The Humbling

Στο The Humbling ένας διάσημος θεατρικός ηθοποιός που έχει χάσει την επιθυμία του να παίζει και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την πραγματικότητα γνωρίζει μια ασυνήθιστη κοπέλα.

Η παραπάνω ιδέα μπορούσε να δώσει κάτι ενδιαφέρον, στα χέρια ενός επιδέξιου σεναριογράφου. Όμως, αν το πρώτο μισό του έργου βλέπεται, το δεύτερο είναι χάλια. Υποτίθεται ότι το ανακάτεμα του φανταστικού με το αληθινό στο νου του κύριου χαρακτήρα μαζί με ατάκες από Σαίξπηρ και ένα φινάλε που βάζει τη ματαιοδοξία πάνω από την ανθρώπινη ζωή (α λα Black Swan) φτιάχνουν

κάτι ιδιαίτερο. Μόνο που δεν έγινε έτσι. Επί δυο περίπου ώρες έβλεπα αργές σκηνές με χαρακτήρες χωρίς λόγο ύπαρξης στην ίδια ιστορία. Η ένταση απουσιάζει πλήρως, οι διάλογοι κρατάνε πολύ και δεν οδηγούν πουθενά ενώ το χιούμορ κορυφώνεται όταν μια γιαγιά εξηγεί στον Σάιμον και την κοπέλα του πώς να καθαρίζουν τα ...σεξουαλικά αξεσουάρ τους. Ο Al Pacino είναι πειστικός στο ρόλο του τελειωμένου ηθοποιού αλλά παίζει με τον ίδιο τρόπο ακόμη κι όταν έχει δήθεν «αναζωογονηθεί» χάρη στην κοπέλα, ίσως γιατί βαριέται κι ο ίδιος τη δουλειά του. Την περισσότερη ώρα κάθεται κουρασμένα σε μια πολυθρόνα και ακούει άλλους να μιλάνε ή μονολογεί. Το φινάλε είναι ασύνδετο και η κλιμάκωση η πιο ανούσια που έχω δει.

Το The Humbling είναι μία από τις λίγες ταινίες που με έκαναν να βγω από το σινεμά με χειρότερη διάθεση από ό,τι μπήκα. Ακόμη και το επερχόμενο Jurassic World μου φαίνεται ενδιαφέρον πια. Τουλάχιστον στα blockbuster δεν είναι τα πάντα βυθισμένα σε ένα τέλμα.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα

Keywords
Τυχαία Θέματα