Αναμνήσεις από ένα συνέδριο...

21:24 12/12/2018 - Πηγή: Antinews

Συμμετείχα μία και μοναδική φορά ως σύνεδρος εκπροσωπώντας τότε τις οργανώσεις των ΗΠΑ.

Ήταν τον Φεβρουάριο του 1986 στο 2ο Συνέδριο της ΝΔ, που έγινε στη Θεσσαλονίκη.

Γινόταν μεγάλη συζήτηση για την ιδεολογική μορφή της ΝΔ

και ως εκ τούτου διάλεξα να μιλήσω στην ενότητα για την ιδεολογία.

Έκανα μεταπτυχιακά τότε στη ΝΥ και ήμουν σαφέστατα επηρεασμένος από τις θεωρίες της Σχολής του Σικάγου, τα βιβλία της A. Rand και τα Reaganomics.

[photo_0]

Οπότε έγραψα μια ομιλία εξωπραγματική για τα ελληνικά δεδομένα, όπου μεταξύ άλλων πρότεινα:

-την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων

-την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων

-την δραματική και οριζόντια μείωση της φορολογίας για επιχειρήσεις και ιδιώτες στο 15%

-την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και των κρατικών τραπεζών!

-σταθερή ημερομηνία εκλογών, συνταγματικά κατοχυρωμένη.

Και πολλά άλλα, πολύ προωθημένα για την εποχή μου.

Έδειξα την ομιλία μου στον Τάκη Λαμπρία, που ήταν ο βασικός εισηγητής για την ενότητα και τον οποίο γνώριζα από το 1977. Έριξε μια ματιά, πήρε εκείνο το γνωστό... δολοφονικό του χαμόγελο και μου λέει: "είσαι σίγουρος ότι θέλεις να τα πεις όλα αυτά στο συνέδριο, ε;"

"Βεβαίως", του απαντώ με το θράσος των 30 ετών μου.

"Καλά, για να μη σε... λιντσάρουν, θα σε πάω εγώ στην αίθουσα!"

Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο συμπατριώτης μου Βουλευτής Παναγιώτης Χατζηνικολάου, πατέρας του Νίκου.

Συναντηθήκαμε μαζί του στην είσοδο και κάτι του είπε στ' αυτί ο Λαμπρίας.

Έτσι, μ' έβαλαν στη μέση και μ' οδηγήσαν μέχρι το βήμα των ομιλητών.

"Ρε, εσύ Παναγιώτη, σαν τους δυο... ληστές που συνοδεύουμε τον μέλλοντα... εσταυρωμένο φαινόμαστε!" Ο Λαμπρίας ήταν γνωστός για το εκπληκτικό του χιούμορ. Ακόμα το θυμάμαι και γελάω.

[photo_1]

Ο Χατζηνικολάου, ως συμπατριώτης μου, με καλωσόρισε. Ο Λαμπρίας, ως μέντοράς μου και αισθανόμενος κάποια ευθύνη για αυτά που θα έλεγα, με προλόγησε και προετοίμασε το ακροατήριο, ενώ ήρθε και κάθισε δίπλα μου, μη και γίνει κάποια στραβή, να παρέμβει.

Ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου, ήταν 5 λεπτά, αλλά μπορεί και να μίλησα μισή ώρα.

Δεν με διέκοψε κανένας και στο ακροατήριο επικρατούσε απόλυτη ησυχία.

Τις φωτογραφίες αυτές μου τις έδωσε ο Λαμπρίας, όταν αργότερα ήρθε στη Νέα Υόρκη.

«Όλα τα λεφτά η φάτσα μου, ενώ μιλούσες», μου είπε!

Διαβάστε περισσότερα