Η τέχνη των διαγραφών

19:51 21/6/2024 - Πηγή: Antinews

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν άρχισε το 1975 τις διαγραφές υπό τον φόβο της αμφισβήτησης, είχε φροντίσει παράλληλα να καλλιεργήσει το έδαφος, δημιουργώντας μια νέα γενιά στελεχών που ανέλαβαν το μετέπειτα όργωμα

 Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Είναι λογιών λογιών οι διαγραφές που έχουν γίνει στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου. Κι ανάλογα με το αποτέλεσμά τους έχουν καταγραφεί ως επιτυχημένες ή όχι.

Σε κάθε περίπτωση η εμπειρία έχει

αποδείξει ότι οι διαγραφές στα κόμματα μοιάζουν με το κλάδεμα στα φυτά και τα δέντρα. Είναι τέχνη ολόκληρη που απαιτεί γνώσεις, εκπαίδευση και φυσικά ικανότητες.

Εάν το κλάδεμα γίνει σωστά και στον χρόνο που πρέπει, τονώνει την ανάπτυξη των φυτών και τα ανανεώνει. Και στα δέντρα βοηθάει τα κλαδιά τους να απλώνονται, να φουντώνουν και να σκορπούν τους καρπούς τους. Εάν δεν γίνει σωστά, τότε ξεραίνονται και καταλήγουν κούτσουρα.

Εάν οι διαγραφές γίνονται μόνο για να αφαιρέσουν, είναι λάθος. Εάν εντάσσονται σε μια στρατηγική, μπορεί να αποδώσουν υπεραξία. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος σόκαρε μεν τον Φεβρουάριο του 1998 με τις διαγραφές κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ., αλλά μέσα σε ένα καθαρά πολιτικό πλαίσιο, που του επέτρεψε τρία χρόνια αργότερα να κάνει το προσκλητήριο συσπείρωσης που οδήγησε στον εκλογικό θρίαμβο του 2004.

Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν άρχισε το 1975 τις διαγραφές υπό τον φόβο της αμφισβήτησης, είχε φροντίσει παράλληλα να καλλιεργήσει το έδαφος, δημιουργώντας μια νέα γενιά στελεχών που ανέλαβαν το μετέπειτα όργωμα.

Η αλήθεια είναι ότι μεταπολιτευτικά όλοι οι πολιτικοί χώροι -της Ν.Δ. συμπεριλαμβανομένης- έπεσαν στην παγίδα να υιοθετήσουν τα λενινιστικά μοντέλα οργάνωσης (με κεντρικές επιτροπές κ.λπ.) που έφεραν τις κομματικές γραφειοκρατίες υπεράνω και της ίδιας της λαϊκής βούλησης. Τα υπόλοιπα απλώς ακολούθησαν.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν είχε την «κουλτούρα» των διαγραφών και δεν τις επέτρεπε, υπέκυψε μοιραία κι αυτός στις νόρμες του αρχηγισμού αλλά δίχως τελικό όφελος.

Πενήντα χρόνια μετά οι κομματικές δικτατορίες έχουν δώσει μάλιστα τη θέση τους στις μονοκρατορίες. Στην πραγματικότητα -και παρά τους τύπους και τους τίτλους- οι ηγεσίες των κομμάτων είναι πλέον, λιγότερο ή περισσότερο στον καθένα, απολύτως προσωποπαγείς. Οι αρχηγοί και οι αυλές τους. Ορισμένες φορές ακόμη και το (σταλινικό) ΚΚΕ δείχνει να λειτουργεί ως το λιγότερο… συγκεντρωτικό «μαγαζί».

Απειλώντας ή και πραγματοποιώντας διαγραφές και άλλου τύπου στείρες εκκαθαρίσεις σήμερα τόσο ο Στεφ. Κασσελάκης όσο και ο Ν. Ανδρουλάκης το μόνο που υπηρετούν είναι η στρατηγική του μικρού αλλά «καθαρού» κόμματος. Μετατρέποντας είτε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΠΑΣΟΚ σε νεκροταφεία, απλώς επιταχύνουν την περαιτέρω συρρίκνωσή τους προς τέρψιν του κ. Μητσοτάκη που διαθέτει, προς ενίσχυση του δικού του ηγεμονισμού, το πλεονέκτημα της διατήρησης της εξουσίας.

Το φαινόμενο της Βαβέλ στην Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη εδώ και δέκα ημέρες δεν είναι παρά παρενέργεια της εκλογικής ήττας που χρεώνονται οι δύο «μονοπρόσωπες» ηγεσίες. Έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, δεν έχουν πολιτικό σχέδιο, δεν έχουν πολιτική ορμή, σε λίγο δεν θα έχουν και στελέχη. Κι οι διαγραφές θα είναι γροθιά στο μαχαίρι.

The post Η τέχνη των διαγραφών appeared first on antinews.gr.