Sonic the Hedgehog 4: Episode 2 Review

03:09 3/6/2012 - Πηγή: Game 2.0

Αχ Sega (κατά το αχ Κούλα)… Εκεί που μας δίνεις ελπίδες για τον επόμενο μεγάλο τίτλο Sonic, εκεί που όλοι περιμένουμε την επόμενη 2D τρέλα με τον μπλε σκαντζόχοιρο, πάντα κάτι πάει στραβά. Το Sonic 4: Episode 2 έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει αυτό που ζητάνε εδώ και χρόνια οι fans. Tα καταφέρνει όμως;

Το Sonic

4: Episode 2 ξεκινάει εκεί που τελειώνει to πρώτο επεισόδιο. Αυτή τη φορά ο Sonic συνοδεύεται από τον Tails και μαζί σπέρνουν τον πανικό στις ρομποτικές στρατιές του Dr. Eggman. Η έλευση της αλεπούς με τις δύο ουρές σημαίνει ότι θα βοηθάει τον Sonic μέσω ειδικών συνδυασμένων κινήσεων. Για την ακρίβεια, βοηθά τον Sonic να φτάνει ψηλά σημεία, σηκώνοντάς τον για ορισμένο χρονικό διάστημα, και βοηθά στο να σπάσουν εμπόδια με την συνδυασμένη κίνηση που μοιάζει με spindash για δύο.

Ο Sonic αυτήν την φορά έχει χειρισμό που θυμίζει ακόμα περισσότερο τις παλιές του δόξες. Πλέον επιταχύνει αρκετά πιο αργά από το προηγούμενο επεισόδιο, το spin attack είναι πολύ πιο άμεσο και κάνει πιο φυσικό rolling, ενώ και το φρενάρισμα είναι αρκετά πιο αργό. Γενικά οι βετεράνοι θα εκτιμήσουν τις αλλαγές του Ep 2, αφού θυμίζει περισσότερο τα παλιά καλά παιχνίδια και φέρνει ισορροπία μεταξύ του platforming και της ταχύτητας. Aντίθετα, το homing attack επιστρέφει και αυτή τη φορά προκαλεί περισσότερα προβλήματα απ’ ότι θα έπρεπε. Επειδή έχει μικρότερο εύρος δράσης, πολλές φορές θα χάσετε ζωές με εκνευριστικά χαζούς τρόπους. Το στόχαστρο εμφανίζεται και εξαφανίζεται από την μία στιγμή στην άλλη, ενώ όταν προσπαθήσετε να φτάσετε έναν εχθρό ή ένα spring, είναι λίγο πιο μακριά απ’ όσο νομίζατε.

Στη χιονοστιβαδα έχεις δύο επιλογές: ή τρέχεις, ή τρέχεις γρήγορα.

Βέβαια αυτό που καταπλακώνει το παιχνίδι -και εδώ έρχεται και κολλάει η εισαγωγή του review με τον πικρό τόνο- είναι το level design, το οποίο απογοητεύει. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν τα πολλαπλά μονοπάτια που γνωρίζουμε από τη σειρά χρόνια τώρα, αλλά πέρα από μερικά παραπανίσια δαχτυλίδια και το πιθανό κόκκινο δαχτυλίδι, δεν έχουν να προσφέρουν πολλά. Συνήθως έρχεστε αντιμέτωποι με φτηνές παγίδες όπως λάκκοι και περίεργα τοποθετημένους εχθρούς. Οι πίστες που φαίνεται να έχουν προσεχθεί, είναι η πρώτη πίστα του White Park, με τις ράγες από τρενάκια του λούνα πάρκ, και το πρώτο act του Death Egg MΚ2. Οι υπόλοιπες είναι λίγο εως πολύ αδιάφορες, σε σημείο που δεν θα ασχοληθείτε παραπάνω μαζί τους μετά το πέρας του παιχνιδιού και του time attack.

Ούτε οι νέες δυνατότητες με τον Tails βοηθάνε ιδιαίτερα, αφού καταλαβαίνετε πότε πρέπει να κάνετε τι και πότε όχι με πινακίδες ή με εμφανή σημεία και εξυπηρετούν πάντα τον ίδιο σκοπό. Oι μάχες με τα bosses, όπως ο Metal Sonic και ο Eggman, συνεισφέρουν στην… μετριότητα, αφού είναι εύκολες. Τα μοτιβα στα οποία στηρίζονται, απομνημονεύονται άνετα. Η συνολική γεύση που αποκομίζει κάποιος είναι η ίδια με τις πίστες: δεν τους δόθηκε η δέουσα προσοχή. Το μόνο πράγμα που δείχνει λίγη δημιουργικότητα είναι οι bonus πίστες, που απο