The Spectrum Retreat Review

11:57 31/7/2018 - Πηγή: Game 2.0

Είναι γεγονός πως τα Portal υπήρξαν τρομέρα επιτυχημένα παιχνίδια, τόσο σε επίπεδο κριτικών όσο και σε εμπορικό. Είναι επίσης γεγονός πως την επιτυχία αυτή εκμεταλλεύτηκαν πολλά στούντιο προκειμένου να βγάλουν τα δικά τους Portal clones, όπως ακριβώς συνέβαινε στις δεκαετίες του 90 και του 2000 με τα Myst clones. Μία διαφορά, όμως, εντοπίζω σε αυτά τα δύο παιχνίδια: ενώ το Myst, όντας adventure και με την ευφυία και πληθώρα των γρίφων του άφηνε περιθώριο για τη δημιουργία πολύ καλών παρόμοιων τίτλων, τα Portal σα να εγκλώβισαν

τους δημιουργούς που ήθελαν να τα αντιγράψουν στην υλοποίηση γρίφων βασισμένων αποκλειστικά σε κύβους και πόρτες που ανοιγοκλείνουν. Έτσι, μετά το περσινό The Turing Test, έχουμε στα χέρια μας το παρόμοιο The Spectrum Retreat.

Το παιχνίδι ξεκινάει με εσάς να ξυπνάτε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Η πόρτα χτυπά και όταν την ανοίγετε βρίσκεστε απέναντι σε ένα είδος ρομπότ στο ρόλο του υπαλλήλου που σας ενημερώνει πως το πρωινό είναι σερβιρισμένο. Παίρνετε ένα είδος τηλεφώνου από το κρεβάτι, ανοίγετε την πόρτα, περπατάτε στους μοναχικούς διαδρόμους και καταλήγετε στην ακόμη πιο μοναχική αίθουσα πρωινού. Τριγύρω μόνο υπάλληλοι-ρομπότ τρομακτικά φιλικοί απέναντί σας. Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπά και μία γυναίκα, η Cooper, ακούγεται. Σας ενημερώνει πως πρέπει να συμπεριφέρεστε όπως συνήθως προκειμένου να μην κινήσετε υποψίες, ενώ αφήνει υπόνοιες ότι αυτό που ζείτε είναι μία προσομοίωση και όχι πραγματικότητα. Με τη βοήθειά της καταφέρνετε να αποκτήσετε πρόσβαση σε μία πόρτα δωματίου που οδηγεί σε μία σειρά από τεστ ικανά να σας δώσουν πρόσβαση στους παραπάνω ορόφους. Σκοπός σας να αποκτήσετε πρόσβαση στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου και σταδιακά να οδηγηθείτε προς το τέλος της περιπέτειας και στην αποκάλυψη των όσων συμβαίνουν.

Το σενάριο του Spectrum Retreat είναι ενδιαφέρον και έχει τις στιγμές κορύφωσής του. Αξίζει να σημειώσω πως το παιχνίδι δημιουργήθηκε ως πρωτότυπο Spectrum το 2016 από έναν 18χρονο, τον Dan Smith και στη συνέχεια πέρασε από ένα ρεκτιφιέ καταλήγοντας στο Spectrum Retreat. Η όλη ιστορία προδίδει το ηλικιακό του δημιουργού της, καθώς ενώ έχει τα θετικά στοιχεία της εξερεύνησης και σταδιακής αποκάλυψης, εντούτοις θεωρώ ότι είναι συγκινησιακά επιτηδευμένη -κοινώς soap opera drama- με αποτέλεσμα να σας εμποδίζει από το να ταυτιστείτε με τον ήρωα.

Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, βρε κυβάκια του Spectrum δεν με παίρνετε καλέ...

Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, του παιχνιδιού που φαίνεται από την αρχή, είναι ότι κινείται ανάμεσα σε δύο είδη, adventure και puzzle. Και ενώ θα μου πείτε ότι αυτά τα δύο είδη συχνά συνευρίσκονται (πχ και στο Turing test), ειδικά στον τομέα της αφήγησης, εδώ έχουμε ένα παράδοξο: η εξερεύνηση στο ξενοδοχείο, οι τυπικοί γρίφοι εντοπισμού του κωδικού της πόρτας, το εικαστικό και η όλη σεναριακή εξέλιξη ουδεμία σχέση έχουν με το puzzle μέρος. Άνετα θα μπορούσατε να πείτε ότι παίζετε δύο διαφορετικά παιχνίδια ταυτόχρονα, ένα story-based adventure και ένα puzzle.

Το τελευταίο, που ξεκινάει κάθε φορά που πρέπει να περάσετε από αυτά τα τεστ, αποτελείται από κόσμους παρόμοιους με αυτούς του Portal, δηλαδή μεγάλες αίθουσες με διαδρόμους και επίπεδα. Έχετε στην κατοχή σας μία δυνατότητα εναλλαγής χρωμάτων μέσω της τηλεφωνικής σας συσκευής, την οποία χρησιμοποιείτε ως εξής: διάσπαρτοι σε κάθε αίθουσα, αλλά σε στρατηγικά σημεία, βρίσκονται φωτεινοί κύβοι ο καθένας με ένα χρώμα και χρησιμοποιώντας πάνω τους το τηλέφωνο μπορείτε να ανταλλάσσετε το χρώμα που έχετε με το χρώμα του κύβου. Αυτό σας δίνει πρόσβαση σε συγκεκριμένες πόρτες ή διαδρόμους με το ίδιο χρώμα που έχετε κάθε στιγμή στην κατοχή σας. Στην αρχή του παιχνιδιού ξεκινάτε με δύο χρώματα, ενώ προς το τέλος αυτά γίνονται μέχρι και τέσσερα. Παράλληλα, μετά την μέση περίπου προστίθεται η δυνατότητα τηλεμεταφοράς, καθώς εκτός από τους κύβους, υπάρχουν και σημεία που όταν χρησιμοποιήσετε το τηλέφωνο πάνω τους και έχετε το ίδιο χρώμα με αυτά τηλεμεταφέρεστε προς εκείνα.

Σαν ιδέα, όπως καταλαβαίνετε, είναι χιλιοπαιγμένο και θα έλεγα το έχουμε βαρεθεί. Ευτυχώς η υλοποίηση είναι εντυπωσιακά καλή – ειδικά για έναν νέο δημιουργό. Τα επίπεδα όπου πραγματοποιούνται τα τεστ είναι πολύ καλά φτιαγμένα, ενώ η δυσκολία επίλυσης των γρίφων ανεβαίνει κατακόρυφα. Ειδικά από τη στιγμή που σε όλα τα παραπάνω προστίθεται και η δυνατότητα περιστροφής της κάθε αίθουσας στον τρισδιάστατο χώρο, καταλαβαίνετε ότι αν μην τι άλλο υπάρχει μία ποικιλία που σας κρατάει το ενδιαφέρον, όχι όμως για όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού (που είναι περίπου πέντε ώρες). Από ένα σημείο και μετά το ενδιαφέρον δίνει την θέση του στην αγγαρεία και στην μηχανική επίλυση των γρίφων. Το ίδιο συμβαίνει και στο έτερο μέρος του παιχνιδιού, το adventure, όπου μετά τον τρίτο όροφο, αυτή η έκπληξη που έχετε για το τί γίνεται και η όρεξή σας για εξερεύνηση των διαδρόμων χάνεται και βρίσκετε τον εαυτό σας να εκτελεί γρήγορα τις οδηγίες της Cooper προκειμένου να προχωρήσετε. Ένα ακόμη πρόβλημα που αφορά το puzzle κομμάτι είναι ότι μπορεί να πέσετε εύκολα σε αδιέξοδα (εάν δεν ανταλλάξετε σωστά τα χρώματα) και πρέπει να ξαναρχίσετε το επίπεδο από την αρχή. Το συγκεκριμένο θέμα, ειδικά προς το τέλος όπου οι αίθουσες είναι πολύ μεγάλες, καταντάει το λιγότερο εκνευριστικό.

