Mr. Holmes

15:20 30/7/2015 - Πηγή: Antinews

Είμαι περισσότερο φαν του Ηρακλή Πουαρώ από ό,τι του Σέρλοκ Χολμς, όχι γιατί θεωρώ καλύτερες τις ιστορίες του αλλά γιατί έχω ασχοληθεί περισσότερο με αυτές. Ωστόσο, μετά τα χαζά blockbuster του τελευταίου καιρού ήθελα να δω κάτι διαφορετικό και μια ιστορία του διάσημου Άγγλου ντετέκτιβ με έναν ικανό ηθοποιό φαινόταν σωστή επιλογή.

Το έργο μου φάνηκε μέτριο κι ένας λόγος είναι τα πολλά flashback που χαλάνε το ρυθμό από την αρχή. Το κομμάτι του σεναρίου

στην Ιαπωνία, είναι περιττό, σπαταλάει πολύτιμο χρόνο και αποπροσανατολίζει. Αφού υπάρχει η μάταιη προσπάθεια του Χολμς να εμποδίσει τη γήρανσή του με το βασιλικό πολτό δε χρειαζόταν και η αναζήτηση του άνοστου φυτού για τον ίδιο λόγο. Κι αφού έχει ενοχές για την υπόθεση στο Λονδίνο δεν έχει νόημα να βασανίζεται και για μια υπόθεση στην Ιαπωνία. Ίσως ο σκοπός ήταν να δούμε ότι ο Χολμς στα γεράματα βρήκε τη γαλήνη στο βουδισμό.

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι δεν πρόκειται για ιστορία του Σέρλοκ Χολμς. Δε με ενοχλεί ότι δεν έχει γραφτεί από τον Άρθουρ Κόναν Ντόυλ ή δεν έχει τον Γουάτσον ή ο Χολμς είναι γέρος αλλά ότι λείπει το βασικό, η ύπαρξη ενός επικίνδυνου μυστηρίου που εκτυλίσσεται σταδιακά, με τον ήρωα να ανακαλύπτει τα ίχνη του κακού και να κάνει ιδιοφυείς συλλογισμούς ενώ η αγωνία κλιμακώνεται. Αυτό που βλέπουμε είναι ένας ετοιμόρροπος Χολμς που ασχολείται με τα μελίσσια του, γίνεται φίλος με το γιο της οικονόμου του και προσπαθεί να θυμηθεί την τελευταία του υπόθεση. Δυστυχώς αυτή η υπόθεση κρατάει συνολικά ελάχιστη ώρα αφού ο σεναριογράφος δεν την ανάπτυξε. Το μυστήριό της λύνεται εύκολα κι ο μόνος λόγος που αυτό δε συμβαίνει πολύ νωρίς είναι ότι ο Χολμς την έχει ξεχάσει, χωρίς πειστική εξήγηση της αμνησίας του. Το φινάλε της υπόθεσης θα ήταν δραματικό αν είχαμε δει περισσότερο τους δυο χαρακτήρες μαζί και δεν υπήρχε η τεράστια διαφορά ηλικίας. Τότε θα αναρωτιόμουν αν ο ήρωας μπορούσε να επιλέξει διαφορετικά και θα σκεφτόμουν ότι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στη ζωή του.

Όσο για το νήμα της πλοκής στο παρόν δεν έχει κλιμάκωση, πράγμα λογικό αφού το έγκλημα με το οποίο καταπιάνεται ο Χολμς είναι ο ανεξήγητος θάνατος των μελισσών του. Η επίμονη ενασχόληση με τις μέλισσες και τις σφήκες στο παρόν θα μπορούσε να κρατάει λιγότερο κι αντί αυτού να είναι πιο ενδιαφέρων ο τρόπος που ξεθάβει το παρελθόν, π.χ. με το να επισκέπτεται μέρη όπου είχε πάει παλιά και να βρίσκει στοιχεία. Δυστυχώς αυτό το ξεθάψιμο γίνεται με αναλαμπές μνήμης του ήρωα, χωρίς έρευνα εκ μέρους του· ακόμη και το γάντι, το τελευταίο σημαντικό στοιχείο, το βρίσκει το παιδί, τυχαία.

Τέλος, ενώ ο σεναριογράφος έχει κάτι σημαντικό να πει, ότι με τη λογική και την ανάλυση γεγονότων ούτε τους ανθρώπους βοηθάς πάντα ούτε ευτυχής γίνεσαι, βάζει τον ήρωα να το λέει, σα να φοβάται ότι ο θεατής δε θα το καταλάβει μόνος του. Το έργο έχει πολύ narration, παρόλο που ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας δεν πρέπει να λέει τι του συμβαίνει αλλά αυτό να φαίνεται από τη συνολική δράση.

Στα θετικά βάζω τις εξαιρετικές ερμηνείες, τη φωτογραφία και την ιδέα ότι το παιδάκι και η μητέρα του κατά κάποιο τρόπο αντικαθιστούν στη ζωή του Χολμς τον Γουάτσον και την οικονόμο του. Ο Ίαν ΜακΚέλεν παίζει άριστα τον κουρασμένο και μόνο ντετέκτιβ, που αντιμετωπίζει για πρώτη φορά όχι τις κινήσεις ενός κακοποιού αλλά το κενό της δικής του ζωής. Η Λώρα Λίνεϋ είναι πολύ πειστική ως οικονόμος ενώ ο Μίλο Πάρκερ είναι εξαιρετικός ως ένα πανέξυπνο παιδί που θαυμάζει τον Χολμς και θα μπορούσε να γίνει διάδοχός του. Η Hattie Monahan, που υποδύεται τη μυστηριώδη γυναίκα από το παρελθόν, αν και εμφανίζεται πολύ λίγο με εντυπωσίασε. Η ερμηνεία της στο πάρκο είναι εκπληκτική και δεν παραξενεύτηκα όταν διάβασα ότι έχει παίξει στο θέατρο. Μερικοί Άγγλοι ηθοποιοί, όπως είπε ένας φίλος μου, σε κάνουν να νομίζεις ότι παρακολουθείς έναν αληθινό χαρακτήρα.

Η σκηνοθεσία αξιοποιεί το εσωτερικό του σπιτιού όπου έχει αποσυρθεί ο Χολμς, τα καταπράσινα λιβάδια και τις απόκρημνες ακτές της αγγλικής εξοχής, τους όμορφους κήπους και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Η τοποθεσία που επιλέχτηκε ταιριάζει στην ιστορία ενώ τα κοντινά πλάνα στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του Κέλεν βοηθούν να εμβαθύνουμε στο χαρακτήρα.

Ο Κος Χολμς θέλει να δώσει στον ξακουστό ντετέκτιβ μια διάσταση μελαγχολική και πιο οικεία, μια πορεία προς τη λύτρωση, την οποία δεν μπορούσε να βρει όσα εγκλήματα κι αν έλυνε. Όμως δεν είχε την απαραίτητη πλοκή ή συνοχή για να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Στο διάλειμμα σκεφτόμουν ότι η εξέλιξη θα είναι καλύτερη. Τελικά η ιστορία που είδα έχει συναίσθημα και ένα ωραίο μήνυμα αλλά είναι κατώτερη του Σέρλοκ Χολμς.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα