Κριμαία: Πέφτουν οι μάσκες και το παιχνίδι αγριεύει

11:04 20/3/2014 - Πηγή: Antinews

Η Ρωσία φαίνεται ότι πυροδοτεί μεγαλύτερη ένταση στην Ουκρανία, με τη βίαιη κατάληψη των δυο ναυτικών βάσεων στην Κριμαία. Ο φόβος είναι ότι οι κινήσεις αυτές αποτελούν προεόρτια μια εισβολής στην Ανατολική Ουκρανία. Πολλοί προχωρούν σε χαρακτηρισμούς σκληρούς παρομοιάζοντας τον Πούτιν με το Χίτλερ. Τέτοιες διατυπώσεις δεν έχουν βάση, αλλά παρόλα αυτά είναι γεγονός ότι ο Χίτλερ θα αναγνώριζε τις κινήσεις του Ρώσου Προέδρου.

Η βία αρχίζει να επεκτείνεται σε όλη την Ουκρανία και πολλοί δυτικοί αναλυτές αρχίζουν

να φοβούνται ότι πρόκειται δια σχεδιασμένη στρατηγική της Μόσχας στα πλαίσια προετοιμασίας για μεγαλύτερη σύγκρουση. Σε αυτό βέβαια, βοηθούν και οι θερμοκέφαλοι της άλλης πλευράς.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι πραγματικά σκέφτεται ο Πούτιν, ο οποίος αναμφισβήτητα βρίσκεται στο τιμόνι της κρίσης στην Ουκρανία. Οι κινήσεις του Κρεμλίνου παρόλα αυτά δείχνουν προς την κατεύθυνση περαιτέρω στρατιωτικής δράσης στην ανήμπορη να αντιδράσει Ουκρανία.

Μια σειρά από σοβαρά επεισόδια με νεκρούς στο Ντονέσκ, στο Χάρκοβο, δείχνουν ότι στήνεται ένα επικίνδυνο σκηνικό.

Κάποιες μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι ρωσικά στρατεύματα έκαναν απόβαση σε ουκρανικό έδαφος και αποκρούστηκαν. Εάν αληθεύουν οι πληροφορίες θα πρόκειται για τις πρώτες επιχειρήσεις της Ρωσίας εκτός Κριμαίας, κάτι που θα θέσει τις βάσει για την πρώτη διεθνή σοβαρή κρίση σε ευρωπαϊκό έδαφος, από την εποχή του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

Όσο και να μη θέλει να το παραδεχτεί κανείς, και επαναλαμβάνω δεν είναι η πρέπουσα παρομοίωση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν μοιάζει να ακολουθεί πιστά τη στρατηγική του Χίτλερ.

Ο Χίτλερ ήθελε να διαλύσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και αντίστοιχα ο Πούτιν θέλει να διαλύσει την κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία. Όπως και τότε η Ρωσία σήμερα δεν μπορεί να προκαλέσει ανοικτά τη Δύση, οπότε πρέπει να κινηθεί έξυπνα και να παίξει με τις ανατολές, τις διαφορές, και τις αδυναμίες των αντιπάλων.

Μέχρι σήμερα ο Ρώσος Πρόεδρος παίζει με τις πλάνες της Δύσης πολύ έξυπνα. Ποιος δεν θυμάται τις αναλύσεις ειδικών στη Δύση ότι η προεδρία Μεντβέντεφ αποτελούσε πραγματική αλλαγή πορείας στη ρωσική πολιτική, για να έρθει πολύ γρήγορα η απογοήτευση όταν ο Πούτιν επέστρεψε δριμύτερος. Ποιος δεν θυμάται τον εξευτελισμό του αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, Τζόν Κέρι, όταν τον είχε στήσει τρείς ολόκληρες ώρες στο Κρεμλίνο, και μόλις τον συνάντησε το έκοψε κάθε ελπίδα για μια σχέση συνεργασίας. Και βέβαια το καλύτερο όλων, ποιος δεν θυμάται τη «διάσωση» του Μπαράκ Ομπάμα, όταν η κόκκινη γραμμή που ο ίδιος είχε επιβάλλει στη Συρία έγινε θρύψαλα και αμέσως μετά του έδωσε τη χαριστική βολή στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης.

Δυστυχώς για τη Δύση, αποτελούσε πλάνη η ιδέα ότι μπορούσε να συνεργαστεί αρμονικά με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της, επέβαλλαν την επέκταση του ΝΑΤΟ, στην πόρτα της Ρωσίας. Το ίδιο έγινε και με την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ταυτόχρονα ήταν σαφές ότι η Ρωσίας δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει μέλος. Σε καμία περίπτωση λοιπόν ο Πούτιν δεν θα αποδέχονταν την μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, νέα τάξη πραγμάτων, όπως έκανε η Γερμανία μετά την ήττα της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Δύση και συγκεκριμένα η Ουάσινγκτον, έβαλαν τον εαυτό τους να πιστέψει ότι η εξωτερική πολιτική είναι κάτι που αφορά ανάπτυξη, ανθρώπινα δικαιώματα, μη επέκταση των πυρηνικών, και εμπόριο. Όταν ο Πούτιν έδειξε ότι συμφωνεί, βιάστηκε να τον πιστέψει γιατί έτσι επιθυμούσε. Η Δύση επιθυμεί να ζει σε ένα κόσμο σταθερό και ασφαλή, αλλά δεν επιθυμεί να κάνει θυσίες για αυτή τη σταθερότητα και ασφάλεια, με αποτέλεσμα να ακούει και να βλέπει αυτό που επιθυμεί και όχι τη ρεαλιστική αλήθεια.

Είναι σαφές ότι ο Ρώσος Πρόεδρος είναι πολύ οξυδερκής άνθρωπος. Γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει αντιπάλους πιο ισχυρούς αλλά δυσκίνητους. Οπότε αντιλαμβάνεται ότι τα όπλα για να τους αντιμετωπίσει είναι εξαπάτηση, αποπροσανατολισμός, και να τους πιάσει στον ύπνο. Και η Κριμαία, όπως στο παρελθόν η Γεωργία, απέδειξε με τρανταχτό τρόπο, ότι τα χρησιμοποιεί όλα πολύ καλά.

Ένα άλλο όπλο που χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα είναι η χρήση των ρωσικών μειονοτήτων σε άλλες χώρες ως μέσο για την επιδίωξη των στόχων του, ακόμα και εάν οι ίδιες οι ρωσικές μειονότητες δεν το επιθυμούν. Κάποιος είχε κάνει το ίδιο με τους Γερμανούς της Τσεχοσλοβακίας.

Όταν μάλιστα είσαι μαέστρος της επικοινωνίας με ένα κεντρικά ελεγχόμενο μηχανισμό προπαγάνδας σε διεθνές επίπεδο, όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, τότε αναβαθμίζεις την υποτιθέμενη κακοποίηση των μειονοτήτων σε μείζον θέμα. Και αυτό αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό του με τον ηγέτη της προπολεμικής Γερμανίας.

Όταν λοιπόν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο που έχει διαβάσει καλά τον Σουν Τζού και τον Μακιαβέλι, και έχει εκπαιδευτεί από τους μαιτρ του είδους στην Γκά Κε Μπέ, της Σοβιετικής Ένωσης, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για την επόμενη κίνησή του.

Τα σενάρια είναι διάφορα. Πρώτον, ότι στήνεται μια εισβολή στην Ανατολική Ουκρανία, με αφορμή περισσότερα επεισόδια, περιστατικά έντασης, και αποκαλούμενα δημοψηφίσματα. Δεύτερον, ότι δεν σχεδιάζεται περαιτέρω εισβολή και απλά το Κρεμλίνο θέλει να κάνει σαφή ότι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει κρίση στην Ουκρανία, και σαν αποτέλεσμα να την καταστήσει ένα κράτος υπό ακυβερνησία. Η Δύση, δυστυχώς, σήμερα βρίσκεται υποχρεωμένη να διατηρήσει την όχι και τόσο σοβαρή και αδιάφθορη κυβέρνηση στο Κίεβο ζωντανή, μαζί με την καταρρέουσα οικονομία της χώρας. Και ο Πούτιν μπορεί να κάνει τη Δύση να το πληρώσει αυτό πολύ ακριβά, αυξάνοντας την τιμή ενέργειας προς την Ουκρανία. Το τρίτο σενάριο, είναι να μην υπάρχει μακροπρόθεσμο σχέδιο και απλώς ο Πούτιν να θέλει να εκφοβίσει την Ουκρανία και τη Δύση, με την ελπίδα να δημιουργηθούν κάποιες ευκαιρίες στην πορεία. Αυτό είναι και το πλέον αδύνατο από τα σενάρια.

Η ελπίδα των σοβαρών αναλυτών στη Δύση είναι να υπάρξει αφύπνιση των ηγεσιών στην Ουάσινγκτον και την Ευρώπη, ώστε να αντιληφθούν το πραγματικό πρόσωπο του αντιπάλου τους. Είναι τρομερά έξυπνος και ικανός αντίπαλος που πιστεύει ότι η διεθνής πολιτική είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Όπως αναφέρουν σοβαρές αναλύσεις ο ηγέτης του Κρεμλίνου αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος τρόπος επιβίωσης της Ρωσίας είναι η δημιουργία μιας μεγάλης δύναμης η οποία θα βρίσκεται μεταξύ της Γερμανίας και της Κίνας, και ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό είναι να αντιστρέψει την επέκταση της Δύσης στα όρια του παλαιού Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης.

Εάν δεν αρχίσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική να συνεργάζεται με τους συμμάχους της και δεν διαθέσει την απαιτούμενη πολιτική ενέργεια που απαιτείται για να μπλοκάρει τις κινήσεις της Ρωσίας, τότε δεν θα αποτραπεί αυτό που όλοι απεύχονται, μια επιστροφή σε ένα κλίμα Ψυχρού Πολέμου.

Ίσως το μεγαλύτερο λάθος για το Βλαντιμίρ Πούτιν, να είναι το γεγονός ότι η στρατηγική του στην Ουκρανία, αφύπνισε τη Δύση και από εδώ και στο εξής δεν θα είναι εύκολο να της ρίξει στάχτη στα μάτια. Είναι πολύ πιθανό μόλις ολοκληρώσει τους στόχους του στην Ουκρανία, να επιστρέψει σε μια στρατηγική αποπροσανατολισμού με στόχο να δημιουργήσει χάσμα μεταξύ της Ουάσινγκτον και των συμμάχων της στην Ευρώπη. Το καίριο ερώτημα είναι εάν ο Μπαράκ Ομπάμα θα τσιμπήσει, συνεχίζοντας να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου ή θα επιτελέσει το ρόλο που κάθε Αμερικανός Πρόεδρος έχει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ως ο ηγέτης που ενώνει τη Δύση, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Διαβάστε περισσότερα