Αντίο στον στόχο του πληθωρισμού;

16:28 31/12/2012 - Πηγή: Antinews

Σε μια περίοδο τεσσάρων ημερών στα μέσα Δεκεμβρίου, τρεις φαινομενικά άσχετες εξελίξεις άφησαν να εννοηθεί ότι η σύγχρονη κεντρική τραπεζική είναι στη μέση μιας ιστορικής αλλαγής. Οι συνέπειες υπερβαίνουν κατά πολύ τους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς κύκλους. Στο βαθμό που αυτή η μετατόπιση κερδίσει έδαφος – το οποίο φαίνεται πιθανό – θα επηρεάσει τις οικονομικές επιδόσεις, τη λειτουργία των αγορών, καθώς και τις εκτιμήσεις περιουσιακών στοιχείων, γράφει ο CEO της επενδυτικής PIMCO, Mohamed

A. El-Erian, στο http://www.project-syndicate.org.

Οι τρεις εξελίξεις άρχισαν στις 12 Δεκεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Μπεν Μπερνάνκι, ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε υπερδιπλασιασμό (σε 1 τρισεκατομμύρια δολάρια) του όγκου των τίτλων αγοράς που προτίθεται να αγοράσει το 2013, προκειμένου να τονώσει την οικονομία. Η Fed, επίσης, δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι θα κρατήσει το πόδι της στο γκάζι μέχρι το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ να μειωθεί σημαντικά, τουλάχιστον στο 6,5%, και για όσο διάστημα ο πληθωρισμός διατηρείται στο ή κάτω του 2,5%.

Σύμφωνα με τους περισσότερους αναλυτές, η καινοτομία στην ανακοίνωση ήταν η προθυμία της Fed να είναι σαφής με τα ποσοτικά όρια της πολιτικής και, ως εκ τούτου, με τη μελλοντική πορεία της νομισματικής πολιτικής της. Αλλά η ερμηνεία μου στην ανακοίνωση της Fed (και σε ό,τι ο Μπερνάνκι δήλωσε στην επόμενη συνέντευξη Τύπου) δείχνει ότι η καινοτομία πηγαίνει πέρα ​​από αυτό.
Η Fed έχει πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις στον προσδιορισμό των δύο ποσοτικών ορίων: η ανεργία θα πρέπει να βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία, ενώ ο πληθωρισμός θα πρέπει να βασίζεται στις προβλέψεις της Fed. Αυτή η λεπτή διαφορά έχει ενδιαφέρουσες λειτουργικές συνέπειες. Το πιο σημαντικό, είναι ότι δίνει προτεραιότητα στο στόχο της ανεργίας και όχι στο στόχο για τον πληθωρισμό. Η ευθυγράμμιση αυτή της διπλής εντολής της Fed, που έχω ονομάσει η «αντίστροφη στιγμή Volcker», ήταν προφανής εδώ και μερικούς μήνες.

Θα εξηγήσω ανατρέχοντας στο τέλος του πληθωρισμού της δεκαετίας του 1970, όταν ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ διόρισε τον Paul Volcker επικεφαλής της Fed. Με σκοπό να αποφύγει το να ενσωματωθεί η παθολογική πληθωριστική δυναμική ακόμα πιο βαθιά στη δομή της οικονομίας (συμπεριλαμβανομένης της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών), ο Volcker άλλαξε δραματικά τη στάση της πολιτικής και έκανε τον πληθωρισμό τον νούμερο ένα κοινό εχθρό. Το αντίστοιχο με το σημερινό ποσοστό της πολιτικής ανήλθε στο 22%, καθώς ξεκίνησε μια τολμηρή αντιπληθωριστική σταυροφορία, αποδεχόμενος σημαντικό αρχικό κόστος για τα μελλοντικά κέρδη.

Αυτή η «στιγμή Volcker» ήταν, όπως γνωρίζουν οι μαθητές της οικονομικής ιστορίας, ο καταλύτης όχι μόνο για «να κερδίσει τον πόλεμο κατά του πληθωρισμού», αλλά και για μια πολύχρονη αλλαγή στη συμβατική σοφία σχετικά με τις κεντρικές τράπεζες. Το πιο σημαντικό, η στόχευση του πληθωρισμού και της ανεξαρτησίας της από τις φορολογικές αρχές, έγινε κεντρικό χαρακτηριστικό της mainstream πολιτικής – μια απαίτηση για κάθε χώρα που θέλει η μακροοικονομική σταθερότητα να θεωρείται ζωτικής σημασίας για τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και τα υψηλά ποσοστά δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Υποψιάζομαι ότι οι ιστορικοί θα δουν κάποτε την ανακοίνωση που έκανε η Fed τον περασμένο μήνα ως καταλύτη για μια παρόμοια αλλαγή στη συμβατική σοφία – τόσο στην Αμερική όσο και σε όλο τον κόσμο. Θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι δύο παράγοντες ήταν τα κίνητρα του Μπερνάνκι: η επίμονα υψηλή ανεργία των ΗΠΑ – η οποία, όπως και το πρόβλημα του πληθωρισμού που αντιμετώπισε ο Volcker, κινδυνεύει να γίνει βαθιά συνυφασμένη με τη δομή της οικονομίας – και η εικονική παράλυση από την πλευρά των άλλων φορέων χάραξης πολιτικής.