Στην πισίνα του ξενοδοχείου, ψάχνοντας όχι την πετσέτα μου, αλλά στοιχεία.

Η διττή φύση του παιχνιδιού φαίνεται και από το εικαστικό. Έτσι, στο ξενοδοχείου υπάρχουν basic γραφικά, με κάποιες ενδιαφέρουσες υφές εδώ και εκεί και κατά τόπους έντονες φωτοσκιάσεις για τσαχπινιά. Το αποτέλεσμα, αν και μουντό, θα έλεγα ότι συνάδει με την ιδέα της προσομοίωσης και την επαναληπτικότητα που υπάρχει σε αυτή. Στον αντίποδα, στις αίθουσες τα γραφικά των τεστ είναι κάπως πιο “βιομηχανικά”, εντελώς λιτά, με μοναδικά αντικείμενα τους κύβους, τις πύλες και κάποιους σωλήνες που ξεπηδάνε εδώ και κει – εξαίρεση τα σημεία όπου εμφανίζονται “αναμνήσεις” και αποτελούνται από διάφορα αντικείμενα. Σε γενικές γραμμές το εικαστικό τόσο του πρώτου μέρους, όσο και του δεύτερου, είναι αρκετά ταιριαστά με την επιθυμητή ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και, αν και κάπως απλά, είναι αρκετά εντυπωσιακά για δουλειά ενός ατόμου. Δυστυχώς, όπως έχω ήδη αναφέρει, είναι παντελώς άσχετα μεταξύ τους και προκαλούν ακόμη περισσότερο την αποκόλληση του adventure από το puzzle. Στον ηχητικό τομέα, τα πράματα είναι αρκετά πιο... αδιάφορα. Τα εφέ είναι κάπως προχειροφτιαγμένα, η μουσική κυμαίνεται από βαρετή έως και σαπουνοπερέ, ενώ η βασική ομιλία της Cooper προσωπικά με εκνεύρισε. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η βρετανική προφορά μου προκαλεί σύγχυση. Οι ομιλίες των ρομπότ, πάλι, είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, καθώς διατηρούν καλά αυτή την αποστασιοποιημένη από συναίσθημα χροιά που φανταζόμαστε να έχουν τα ρομπότ.

Συνολικά, το The Spectrum Retreat είναι ένα μέτριο παιχνίδι. Έχει μία σχετικά ενδιαφέρουσα ιστορία που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα καλό adventure game. Έχει ένα puzzle μέρος που, αν και καθόλου πρωτότυπο, είναι πολύ καλά υλοποιημένο και "ακονίζει" το μυαλό. Παρόλα αυτά, η αποτυχία σύνδεσης αυτών των δύο κόσμων καταλήγει να χαντακώνει το παιχνίδι και να σας κάνει να αναρωτιέστε εάν παίζετε ένα μέτριο adventure ή ένα μέτριο puzzle. Για την τιμή του (12-15 ευρώ), θα έλεγα ότι είναι καλή αγορά μόνο αν είστε φανατικός των puzzle που δεν αντέχει αν δεν δοκιμάσει μέχρι και τον τελευταίο κλώνο του Portal.

ΣενάριοΗ αίσθηση της εξερεύνησης των διαδρόμων του ξενοδοχείουΚαλή υλοποίηση του puzzle μέρουςΑκροβατεί ανάμεσα σε δύο είδη, χωρίς να τελειοποιεί κανέναΑδιάφορος ήχος και μουσικήΑδιέξοδα στο puzzle μέρος που οδηγούν σε εκνευρισμόΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Dan Smith StudiosΕΚΔΟΣΗ:RipstoneΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:Puzzle πρώτου προσώπουΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://ripstone.com/game/the-spectrum-retreat/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:13/7/2018 (PS4, Xbox One, PC), 2018 (Switch)

Game20.gr, το Άσυλο των gamers