Time: Γιατί ο Πούτιν κερδίζει το «παιχνίδι»

18:00 25/7/2014 - Πηγή: Antinews

Το σκηνικό ήταν πάρα πολύ φρικτό, και όμως σε έναν κόσμο αυξανόμενων απειλών ήταν αποκαλυπτικό: μέσα στον καυτό Ιούλιο στην ανατολική Ουκρανία, εκατοντάδες πτώματα σαπίζουν, ενώ κάποιοι φιλορώσοι στρατιώτες, μερικοί από τους οποίους προφανώς μεθυσμένοι, κραδαίνουν τα όπλα τους για να κρατήσουν τους ευρωπαίους παρατηρητές μακριά. Ένα Boeing 777 των Malaysia Airlines με 298 ψυχές -ερευνητές του AIDS, νέους εραστές, ανυπόμονα παιδιά- ανατινάχθηκε στον ουρανό, προφανώς

από έναν ρωσικής κατασκευής πύραυλο και οι νεκροί έπεσαν σε μια φρικιαστική καταιγίδα. Μια φωνή, μια φωνή και μόνο, θα μπορούσε να θέσει ένα τέλος σε αυτή την άσεμνη αντιπαράθεση πάνω από τα αθώα θύματα. Αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν απλώς ανασήκωσε τους ώμους και έδειξε με το δάχτυλο την ουκρανική κυβέρνηση και, κατ 'επέκταση, τους δυτικούς συμμάχους της. «Χωρίς αμφιβολία», δήλωσε ο Πούτιν σε συνεδρίαση με το οικονομικό επιτελείο του τη νύχτα της καταστροφής, «το κράτος πάνω από το έδαφος του οποίου συνέβη αυτό φέρει την ευθύνη για αυτή την φοβερή τραγωδία».

Τελικά ο Πούτιν το παρατράβηξε; Καθώς οι μέρες περνούσαν και η δυσωδία αυξανόταν, ο ψυχρός Ρώσος πρόεδρος πήρε την απάντησή του: προφανώς όχι. Ενώ τα κρατικά ελεγχόμενα μέσα στο εσωτερικό έθαβαν τον ρόλο της Ρωσίας στην καταστροφή κάτω από μια χιονοστιβάδα αντιδυτικής προπαγάνδας, οι ηγέτες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ βρέθηκαν για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με το θράσος του Πούτιν. Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε, του οποίου η χώρα έχασε 193 πολίτες στην επίθεση κάλεσε οικτρά τον Πούτιν να κάνει «ό,τι αναμένεται» βοηθώντας στην ανάκτηση των πτωμάτων. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είχε έναν παρόμοιο τόνο στις 21 Ιουλίου, όταν τα πτώματα συσκευάστηκαν σε ψυγεία τρένων και μεταφέρθηκαν μακριά από ξένους πραγματογνώμονες: «Δεδομένης της άμεσης επιρροής της στους αυτονομιστές, η Ρωσία και ο πρόεδρος Πούτιν ειδικότερα έχουν άμεση ευθύνη να συνεργαστούν με την έρευνα. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν».

Αυτή ήταν η κρίση με λίγα λόγια: το λιγότερο που ο Πούτιν θα μπορούσε να κάνει ήταν το περισσότερο που ο Ομπάμα θα μπορούσε να ζητήσει. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ανακοίνωσε καμία προθεσμία, δεν χάραξε κόκκινες γραμμές και δεν έκανε καμία απειλή. Ακόμη και όταν πηγές των αμερικανών υπηρεσιών πληροφοριών υποστήριξαν ότι ρωσικά όπλα και σύμμαχοι των Ρώσων ήταν πίσω από την επίθεση, οι διπλωμάτες των ΗΠΑ βρήκαν εμπόδια στην προσπάθειά τους να συσπειρώσουν την Ευρώπη να σκληρύνει τις κυρώσεις εναντίον του Πούτιν. Ο Ομπάμα και ο Ρούτε μίλησαν ως ηγέτες χωρίς πυγμή, επειδή οι ψηφοφόροι τους δεν ενδιαφέρονται για στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία ή τις μαριονέτες της. Μια γενιά Δυτικών έχει μεγαλώσει με την ευχάριστη πεποίθηση ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε πριν από λίγο καιρό και η ειρήνη είναι το προδιαγεγραμμένο μέλλον της Ευρώπης. Είναι αργά για να συνταχθούν με την αγγαρεία του να περιλάβουν για άλλη μια φορά τις φιλοδοξίες της Ρωσίας.

Έτσι, ο Πούτιν συνεχίζει να πιέζει. Ο όλο και πιο ορατό στόχος του είναι να διασπάσει την Ευρώπη, να σκίσει την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και να αποκαταστήσει τη ρωσική επιρροή σε όλο τον κόσμο. Σαν να βάζει ένα θαυμαστικό σε αυτό το μανιφέστο, οι φιλορώσοι αντάρτες στην Ουκρανία προφανώς συνεχίζουν τις αντιαεροπορικές επιθέσεις τους, έχοντας περάσει λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την καταστροφή της πτήσης 17. Στις 23 Ιουλίου, δύο στρατιωτικά αεροσκάφη που ανήκουν στη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας καταρρίφθηκαν μόλις λίγα μίλια μακριά από το σημείο της συντριβής του αεροσκάφους του.

Και ο Πούτιν προφανώς θα συνεχίσει για όσο διάστημα κάθε νέα κρίση τον κάνει μόνο ισχυρότερο. Ο τσάρος του 21ου αιώνα έχει κυριαρχήσει στην σκοτεινή τέχνη της αναμόχλευσης προβλημάτων που μόνο αυτός μπορεί να λύσει, έτσι ώστε οι ηγέτες της Δύσης το ένα λεπτό να τον επιπλήττουν και το άλλο να τον ικετεύουν. Η κρίση στη Συρία πέρυσι είναι ένα τέλειο παράδειγμα. Έδωσε όπλα και κατάρτιση στα στρατεύματα του προέδρου Μπασάρ Άσαντ, στηρίζοντας τον τύραννο τη στιγμή που οι δυτικοί πολιτικοί απαιτούσαν την αποπομπή του. Ωστόσο, όταν ο Άσαντ πέρασε την «κόκκινη γραμμή» που χάραξε ο Ομπάμα και χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του λαού του, ο Πούτιν παρενέβη για να μεσολαβήσει για τη λύση. Με την προτροπή του Ρώσου Προέδρου, ο Άσαντ εγκατέλειψε τα αποθέματα χημικών όπλων. Με τη σειρά τους, οι ΗΠΑ υποχώρησαν από τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία. Και μαντέψτε, ποιος εξακολουθεί να βασιλεύει στη Δαμασκό; Ο σύμμαχος του Πούτιν, Άσαντ.

Άλλοι ηγέτες του κόσμου προσπαθούν να αποφύγουν τις κρίσεις. Ο Πούτιν το απολαμβάνει. Όταν μια φιλοδυτική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία στην Ουκρανία, ο Πούτιν προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας -μια πράξη που επανασχεδίασε τα σύνορα της Ευρώπης και άρπαξε το εδαφικό στολίδι της Ουκρανίας. Μέσα σε ένα μήνα, Δυτικοί διπλωμάτες άρχισαν να ανάγουν το θέμα στο παρελθόν. Γιατί; Επειδή μέχρι τότε, η Ρωσία τους είχε προλάβει στην ανατολική Ουκρανία, δίνοντας τη Δύση άλλη μια κρίση για να αντιμετωπίσει και ένα ακόμα πρόβλημα που μόνο ο Πούτιν θα μπορούσε να λύσει. Έκανε μια επίδειξη με την υποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων σε μικρή απόσταση από τα σύνορα με την Ουκρανία, αλλά τα ρωσικά όπλα και οι εκπαιδευτές συνέχισαν να παρέχονται στον αγώνα των αυτονομιστών. Και όταν οι μάχες οδήγησαν στο μακάβριο θέαμα των πτωμάτων, για άλλη μια φορά ο ηθικός αυτουργός ήταν στη θέση του οδηγού.