Υπάρχουν σχεδόν πέντε εκατομμύρια «μακροχρόνια άνεργοι» Αμερικανοί, που αποτελούν περισσότερο από το 40% της συνολικής ανεργίας. Εκατομμύρια άλλοι έχουν ήδη εγκαταλείψει το εργατικό δυναμικό. Και το ένα τέταρτο περίπου της ηλικίας 16-19-ετών τους εργατικού δυναμικού είναι άνεργοι. Με όλα αυτά υπάρχει κίνδυνος για σοβαρή ατροφία των δεξιοτήτων. Και οι άνεργοι νέοι αντιμετωπίζουν επιπλέον τον κίνδυνο να γίνουν μια χαμένη γενιά.
Αποτελεί, ως εκ τούτου, διπλή έκπληξη το γεγονός ότι, εκτός από την Fed, οι φορείς χάραξης πολιτικής της Αμερικής είναι ουσιαστικά εκτός δράσης. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ηγεσίας από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος έχει υποβάλει αρκετές προτάσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης μιας ολοκληρωμένης πρωτοβουλίας για θέσεις εργασίας. Αντίθετα, το πρόβλημα είναι το πολωμένο Κογκρέσο που δεν έχει λάβει σημαντικές οικονομικές αποφάσεις τα τελευταία χρόνια – εκτός από λανθασμένα βήματα (όπως ο δημοσιονομικός γκρεμός) που κινδυνεύει να θέσει την οικονομία σε τροχιά ύφεσης.
Καθώς η πολιτική παράλυση είναι πιθανό να συνεχιστεί το 2013, παρά τις περιστασιακές συμφωνίες, η Fed θα είναι απασχολημένη με την εφαρμογή της αλλαγής παραδείγματος στις κεντρικές τράπεζες. Και ο αντίκτυπος θα μπορούσε κάλλιστα να εξαπλωθεί. Το οποίο και μα οδηγεί στις δύο άλλες εξελίξεις, στην εν λόγω περίοδο των τεσσάρων ημερών στα μέσα Δεκεμβρίου.

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της Fed, ήρθε η είδηση ​​ότι η βρετανική κυβέρνηση ήταν πρόθυμη να εξετάσει μια αλλαγή στην Τράπεζα της Αγγλίας. Σε αντίθεση με τη Fed, μοναδικός στόχος της BoE για χρόνια ήταν η σταθερότητα των τιμών, χωρίς πρόσθετες απαιτήσεις για την απασχόληση. Εάν ο στόχος δεν θα επιτευχθεί επανειλημμένα, όπως κι έγινε, ο επικεφαλής πρέπει να στείλει μια κοινή επεξηγηματική επιστολή προς την κυβέρνηση. Τώρα φαίνεται ότι οι πολιτικοί ψάχνουν να απαλλαγούν από την ευθύνη της Τράπεζας στη δημιουργία οικονομικής ανάπτυξης και απασχόλησης.
Η τρίτη εξέλιξη συνέβη στην Ιαπωνία, όπου η νέα Φιλελεύθερη Δημοκρατική κυβέρνηση του Σίνζο Άμπε, με μια πλειοψηφία δύο τρίτων στο κοινοβούλιο, πιέζει την Τράπεζα της Ιαπωνίας για την τόνωση της ανάπτυξης – μια «συζήτηση» που φαίνεται ότι θα εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο.

Με λίγα λόγια, περιμένουμε από τις κεντρικές τράπεζες να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην ανεργία. Και είναι κάτι θετικό το γεγονός ότι ο επίσημος τομέας δίνει μεγαλύτερη προσοχή στην ανεργία. Όμως, δυστυχώς, αυτή η στροφή δεν θα λύσει ένα πρόβλημα που κατατρώει τον κοινωνικό ιστό της κάθε κοινωνίας.

Όσο ο Bernanke και οι άλλοι να επιθυμούν κάτι διαφορετικό – και όσο οι διαφωνούντες πολιτικοί επιδιώκουν να επιρρίψουν πολιτικές ευθύνες στους άλλους – οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν τα κατάλληλα εργαλεία για να ασχοληθούν με το στοιχείο της κρίσης της ανεργίας που προκύπτει από ανεπαρκείς επενδύσεις στην εκπαίδευση, την κατάρτιση και το φυσικό κεφάλαιο. Ομοίως, δεν μπορούν από μόνες τους να καθορίσουν τις απειλές του χρέους, να διορθώσουν την χρηματοδότηση των διαλυμένων σπιτιών ή την αντιμετώπιση των μεσοπρόθεσμων δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων. .
Το καλύτερο που οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να κάνουν είναι να αγοράσουν χρόνο, αν και έτσι αυξάνεται το κόστος, για άλλους φορείς χάραξης πολιτικής ώστε να ενεργήσουν από κοινού. Αν αυτό το παράθυρο κλείσει, η αλλαγή παραδείγματος στη νομισματική πολιτική που είναι τώρα ορατή σε ΗΠΑ, Βρετανία και Ιαπωνία θα διακινδυνεύσει μία καταστροφική απώλεια της αξιοπιστίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας των ιδρυμάτων που είναι κρίσιμης σημασίας για την καλή διαχείριση των οικονομιών.

http://www.project-syndicate.org/commentary/monetary-policy-s-risky-new-paradigm-by-mohamed-a–el-erian