Η κοινωνία φτάνει στα όριά της

07:31 16/9/2013 - Πηγή: Antinews

Σε ένα χωριό στον Έβρο, κατά τη διάρκεια του αγιασμού για τη νέα σχολική χρονιά, ο παπάς και ο αντιδήμαρχος … πλακώθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου. Η αιτία ήταν επουσιώδης. Κάποιες εργασίες που έπρεπε να γίνουν σε οίκημα. Τρέχα γύρευε.

Στο Βόλο, δύο αδέρφια, μάγκες της περιοχής και ληστές όπως αποδείχθηκε, πυροβόλησαν εν ψυχρώ έναν 37χρονο μποντιμπιλντερά για την αγορά ενός συμπληρώματος διατροφής.

Στο Λασίθι, τρία παιδάκια 18-21 ετών περίμεναν 77χρονο να το ληστέψουν και στην κυριολεξία τον

σκότωσαν στο ξύλο.

Είναι τρία από τα εκατοντάδες περιστατικά που συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ελλάδα. Είναι από αυτά που λέμε «επεισόδια δι’ ασήμαντον αφορμήν» τα οποία δείχνουν ότι η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της. Όχι, ότι και στο παρελθόν δεν είχαμε τέτοια περιστατικά, όμως, το κακό έχει παραγίνει. Το βλέπεις στους δρόμους, ο τρόπος που οδηγούν οι άνθρωποι, που βρίζονται για μια προσπέραση, για μια στραβοτιμονιά. Το ακούς στα γήπεδα που βρίζονται και σκοτώνονται ακόμη και οπαδοί μεταξύ τους.

Το καταλαβαίνεις και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Αδέρφια ή παντρεμένοι πλακώνονται για το παραμικρό. Μια χώρα σε διαρκή ένταση η οποία σχετίζεται άμεσα με την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Και ίσως ο διχασμός και η ανθρωποφαγία που προκαλεί η κρίση να είναι πολύ χειρότερη από τη φτώχεια.

Ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος απειλεί να τινάξει στον αέρα την κοινωνική συνοχή της χώρας, κι αυτό αν συμβεί τότε θα ωχριούν οι θυσίες που όλοι έχουμε κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Αυτή η διχαστική λογική έχει περάσει σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Οι Χρυσαυγίτες (εκ φύσεως τραμπούκοι) πλακώνονται με τους Κνίτες για μερικές αφίσες και απειλούν να αφαιρέσουν ζωές. Είναι θέμα χρόνου να βρεθεί κανένας Χρυσαυγίτης, ή Κνίτης με σπασμένο κεφάλι.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι πλακώνονται με τους ιδιωτικούς γιατί οι πρώτοι χάνουν τα προνόμια που οι δεύτεροι ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους δεν είχαν δει. Κόπηκε η άδεια χρήσης υπολογιστή (συνήθως κλειστού ή χαλασμένου) μάθαμε, τι κρίμα γιατί στον ιδιωτικό τομέα αυτά δεν υπήρχαν ούτε στις πιο χρυσές μέρες της Ελλάδας.

Η Ρεπούση κάνει αυτό που ξέρει καλά. Χρησιμοποιεί λέξεις όπως αρχαία ελληνικά, θρησκεία, «συνωστισμός» προκειμένου να προκαλέσει. Και όλοι πέφτουμε στο τρυπάκι. Αντί να κάτσουμε να σκεφτούμε πώς διδάσκονται στα σχολεία τα αρχαία και τα θρησκευτικά ασχολούμαστε με τη Ρεπούση και πολύ της είναι. Και ξαφνικά ξεσπά νέος εμφύλιος αρχαιολατρών και «προοδευτικών» ή πιστών και άθεων. Εκεί φτάσαμε.

Για να μη μιλήσουμε για τις εμφυλιοπολεμικού τύπου πολιτικές αναλύσεις που ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Γράμμος, Βίτσι, Μελιγαλάς, Πηγάδα, ταγματασφαλίτες, κομουνιστοσυμμορίτες και τόσες άλλες… όμορφες λέξεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα, έχουν γίνει της μόδας από ανθρώπους που το μόνο που θέλουν είναι να διχάσουν, να πολώσουν, να οδηγήσουν σε συγκρούσεις.

Που θα πάει αυτή η κατάσταση το έχουμε καταλάβει. Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της κι εμείς πλακωνόμαστε για το παραμικρό. Αντί όλος ο λαός να είναι μια γροθιά για να βγει από την κρίση, ο καθένας έχει πιάσει το δικό του μετερίζι, έχει φτιάξει την «τρύπα» του, έχει χωθεί μέσα και βγαίνει μόνο όταν είναι να πλακώσει κανέναν.

Είναι αυτό πατρίδα. Είναι αυτό κοινός αγώνας για να πάει μπροστά η χώρα;

Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά για την Ελλάδα. Την ώρα που ασχολούμαστε με τα μνημόνια και τα ελλείμματα ένα σαράκι κατατρώει την ελληνική κοινωνία. Το σαράκι του διχασμού που τόσες καταστροφές έφερε.

Το μεγαλύτερο στοίχημα του πολιτικού συστήματος είναι να φέρει ομόνοια στην κοινωνία, αλλιώς να είστε σίγουροι ότι θα έρθει μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή που έφερε ο… Πολ Τόμσεν.

Διαφορές πάντα θα υπάρχουν. Πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές, κοινωνικές. Αν όμως δε βρούμε τη δύναμη όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του να κάνει στην άκρη τις όποιες αντιθέσεις και να δουλέψει για τον κοινό σκοπό της σωτηρίας της χώρας, τότε θα ζήσουμε πολύ άγριες καταστάσεις.

Όσο εμείς θα ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους Τσίπρηδες, τις Ρεπούσηδες, τους Κασιδιάρηδες ή όποιους άλλους ακραίους, η χώρα θα χάνει το τρένο. Θέλουμε πράγματι κάτι τέτοιο;