«Κύριε Πούτιν, στείλε τα παιδιά μου στο σπίτι» παρακάλεσε μια χαροκαμένη μητέρα από την Ολλανδία, της οποίας ο γιος και η φίλη του βρίσκονταν στα θύματα της πτήσης 17. Και τους έστειλε σπίτι -αλλά μόνο όταν ο τόπος της συντριβής είχε λεηλατηθεί τόσο πολύ, που οι ερευνητές δεν θα μπορούν ποτέ να είναι σε θέση να αποδείξουν τι ακριβώς συνέβη.

Διχάζοντας Ευρώπη και ΗΠΑ

Μπορεί η Δύση να σταματήσει κάποιον που είναι αποφασισμένος να διατηρήσει τις θλιβερές συνήθειες των τσάρων και των σοβιετικών ηγετών, προβάλλοντας τη ρωσική ιδιαιτερότητα και την εξουσία; Ο Πούτιν δεν ανησυχεί και πολύ για το πότε θα αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται εναντίον του. Ο Ομπάμα, ως ηγέτης ενός κουρασμένου από τον πόλεμο έθνους, έχει αποκλείσει όλες τις στρατιωτικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της παροχής όπλων στην Ουκρανία. Η Ευρώπη είναι τόσο διχασμένη και υπερβολικά εξαρτημένη από το ρωσικό ενεργειακό εφοδιασμό για να προκαλέσει οποιαδήποτε διαρκή ρήξη στις σχέσεις. Η μόνη επιλογή φαίνεται να είναι η σταθερή κλιμάκωση των κυρώσεων.

Αυτό είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται. Ο Πούτιν έχει συμμάχους στην καρδιά της Ευρώπης –κυρίως στην Ιταλία, η οποία κατέχει την εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ- και έχει πιέσει κατά το είδος των κυρώσεων που θα μπορούσαν να κάνουν σοβαρή ζημιά στην οικονομία της Ρωσίας. Διακόπτοντας τις εμπορικές σχέσεις, λένει οι Ιταλοί (και μιλούν εκ μέρους άλλων), θα αντιστραφεί μόνο το ρεύμα, προκαλώντας σημαντικές επιπτώσεις σε ευρωπαϊκές εταιρείες που επωφελούνται από αυτό. «Οι Ευρωπαίοι έχουν πανικοβληθεί από τη γραμμή των ΗΠΑ για τις κυρώσεις», λέει ο Σερκέι Μαρκόφ, ένας πολιτικός σύμβουλος με διασυνδέσεις στο Κρεμλίνο, ο οποίος ταξίδεψε στην Ευρώπη στα μέσα Ιουλίου για να συσπειρώσει την υποστήριξη από ειδήμονες και πολιτικούς εκεί. «Μόλις η ΕΕ βρει την ευκαιρία να στραφεί μακριά από την Ουάσιγκτον στο θέμα της Ουκρανίας, θα το πράξει».

Ακόμη και αν η Ευρώπη αρχίσει να συμβαδίζει με τη σκληρή στάση της Ουάσιγκτον στην επιβολή κυρώσεων, υπάρχουν ανεπαρκή στοιχεία που να δείχνουν ότι θα λειτουργήσει. Δεν απέτρεψαν, για παράδειγμα, τη Ρωσία από το να δώσει στους αυτονομιστές εξελιγμένους πυραύλους SA-11, ένας εκ των οποίων χρησίμευσε πιθανότατα για την κατάρριψη της MH 17, σύμφωνα με αμερικανούς αξιωματούχους. Η επιβολή κυρώσεων μπορεί απλά να κάνει τον Πούτιν πιο επιθετικό. «Είναι σαν να τσιμπάς μια αρκούδα στο πόδι με μια βελόνα», λέει ο Αντρέι Ιλαρίονοφ, ο οποίος υπηρέτησε ως κορυφαίος οικονομικός σύμβουλος του Πούτιν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. «Θα τον εμποδίσει από το να ορμήσει στο ψυγείο σας; Μάλλον όχι».

Στην πραγματικότητα, οι τρεις πρώτοι γύροι των αμερικανικών κυρώσεων που στοχεύουν σε ρώσους αξιωματούχους, ολιγάρχες και κρατικές εταιρείες, έχουν κάνει ελάχιστα για να σταματήσουν την αιμορραγία της Ουκρανίας. Αν μη τι άλλο, καθώς ο κόσμος έστρεψε την προσοχή του μακριά από τη σύγκρουση στην πρώην σοβιετική δημοκρατία τις τελευταίες εβδομάδες, οι μάχες εκεί έχουν επιδεινωθεί. Ο ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ο αμερικανός στρατηγός Philip Breedlove, λέει ότι ρωσικά όπλα και αντάρτες συνέχισαν να ρέουν μέσα από τρύπες στα σύνορα. Ρωσικά στρατεύματα που είναι συγκεντρωμένα στη δυτική Ρωσία διατηρούν την απειλή μιας πλήρους κλίμακας εισβολής. «Όλα όσα έχει κάνει ο Πούτιν έχουν δείξει ότι είναι απολύτως μέσα σε αυτό το θέμα» σχολιάζει ο Ian Bremmer, επικεφαλής του Eurasia Group. «Οι Ρώσοι δεν υποχωρούν».

Καταστολή και θεωρίες συνωμοσίας

Αντί να ταπεινώσει τον Ρώσο Πρόεδρο, η προοπτική της απομόνωσης φάνηκε μόνο να σκληραίνει την αποφασιστικότητά του. Ούτε υπάρχει καμία ένδειξη ότι η άρχουσα τάξη της Μόσχας –ένα τμήμα της ρωσικής κοινωνίας που αποτελεί βασικό πυλώνα για την υποστήριξη του Προέδρου- έχει υποχωρήσει εν όψει των Δυτικών απειλών και κυρώσεων. Τα ποσοστά αποδοχής του Πούτιν τα φθονεί κάθε δυτικός ηγέτης -φτάνουν στο 86% από τα τέλη Ιουνίου, 20 μονάδες υψηλότερα από ό,τι όταν άρχισε η κρίση στην Ουκρανία τον περασμένο χειμώνα, σύμφωνα με το ανεξάρτητο πρακτορείο δημοσκοπήσεων Levada-Center.

Αλλά ακόμη και αν είχαν επιβληθεί κατά κάποιο τρόπο πιοουσιαστικές κυρώσεις, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα έριχνα τον Πούτιν από το βάθρο του. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας ευδοκιμεί σε κρίσεις, γιατί ελέγχει τόσο αποτελεσματικά τη ρητορική στο εσωτερικό. Τα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα υπέρ του Κρεμλίνου –τόσο κρατικά όσο και ιδιωτικά- αποτελούν την κύρια πηγή πληροφοριών για το 90% των Ρώσων. Αυτή η τηλεοπτική μηχανή προπαγάνδας βοηθά στη διατήρηση του Πούτιν, σε μια εποχή που άλλοι ισχυροί έχουν ανατραπεί από επαναστάσεις που ξεκίνησαν εν μέρει από τα social media. Εκτός από μια κρατική καταστολή φέτος στους ανεξάρτητους δικτυακούς ιστότοπους ειδήσεων, οι υποστηρικτές του Κρεμλίνου έχουν αποδειχθεί ικανοί να καταπνίξουν κάθε διαφωνία και να κατακλύσουν το ρωσόφωνο διαδίκτυο με τη σκέψη του Πούτιν.

Τα δίκτυα μέσων μαζικής ενημέρωσής του παρουσιάζουν την σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία ως έναν δίκαιο αγώνα, που βάζει την αναγεννημένη Ρωσία εναντίον της μοχθηρής Δύσης. Οι ομιλούντες σε αυτά τα κανάλια αναδεικνύουν αξιόπιστα παρόμοια θέματα, υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπεια της Ρωσίας, των Ορθοδόξων χριστιανικών αξιών, την επιβίωση του ρωσόφωνου κόσμου και την πτώση της αμερικανικής απειλής. Τώρα στρίμωξαν και την MH 17 μέσα σε αυτή την ρητορική. Μετά από μια σύντομη αναμονή για να δώσει τον τόνο ο Πούτιν, μια παλίρροια από θεωρίες συνωμοσίας πλημμύρισε τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, κατηγορώντας την Ουκρανία ή τους συμμάχους της, τις ΗΠΑ, για την κατάρριψη του αεροπλάνου. Με τα αισθήματα για τις ΗΠΑ να βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά στις έρευνες της Levada, δεν ήταν δύσκολο να πουλήσουν σε έναν λαό που ανατράφηκε με τα δόγματα του Ψυχρού Πολέμου την ρητορική τους. «Είναι αυτονόητο ότι όλα τα κακά που συμβαίνουν σε μας ξεκίνησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες», λέει ο Μιχαήλ Ζιγκάρ, αρχισυντάκτης του μόνου ανεξάρτητου καναλιού ειδήσεων της Ρωσίας. «Αυτό είναι κάτι που πολλοί Ρώσοι πολιτικοί ή και οι απλοί Ρώσοι παίρνουν μαζί με το γάλα της μητέρας τους».

Τα σχέδια του Πούτιν, εν τω μεταξύ, είναι πολύ μεγαλύτερα από την Ουκρανία. Ελπίζει ότι η σύγκρουση στη δυτική πλευρά της Ρωσίας θα δημιουργήσει διαιρέσεις στο εσωτερικό της Ευρώπης που θα μειώσουν την αμερικανική επιρροή. Το όραμά του -στο οποίο αναφέρθηκε στις 17 Απριλίου, στο απόγειο της ευφορίας της Ρωσίας σχετικά με την κατάκτηση της Κριμαίας- είναι η δημιουργία μιας «ευρύτερης Ευρώπης», που θα εκτείνεται από την Πορτογαλία ως την Ακτή του Ειρηνικού στη Ρωσία, με τη Μόσχα ως ένα από τα κέντρα επιρροής. Με τη δημιουργία προβλημάτων, όπως η Ουκρανία, που μόνο αυτός μπορεί να επιλύσει, έβαλε τον εαυτό του στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Οι τεράστιοι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας –στους οποίους η Ευρώπη στηρίζεται- προσθέτουν μόνο στην επιρροή του.

Οι ΗΠΑ, σε αυτό το σενάριο, γίνονται αντίπαλος και όχι σύμμαχος της Ευρώπης. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας σημαντικός παγκόσμιος παίκτης και σε ένα ορισμένο σημείο φάνηκε να πιστεύουν ότι ήταν ο μόνος ηγέτης και ένα μονοπολικό σύστημα. Τώρα μπορούμε να δούμε ότι αυτό δεν ισχύει», δήλωσε ο Πούτιν στο τέλος μιας ομιλίας του τον Απρίλιο. «Αν προσπαθήσουν να τιμωρήσουν κάποιον σαν παιδί που δεν φέρθηκε καλά ή να τον βάλουν στην γωνία με το ένα πόδι ή κάνουν κάτι για να τον βλάψουν, τελικά θα δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει. Αργά ή γρήγορα, θα το συνειδητοποιήσουν αυτό».

Θέμα ρωσικής περηφάνιας

Αυτό που θα συμβεί στον απόηχο της καταστροφής της MH 17 θα δοκιμάσει την εκτίμηση του Πούτιν στην μείωση της αμερικανικής ισχύος. Οι επόμενες ημέρες θα καθορίσουν το εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μπορούν να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια σε μια χώρα που το σύνολο σχεδόν του κόσμου πιστεύει ότι παρέδωσε ένα γεμάτο όπλο σε μία άναρχη πολιτοφυλακή. «Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό μονομερώς», λέει ανώτερος αξιωματούχος στην κυβέρνηση Ομπάμα. «Πρέπει να συνεργαστούμε με τους Ευρωπαίους σχετικά με τη στρατηγική για να περιορίσουμε τη Ρωσία». Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει μεγάλη ενότητα. Τέσσερις ημέρες μετά την κατάρριψη του αεροσκάφους, όταν τα σώματα των θυμάτων βρίσκονταν ακόμα στην επαναστατημένη περιοχή, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανέφερε ότι η Γαλλία θα προχωρήσει με την πώληση τουλάχιστον ενός πολεμικού αεροσκάφους στη Ρωσία, του μεταγωγικού ελικοπτέρου Mistral, παρά τις άμεσες αντιρρήσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου. «Ο συμβολισμός είναι τρομερός» δήλωσε ανώνυμα ένας επίσημος αξιωματούχος.

Ο συμβολισμός δεν ήταν πολύ καλύτερος όταν οι ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών συναντήθηκαν στις 22 Ιουλίου για να συζητήσουν τρόπους για να απομονώσουν τη Ρωσία περισσότερο. Ακόμη και με τα συναισθήματα νωπά από την κατάρριψη της MH 17, οι υπουργοί δεν εφάρμοσαν κυρώσεις ανάλογες με εκείνες των ΗΠΑ, επιλέγοντας αντ' αυτού να προσθέσουν μερικά ονόματα στη μαύρη λίστα με τους ηγέτες των επαναστατικών δυνάμεων και των ρώσων τεχνοκρατών. Δεσμεύτηκαν να συντάξουν μια λίστα με αυστηρότερες ποινές στο τέλος της εβδομάδας, ενδεχομένως συμπεριλαμβανομένου ενός εμπάργκο όπλων. Ακόμη και οι Ολλανδοί, οι οποίοι είχαν τόσες απώλειες, μέχρι στιγμής δεν φαίνονται πρόθυμοι να πάρουν πρωτοβουλίες. «Στο εγγύς μέλλον, πολλά θα εξαρτηθούν από την ολλανδική και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη», λέει ο αξιωματούχος. «Οι Ευρωπαίοι ήδη κινούνταν προς τα εμπρός –αργά, αλλά προς τα εμπρός».

Βεβαίως, η έρευνα υπό την ολλανδική ηγεσία δεν είναι πιθανό να προβληματίσει σύντομα τον Πούτιν. Βρετανοί ειδικοί αναλύουν τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Οι ιατροδικαστές εξετάζουν τα συντρίμμια που ήταν διάσπαρτα σε μια έκταση αρκετών τετραγωνικών μιλίων. Η έρευνα μπορεί να διαρκέσει χρόνια και θα περιπλέκεται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι που πιθανόν είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή, οι φιλορώσοι αντάρτες, είχαν αρκετές ημέρες για να αφαιρέσουν τις ενδείξεις της ενοχής τους.

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα μιας γρήγορης και απρόσμενης ανακάλυψης –ένα αντιπυραυλικό κομμάτι με μια χημική υπογραφή ή ένας σειριακός αριθμός που προσδιορίζει την πηγή του. Ένας από τους πυροδοτητές ενεργοποίησης θα μπορούσε να σπάσει τη σιωπή του και να ομολογήσει το έγκλημα. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία σύλληψη, στην έκδοση, την δίκη και την καταδίκη που θα χρειαστεί χρόνια. Αλλά αυτές είναι οι πιθανότητες που ο Πούτιν φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει. «Ίσως μπορεί ακόμα να ζητήσει συγγνώμη», λέει ο Ζμπιγκνιέου Μπρζεζίσνκι, ο οποίος υπηρέτησε ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας υπό τον πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ. «Αλλά θα πρέπει να καταπιεί πολλά ψεύδη».

Εκτός αυτού, προς το παρόν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν απαντά σε σχεδόν κανέναν. Η εξουσία του στα Μέσα θα τον βοηθήσει να διαχειριστεί κάθε υποστροφή στο σπίτι, κάνοντας ακόμα και τα πιο καταδικαστικά στοιχεία μέρος μιας αρχαίας αμερικανικής συνωμοσίας. Όσο περισσότερο ο κόσμος ενοχλεί τον Πούτιν και τη Ρωσία, τόσο περισσότερο αυτός τροφοδοτεί μια ρωσική βούληση να τους απωθεί, από μια αίσθηση υπερηφάνειας και θυματοποίησης. Η απομόνωση θα εξακολουθεί να είναι το μόνο μέσο επίθεσης της Δύσης και αν η Ευρώπη δεν διαθέτει τη βούληση να την επιβάλει, μετά τη Συρία, την Κριμαία, ακόμη και εν μέσω της παγκόσμιας κατακραυγής για την MH 17, είναι απίθανο να αναλάβει δράση μόλις υποχωρήσει το σοκ της συντριβής. Ο Πούτιν έχει ξαναπαίξει αυτό το παιχνίδι. Περιμένει μόνο τη στιγμή που η αδράνεια της Δύσης θα τον απαλλάξει.

http://time.com/3028057/in-russia-crime-without-punishment/

Διαβάστε περισσότερα