υποφέρει από κλισέ που νιώθει ότι πρέπει να ακολουθήσει και στην κάπως περιοριστική κατά καιρούς δομή των επιπέδων. Πέρα από αυτά, έχουμε ένα παιχνίδι με τρομερά “πηχτή” και καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα (είναι αυτό που με κέρδισε προσωπικά), στιβαρό gameplay, εντυπωσιακά γραφικά και ωραίες ιδέες, ειδικά για ένα είδος που έχει δει πολλή κίνηση τελευταία. Δεν είναι Fallout 3 ας πούμε, αλλά κάνει τόσα πράγματα καλά, που καταφέρνει να ξεχωρίζει. Αν σας αρέσουν τα μεταποκαλυπτικά παιχνίδια, αξίζει να ασχοληθείτε με το Metro: Last Light.

Σαγηνευτική ατμόσφαιραΩραία δράση και πιστολίδιΠανέμορφοΗ ιστορία μερικές φόρες ενδίδει σε κλισέ και προσταγές για χάρη της δράσηςΑπογοητευτικά γραμμικό σε κάποιες περιπτώσειςΑΙ που ενίοτε κάνει γκάφεςΤο Ranger mode ως DLC... ντροπή!ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC (review), Xbox 360, PS3ΑΝΑΠΤΥΞΗ:4A GamesΕΚΔΟΣΗ:Deep SilverΔΙΑΘΕΣΗ:Enarxis MultimediaΕΙΔΟΣ:FPSΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://enterthemetro.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:17/5/2013PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers