Hitman: Agent 47

14:45 25/8/2015 - Πηγή: Antinews

Το Hitman: Agent 47 βασίζεται σε μια δημοφιλή σειρά video games με κύριο χαρακτήρα έναν γενετικά τροποποιημένο επαγγελματία εκτελεστή. Δίνουν έμφαση στο στοιχείο stealth, στο να κινείσαι απαρατήρητος. Αντίθετα, η ταινία είναι μια καθαρή περιπέτεια όπου ο ήρωας είναι μια ασταμάτητη φονική μηχανή.

Αυτό εν μέρει εξηγείται από

το ότι δε συνίσταται ένας κινηματογραφικός ήρωας να σκοτώνει ύπουλα. Όμως το πρόβλημα είναι ότι το σενάριο δεν έχει συνοχή και προσανατολισμό. Ξεκινάει με αφήγηση πραγμάτων που θα προτιμούσα να τα μαθαίναμε στη συνέχεια και δεν εξελίσσεται ομαλά. Ως τα μισά βλέπουμε τον hitman να κυνηγάει μια απροστάτευτη κοπέλα που δε θέλει ούτε να την ακουμπάνε, ύστερα όμως αυτή μετατρέπεται σε υπερφυσικό πράκτορα με μια δύναμη σαν εκείνη του Νίκολας Κέιτζ στο Next. Το διακύβευμα δεν είναι σαφές ή ενδιαφέρον: η σωτηρία μιας κοπέλας που δεν ξέρουμε ή ενός επιστήμονα που είναι ο χειρότερος πατέρας του κόσμου, η δολοφονία ενός κακού που επίσης δεν ξέρουμε... Κανείς διάλογος δε μου έκανε εντύπωση (χειρότερος εκείνος για την επιλογή των πράξεών μας), ο κακός με το μεταλλικό δέρμα είναι βαρετός και η σχέση του hitman με την κοπέλα αλλάζει διαρκώς. Επιπλέον, στο φινάλε δε φαίνεται ποιος έζησε!

Παρόλα αυτά, μου άρεσαν οι σκηνές μάχης όπου ένας σούπερ cool τύπος με ξυρισμένο κεφάλι, barcode στο σβέρκο, κουστούμι και κόκκινη γραβάτα σκοτώνει ένα σωρό κακούς με δυο πιστόλια χωρίς να αστοχεί. Η σκηνοθεσία είναι καλή όταν παλεύει ή πυροβολεί, οι τοποθεσίες εναλλάσσονται και ο Rupert Friend είναι κατάλληλη επιλογή για τον ευφυή, ψύχραιμο πράκτορα.

Το Hitman: Agent 47 προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο franchise αλλά δεν είναι αρκετά καλό. Προτιμώ το έργο του 2007, στο οποίο έχει αναφορές (η σκηνή όπου ρίχνει αναίσθητη την κοπέλα με μια βελόνα και εκείνη με το φόνο στην μπανιέρα). Υστερούσε σε σκηνοθεσία, είχε όμως περισσότερη ένταση και, φυσικά, την Όλγα Κιριλένκο.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα